Kerkblad SAMEN

december-januari 2022 met thema: " Kerst " Lees meer...

 

Kerst

Wat heeft het Bijbels verhaal van de torenbouw te Babel (Genesis 11) te maken met Kerst? Het is maar de vraag van welke kant je het bekijkt. Laat ik hier een gesprek weergeven dat ik jaren geleden met een man voerde die nogal sceptisch was over religie in het algemeen en dus ook over het christelijk geloof.
Zijn argumentatie was ongeveer zo: “Alles wat mensen zeggen over God kan per definitie niet juist zijn. Waarom? Wij leven in een wereld van een driedimensionale ruimte (lengte, breedte, hoogte). Ons denken en beseffen is afgestemd op deze wereld zoals onze ogen afgestemd zijn op een bepaalde frequentie van het licht. Wij zien bijvoorbeeld geen infraroodstraling. Als er een God bestaat, dan leeft hij in de vierde dimensie, of in de vijfde. In elk geval kunnen wij niets van Hem begrijpen. Alles wat wij over een God beweren, schiet absoluut te kort. Wanneer religies over God praten is dit ongeveer als een kleurenblinde spreekt over kleuren.”

“Ik denk dat u gelijk hebt!”, was mijn antwoord. “Mensen hebben altijd behoefte gehad om God te bereiken of uitspraken over hem te maken.” Om dit te verduidelijken heb ik hem het verhaal van de torenbouw te Babel verteld. Over de poging van mensen in Mesopotamië de lelijke kloof te overbruggen van deze wereld naar de wereld van God. Een toren als brug naar de hemel. Er staan vandaag nog heel wat restanten van deze tempeltorens (of ziggoerats) die nogal afwijken van de voorstelling van Middeleeuwse schilders. Het waren piramide-achtige constructies met zeven verdiepingen. In de bovenste verdieping mocht dan de koning de godheid ontmoeten en zegen voor het land ontvangen.

Je zou dit ‘de weg van de religies’ kunnen noemen. De methodes verschillen nogal maar het basisprincipe is hetzelfde: Een mens baant zich een weg naar een godheid. En dat is eigenlijk onmogelijk – in zover heeft u gelijk. Maar gesteld dat God zich nu een weg gebaand heeft naar de mensen. Gesteld  dat God vanuit zijn vierde dimensie afdaalt en in onze wereld van drie dimensies komt. Gesteld dat het net andersom werkt dan in alle religies van Babel tot en met New Age? Dit is nou exact de verrassende basisgedachte van Kerst: God kwam naar ons toe. In Jezus van Nazaret werd God letterlijk toegankelijk. Hij werd de brug van God naar deze wereld – of zoals Jezus over zichzelf zei: Ik ben de weg naar de Vader (Joh. 14:6).

Het raakt mij telkens weer als ik aan de manier denk waarop de eeuwige Zoon van God mens geworden is. God werd klein, zeer klein. Een bevruchte eicel is dacht ik maar een tiende millimeter groot. Met mijn verstand kom ik daar niet bij – ik sta voor een geheim dat aanbeden wil zijn. Toch is dit de fantastisch mooie boodschap van het evangelie: God kwam in onze gebroken wereld, en Hij wist dat de meerderheid niet op Hem zat te wachten. Hij wist dat zijn komst aan het kruis zou eindigen. Niet voor niets is het kruis het symbool van het christendom: de houten brug tussen God en de mens. Net een toren – maar dan wel door God gebouwd. Kerst en het kruis horen blijkbaar sterker bij elkaar dan wij denken. Voor mij betekent het: God daalt af ook naar mijn gebroken wereld; Hij komt in mijn duisternis en draagt en verdraagt mij. Zo brengt Hij Licht in mijn leven.

----------------------------------------Werner Gugler----------------------------------

Op weg naar Kerst

Als ik dit schrijf staat de Adventstijd op het punt van beginnen en gaan we als kerk op weg naar de kerst. Dat is normaal altijd een fijne tijd, met volle kerken, kaarslicht en een blije boodschap. Echter dit jaar hebben we als kerk en maatschappij, net als verleden jaar, weer rekening te houden met coronamaatregelen.
In de kerkdienst kunnen we niet iedereen meer ontvangen, moeten we afstand houden en is ook het zingen beperkt. Niemand weet hoe het verder zal gaan en hoe het met de kerst er uit zal zien. Verleden jaar dachten we allemaal dat het nog één winter volhouden was en dat het dit jaar weer bijna gewoon zou zijn als vrijwel iedereen gevaccineerd zou zijn. Echter het virus is nog niet verslagen en besmettelijker dan voorheen. Beperkende maatregelen zijn weer nodig, ook in de kerk. Gelukkig kunnen we de diensten nog steeds online volgen. De hoop is dat er niet nog strengere maatregelen komen voor de kerkdiensten, zodat we toch de kerst kunnen vieren met mensen in de kerk.
Ook in de maatschappij heerst onzekerheid en onenigheid. Ziekenhuizen lopen vol met vaak ongevaccineerden en ook de weerstand door het vaccin lijkt af te nemen. Dit heeft nu geleid tot de eerste lockdownmaatregelen, waar velen het moeilijk mee hebben. We zijn zo gewend om zelf te bepalen wat we doen en dit geeft problemen, nu we weer te maken krijgen met beperkingen en de onzekerheid wat ons te wachten staat. Verder worden we gevraagd om onze contacten te verminderen, juist nu we deze zo nodig hebben.
Aan onze gemeente zou ik willen zeggen: laten we denken aan de kerstgedachte. Kerst staat in het teken van vrede en verbondenheid. Ook als we niet meer met zijn allen naar de kerk kunnen en als we gaan elkaar niet meer kunnen ontmoeten tijdens koffiedrinken na afloop, blijft het belangrijk om naar elkaar om te zien. Dat kan ook door een begroeting op afstand of met een belletje.
Laten we hopen dat in de maatschappij de rust zal weerkeren. Laten we tijdens de kerstperiode stilstaan bij de mensen in de zorg die weer tot het uiterste belast worden en aan alle mensen die een geliefde in het ziekenhuis hebben.
Hierbij kunnen we hoop koesteren uit de kerstgedachte die met de geboorte van Christus staat voor een nieuw begin en het zicht op betere tijden.

---------------------------------Henk Grootjans--------------------------------

Actie kerkbalans 2022 komt eraan!

In januari gaat Actie Kerkbalans van start. Het thema is ook dit jaar ‘Geef vandaag voor de kerk van morgen’. Tijdens deze actie krijgen alle leden van onze gemeente een brief met het verzoek voor een jaarlijkse financiële bijdrage.
We hopen dat we ook in 2022 weer op u mogen rekenen!
Voor de kerk van morgen

De kerk is niet alleen voor ons maar ook voor de generaties na ons van grote waarde. Zeker na een ingewikkelde coronatijd willen we als kerk nu weer vooruit. Om ook in de toekomst van betekenis te zijn voor mensen die verdieping en ontmoeting zoeken. Om uitnodigend te zijn voor jonge mensen die hun leven nog voor zich hebben. Door vandaag te geven, maken we de kerk van morgen mogelijk.
We hebben uw inzet en bijdrage hard nodig. Dit verzoek is noodzakelijk, want de inkomsten uit Kerkbalans vormen de financiële basis voor onze gemeente. Net als voor een huishouden is een gezonde financiële situatie belangrijk voor het voortbestaan van de kerk. Vandaar dat we elk jaar al onze gemeenteleden om een bijdrage vragen.
In de week van 15 januari ontvangt u daarom een brief met het verzoek om bij te dragen. We hopen dan ook dat we weer op u mogen rekenen. Dankzij uw bijdrage kunnen we onze belangrijke taken blijven vervullen en plannen maken voor de toekomst.
In de week van 22 januari hopen we uw ingevulde toezeggingsformulier weer terug te ontvangen. U kunt uw bijdrage ook digitaal overmaken. Kijk voor meer informatie op: https://site.skgcollect.nl/50/doel/161/kerkbalans.html
Door vandaag te geven, kan de kerk blijven doen waar ze al eeuwenlang voor staat. Op naar de kerk van morgen!
In de uitgave van SAMEN van april hopen wij u een indicatie te geven van de toezeggingen.

Doet u mee? Bij voorbaat hartelijk dank.
Bij voorbaat hartelijk dank,
Het College van Kerkrentmeesters,
Henk Broekhuizen
Wouter Leibbrandt
Teun Poot

 ----------------------------------------------------------------------------------------

Verslag Gemeenteavond

Op woensdag 17 november kwam een kleine groep gemeenteleden bij elkaar in de Adventskerk voor de jaarlijkse gemeenteavond van de PGE. De bijeenkomst werd gehouden in de kerkzaal om zo voldoende afstand te kunnen houden in verband met de coronaregels.
In het eerste deel van de avond werd een update gegeven van de stand van zaken met het fusieproces van de Protestantse Gemeente Eindhoven met de Protestantse Gemeente St. Oedenrode, Son en Breugel. Nadat de Algemene Kerkenraad (AK) in juni het besluit had genomen om over te gaan tot een fusie van de beide gemeentes zijn in juli alle benodigde stukken ingediend bij de classis. Echter in september werd duidelijk dat de classis op dat moment geen toestemming kon geven, omdat aan een van de voorwaarden van onze gemeente, namelijk dat zij na de fusie de bestaande rechtspersoon kan behouden, niet voldaan kon worden. Hiervoor is namelijk een aanpassing van de kerkorde nodig, die al wel onderweg was, maar nog niet goedgekeurd door de synode. Die goedkeuring is gelukkig in november gebeurd. De verwachting is nu dat de fusie ergens in het eerste kwartaal van 2022 afgerond kan worden. Diny Zuidam gaf na vragen hierover nog een uitleg over wat er al gedaan is om de gemeente in Son en de Johannesgemeente nader kennis te laten maken, onder andere door twee kennismakingsdagen.
Na de pauze werd er een overzicht gegeven van de begrotingen van de kerkrentmeesters (CvK) en de diaconie (CvD). In de begroting van het CvK is duidelijk te zien dat de laatste jaren het inkomen uit kerkbalans aan het teruglopen is door de vergrijzing en krimp van onze gemeente. Om toch in de komende jaren onze kerkgebouwen en voorgangers te behouden zal er een tekort op de begroting ontstaan, dat we opvangen door iets in te teren op het vermogen. In 2022 is er een groter tekort begroot door de kosten van de geplande verbouwing van de Ontmoetingskerk. De begroting van de diaconie verandert de laatste jaren niet veel. Voornaamste inkomen is de diaconale jaargift. Voornaamste uitgaven zijn giften en ondersteuningen en plaatselijk diaconaal werk. Na wat kleine vragen stemden de aanwezigen in met de beide begrotingen.
De avond werd afgesloten met gebed.

-------------------------------Henk Grootjans, voorzitter AK-------------------------

Diaconie van de PGE dient subsidieaanvraag in bij het fonds Kerk en Wereld.

Als christelijk geïnspireerd fonds wil het fonds Kerk en Wereld ( van de PKN ) graag mensen verbinden in de Nederlandse samenleving, met welk geloof, kleur of achtergrond dan ook.
Kerk en Wereld wil het onderlinge gesprek en de samenhang in de samenleving stimuleren. Daarom wordt een groot bedrag beschikbaar gesteld voor projecten die mensen bij elkaar brengen. Gedurende een periode van maximaal drie jaar ontvangen kunnen vier projecten maximaal € 50.000,- per jaar ontvangen.

De Diaconie van de Protestantse Gemeente Eindhoven heeft in samenwerking met de Huiskamer voor Vluchtelingen een project ingediend bij Kerk en Wereld :

Werkvloer voor Vluchtelingen zonder Status

Werk is zoveel meer dan geld verdienen, het zorgt voor dagritme, persoonlijke ontwikkeling en sociale verbinding. Dat geldt ook voor vluchtelingen en misschien nog wel meer voor vluchtelingen zonder status. Deze mensen, met (nog) geen recht op een verblijfsvergunning leven in een isolement. Met het project ‘Werkvloer voor Vluchtelingen zonder Status’ willen we hen een kans bieden.
Vanuit onze diaconale taak in deze wereld gaan we in dit project deze mensen cursussen aanbieden. Cursussen die dienen als voorbereiding op de werkvloer of een toekomstig beroep. Voor deze cursussen gaan we vrijwilligers van binnen en buiten de PGE zoeken die hun kennis en ervaring willen overbrengen. Daarnaast zal het project ook zorgen voor verbinding met de buurt, met andere maatschappelijke organisaties, met de gemeente Eindhoven en met onderwijsinstellingen. Zo wordt de uitstraling van het project naar de Eindhovense samenleving als geheel versterkt en kunnen we bijdragen aan Eindhoven als inclusieve gemeente waar iedereen tot zijn recht kan komen, gezien en gehoord wordt.

De Huiskamer voor Vluchtelingen Eindhoven.
Vluchtelingen die (nog) geen recht hebben op een verblijfsvergunning, leven in een isolement. Men mag niet naar school en men mag niet werken. Allerlei maatschappelijke voorzieningen zijn voor vluchtelingen zonder status niet toegankelijk. Men is veroordeeld tot niets doen, het leven staat als het ware stil. Vaak verslechtert de situatie van vluchtelingen hierdoor, vooral op psychisch gebied. Veel vluchtelingen zonder status worden na verloop van tijd apathisch, soms ook depressief en ziek. Al hun mogelijkheden en talenten blijven onbenut.
Met de Huiskamer bieden we deze mensen een veilige plek. Een unieke plek in Eindhoven, waar zij tot rust kunnen komen en ondersteund worden om het roer weer in eigen handen te nemen. Zodat ze zich verder kunnen ontwikkelen, zinvol bezig kunnen zijn en zich actief kunnen bezinnen op hun eigen toekomst.

Samenwerking tussen de Protestantse Gemeente Eindhoven en de Huiskamer voor Vluchtelingen.
De afgelopen jaren heeft de PGE bijgedragen aan het werk van de Huiskamer door het houden van enkele collectes en een jaarlijkse afdracht van 2.000 euro aan de Huiskamer. Ook zijn enkele gemeenteleden actief in de Huiskamer. Wij vinden het nu tijd om de samenwerking tussen PGE en de Huiskamer te versterken en te intensiveren.
Gezien de ervaringen met de Huiskamer en de fietsenwerkplaats is het plan ontstaan om een Werkvloer voor vluchtelingen zonder status te ontwikkelen. Een werkvloer waarin zij alle vaardigheden leren, en alle kennis opdoen, om een huis te kunnen onderhouden. Op die werkvloer kunnen vluchtelingen in verschillende cursussen leren hoe de binnenkant van een huis te schilderen, hoe vloerbedekking te leggen, hoe de elektra te repareren, hoe de waterleidingen en kranen te repareren, en hoe een tuin aan te leggen en te onderhouden. Met deze praktische kennis en vaardigheden vergroten vluchtelingen hun mogelijkheden voor de toekomst, of die toekomst nu hier in Nederland is of elders. Een tweede, minstens zo belangrijk effect van deze cursussen is dat het zelfvertrouwen groeit en dat hij/zij meer eigen initiatief kan nemen. De cursussen zullen gegeven worden door vrijwilligers.

Wij houden u op de hoogte of de subsidieaanvraag van ons project gehonoreerd is en zo ja, wat de vervolgstappen zijn.
Namens het College van Diakenen,
Antje Dekker en Wim Wiggers.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------ 

Protestfonds 

De Raad van Kerken steunt het voorstel van het Kabinet om huishoudens welke geconfronteerd worden met de snel stijgende energiekosten te compenseren. De Raad roept het Kabinet op om de regeling zo aan te passen, dat de compensatie terecht komt bij de mensen die het echt nodig hebben. Lokale diaconieën en caritasinstellingen zetten zich al vele jaren in voor mensen in nood en onder waardering voor hun werk moedigt de Raad hen aan om zich daarvoor te blijven inzetten.
De Raad van Kerken in Nederland maakt zich zorgen over de groeiende tweedeling in onze samenleving. De groeiende kloof tussen rijk en arm tast de sociale samenhang aan. Sociale vrede en welzijn worden bepaald door de onderlinge solidariteit tussen mensen en groepen in de samenleving.

Op het Protestfonds van het College van Diakenen kunnen mensen die in armoede leven een beroep doen voor een financiële bijdrage. In januari/februari zal weer een uitkeringsronde plaats vinden.
Mag ik u vragen dat ook nu weer mogelijk te maken.

Zij die in aanmerking willen komen voor een uitkering kunnen tot 15 januari 2022 een brief met onderstaande inhoud naar het Protestfonds sturen.

“Hierbij deel ik u mee dat ik bereid ben om een bedrag uit het Protestfonds als lening te ontvangen. Ik betaal de lening terug door, als ik ooit in betere doen kom, geld te storten in het Protestfonds.
Mijn huishouding bestaat uit een gezin/vrouw/man/kinderen jonger dan 21 jaar/kinderen van 21 jaar of ouder. ( Omcirkelen wat van toepassing is ).
Als bewijs dat ik van een uitkering op bijstandsniveau leef, stuur ik u bijgaand een kopie van het laatst ontvangen uitkeringsoverzicht van de instelling welke mijn uitkering verzorgt.”

Brief voorzien van Naam, Adres, telefoonnummer, bankrekeningnummer en handtekening.

Reactie en stortingen
Protestfonds van de Diaconie, PGE
p/a Camphuysenstraat 4, 5615 KS Eindhoven.
IBAN : NL12 RABO 0373 7369 59

----------------------------------Wim Wiggers.-------------------------------------------

Licht in het donker

Vandaag nu ik dit schrijf, is het bijna eerste Advent. De tocht naar het licht is dit jaar wederom taaier dan voorgaande jaren. En toch zal het ook dit jaar weer Kerstmis worden. Mijn twintigste Kerst als geestelijk verzorger bij mensen met een verstandelijke beperking.
Voor mijn aanstelling als geestelijk verzorger had ik niet zo veel met Kerst. Ik was altijd bij de kerstnacht in mijn geboortedorp Noord-Scharwoude, het liefst in de rooms-katholieke kerk want daar hadden ze voor kinderen een engeltje dat met het hoofd knikte als je er een gulden in deed. Dat vond ik prachtig. De essentie van het feest was voor mij niet zo belangrijk als nu.
De bewoners hebben me in alle opzichten geleerd om het leven te vieren. Van alles is een feest te maken met wat goede wil en een flinke dosis onvervalst levensplezier. Zelfs Hemelvaart werd een heel bijzondere ervaring door de volkomen overgave van de bezoekers van de vieringen. Hemelvaart? Dat is het feest van zelfstandig je weg mogen gaan. Met Pinksteren vieren we onze creativiteit, de levensvreugde die we krijgen van elkaar en van God zelf. En met Kerst is het elke keer weer een belevenis om te zien hoe gewone mensen veranderen in kerstfiguren. Op maandag zie ik Jan nog een broodje kroket eten in het restaurant. Om hem dan een paar dagen met Kerstmis volkomen in aanbidding als herder het kindje in de kribbe te begroeten.
Elk jaar is er wel een medewerker die als kersverse moeder met haar baby in de stal zit. De moeder is vermomd als herder zodat het echte stralende middelpunt de Maria kan zijn met een verstandelijke beperking. Ik heb Maria’s gezien van in de 80. Maria’s met Downsyndroom. Maria’s in de rolstoel. Het maakt niet uit want het kerstspel wordt ernstig genomen. En de spelers omkleden zich met hun rol en de mooie kleren die daarbij horen. Maria in een blauw gewaad, Jozef ernaast met een houten staf en een glanzend bruine jas. De engelen met zilveren vleugels. Ik heb engelenkostuums die geschikt zijn voor engelen in een rolstoel. De vleugels zitten vast aan de achterkant van de rolstoel. Zo krijgt ieder vleugels en wordt Jezus elk jaar weer daadwerkelijk geboren. Ik moest denken aan de regels van een gedicht: soms breekt het licht onstuitbaar door. Als u dat niet meer kunt geloven en het eens wilt ervaren, wil ik u van harte uitnodigen om eens mee te vieren met ons bij Severinus.
Ja, de herbergier vergeet zijn tekst wel eens en zegt dat er toch plek is. “Want dat kun je toch niet maken.” En Herodes is zo’n kwaaie nog niet. Want diegene zegt dan gewoon in de microfoon: “Nee hoor, ik ben ginne kwaaie, laat hem maar lekker naar Egypte gaan. Heeft ie nog wat eten nodig op de kameel?”
Zo komt Lucas 2 op geheel andere wijze tot leven en krijgt ieder figuur even het licht op zich geschenen. Als ik daar kerst heb gevierd, dan is het pas echt kerst. Een oud-collega en vriendin van Eckartdal zegt me altijd: “Het is voor mij pas kerst als ik bij jou en de bewoners ben geweest.”
Dit jaar zal kerst sober zijn, geen volle kerk. Maar wel een livestream met wificamera’s die de wandeling door de wijk naar de lichtjes in de kerk zullen vastleggen en zo recht de huiskamers èn harten zullen verwarmen van bewoners en familieleden. Ik wens iedereen een zinvol kerstfeest.
Exegese is tekstuitleg. De bewoners hebben een ander talent: hun eigen leven in het verhaal leggen, hun eigen karakter en hun bijzondere kijk op dit aloude verhaal. Zo wordt hun leven in het verhaal gelegd. Dat is ook exegese. Misschien wel meer dan mijn geploeter op vertalen.
Zalig kerstmis!

Karin Seijdell -- Geestelijk verzorger van Severinus
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
 Herinneringen

Als het winter wordt, is het vroeg donker, de sfeer van het ten einde lopende jaar maakt dat herinneringen aan vroeger naar boven komen. De viering van het Kerstfeest, hoe onze moeder een verhaal voorlas. Hoe in de kerk op Tweede Kerstdag een juffrouw een verhaal met lichtbeelden vertelde en je een sinaasappel en chocolademelk kreeg en een kinderboekje, tenminste als je ouders lid waren van de kerk. Nostalgie.
Bij mij komt de oudejaarsavonddienst van 1944 weer terug. Het was midden in de hongerwinter in een oorlog die maar niet eindigde. Mijn zus en broer waren in Duitsland, hoe zou het met hen zijn? Het was donker, er waren olielampjes en de dominee had een kaars. Het was koud, iedereen had een jas aan. Van de preek herinner ik me niets meer, maar wel de tekst 1 Korinthe 15:58.
Wees standvastig, wetende dat uw arbeid niet ijdel is in de Heere.
Het was een tijd zonder uitzicht, veel jongeren, maar ook ouderen waren ondergedoken of gevangen, scholen waren dicht, er reden geen treinen en trams en bussen. Velen werkten niet. Moeders moesten proberen elke dag weer eten op tafel te zetten. En in die hopeloze tijd sprak de predikant die bemoedigende woorden. Wat je ook doet, het is niet voor niets. Houd vol. Het is geen wonder dat het ergens in mijn hoofd is opgeborgen gebleven.

Enkele weken eerder was ik met mijn vader in de sneeuw met een slee op zoek gegaan naar mijn zus, die er op een oude fiets op uit getrokken was om bij boeren in de omgeving eten op te scharrelen. Ze was al meer dan een dag op stap. Naarmate ze langer wegbleef werd de ongerustheid groter. Zou haar iets overkomen zijn? Besloten werd dat mijn vader en ik haar zouden gaan zoeken. Wij hadden wat te eten bij ons voor Nel en een warme kruik en doeken. Waar zou ze ergens zijn? Ze zou naar Zoetermeer gaan, dat toen een klein dorpje was. We liepen dus vanuit Delft die kant uit. Zoeken, vragen, uitkijken in de omgeving. Maar het was allemaal tevergeefs. Niemand leek Nel gezien te hebben. Ongerust en in arren moede besloten we maar om weer naar huis te lopen. We hadden ondertussen honger gekregen. Zouden we de meegenomen boterhammen kunnen opeten? Wat zouden ze daar thuis van vinden? Na veel aarzelen vond mijn vader het goed dat we toch maar wat van de proviand op zouden eten. Maar ten slotte was er niets meer van over. Eindelijk thuisgekomen in het halfdonker, bleek Nel al thuis te zijn. Wat een opluchting. Gelukkig was ze terecht, niet gewond of zo en niet meer vermist. Haar fiets was stuk gegaan en ze was langs een andere weg thuisgekomen. Wij moesten opbiechten dat we de boterhammen hadden opgegeten. We kregen verwijten. Dat hadden we niet moeten doen. Het gevoel van spijt komt gewoon weer terug als ik aan die geschiedenis terugdenk.

-----------------------------------Gerard van Gurp---------------------------------------

Mist 

Er was dichte mist op Eindhoven Airport. Het was zeer druk in de terminal, de toegang tot de security was gesloten, en mensen stonden dicht opeengepakt tegen elkaar aan te dringen.
Er hing een zekere spanning in de lucht, mensen waren ongeduldig en boos. Er stond een rijtje marechaussees toe te kijken.
Toen ging de toegang open en de terminal stroomde vrij snel leeg. De situatie begon weer op normaal te lijken. Ik sprak een paar van de marechaussees aan. Ze zeiden dat het een belangrijke taak is om de mensen rustig te houden. In zo’n situatie zijn ze al gauw opgewonden. En zeker als er alcohol bij komt kijken, kan het uit de hand lopen. Als ze daar alleen maar gaan staan, werkt dat al rustgevend. De marechaussee is een belangrijke aanwezigheid op het vliegveld. Ik heb ze zegen op hun werk gewenst.
Ook de gebedsruimte is een rustgevende plek. Even uitblazen, even je emoties neerleggen in een gebed of in een meditatie. Een plek waar je je verhaal kwijt kan. Emoties reguleren, zorgen dat die emoties niet uit de hand lopen, maar een plek krijgen. Een fysieke plek, of een plek bij God. Hoe nodig is dat in deze tijd, waar mensen zo gauw er op gaan slaan, als iets ze niet bevalt.

--------------------------------------Mirjam van Nie-----------------------------------

Adventsverhaal

Heel langzaam brandden eens vier kaarsen. De omgeving was zo rustig dat men ze kon horen spreken.
De eerste zei : ‘”Ik ben de VREDE. Ik deed zolang mijn best opdat mensen geen ruzie zouden maken, dat ze geen wapens zouden gebruiken, dat ze niet zouden slaan voor een meningsverschil. Maar er blijft oorlog overal, en waar groepen samen komen blijven er twisten ontstaan. Wat heeft het voor zin dat ik voor hen brand? Niemand, kan mij beletten dat ik uitdoof.” Haar vlammetje werd vlug kleiner en doofde uit.
De tweede kaars zei: “Ik ben het VERTROUWEN. Meestal kan ik gemist worden. Dus heeft het geen zin meer dat ik blijf branden. Want ik leer mensen om te geloven in het leven zelf en in elkaar. Ik leer hen dat ze samen iets moois kunnen maken, maar ze luisteren niet. Ze geloven alleen wat simpel is en in dromen die wegvliegen als een veertje. Mensen vertrouwen niet eens meer hun eigen hart, en geloven niet meer in het waarom van hun bestaan.” Wanneer ze stopte met praten blies ze zichzelf met een laatste zuchtje uit.
Op haar beurt sprak zachtjes de derde kaars: “Ik ben de LIEFDE. Ik heb de kracht niet gekregen om te blijven branden. De mensen negeren mij. Ze vergeten zelfs hun naasten te beminnen. En het gevoel dat er altijd iemand ook van hen hield, zelfs al wist men dat niet.” Ze wachtte niet langer en doofde uit.
Plots kwam er een kind aan en zag de drie uitgedoofde kaarsen. Het keek naar de VREDE waarvan het licht verdwenen was, en naar het VERTROUWEN dat het nodig had om groot te worden en om moedig te zijn en naar de LIEFDE omdat het kind niet alleen wilde zijn. “Waarom branden jullie niet langer? “ riep het kind vol onzekerheid uit. De drie kaarsen spraken en vertelden hoe slecht het met hen ging. Nadat dit alles gezegd was begon het kind te wenen.
Toen zei de vierde kaars: “Wees niet bang mijn kind. Nu ik nog brand kunnen we de andere kaarsen weer aansteken. Want ik ben de HOOP! “ Met glanzende ogen nam het kind de kaars van de HOOP en stak de andere kaarsen weer aan. Het vlammetje van de HOOP wilde het kind nooit uit het leven laten verdwijnen.
Laten ook wij allemaal de HOOP, het VERTROUWEN, de VREDE en de LIEFDE bewaren en koesteren! Dan groeit het grote licht dat Kerstmis is voor vandaag, voor morgen en altijd.

Uit de Brief van de Nederlandse Lutherse Vrouwenbond
--------------------------------------Hetty van Weeghel-------------------------------------- 

Hoop en warmte: licht in de duisternis

Eigenlijk wilde ik er het niet meer over hebben: wat de invloed is van de coronamaatregelen op het werk in ’t Hemeltje. Maar ik ontkom er niet aan.
Nadat we eind september weer meer gasten (25 i.p.v. 15) mochten ontvangen in de huiskamer, moeten we nu sinds half november weer terug naar het oude aantal: 15 gasten. Het is weer wennen, voor ons maar ook voor de gasten. Het is weer handen desinfecteren, mondkapje graag op en 1,5 meter afstand houden. De gasten krijgen hun koffie/thee en de maaltijd door onze vrijwilligers aangereikt. Toch wachten er nog mensen buiten totdat de eersten weer weggaan. Iedereen wil graag wat drinken en eten, en als het nog kan graag even douchen.
En dan gaan we ook de koude en natte maanden weer in. We merken dat aan de vele vragen naar slaapzakken, warme jassen en stevige spijkerbroeken. Gelukkig hebben we kleding en slaapzakken gekregen om ze aan onze gasten te geven. Al kunnen we nog meer spijkerbroeken goed gebruiken. Hoe fijn is het om te zien dat iemand opknapt van een warme douche en droge warme kleren. Een beetje warmte in deze tijd.
De feestdagen komen er aan en dus zijn we al volop bezig met de planning: sinterklaasfeest, kerstviering en kerstdiner. Want met name rond deze dagen is een stukje warmte dringend nodig. December is niet altijd een makkelijke maand. Voor veel gasten komen dan de herinneringen aan vroeger weer boven, aan gezelligheid en geborgenheid. Dan zijn we blij dat we hen dat kunnen bieden deze maand.

December is de maand van kado’s (sinterklaas en kerst), maar ook van gezellig samen eten.
En eten doen we iedere dag in ’t Hemeltje. Graag maken we u attent op het kookboek dat Rokus Harder heeft gemaakt. Zie hieronder de beschrijving van het boek en de opbrengst.
“Eten verbindt en brengt gezelligheid, zeker in deze maanden waar het buiten donker, koud en guur is. Wat is er dan leuker om je te laten inspireren door de favoriete recepten uit drie generaties van onze families? Met recepten uit Nederland, maar ook uit diverse andere landen waar we gewoond hebben zoals: Turkije, India en Libië.”
Nog mooier, door de aanschaf van dit boek zorg je ook dat de thuis- en daklozen in Eindhoven kunnen genieten van een maaltijd, een kop koffie en een luisterend oor. Al direct vanaf de verkoop van het eerste boek tot en met de verkoop van het laatste boek gaat de opbrengst naar ’t Hemeltje, waar het besteed wordt aan maaltijden voor hun gasten.

Meer weten en bestellen?
Het kookboek is een hardcover uitgave van 280 bladzijden met veel foto’s van gerechten en achtergrondverhalen. Prijs € 29,95 per boek (exclusief verzendkosten). Kijk op www.rokusharder.nl om het boek te bestellen of schrijf een e-mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. “

Een bijzonder kado voor u, maar ook voor ons. Het is hartverwarmend. En die warmte en hoop, dat licht in de duisternis kunnen we deze dagen goed gebruiken.
We wensen u allen goede en gezegende feestdagen en alle goeds voor 2022.

-----------Bestuur en team van ’t Hemeltje, Jeannet Venekamp-------------------- 

The writing on the wall

Veel mensen zullen bij metal muziek niet meteen denken aan religie. Toch zijn er een hoop nummers in dit genre die wel degelijk verwijzen naar de bijbel of inspiratie halen uit verhalen uit de Schrift. Zo ook Iron Maiden in hun nummer ‘The writing on the wall’. Ik vind het een erg gaaf nummer en ik was verbaasd toen ik de video zag die bij het nummer hoort. In de eerste instantie kon ik geen touw vastknopen aan het verhaal dat de band probeert te vertellen met het nummer en de clip, maar na enig onderzoek kwam ik bij de onderliggende boodschap van dit lied.

Het nummer verwijst naar het verhaal uit het boek Daniël over het feest van Belsassar. Belsassar was de koning van Babylonië en op een dag gaf hij een groot feest voor de machthebbers in zijn koninkrijk. Tijdens het feest wordt er door de koning gedronken uit bekers die uit een tempel in Jeruzalem geroofd zijn. Terwijl de koning en zijn gasten zich te goed doen aan de wijn en het overvloedige eten verschijnt er uit het niets een hand die een tekst op de muur schrijft. De koning laat alle wijzen uit zijn koninkrijk komen om dit fenomeen uit te leggen maar niemand heeft een verklaring. Ook Daniël wordt bij de koning gebracht en hij heeft een uitleg. De tekst op de muur zei: ‘Mene, mene, tekel ufarsin’. Daniël legt aan de koning uit dat de tekst een boodschap van God is. Hij vertelt de koning dat God de dagen van zijn koninkrijk geteld heeft en er een einde aan maakt, de koning is gewogen en te licht bevonden en het koninkrijk is door de Heer verdeeld en aan de Meden en de Perzen gegeven.

Het nummer heeft een stevige boodschap, evenals de video die bij het nummer hoort. In de video worden de elite en de leiders van tegenwoordig vergeleken met koning Belsassar. Er wordt een post apocalyptisch landschap getoond waar niets kan groeien. De mensen zien er mager en ziek uit. Dit stelt het volk voor. Aan de andere kant zien we een grote toren waar wereldleiders en machthebbers een groot feest houden. Dit is de verwijzing naar het feest van de koning. De video verwijst ook naar het boek Openbaringen, dit gebeurt door middel van de vier ruiters van de Apocalyps die het schrift op de muur symboliseren. De realiteit van honger, oorlog, ziekte en dood. Er komt in de video ook een figuur in een witte mantel voor. In de eerste instantie lijkt deze figuur onheilspellend maar naarmate het nummer vordert komt de kijker erachter dat de figuur in het wit het volk probeert te helpen. Voor mij is deze figuur een interpretatie van Jezus.

Ik denk zelf dat dit nummer en de video een oproep zijn tot verandering. Er wordt in de huidige maatschappij veel vastgehouden aan traditie en gewoonten (denk bijvoorbeeld aan het gebruik van fossiele brandstoffen) en veel waarde gehecht aan materiële zaken om status aan te duiden. Dit gaat vaak ten koste van het milieu (denk aan grote auto’s, privévliegtuigen en dergelijke). Ook behandelen mensen elkaar niet altijd even goed, denk hierbij aan dictators en sociale ongelijkheid. De video eindigt met het instorten van de toren waar het feest gehouden wordt, een symbolische vernietiging van de onwetendheid en de oppervlakkigheid van onze samenleving. Er wordt een nieuwe start gemaakt voor de mensheid, een kans om te veranderen en dingen anders te doen.
Al met al denk ik dat dit nummer een goede boodschap heeft en de problemen van onze maatschappij goed duidelijk maakt aan de hand van deze vergelijking met het Bijbelverhaal.
Het eind is misschien wat te idealistisch, maar de oproep voor verandering is zeer sterk wat mij betreft.

Jacobien van Haarlem  (Het nummer en de video zijn te vinden op YouTube)

  

november-december 2021 met thema: "Geloofsbrieven" Lees meer...

Over de brief aan de gemeente in Tyatira: Openbaring 2: 18-29

Door de formulering: ‘aan de engel van de gemeente in Tyatira’ wordt de gemeente aangesproken op haar eigen identiteit zoals ze geroepen is. Natuurlijk is de situatie nog niet ideaal, maar de engel, boodschapper, houdt zo in de gemeente de verwachting van het ‘hemelse’, het ‘ideale’ levend.

Algemeen
Het Griekse woord ‘Apocalyps’ betekent letterlijk ‘ergens het deksel vanaf halen’, iets onthullen en Johannes gebruikt dit woord in 1: 9 in de zin van een existentiële crisis. Vanuit die crisis schrijft Johannes dit boek. Er zit iets knel, wat ruimte moet krijgen en dan kan ‘onthullen’ bevrijdend werken. Wanneer wij onszelf in de ‘verdrukking’ ervaren, dat we klem zitten, dan komt het leven in de knel. Johannes ervaart  rond het jaar 95, als hij dit boek schrijft, de arrogantie van de macht van het Romeinse rijk die in zijn ogen een werktuig van het kwaad is geworden. Johannes, inmiddels naar Patmos verbannen, is verbijsterd, dat dit alles kan gebeuren na kruis en opstanding van Jezus: alles gaat op de oude voet verder en de ‘oude’ aarde wordt zo geen ‘nieuwe’ aarde.

We worden
persoonlijk
aangesproken

De brieven
De zeven brieven aan de verschillende gemeentes zijn eigenlijk geen gewone brieven, want ze hebben geen opbouw van een brief en hebben ook niet als losse brieven een geïsoleerd bestaan geleid. Ze zijn een onderdeel van het boek van visioenen. Ze zijn ook niet filosofisch abstract of theoretisch, maar in de taal van het gewone leven. In de komst van het Koninkrijk gaat het immers om het gewone leven en de gewone mens, die de Eeuwige wil ontmoeten. In deze brieven richt God zich intiem tot ons hart. We worden apart genomen en persoonlijk aangesproken. Hiervoor is de briefvorm ideaal, want hij is open van aard, doet impliciet een open appél en vormt geen afgesloten verhaal. Het ligt in Johannes’ bedoeling om met deze zeven gemeentes de ‘hele kerk’ te beschrijven.

Tyatira
Tyatira was een kleine stad, waar maar één god werd vereerd: Apollo, beschermer van de schone kunsten. Het was een indrukwekkende God, die de mens naar de hemel voerde. Daarom ook noemt Johannes de Messias niet de mensenzoon, maar de zoon van God en hij wordt ook indrukwekkend beschreven: ogen als vlammend vuur en voeten als brons. Hieruit blijkt wel, dat Johannes goed op de hoogte is van de situatie in Tyatira. De stad was beroemd om haar koper- en metaalindustrie. De gemeente wordt uitbundig geprezen in wat ze doen en in de loop van de tijd is ijver niet verflauwd. Integendeel, die is alleen maar toegenomen: ‘U doet nu zelfs meer dan vroeger’. En het is natuurlijk niet voor niks, die complimenten. Daarna durf je je toch meer bloot te geven, kwetsbaar op te stellen. ‘Wek mijn zachtheid weer. Geef mij terug de ogen van een kind. Dat ik zie wat is. En mij toevertrouw en het licht niet haat’. ¹

Die kwetsbaarheid, die openheid is nodig, want zoals ik al in mijn inleiding zei: het is toch nog niet wat het moet zijn. Izebel wordt hier genoemd. We kennen Izebel uit de verhalen over Elia en Elisa. Zij heeft koning Achab verleid tot diefstal van de wijngaard van Nabot en tot de moord op hem. Zij heeft koning en volk van de God van Israël weggehaald om Baäl voortaan te dienen. Ze is een slecht mens, belichaming van Satan. Haar naam is spreekwoordelijk voor de afval van Israël en Johannes gebruikt haar naam om de verleiding van de gemeente te beschrijven. Het is onwaarschijnlijk, dat Johannes hier een bepaalde persoon bedoelt. Die verleiding is meer een verschijnsel, dat aan Izebel doet denken. Zo wordt deze brief een profetie en ook leerstof.

                                              Hoe zetten we de kerk
                                                  weer op de kaart?

Wat zou er aan de hand zijn? Waarschijnlijk hebben gemeenteleden zich mee laten nemen door de verhalen over het naar de hemel gevoerd worden door de God Apollo. Dán zul je pas een godservaring hebben met een echt aanwezige god en dan ga je het licht zien, dan wordt het leven echt mooi en bevrijd!

En Johannes wil hen op het hart drukken: ‘Je wordt misleid. Het is niet de echte wereld die je dan ziet. Het verhult de werkelijke aardse verhoudingen’. Het gaat in de wereld van God maar om één ding: vrede en gerechtigheid en die bereik je alleen door de nuchterheid van de Tora en de vreugde daarover. Vreugde der Wet is, dat we eindelijk zijn bevrijd van onze verblindingen, van onze verleidingen. Met andere woorden: mensen die zich in de luren laten leggen door Apollo-aanhangers moeten daar snel mee ophouden. Zij moeten zich bekeren: ‘Ik heb haar de tijd gegeven om te breken met het leven dat ze leidt’. Een ommekeer is nodig. Mensen moeten in hun ziel durven kijken om tot inzicht te komen, dat alleen met de God van Israël het goed komt met de wereld. Gelukkig is niet iedereen bezweken aan verleidingen en toch ook niet alle diepe gedachten kunt volgen. Houd vast wat je hebt en verwacht de komst van de Messias. Dan zien we een citaat uit psalm 2: ‘hij zal hen weiden met een ijzeren staf’. In psalm 2 gaat dit over de zoon van Israël die pal staat tussen het razen van de volken. En het gaat ook over Gods geschiedenis: ‘zoals ik de macht van mijn Vader heb ontvangen’. En dan, aan het einde die morgenster, het hemellichaam dat de nuchterheid van de nieuwe dag aankondigt en het signaal, dat er, ondanks alles, toch te leven valt: de dag die geen avond zal hebben.

Tot slot
Soms word ik weemoedig, omdat het niet goed gaat met de kerk. Wie weet nog wat wij doen in de kerk, waar we voor staan? De gemeente in Tyatira stond ook midden in het leven van de stad. Natuurlijk, daardoor komen verleidingen gemakkelijker voorbij. Zouden wij ons teveel hebben teruggetrokken op ons zelf en zo alleen vrede en gerechtigheid voor onszelf nastreven of is het corona, die ons de das om heeft gedaan?

Het is een moeilijk spanningsveld, want onze energie kan maar één keer op. Wat gaat dan voor: de kerk of de wereld? Als predikanten van de werkgemeenschappen van Eindhoven en Helmond hebben we daarover gediscussieerd: hoe zetten we de kerk weer op de kaart na corona? Misschien een idee om deze discussie ook met de leden van de PGE te doen.

[1] Huub Oosterhuis: liedboek 925

----------------------------------------Bernadette van Litsenburg----------------------------

Blijde Boodschap

De afgelopen week waren de kerken prominent in het nieuws. Terwijl het laatste jaar de kerken vaak negatief in het nieuws waren, bijvoorbeeld door het niet navolgen van de coronaregels in sommige gemeentes, was er dit keer gelukkig goed nieuws te vermelden.

Dit vanwege het uitkomen van de nieuwe Bijbelvertaling, toepasselijk genaamd NBV21. We hebben kunnen zien op de televisie hoe het eerste exemplaar van deze nieuwe vertaling werd overhandigd aan de koning. Ook stonden in alle kranten artikelen over de nieuwe Bijbel.

Uit een aantal voorbeelden van deze vertaling wordt duidelijk dat deze beter aansluit bij ons dagelijks taalgebruik. Zo wordt ‘zet het kwaad bloed’ nu vertaald als ‘ben je jaloers’. Een mooi voorbeeld vind ik zelf dat ‘vergeef ons onze schulden, zoals ook wij hebben vergeven wie ons iets schuldig was’ veranderd is in ‘zoals ook wij vergeven wie ons iets schuldig is’. Dit past blijkbaar ook bij de oorspronkelijke Griekse tekst en verandert iets dat in het verleden speelt en waaraan we dus niets meer kunnen doen, in iets in het heden en een soort opdracht voor ons. Daar heb je veel meer aan. In de kranten hebben we veel nieuws gezien over wat er allemaal veranderd is. Daaruit zou je kunnen afleiden dat het een heel andere Bijbel is geworden.  Toch moeten we bedenken dat het slechts om 12000 aanpassingen gaat op een totaal van meer dan een miljoen woorden, wat betekent dat het grootste deel van de tekst hetzelfde is gebleven. Het meeste is dus bij het vertrouwde gebleven.

Ook al wordt deze vertaling de vertaling van de 21^e eeuw genoemd, denk ik dat het niet de laatste van de eeuw zal zijn. Ook de komende jaren zal onze maatschappij en de taal verder ontwikkelen en de Bijbel zal dit moeten volgen om begrijpelijk te blijven voor volgende generaties. Het is volstrekt duidelijk dat niet alleen de Bijbel, maar ook de kerk zich zal moeten blijven aanpassen aan de ontwikkelingen in de samenleving. Zeker nu de vergrijzing alom aanwezig is in onze kerken, is het zaak te kijken hoe wij ons als Protestantse Gemeente Eindhoven kunnen aanpassen aan de tijd. Daarbij moeten we natuurlijk zorg dragen het vertrouwde bij onze bestaande kerkgangers niet kwijt te raken. Dit is iets waar we de komende tijd zeker aandacht aan zullen geven. Een verandering waar we op dit moment als PGE maar ook in de omringende gemeentes mee te maken hebben, is de krimp en vergrijzing van onze kerken. Een van de gevolgen is dat het steeds moeilijker wordt om mensen te vinden voor onze ambtsdragers en bestuurders. Dit speelt ook in de gemeentes in de omgeving van Eindhoven. Een van de gevolgen van dit is de aanstaande samenvoeging van de Protestantse Gemeente St. Oedenrode, Son en Breugel met de PGE. In onze gemeente-avond op 17 november zal hier aandacht aan worden gegeven. Elders in SAMEN vindt U een uitnodiging met meer details.

--------------------------------Henk Grootjans,voorzitter AK--------------------------------

Een Luthers ABC - S

Een godsdienstige houding houdt zich niet alleen en ook niet in eerste instantie bezig met vragen over het hiernamaals, maar geeft vorm aan het leven hier en nu. Een christen die bij Maarten Luther in de leer is gegaan, zal daarom op vele terreinen een karakteristiek gedrag laten zien dat voortkomt uit zijn geloof in Jezus Christus. Dit keer de letter S van het alfabet.

Schepping

“Alle schepselen zijn een uiterlijk gedaante of een masker van God. In deze zaak hebben wij echter een wijsheid nodig waarmee wij in staat zijn om onze Heer en God van zulke maskers te onderscheiden. Deze wijsheid heeft de wereld niet. Daarom kan ze ook onze Heer en God niet van zulke maskers onderscheiden.“
(Commentaar van Luther over de brief aan de Galaten, [1531] 1535; Latijn; WA 40 I, 174: 13-15).

In Luthers taalgebruik is een masker slechts de schijn of de buitenkant van een zaak, niet de zaak zelf. Het zou tot verwarring leiden als wij het ene niet van het andere kunnen onderscheiden. Luther was bijvoorbeeld van mening dat vele in zijn tijd het masker van vroomheid droegen, hoewel ze helemaal niet vroom waren. Het zou fout zijn als wij een mens slechts uiterlijk beoordeelden.

Volgens Luther draagt ook God zo’n masker, niet omdat Hij Zijn wezen wil verbergen, maar omdat Hij het moet verbergen; Zijn verschijning zou immers voor de mens onverdraaglijk zijn (Ex 33:20; 1Tim 6:16). In het geval van Gods masker zit het probleem echter elders. De schepping is het werk van God. De natuur is een kunst- en wonderwerk. Ze heeft geen ingrijpen nodig om te functioneren. De planten dragen hun zaad in zichzelf (Gen 1:11v). En ook de “natuurlijke” orde van de samenleving is zo ingericht dat mensen met elkaar in vrede kunnen leven. Op zich lijkt God daarvoor niet nodig te zijn. Alles functioneert op “natuurlijke” wijze. Sterker nog: Tegenwoordig ziet de mens zich gemachtigd en in staat om in de schepping in te grijpen om het menselijke leven (voor sommigen) te verbeteren of zelfs te optimaliseren.

Voor Luther is de schepping, d.w.z. de natuurlijke schepselen en de natuurlijke orde van het menselijk samenleven, echter een maskerspel van God en dat behelst twee inzichten.

Aan de ene kant is het wel goed om het spel serieus te nemen, omdat God ervoor gekozen heeft om de mensheid op die manier in stand te houden en met haar te communiceren. Daarom is de schepping als Gods werk te erkennen, te eerbiedigen en te gebruiken.

Aan de andere kant moeten wij tevens beseffen dat wij de eigenlijke acteur van het spel niet kunnen herkennen. Daarom moeten wij leren tussen het masker en God zelf goed te onderscheiden. Dat is inderdaad een kunst en leidt vervolgens tot een kritische of vrije verhouding van de christen tegenover zijn levenswereld.

Bijvoorbeeld eerbiedigen wij – volgens Luther – vooraanstaande personen meer dan de functie of het ambt dat ze – van Godswege – invullen. De bisschop wordt als persoon geëerbiedigd in plaats van de functie waarvoor God het bisschopsambt heeft ingesteld en waarvoor wij God zouden moeten eerbiedigen.

In de samenleving hebben wij meer eerbied voor de persoon die een overheidsambt vervult dan voor het ambt dat God ingesteld heeft (Rom 13:1) om het samenleven van zelfzuchtige mensen op aarde mogelijk te maken. En zo zijn wij ook geneigd om beslissingen eerder te nemen op basis van het aanzien van personen dan op basis van de waarachtigheid of de waarheid van hun daden of woorden.

Dat moet je echter niet doen! (Gal 2:6; vgl. Deut. 1:17; 1ß:17). God ziet immers de “persoon” niet aan (Rom. 2:11). (Het Latijnse woord “persona” betekent trouwens ook “masker”.) In die zin weet de gelovige zich vrij van het gezag, dat mensen (schepselen) voor zich persoonlijk opeisen.

Er komt nog iets bij. De mens vraagt soms niet eens naar God achter de schepping. Dan gaat zijn verlangen niet verder dan naar de natuur of dat wat hem voor ogen ligt. Hij eerbiedigt de schatten van de wereld als laatste en hoogste goederen. De vrek vindt in het goud zijn hoogste goed; de genotzoeker in heerlijke spijzen en dranken; de godsdienstige mens in de pracht van een heilig ritueel. Alle drie genieten van de schepping. Ze zouden echter de schepping op een juiste manier moeten gebruiken om zich te verheffen naar God toe.

Daarentegen zou een gelovige het goud moeten gebruiken om er mooie dingen van te maken, die iets van de heerlijkheid en schittering van God zouden kunnen weerspiegelen; een christen zou ook spijzen en dranken kunnen genieten, als ze hem ook kunnen verwijzen naar de oorsprong en het doel van het genieten. Hij kan door prachtige kleren, gebouwen en rituelen Gods nabijheid symboliseren en vieren, als hij maar weet dat God hem soms ook in een armzalige keet of in een bedelaar tegemoet treedt. In die zin weet de gelovige zich vrij van de dingen van deze wereld (schepselen) en van het verlangen om te bezitten. Op die manier blijft de schepping voor de gelovige christen het zicht-, hoor-, voel-, smaak- en tastbare van God die in wezen met de zintuigen niet kunnen worden ervaren.

De natuur is zo te zeggen datgene, wat Hij ons van Zich laat zien, vergelijkbaar met de “achterzijde” van een persoon (Ex 33:23). Als gelovige zouden wij daarom de natuur zo kunnen beschouwen dat wij op haar schoonheid, ingewikkeldheid, rijkdom, overvloed enz. onze aandacht richten. Van daaruit zouden wij ons dan in gedachten kunnen verheffen naar God als de verheven oorsprong van dat prachtige goddelijke schouwspel.

-----------------------------------Markus Matthias---------------------------------------------

 Kerstpakketten 2021

In de weken voor kerst worden door de Protestantse Gemeente in Eindhoven 135 kerstpakketten uitgedeeld door de diakenen en andere vrijwilligers aan mensen die in deze tijd een extraatje wel kunnen gebruiken zoals mensen in de bijstand, asielzoekers en daklozen. De pakketten worden aangevuld met het kerstnummer van Open Deur en een zelfgemaakte kerstkaart met een groet van de PGE.

In elke wijk is een diaken die een lijst met namen samenstelt van mensen die in deze wijk in aanmerking komen voor een pakket. Ook het Protestfonds, Het Diaconaal Inloophuis ’t Hemeltje, Vluchtelingen in de Knel en de Stichting “Ervaring die staat” leveren namen aan. Laatst genoemde stichting geeft zorg aan mensen die eerder dak- en thuisloos waren. Deze groep en de vluchtelingen kunnen veel pakketten gebruiken.

U kunt deze kerstpakkettenactie ondersteunen door bij te dragen aan de kosten. U kunt geld over maken naar : IBAN: NL62RABO0373736932  t.n.v. College van Diakenen Protestantse Gemeente Eindhoven. Laten wij oog hebben voor elkaar en onze medemens waar nodig actief ondersteunen! 

Namens de diaconie een hartelijke groet,

---------------------------------------Ingrid Amersfoort------------------------------------------

Welk stapje zet U vandaag?

Half oktober was het Dutch Design Week in Eindhoven. Er  was heel veel te zien, te beleven, te horen en te voelen. Eén van de installaties in het Klokgebouw was een labyrint, dat op initiatief van Floris van Alkemade, onze rijksbouwmeester was gemaakt. Dat labyrint bestond uit gangen tussen witte gordijnen, waarbij er allerlei objecten en teksten te zien waren over de vraagstukken van samenleving en klimaat waarmee we nu worstelen. Steeds opnieuw kon je kiezen hoe je liep: sla ik hier naar links, ga ik rechtdoor, kijk ik naar wat hier staat of sla ik het over? De algemene boodschap van het hele labyrint was dat we niet weten hoe we alle problemen van deze tijd kunnen oplossen, maar dat het er om gaat een stapje te zetten en dan maar weer verder te kijken.

Die boodschap geeft hoop. En is ook zeker van toepassing op diaconale activiteiten. Wat te doen aan de armoede in onze stad? Hoe kun je de positie van vluchtelingen verbeteren? Hoe kunnen we meer betrokken zijn bij Moldavië? Wat kan de kerk betekenen in het klimaatdebat? Allemaal grote en lastige vraagstukken. En dan kun je als kerk wel zeggen dat je vindplaats bent van geloof, hoop en liefde, maar hoe geven we dat handen en voeten? Zoveel vragen en onzekerheid, daar kan een mens moedeloos van worden.

En toch. We doen met elkaar al veel, en zetten kleine stapjes. Die zijn betekenisvol, voor vandaag en voor morgen. Of het nu gaat om het schrijven van een Amnesty-brief voor een gewetensgevangene, of een gift aan KerkinActie, of vrijwilligerswerk bij de Voedselbank, of….  Dat is allemaal diaconaal werk. En zo vormen we samen inderdaad een vindplaats van geloof, hoop en liefde. Welk stapje zet U vandaag?

---------------------------------------Antje Dekker--------------------------------------------

In stilte gaat open wat gesloten was

Dit staat nog steeds op mijn visitekaartje als geestelijk verzorger binnen de Woenselse Poort. Telkens weer verbaast het mij hoe waar dat kan zijn.

Voor mij was de islam een gesloten boek. Ik hield me daar niet echt mee bezig, ook al ben ik in Saoedi-Arabië en Qatar geweest. In stilte ging het open toen ik me gedwongen voelde me erin te verdiepen. Onlangs nog door een gezamenlijk gesprek met een twee cliënten hierover. “Jij bent toch een geestelijke?” ”Jij bent toch iemand van het boek (dat wordt genoemd in ons boek)? “Jij kan onze geestelijke nood snappen.”

Dat weet ik niet zeker gaf ik ten antwoord. Wij hebben ook een islamitisch geestelijk verzorger hier. “Nee” klonk het unisono.

En ik moet eerlijk toegeven dat ik benieuwd was wat er zou volgen. Waarom niet? En ze brandden los. De een had heel duidelijk ideeën over de toepassing van de shariawetgeving – beslist niet te letterlijk nemen alstublieft (zijn woorden) maar het was zeker waardevol volgens hem –  en over de verhouding tot de Nederlandse wetgeving. Over dat laatste hebben ze bij ons overigens allemaal in alle mogelijk variaties een mening. Hij prees de rechtsbescherming, die er wordt geboden. Een groot goed vond hij. En dat dit ook gold voor Moslims vond hij bijzonder. Fijn dat Moslims welkom zijn in Nederland voegde hij daaraan toe, maar liever niet teveel, want dan zou democratie zoals wij die kennen gevaar kunnen lopen. Dit geluid kwam voor mij uit een onverwachte hoek. En hij begon voorbeelden op te sommen van landen waar hij niet zou kunnen zijn wie hij wilde. Landen waar geestelijke politie je vertelt hoe je moet leven en wat te doen, en vooral wat niet. Dat er onderscheid wordt gemaakt tussen ‘verboden’ en ‘afgeraden’ maar dat dat laatste al gauw wordt ‘beschermd’ door het te verbieden.

De ander wilde niet met de islamitisch geestelijk verzorger spreken omdat hij afvallig was geworden, zoals hij dat noemde. Hij zat met zichzelf in de knoop, want wie was hij nu nog, zonder zijn geloof. De angst voor een leven na de Islam en na de dood zat er goed in. En allemaal omdat hij tot de conclusie gekomen was dat de Koran niet het letterlijke woord van God kon zijn. Sommige cliënten geeft het lucht om dat eens hardop te kunnen zeggen. Die nood kan ik begrijpen.

Wij zouden het als onkerkelijk omschrijven, maar uit het vervolg bleek dat de parallel niet helemaal opging. In veel islamitische landen is het levensgevaarlijk om daaraan uiting te geven. Op geloofsafval staat daar zelfs de doodstraf. Hij begon over mogelijke repercussies voor de familie thuis als ze dat zouden horen. En ik kreeg een hele verhandeling over een tribaal rechtssysteem van geven en nemen en eerwraak, op hem, op hen. Elke moslim zou geroepen zijn theocratie te realiseren, zo nodig met geweld. In de sharia wordt zo’n theocratie geschetst. Alcoholgebruik, overspel en geloofsafval worden moreel veroordeeld en moeten met een bijpassende straf bestraft worden. Het zou een miskenning zijn van de unieke profeet en zijn unieke god. Wie kan dan nog in vrijheid voor een religie kiezen als de stok achter de deur staat in geval van ongeloof en afwijzing?

Vrijheid van geloof en denken. Daar gaan wij over als geestelijk verzorgers. Om gefragmenteerde mensen weer een beetje heel te helpen maken. Een geloof blijft een ‘constructie’ hebben wij inmiddels geleerd, zoals ons ‘zelf’, onze identiteit, wie wij zijn dat ook is. Wij ontdekken wie wij zijn door ons levensverhaal te (her-) vertellen. En het verhaal van God. Die ochtend ontdekten wij alle drie iets. Ik werd er weer stil van.

--------------------------Berend Veldhorst, geestelijk verzorger GGzE---------------.

In stormgetij

Oude mensen zijn vaak met hun verleden bezig. Het zijn soms vage en gebrekkige herinneringen aan gebeurtenissen. Soms zijn het meer gevoelens en emoties die je zijn bijgebleven. Het maakt je dan nieuwsgierig naar wat er precies gebeurde. Ik denk nu aan een herinnering uit mijn kinderjaren.

In de Duindorpkerk te Scheveningen was ik op een avond naar een film geweest, ik denk met mijn moeder en misschien broers en zusjes. Het moet wel een christelijke film geweest zijn, anders zou die niet in de kerk gedraaid zijn en had ik er ook niet heen mogen gaan. Ik herinner mij de melodie van ‘Blijf bij mij, Heer’ en dat het donker was toen we naar huis gingen. Dus wel de emotie.

Toen ik het aan mijn acht jaar oudere broer vroeg, herinnerde hij zich dat hij stukjes voor de krant schreef. Hij had die bewaard en zocht toen op of daarin iets te vinden was. Het bleek dat er een film was geweest waarover hij had gerapporteerd. De titel van die film was: ‘In stormgetij’. Wat doe je als je ergens naar op zoek bent? Dan ga je googelen. En warempel, meteen raak! De NCRV had in 1937 een film uitgebracht onder die titel. Het begin van de film toonde een hoge zee, wat op Scheveningen altijd gevoelens opwekt. Een jongen wil als kind al zeeman worden, maar zijn gelovige ouders zien dat niet zitten. Hij wordt dan daarom op de opleiding voor onderwijzer geplaatst. Daar is hij echter niet op zijn plaats en hij gaat alsnog naar de zeevaartschool. Hij wordt leerling-stuurman en gaat varen. Hij leeft er op los en vergeet zijn christelijke opvoeding. Aan boord krijgt hij een ongeluk waardoor hij in het ziekenhuis terecht komt, in Algiers. Daar komt hij door een radio-uitzending van de NCRV tot inkeer. Onder de tonen van ‘Blijf bij mij Heer’ gingen de mensen naar huis. Een vooroorlogse bekeringsgeschiedenis als propaganda voor de NCRV. Zo werd mijn vage herinnering tot leven gewekt.  

Iets dergelijks gebeurde ook met een herinnering aan zomervakanties in het Friese dorp Niawier, bij Dokkum, tijdens de oorlog. Hoe was ik daarheen gereisd? Een bezoek aan dat dorp en contact met een plaatselijke oud-bakker, tevens historicus, leerde mij dat diaconieēn in Friesland contact hadden met diakenen in het Westen. Het gevolg was dat een bus met kinderen arriveerde op het dorpsplein waar zij werden verdeeld over plaatselijke inwoners, die zich geheel belangeloos over de kinderen ontfermden.
Zo kunnen wij door het internet niet alleen genieten van een kerkdienst tijdens de coronapandemie, maar ook van ervaringen uit de kindertijd.

-------------------------------------Gerard van Gurp-----------------------------------------

Spot

Op het plein voor de terminal van Eindhoven Airport stond een aantal mensen te lachen en te wijzen. Ik ging kijken. Daar liep een robot in de vorm en de afmeting van een hond.
Er stond een man bij die hem met een afstandsbediening bestuurde. Hij vertelde dat hij van de TU was. Daar hadden ze het ding in elkaar gezet. Het was een proef, en ze zouden hem misschien inzetten voor beveiligingsdoeleinden. Harkerig bewoog hij zich voort. Ik vroeg ‘Hoe heet hij?’ Het antwoord was ‘Spot’. Iemand riep ‘Pas op hij doet een plasje’.

Techniek kan leuk zijn. Het is begrijpelijk dat het vliegveld een plaats is om nieuwe technieken uit te proberen. Maar ik vond mijn gesprek met de TU-man leuker en zinvoller dan die hele Spot. Een gesprek van aangezicht tot aangezicht, daar kan geen techniek tegenop.

-----------------------------------Mirjam van Nie------------------------------------------

Een slechte vrouw 

Afgelopen week las ik het nieuwe boek van Annejet van der Zijl, ‘Fortuna’s kinderen’. Ook daarin komt de naam Jezabel voor. Blanke mannen in het Oude Zuiden van Amerika kochten aantrekkelijke zwarte meisjes voor hun eigen plezier, liefst voordat ze de vruchtbare leeftijd hadden bereikt. Als de wettige echtgenoten zichzelf toestonden boos te worden, dan richtte die woede zich bijna altijd op de zwarte rivale. In hun ogen een Jezabel, die hun man met haar onbeschaamde seksualiteit en voodookunsten in de ban had gekregen. Jezabel, ook deze meisjes werden met de naam van de vrouw Izebel van Achab  aangeduid. Die naam staat in de bijbel model voor een slechte vrouw, goddeloos, hebzuchtig, manipulerend.  Maar die naam betekent: ongerept, kuis (Bijbelse encyclopedie, Kok). Zouden die blanke vrouwen de werkelijke betekenis van die naam gekend hebben, wanneer hun man een koopakte tekende voor zo’n jong meisje? Een vrijbrief voor misbruik. Het maakt me woedend als ik zoiets lees. En ik ontkom niet aan de gedachte: ‘arme mannen, willoos slachtoffer van slechte vrouwen.’  Waar blijft hun verantwoordelijkheid! Dus las ik  het verhaal van Achab en Izebel nog maar eens door (1 Kon 21). Dat maakte me niet minder boos.

                                          We zijn elkaar gegeven
                                               ook als tegenover

Achab  gedroeg zich als een verwend kind, pruilde toen hij zijn zin niet kreeg. Liet Izebel haar gang gaan, die ook een verwende koningsdochter bleek. Wilde zij dat huwelijk met deze koning wel? Of was het  een deal tussen twee koningen, goed voor de vrede tussen hun landen.  Ja, wat zij deed was ronduit slecht, maar haar man maakte graag gebruik van haar ‘geslepenheid’ en alle oudsten van het volk deden wat zij wilde. Toen de profeet Elia hem terecht kwam wijzen trok Achab, in mijn ogen, nogal gemakkelijk het rouwkleed aan.  Daarom zou, volgens Elia, God zijn straf uitstellen tot Achab overleden was. Waren ook al deze betrokken mannen willoos slachtoffer van een vrouw?
En hoe zit het dan met de Jezabel uit de brief aan Tyatira? Er wordt wel gedacht dat zij de vrouw van de voorganger was van die gemeente. Jezabel, Izebel.

Maar is het wel reëel om het kwaad aan een vrouwspersoon toe te schrijven?
De gemeente wordt geprezen, dat zouden wij ook vast graag willen horen. We doen immers met een handvol mensen wat we kunnen doen, op hoop van zegen. ‘Vierentwintig uur in dienst van de Heer’, hoor ik met enige regelmaat. Maar er zijn ook tegenkrachten, ik denk dat die er de hele geschiedenis door in de gemeenten geweest zijn. De karaktertrekken van Izebel huizen, denk ik, in ieder van ons, vrouw of man als we eerlijk in de spiegel durven kijken. Soms door een beetje te manipuleren om onze zin te krijgen. O ja, we denken beslist eerlijk dat het die kant op moet met de gemeente. Dus verzamelen we medestanders om het voor elkaar te krijgen. Of we pruilen als Achab wanneer het niet de kant opgaat, waarvan wij denken dat het de goede is. Verborgen agenda’s om het de richting op te krijgen die wij denken te moeten gaan. Ik ben er zelf soms ook op gewezen. “Dit past jou niet.”  Gelukkig! Het lijkt misschien onschuldig maar het kan chaos, verwarring en doodlopende wegen veroorzaken in de gemeente. Wat goed dat we elkaar gegeven zijn niet alleen ter bemoediging, maar ook als tegenover.

Wie kan in ons een brief van Christus lezen,
als niet de Geest ons aan elkander rijgt,
die ons als dode, levenloze letters
beademt en tot nieuwe zin herschrijft.
( lied 976: 2, tekst Sytze de Vries)

-----------------------------------Wil van Egmond--------------------------------------

‘Feest’ in het Open Huis

Eindelijk zijn er versoepelingen, eindelijk mogen we weer bij elkaar aan tafel zitten, eindelijk mogen we meer gasten ontvangen. Wat hebben we daar naar verlangd. Natuurlijk, een beetje afstand houden we nog wel, want covid is niet weg, maar we gaan de goede kant op. Daardoor wordt er weer van alles mogelijk. Om te beginnen hadden we op 11 september het ‘frietkot’, een evenement bij de Petruskerk, waar een friettent stond, waar iedereen een ‘frietje met’ kon nuttigen. De Rotary heeft onze gasten en vrijwilligers dit cadeau gedaan. Waarvoor onze hartelijke dank.

Na anderhalf jaar hebben we eindelijk weer een feestavond gehad op 28 september. Wat was het een feest om elkaar weer te zien, te spreken en samen te eten. Gesprekstof te over. We hebben heerlijk gegeten, van Thijs Eradus van Sprinkplank040 gehoord hoe het staat met de Maatschappelijke opvang en Renate Richters deelde vrijwilligerspenningen uit. We namen ook afscheid van enkele mensen. Ieder had zijn of haar reden om te stoppen na veel inzet. Dus ook applaus voor hen.

Er waren ook een paar verrassingen voor onze gasten; zoals u weet, heeft de gemeente haar subsidie aan ons gestopt, vanwege de nieuwe vorm van Maatschappelijke opvang. In coronatijd hebben onze gasten flink moeten inleveren v.w.b. het krijgen van een luisterend oor of een fijn gesprek. Om dat te compenseren heeft de gemeente ons en ’t Hemeltje ieder € 7.500,- gegeven om onze gasten te verwennen. We hebben besloten om dit samen met ’t Hemeltje te doen. Zo hebben we op 6 oktober met een aantal gasten en vrijwilligers in een bus de lichtjesroute gereden. Wat was dat leuk! We hadden een gids, die ons van alles vertelde over de verschillende lichtornamenten en hun geschiedenis.

Op 20 oktober komt er een tent op het grasveld van de Petruskerk aan de Kloosterdreef, waar we bingo spelen met mooie prijzen en waar ook drinken is met wat lekkers. Dat beloofd een mooie dag te worden.

Daar komt bovenop, dat wij, samen met het straatpastoraat € 2.000,- hebben ontvangen van Sprinkplank040. Er worden nog plannen gemaakt voor de besteding daarvan.

In de week van 28 september bestond het Open Huis 35 jaar en is na zolang nog steeds springlevend. We hebben het de hele week gevierd met broodjes en gebak. Wel is het inmiddels duidelijk, dat er behoefte is aan nieuwe vrijwilligers. Als jullie mensen kennen, die geïnteresseerd zijn in dit soort vrijwilligerswerk: nodig hen dan uit om een keer te komen kijken.

Inmiddels hebben we de eerste trainingen weer achter de rug en in november komt er nog één. Ik hoop dat we die weer met velen volgen. Het blijkt in een behoefte te voorzien om met elkaar de verhalen te delen vanuit de praktijk, maar ook om te kijken hoe we ons, als vrijwilligers, kunnen verbeteren.

Wat fijn, dat we na zoveel tijd weer positieve berichten hebben. Ik hoop dat dat, met enige voorzichtigheid, zo blijft. 

------------------------------Bernadette van Litsenburg----------------------------------

Verbinding

Tijdens de introductieweek en het eerste kwartaal van dit schooljaar, heeft TINT zich gefocust op het thema verbinding. Mede dankzij de lange tijd van isolatie, besloot TINT de studenten te ondersteunen in het maken van verbinding nu de wereld weer open gaat.

Door het eerste kwartaal heen hebben we de diepgang van deze verbinding vergroot. We begonnen tijdens de introductieweek met het eerste contact met nieuwe mensen. Er heerste een sfeer van een nieuw begin, waar ik zo van hou tijdens de introductieweek en ik kreeg meteen zin in de rest van het kwartaal. Door middel van platonisch speeddaten lieten we duo’s een gesprek voeren aan de hand van vragen die ze konden stellen om elkaar snel en goed te leren kennen. Deze persoonlijke en uitdagende vragen noemen we graag ‘typische TINT vragen’. Zoals bijvoorbeeld deze:

Wat is je meest dierbare herinnering? 
Wat zou jij veranderen aan de wereld? 

Na al deze nieuwe ontmoetingen was het tijd om een stap dieper te gaan. Eind september organiseerde TINT daarom het ‘first connections’ evenement. Ook hier waren veel nieuwe ontmoetingen, maar gingen we ook dieper in op het vormen van vriendschap. Kwetsbaar durven zijn is hierbij belangrijk. Wanneer je dingen van je zelf durft te delen met anderen, schept dat een band. Het is een teken van vertrouwen en het laat zien dat we allemaal menselijk zijn, wat de band alleen maar versterkt. Dit en nog veel meer lessen brachten de life coaches Laura Curta en Margit van Tuijl mee naar dit evenement. En ondanks dat veel van deze inzichten niet nieuw zijn, bracht het een fris perspectief voor de deelnemers. Het was een steuntje in de rug voor de studenten om in het nieuwe jaar met een nieuwe situatie, toch met zelfvertrouwen nieuwe verbindingen aan te gaan.

Als laatste gingen we in op nóg diepere verbinding, namelijk liefdesrelaties. Samen met De Liefdesdokter Inge van de Vorst, organiseerde TINT een avond over de liefde. Op deze avond deelden Inge en Margit hun inzichten en kennis over de liefde, maar was er ook veel ruimte voor de studenten om dingen te vragen aan de coaches. Opnieuw was het een verfrissende avond die mij en de deelnemers vanuit een nieuwe hoek naar liefdesrelaties leerden kijken. 

Daarnaast hebben we ook geprobeerd de verbinding te leggen tussen verschillen. Van 4 tot 11 oktober was het Diversity week op de TU/e, waarbij de diversiteit op de campus gevierd werd. TINT sloot zich hierbij aan door het organiseren van het ‘Open Stories’ evenement. Hierbij waren allerlei mensen met verschillende levensverhalen uitgenodigd om over hun verhaal in gesprek te gaan met een klein groepje deelnemers. Ondanks dat ik er zelf helaas niet bij kon zijn hoorde ik dat het evenement een groot succes was. Mensen waren dankbaar voor de ruimte die er was voor de unieke verhalen en er zijn weer vele bruggen geslagen om de verbinding op de diverse TU/e campus te verbeteren.

----------------------------------Nuriye van Lamoen-----------------------------------------

 Persevere 

“I thought I had a real understanding then of loss
But I didn’t know a thing ‘til you weregone”

Ik dacht dat ik begreep wat verlies betekende,
Maar ik wist niks totdat jij er niet meer was. 

Dit is de tweede zin uit het lied Persevere, van Gang of Youths.

Dit lied betekent voor mij heel veel op het gebied van geloof en verlies. Het beschrijft in lineaire vorm hoe de verteller omgaat met het verlies van het jonge kindje van een vriend van hem. Hij vertelt ons, de luisteraars, dat hij dacht te weten hoe het is om iemand te verliezen, maar nu hij echt iemand was verloren voelde het toch heel anders dan hij dacht.

Dit is een gevoel waar we ons misschien allemaal mee kunnen verbinden. Hoe je jezelf denkt voor te bereiden op het ergste, maar wanneer het gebeurt voel je je compleet onvoorbereid. En daarna moet je door. Hoe graag je het ook even op ‘pauze’ wilt zetten, je zet door en je leeft door. Dat is waar we de titel van dit lied tegen komen, persevere. Volhouden.

Een gesprek vindt plaats in het lied, waarin de verteller zegt dat hij niet gelooft dat er een God is, waarna zijn vriend hem zegt, “It’s okay to feel unbelievably lost.” (Het is oké om je ongelooflijk verloren te voelen). Iets later volgt de zin uit de tekst die mij altijd het meest aangrijpt:

“‘Coz nothing tuned me in to my
Failure as fast
As grieving for a friend
With more belief than I possessed”

Want niks laat me zo gefaald voelen
Als rouwen voor een vriend
Die meer geloof heeft dan ik 

Deze zin geeft zo rauw de leegte weer die je kunt voelen na het verlies van een dierbare. Want wat voor troost kan jij bieden, als die persoon de onvoorwaardelijke liefde van God al heeft?

“We threw a party up in here
But god it was bittersweet
I live hard ‘coz I am scared
That I won’t mean anything
So now I’m praying to the ceiling
To the windows, to the walls
Against this sudden sinking feeling
That there’s nothing there at all” 

We hebben gefeest,
Maar wat was het bitterzoet
Ik leef hard want ik ben bang
Dat het niks zal betekenen
Dus nu bid ik naar het plafond
Naar de ramen, naar de muren,
Tegen het gevoel
Dat daar helemaal niks is 

Dit is het laatste deel van het lied, waarin het lijkt alsof de verteller geen vertrouwen meer heeft in het leven, en daarom uit wanhoop overal om gaat bidden, om toch ook dat vertrouwen te krijgen wat zijn vriend heeft, zelfs na het overlijden van zijn dochtertje.
Maar dan eindigt het lied met nog één zin, waarin de wanhoop verandert in hoop.

“And still, we just persevere.” 

En nog steeds blijven we maar volhouden. 

Dus ondanks dat hij misschien niet hetzelfde vertrouwen heeft in God als zijn vriend, heeft hij wel het vertrouwen om door te zetten. Ik interpreteer het als vertrouwen op het geloof dat anderen hebben. En hopen dat je zelf het vertrouwen dat anderen in God hebben, ook ooit kunt vinden. Dit lied gaat voor mij over geloof en verlies, maar vooral ook over volhouden, hoop, en vertrouwen.

----------------------------------Rosalijn Dekker---------------------------------------------

 

oktober 2021 met thema: "Van U is de toekomst" Lees meer...

Van U is de toekomst

De kerk van Son & Breugel – Sint Oedenrode, de Johannesgemeente en de Ontmoetingskerk hebben gezamenlijk zes avonden / middagen in de steigers gezet rond het thema ‘de toekomst begint nu’. Hopelijk kunnen we het volgende seizoen ook de Kruispuntgemeente in deze thema-avonden betrekken.

‘De toekomst begint nu’ klinkt heel wat activistischer dan het jaarthema van de landelijke kerk ‘Van U is de toekomst’. Dat laatste klinkt nogal zijig, een beetje al te. Het voelt alsof je een open deur intrapt: ja, logisch als je gelooft, dat je dan uitspreekt dat de toekomst van God is. Toch is het gebed waar de zin uitkomt (van de hand van Huub Oosterhuis, zie hier onder) niet zijig bedoeld. Dat blijkt al uit de tweede zin: uw naam worde zichtbaar in ons, uw koninkrijk kome op aarde.

De toekomst is van U

Onze Vader verborgen
uw naam worde zichtbaar in ons
uw koninkrijk kome op aarde
uw wil geschiede, een wereld
met bomen tot in de hemel, 
waar water schoonheid, en brood
gerechtigheid is, en genade -
waar vrede niet hoeft bevochten
waar troost en vergeving is
en mensen spreken als mensen
waar kinderen helder en jong zijn, 
dieren niet worden gepijnigd 
nooit één mens meer gemarteld, 
niet één mens meer geknecht. 
Doof de hel in ons hoofd
leg uw woord op ons hart
breek het ijzer met handen
breek de macht van het kwaad. 
Van U is de toekomst
kome wat komt.

Huub Oosterhuis 

Als je bidt ‘uw koninkrijk kome’ is dat dan een smeekbede vol overgave in de hoop dat God ingrijpt? Of is het juist een oproep tot actie die jij zelf moet gaan uitvoeren? Bid je God de wereld in, om in te grijpen? Of bid je jezelf Gods nieuwe wereld in, zodat je zelf in actie komt? Dezelfde vraag kun je stellen bij het begin van de Apostolische Geloofsbelijdenis: ‘Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, Schepper van hemel en van aarde’. Is dat het uitspreken van vertrouwen dat God schept en herschept en alles in handen heeft? Of is het een belijdenis die oproept om zelf actief aan het herscheppen te gaan? Is het een uitspraak van vertrouwen dat alles uiteindelijk goed komt of is het een appel om ook zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de schepping?

Ik las ooit een scheppingsverhaal dat iemand ergens had opgedoken en vervolgens opgeschreven in een boek vol van zulke verhalen. God had in dat verhaal de hemel en de aarde gemaakt, maar hij had de hemel zo dicht boven de aarde geplaatst dat de mensen krom moesten lopen om niet het hoofd te stoten. De ruimte tussen aarde en hemel was te laag om rechtop te kunnen lopen. Dit verhaal gaat volgens mij over de verantwoordelijkheid van de mens. Als de hemel te laag hangt, blijft er niet veel over van de verantwoordelijkheid van de mens.

In de Bijbel worden de mensen geschapen als evenbeeld van de Schepper. Ze krijgen verantwoordelijkheid voor de schepping.

Wij mensen zijn verantwoordelijk voor de toekomst van de mensheid en van de aarde, van wie na ons komt en van het heelal. Juist daar zit een probleem, de toekomst is ver weg. Psychologen wijzen erop dat mensen minder motivatie hebben voor langetermijnbelangen, dan voor de korte termijn. In de laatste Open Deur (september 2021, artikel Felicia Dekkers) wordt dat mooi verwoord. Daar wordt gesteld dat de mens vaak denkt vanuit zijn ‘marshmallowbrein’, dat gaat voor directe behoeftebevrediging. Het woord komt uit een onderzoek onder kinderen: hen werd gevraagd de marshmallow die voor hen lag, niet op te eten. Als de onderzoeker terugkomt en de marshmallow ligt er nog, krijgt het kind als beloning een extra marshmallow. Hoe lastig is het om weerstand te bieden aan directe behoeftebevrediging!Het woord dat past bij langetermijndenken is het ‘eikeltjesbrein’: je bewaart je eikeltje om daar een boom uit te laten groeien, die jou een veelvoud van eikels oplevert. Iemand die dat doet wordt wel een ‘toekomsthouder’ genoemd.

In de zes thema-avonden/middagen proberen we als voorgangers natuurlijk jouw / uw en ons eigen eikeltjesbrein te stimuleren. Het zal op die avonden en middagen gaan over de toekomstbeelden in de Bijbel; over de toekomst van de aarde: bewust (geen) vlees eten, het klimaat als geloofsartikel; over de kerk van de toekomst; en we kijken twee films, de één over aarde die tot bloei komt, de ander over de toekomst (of misschien beter gezegd: de waarde) van een mensenleven. In het boekje dat deze of volgende maand met SAMEN meekomt, staat alle informatie. In de ‘Duurzame troonrede’ in Dagblad Trouw (uitgesproken door de voorzitter van de Jonge Klimaatbeweging, Werner Schouten, krant van dinsdag 7 september 2021) kwam ik een mooie term tegen die nog scherper zegt waar het op staat. Een citaat uit de ‘Duurzame Troonrede’: Terwijl het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) steeds zwartere toekomstbeelden schetst, terwijl hevige bosbranden en recordtemperaturen onze zomers domineren, gaan wij rustig door met het koloniseren van jonge en toekomstige generaties. We eigenen ons hun gezondheid en vrijheden toe. We eigenen ons hun toekomst toe, verkopen het in het heden en we noemen het ‘bruto nationaal product’.

Het gaat mij om de term ‘koloniseren’ van de toekomst. In het verleden werden er vanuit Europa delen van andere continenten gekoloniseerd. Europa profiteerde van hun bodemschatten, vruchtbaarheid, arbeidskracht om er zelf beter van te worden. De schrijver van de Duurzame Troonrede ziet zo’n zelfde patroon als het om de toekomst gaat. Mensen van nu; de generatie die het nu voor het zeggen heeft, koloniseert de toekomst. Profiteert van het heden, en legt de rekening in de toekomst. We leven op de pof en de volgende generatie betaalt de rekening. In hoeverre doen wij inderdaad mee aan het koloniseren van de toekomst? In ons consumptiepatroon? In onze manier van leven? Doen we dat als kerk ook, de toekomst koloniseren? Misschien doordat we - als generatie die het voor het zeggen heeft - vasthouden aan hoe kerk zijn ons het beste bevalt? Ik stel deze vragen niet, omdat ik de antwoorden al weet. Maar omdat ze zich bij mij opdringen bij het thema ‘De toekomst begint nu’.

Blijft er dan niets over dan activisme? Waar is het vertrouwen gebleven dat meeklinkt in ‘Van U is de toekomst’? Ik geloof dat beide hand in hand gaan. Daarbij moet ik denken aan wat Dietrich Bonhoeffer in 1944 vanuit de gevangenis schrijft: ons christen-zijn zal in deze tijd bestaan uit slechts twee elementen: bidden en onder de mensen het goede doen. Bidden dat is je vertrouwen uitspreken in de Ene en je leven afstemmen op de Ene: het goede doen. Van U is de toekomst.

Thema-avonden/middagen Eindhoven Noord en Zuid en Son en Breugel-Sint Oedenrode

De voorgangers van Noord en Zuid en Son hebben de koppen bij elkaar gestoken om dit jaar weer een aantal gezamenlijke thema avonden/middagen te organiseren. We sluiten daarbij aan op het thema van de landelijke kerk, met een eigen twist: de toekomst begint nu!

Een kort overzicht:

* woensdag 13 oktober, 20.00 uur Johanneskerk: Toekomstbeelden in de Bijbel
* dinsdag 23 november, 20.00 uur PKN kerk Son en Breugel: Bewust (geen) vlees eten?
* vrijdag 10 december, 15.00 en 20.00 uur Johanneskerk: Film The biggest little farm
* maandag 24 januari, 20.00 uur PKN Kerk Son en Breugel: De kerk van de toekomst
* vrijdag 1 april, 15.00 en 20.00 uur Ontmoetingskerk: Film After life
* maandag 16 mei, 20.00 uur Ontmoetingskerk: Zorg voor het klimaat, een geloofsartikel?

---------------------------Tjalling Huisman-----------------------------------------

Gedachten over het jaarthema

‘Waar kom ik vandaan?’ en ‘Waar ga ik heen?’ zijn bekende zinvragen. Als je niet weet waar je vandaan komt, als je niet weet wie je bent, is het ook lastig te weten wat de bestemming van je leven is. Dit geldt ook voor de kerk. Waar komen we vandaan, wat is onze diepste identiteit als gemeente van Jezus Christus?

Het antwoord op deze vragen bepaalt sterk onze visie op de toekomst. De vraag ‘Wat staat ons te wachten?’ verandert in ‘Wie staat ons te wachten?’ Meer dan 300 keer wordt in het Nieuwe Testament erop gewezen dat de wereldgeschiedenis naar één beslissend punt toeloopt: de komst van Jezus Christus. De bede ‘Uw koninkrijk kome’ is één van deze 318 teksten. Daarover gaat het jaarthema van de PKN: Van U is de toekomst, of zoals wij dit hebben gepersonaliseerd: Hij is onze toekomst.   

Het is een prachtige tekst met het risico dat je de vragen van vandaag vergeet. Als Kruispuntgemeente willen wij het jaarthema gebruiken om kritisch na te denken over onze identiteit. Wat zijn wij als gemeente van Christus en welke opdracht vloeit voort uit onze identiteit? In het Nieuwe Testament worden meer dan honderd verschillende beelden gebruikt om de verhouding van Christus en zijn gemeente weer te geven. De kerkenraad van de Kruispuntgemeente kan zich goed vinden in een gemeentemodel dat het wezen van de gemeente kernachtig samenvat met de letters B, CC en GGG.

De gemeente van Jezus is:

• een BIDDENDE gemeente
• waar Jezus CHRISTUS CENTRAAL staat
• waar uit GENADE verloste mensen een GEMEENSCHAP vormen voor een GETUIGENIS

Dit eigenschappenmodel vraagt om een toelichting: Uiteraard zijn er veel meer kenmerken en opdrachten. De kracht van dit model bestaat daaruit dat relevante eigenschappen in hun onderlinge verband worden weergegeven.

BIDDEND: Het gebed is een uiting van de relatie met de levende God; in bidden en aanbidden laat ze zien in Wie ze gelooft en waar ‘Onze hulp’ eigenlijk op is gericht. Als gebed de hartslag van het geloofs- en gemeenteleven is, wat zou er dan moeten veranderen in de Kruispuntgemeente?

CHRISTUS CENTRAAL: In Lied 968 zingen wij:

De ware kerk des Heren,

in Hem alleen gegrond,                                     

geschapen Hem ter ere, 

de bruid van zijn verbond,

dankt aan zijn dood het leven.

De kerk is per definitie ‘kerk van Jezus Christus’. Als zijn bijzonder eigendom dankt ze haar bestaan aan Hem. Hij zou daarom centraal moeten staan in alles wat de kerk doet. Een gemeente waar CHRISTUS CENTRAAL staat, wil Hem lief hebben, vereren, volgen en leeft als Zijn bruid naar de dag toe waar Hij zal komen. Hij is haar toekomst. Steeds weer moeten wij daarom vragen of Christus de centrale plek inneemt in onze manier van geloven en kerkzijn.

Genade: Een gemeente leeft van Gods genade. Door genade werden wij verlost. Daarom bepaalt genade ook onze omgang met elkaar. Alle hardheid, onverzoenlijkheid, liefdeloosheid, maar ook het denken dat je recht hebt op iets dat je wel of niet hebt verdiend, hoort niet thuis in de kerk. Wordt ons gedrag, ons denken en spreken bepaald door de concrete ervaring van genade?

Gemeenschap: Christus heeft ons tot één levende gemeente gemaakt. Wij zijn geen bioscoopgemeenschap of een zak vol knikkers maar door de Heilige Geest samengegroeid tot organische levensgemeenschap. Christenzijn in je eentje bestaat daarom niet volgens Christus. Alles wat leeft wil groeien en heeft voeding nodig. Wat heeft een levende gemeente hiervoor nodig? Naast de vertrouwde kerkdiensten zullen er verschillende andere vormen worden aangeboden om te groeien in geloof, kennis en onderlinge gemeenschap.

Getuigenis: de gemeente heeft een door Christus geformuleerde opdracht/ identiteit: zijn getuigen zijn. Levende wegwijzers tot Christus. We hebben een exclusieve boodschap die op een inclusieve dienende wijze gebracht moet worden. Vaak moeten wij onze geliefde comfortzone verlaten om de ander te bereiken. De gevolgen kunnen ingrijpend zijn. Moeten we niet een nieuwe taal leren om het oude evangelie in hedendaags Nederlands duidelijk te maken? Dit is geen jip- en janneketaal, maar helder in eigen woorden weergeven waarom je gelooft, wat je gelooft, in wie je gelooft en vooral waarom de ander zou moeten geloven. Soms moet niet alleen onze mond open gaan maar ook de deur van ons huis zodat de ander de kans kan krijgen te ontdekken dat Christus met zijn genade in leven centraal staat.
Daar willen wij in 2021-22 werk van maken.

Jaarprogramma Kruispuntgemeente

Het jaarprogramma staat nog in de steigers. Wij willen een gedeelte van de middagdiensten gebruiken voor ‘toerusting’ – vooral het leren verwoorden van je eigen geloof. Verbonden met deze doelstelling zal ik op donderdag (om de week) het programma van de ‘Bijbelacademie’ verzorgen. Dit programma staat voor het najaar wel vast.

30 september – Vertrouwd raken met de Bijbel. Waarom en hoe?
14 oktober – Archeologie en de Bijbel. Wat laat zich wel/niet bewijzen? Voorbeeld Sodom, Genesis 19.
28 oktober – Lijnen door het Oude Testament (deel 1).
11 november – Lijnen door het Oude Testament (deel 2).
25 november – Messiaanse Wonderen - Het Evangelie van Christus tegen de Joodse achtergrond.
9 december – Verwonderen over de Schepping. Intelligent design in macro- en microkosmos.  

In het voorjaar van 2022 wil ik met de uitleg van het boek Genesis beginnen.
De bijeenkomsten worden gehouden in een van de ruimtes van de Adventskerk. We starten om 19.45 uur (met koffie). Het streven is dat we rond 21.30 uur de avond afronden. De structuur van een avond is:
1) multimediale presentatie; 2) pauze; 3) vragen.

------------------------------------Werner Gugler--------------------------------------

Aandacht voor Syrië.

In Syrië leeft meer dan 90 procent van de mensen onder de armoedegrens, voor meer dan de helft dreigt honger. De oorlog in Syrië heeft een nieuw gezicht gekregen: van militair geweld naar een dramatische economische crisis. Er is nauwelijks aan eerste levensbehoeften te komen. Toch is het herstel van kerken het enige wat perspectief biedt. Als de kerk er weer is, kan zij haar onmisbare taak in de samenleving weer oppakken: hulp bieden aan mensen, ongeacht hun afkomst of geloof, die zijn getroffen door geweld of moesten vluchten.

Met een speciaal herstelfonds helpt Kerk in Actie de kerk in Syrië op te bouwen. In regio’s waar mensen voorzichtig terugkeren, worden tientallen gebouwen opgeknapt: kerken, scholen, bejaardenhuizen en gemeenschapscentra. Het herstel gaat veel langzamer dan gehoopt, omdat door de economische situatie bouwmaterialen schaars en duur zijn. De eigenaar betaalt minstens 30 procent van de kosten.

Kerk in Actie steunt de kerken in Syrië. Herstel van de kerk, het hart van de christelijke gemeenschap, betekent herstel van de hele samenleving en hoop voor de toekomst. Steun het werk van de kerken in Syrië en in het Midden-Oosten. Maak uw bijdrage over op NL89 ABNA 0457 457 457 t.n.v. Kerk in Actie  o.v.v. Bouw de kerk in Syrië weer op. Hartelijk dank!

Namens het College van Diakenen,                                                                        --------------------------------------Wim Wiggers.---------------------------------------

Huis-aan-huiscollecte Kerk in Actie

Kerk in Actie organiseert van 22 t/m 27 november 2021 (week 47) een landelijke huis-aan-huiscollecte, omdat we willen opstaan voor kwetsbare kinderen in Griekenland. De nood blijft hoog. Wij gunnen hen een beter leven! Daarom komen we in actie. Doe mee!

Waarom we collecteren

Gammele tenten. Extreme kou of juist de ondraaglijke hitte. Onveiligheid, gebrek aan schoon drinkwater, medicijnen en sanitaire voorzieningen. En misschien wel het ergst van alles: de uitzichtloosheid, het jarenlange, onzekere wachten. Dat is de realiteit waarin duizenden kinderen in Griekse vluchtelingenkampen opgroeien. Wij gunnen hen een beter leven! Daarom komen we in actie en organiseren in 2021 opnieuw een huis-aan-huiscollecte voor vluchtelingenkinderen in Griekenland.

In 2020 hebben we in Eindhoven met 10 collectanten € 1.174,- opgehaald. Het zou fijn zijn als we dit jaar met meer collectanten zijn, zodat we ons steentje kunnen bijdragen aan het lenigen van de nood en aandacht vragen voor deze kinderen.
U kunt zich als collectant opgeven bij Dicky Zeilstra ( tel. 040 2522902 of via email aan Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. ) of bij Wim Wiggers ( tel. 06 10495066 of via email Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. ).
Het College van Diakenen van de PGE ondersteunt deze huis-aan-huis collecte van harte.

--------------------------------------Dicky Zeilstra---------------------------------------

Grof

Op het vliegveld worden vele verschillende talen gesproken. Dan is het soms moeilijk om te communiceren. Maar wat doe je als iemand wel Nederlands spreekt, maar in die taal alleen maar  grove en lelijke woorden gebruikt?

Ik sprak een taxichauffeur. Hij stond te wachten op klanten, die niet kwamen opdagen. Hij sprak erg onvriendelijke woorden, over vrouwen, over buitenlanders. Ik probeerde het gesprek aan te gaan, en zei op een gegeven moment: ‘Ik geloof in liefde’. Waarop weer een hele stroom lelijks kwam. Toen gaf ik het op. Ik dacht, hier kan ik niet tegenop. Ik zei verder niks, en liet hem maar praten. Maar ik dacht: klets jij maar raak, ik geloof toch lekker in liefde. Soms lukt een gesprek gewoon niet. Dan is het beter om het maar zo te laten.

-----------------------------------------Mirjam van Nie------------------------------------

In ’t voorleden ligt het heden, in het nu, wat worden zal 

Aldus Willem Bilderdijk in 1811. Als ik naar mijn eigen kerkelijk verleden kijk, zie ik de gereformeerde Duindorpkerk op Scheveningen, die intussen is afgebroken. Daar ging ik zondags meestal twee maal naartoe en vrijdags moest ik bij de cententellers voor een gulden een rolletje 2½centstukken halen voor de zondagse collectes. Er waren in de Scheveningse Kerk vijf predikanten en mijn voorkeur ging uit naar dominee Feenstra. Niet zo zeer omdat hij zo boeiend was, maar hij preekte doorgaans kort. En ook gaf hij nooit een tussenzang op. De preken hadden meestal drie punten en na punt twee liet de voorganger vaak een psalm zingen. Dat was dan een teleurstelling, want je dacht dat de preek uit was, maar na de tussenzang kwam punt drie nog. Het gebeurde eens dat de organist niet ging spelen. Hij was namelijk in slaap gevallen. Iedereen was wakker, want het duurde even voor hij gewekt was. In de orgelruimte stond namelijk de orgelkruk op het luik waardoor je naar binnen kon.

De Schriftlezing in de Duindorpkerk werd gedaan door voorlezers. Ook hierbij was er eens wat afleiding, toen de dienstdoende lezer het Schriftgedeelte niet kon vinden en wij trots waren toen onze vader hem ging helpen. We leven nu meer dan tachtig jaar later en er is niet zo veel veranderd. Er is nog steeds één spreker en ook nu zijn er voorlezers, al heten die lectoren. De gemeentezang wordt als regel nog begeleid door een orgel. Er hebben zich wel enkele veranderingen plaats voorgedaan, zoals dat er nu ook vrouwelijke ambtsdragers zijn en soms wordt een piano gebruikt. Maar de structuur van de kerkdienst is min of meer gelijk gebleven.
Het is interessant om Bilderdijk nog even aan het woord te laten. De regel uit het begin van dit stukje wordt in zijn gedicht voorafgegaan door: Wat verschijne, wat verdwijne, ’t hangt niet aan een los geval. Met andere woorden: het is geen toeval hoe de toekomst er uit zal zien. Het hangt er mede van af, hoe wij er nu vorm aan geven. De samenleving is veranderd, de wijze waarop muziek wordt gemaakt en hoe een boodschap wordt overgebracht, is ook niet meer zoals vroeger, meestal door interactie met de toehoorders.

Misschien zou men in de Eindhovense wijkgemeenten met elkaar moeten overleggen of er iets veranderd zal worden. Daarbij is het dan nodig dat vooral jongere gemeenteleden aan het woord komen, voor veel ouderen is verandering vaak moeilijk. En het zijn de jongeren voor wie de toekomst belangrijk is. Je doet ook geen nieuwe wijn in oude zakken. In die gesprekken kan het er ook over gaan of de Kerk nog een boodschap heeft voor de wereld.

De Kerk niet alleen de kerkdienst, ook het samenleven als gemeente, naar elkaar omzien, met elkaar in gesprek gaan en naar buiten treden. Laten we hopen en bidden dat de Kerk toekomst heeft, al weten we nog niet hoe die er uitziet.

------------------------------------------Gerard van Gurp-------------------------------

Open Huis Sint Cathrien 

Als je Open Huis Sint Cathrien heet en de ingang van de ontmoetingsruimte ligt in de kerk, dan is het voor veel bezoekers bijna vanzelfsprekend dat er om geld gevraagd kan worden en dat je zeker geholpen wordt. Maar wat wij bieden is gastvrijheid en een luisterend oor. We helpen mensen met informatie en doorverwijzing een heel eind op weg. Dat was ook zo toen ik op een vrijdagmiddag dienst had en er een familie binnen stapte, eerst heel aarzelend. De vader kwam polshoogte nemen, maar na een welkom werden vlug zijn vrouw en dochter gewenkt en gelukkig kwamen die ook. Heel onwennig namen zij plaats, we probeerden contact te maken, maar dat was niet eenvoudig. Mijnheer sprak een paar woorden Engels en zijn vrouw moedigde hem aan om ons iets te vragen. Koffie en thee en een glaasje limonade lukt altijd. Al gauw bleek, dat ze pas in Nederland waren gearriveerd en niets hadden. Geen verblijf, geen eten en het geld dat ze hadden was op. Door de familie was beloofd geld over te maken en dat zouden ze op kunnen halen bij een vestiging in Woensel. Daar kwamen ze net vandaan. Het geld was daar niet, het zou nog in Helmond kunnen zijn. Maar omdat ze geen geld hadden om daar naar toe te gaan, had men hen gewezen op de Catharinakerk en het Open Huis.

Hun vraag was dus tweeledig, ze vroegen geld en onderdak. Dat is niet zo maar op te lossen, want geld hebben wij niet en hoe vind je onderdak voor drie personen uit Bulgarije zo vlak voor het weekend? Dat lukt meestal niet. We zagen al snel dat ze honger hadden, zelfs de inhoud van het koffiemelkkannetje was binnen de kortste keren door het kleine meisje leeg gedronken. We besloten soep en brood te geven en dat ging er goed in. Ondertussen informeerden wij naar mogelijkheden voor opvang, helaas waren die niet voor handen, we konden ze niets bieden. Inmiddels wisten we het telefoonnummer van de vestiging in Helmond waar het geld van de familie zou kunnen zijn en belden die op. Nadat de vader telefonisch contact had bleek dat het niet bekend was hoe of wat. Ze moesten daar naartoe, we besloten na overleg geld voor de trein te geven. Na voorzien te zijn van mondkapjes en een tas met levensmiddelen vertrokken ze.

We hadden verteld over het Open Huis op zaterdag en informatie meegegeven over plaats en openingstijden. Ze zijn op zaterdag niet geweest. Zou het geld dan toch in Helmond aangekomen zijn? We hopen van Yes, maar hebben ook onze twijfels. Bovenstaande situaties zijn lastig en blijven je lang bij. Want een ding is zeker, je kan bijna niet geloven dat je alles ergens achterlaat en naar een ander land gaat om daar een toekomst op te bouwen. Helaas stonden we qua onderdak met lege handen, maar een luisterend oor was er wel. Daar waren ze zichtbaar blij mee geweest. Dit jaar bestaat het Open Huis 35 jaar. Wat altijd klaar staat is koffie, thee en dat luisterend oor. We hopen dat dit nog lang zo zal blijven. Ook u bent altijd welkom!

----------------------- Loes, vrijwilliger Open Huis Sint Cathrien------------------------

Afscheid en (weer) beginnen

Het is medio september als ik dit schrijf. De persconferentie met nieuws rond de coronaregels is net geweest. We gaan langzaam weer verder open. Heel langzaam nemen we afscheid van een aantal maatregelen. De mondkapjes zien we nauwelijks nog in de straten. Misschien heeft u in andere landen tijdens uw vakantie ze wel gezien en moeten gebruiken. In Nederland zijn ze op weinig plaatsen meer nodig. Van de “anderhalve meter” nemen we nu ook langzaam afscheid. En nu maar hopen dat het virus niet begint aan een nieuwe opmars. In ’t Hemeltje wordt gekeken hoe we verder moeten/kunnen gaan. Afscheid komt er van het beperkt aantal gasten in de huiskamer, misschien kunnen we weer beginnen met wat meer mensen in de huiskamer. We moeten het bekijken en gaan het ervaren.

Afscheid nemen we ook van onze coördinator, Margareth Pluijmers. Ze gaat met pensioen. Al meer dan 15 jaar is ze betrokken bij ’t Hemeltje; van vrijwilliger, via stagiaire, junior-coördinator naar (nu bijna 10 jaar) coördinator. Er is in die tijd veel gebeurd. Hoeveel gasten, vrijwilligers en andere mensen zou ze ontmoet hebben? Hoeveel gesprekken zou ze gevoerd hebben met onze gasten? Hoe veel levensverhalen heeft ze gehoord? Niet te tellen denk ik.

Margareth, heel hartelijk dank voor al je goede werk. En dan begint Renée von der Fuhr als onze nieuwe coördinator.

Afscheid hebben we dit jaar ook genomen van vrijwilligers die stopten. Soms omdat ze na 25 jaar het wel voldoende vonden, soms omdat de leeftijd toch ging meespelen, soms om andere redenen. Dan zijn we blij dat er ook weer vrijwilligers beginnen. Dat ze een plek vinden in ons huis, een zinvolle betekenis geven aan hun vrijwilligerswerk. Misschien is dat ook wel iets voor u, vrijwilligerswerk in ons huis. We zoeken nog vrijwilligers voor in de huiskamer en voor in het bestuur (PR en relatiebeheer).

We nemen geen afscheid van ’t Hemeltje! We merken dat we hard nodig zijn in de stad voor onze gasten, de daklozen en de thuislozen. We zien dat aan het aantal gasten per dag in huis (nog steeds tussen de 40 en 50). We zien dat aan het aantal maaltijden dat we serveren. We zien dat aan het aantal douche-beurten. We zien dat aan het aantal vragen om kleding, slaapzakken. Kortom, we zijn nodig om helper te zijn waar geen helper is. En we beginnen iedere dag weer vol goede moed en zin om iedereen te voorzien van eten en drinken en om een luisterend oor te bieden. Maak ook een begin en kijk waar u ons in kunt ondersteunen.

--------------Jeannet Venekamp, vrijwilliger relatiebeheer----------------------

Beloofd is beloofd

Een lid van de hoofdredactie van SAMEN vroeg me of ik een stukje voor deze rubriek wilde schrijven. Mijn antwoord kunt u hier lezen. Het gebeurt me vaker dat ik voor iets gevraagd wordt, direct ja zeg en er later tegenaan zit te hikken.

Omdat dit stukje voor SAMEN is, wil ik iets vertellen over hoe ik als kind de kerk beleefde en dat is voor mij iets anders dan geloof. Als kind had ik een enorme hekel aan de kerkdienst. Eindeloos stilzitten, luisteren naar een verhaal waar ik niets van snapte, niets te lachen. Ik zie nog de predikant gevolgd door de leden van de kerkenraad binnenkomen, allemaal mannen in stemmige kleding, met stemmige gezichten. ‘Waarom zijn dat allemaal mannen?’, ‘Dat hoort zo!’. Ik was een waarom-kind. Mijn zusje, drie en een half jaar jonger dan ik, heeft heel andere herinneringen, zij ging wel graag.

Op school werden de verhalen uit de Bijbel verteld, die spraken mij aan. Ik vroeg me altijd af hoe ik gehandeld zou hebben bijvoorbeeld als Eva, als Simson. Daar werd de kiem gelegd voor mijn liefde voor verhalen en later voor bibliodrama. Ik groeide groot en werd onderwijzeres. Voor de klas kwam ik erachter dat ik graag verhalen vertelde, er zelf veel aan beleefde, groeide in geloof. Maar een kerkdienst bezocht ik nog steeds niet graag.

Toen ik zelf - ik was inmiddels getrouwd - kinderen kreeg, kwam de oudste (vier jaar) thuis met enthousiaste verhalen over de kinderdienst in de kerk. ‘Mag ik ook? Jullie hoeven niet mee hoor, ik ga wel met R en D mee’, overbuurkinderen, vader predikant.

Vanaf toen gingen wij (bijna) elke zondag ter kerke. Er was heel veel veranderd sinds mijn kindertijd. Ik vond het een verademing, ook letterlijk. Er was lucht, licht, er stonden bloemen, kaarsen, vrouwen waren vertegenwoordigd in alle ambten. Ik werd een enthousiast kerkganger, ging meedoen, niet alleen in mijn eigen wijkgemeente, maar ook in oecumenische vrouwengesprekskringen. Daar zaten vrouwen uit andere geloofsgemeenschappen, waar zij geen ambtsdrager mochten zijn. Enthousiaste, bevlogen en bekwame vrouwen, die buitenspel stonden alleen vanwege hun vrouw zijn. In die tijd ging ik teksten met mijn vrouwenogen bekijken, zowel bijbelteksten als liederen. Ik werd er niet vrolijk van, heel veel: Here, Heer, Hij. Waar waren, waar zijn de vrouwen in al die teksten? Begrijp mij goed, ik wil het niet omkeren, er geen Dame, Vrouw, Zij van maken, al weet je niet wat je leest als je in een psalm alle Here's verandert in Dame's.

Zelf bid ik tot de Ene of de Eeuwige, maar kom wel een bezittelijk voornaamwoord te kort. Is dat zo belangrijk? In bepaalde opzichten voor mij wel, maar relativerend: geloven is voor mij belangrijker en meer dan grammatica.

---------------------------------------Joop Rutgers-----------------------------------

Intro Universiteit 2021

We beginnen met een kleine quiz. Welke quote staat in de bijbel?

1. “Een dwaas die weet dat hij een dwaas is, is al wijzer dan een dwaas die denkt dat hij wijs is.”
2. “Let dus goed op welke weg u bewandelt, gedraag u niet als dwazen maar als verstandige mensen. Gebruik uw dagen goed.”
3. “Kostbare wijsheid is gekocht met ervaring”

In augustus stond Navigators Netwerk Eindhoven (hierna Netwerk) met een kraam op de introductiemarkt van de TU/e. We wilden onszelf als Netwerk laten zien aan de nieuwe studenten. Daarnaast wilden we ook mensen aan het denken zetten over het geloof. Je studententijd is de tijd om na te denken over het geloof. Je ontdekt zelf de wereld en daar komen ook de levensvragen bij kijken. Daarom wilden we studenten aan het begin laten nadenken over geloof en wat de bijbel zegt over onder andere wijsheid.

Daarom hadden we twee grote borden geplaatst op onze kraam. Op de ene stond de vraag van hierboven. Op de andere stond een tekst uit Spreuken met de vraag of het in de bijbel stond of niet (zie foto). Er kwam een student (Luuk) aangelopen die onze borden zag. Het woord ‘bijbel’ triggerde wat in hem. Daarom ging hij in gesprek met Sil en Ymke van Netwerk.

Luuk wilde aan ons bewijzen dat het raar is om de bijbel te volgen. Tegenwoordig is allang bewezen dat de bijbel niet waar is, aldus Luuk. We merkten dat het gesprek niet veel verder kwam. Daarom kozen we ervoor om een andere richting in te slaan. In plaats van met bewijzen te komen vertelden we waarom we graag de bijbel lezen. Sil zei: ‘de Bijbel is het woord van God. Ik lees de bijbel om Hem beter te leren kennen.’ Wat ontzettend mooi verwoord.

Daarna kwam Luuk met de welbekende vraag: ‘Waarom zou je geloven in een God die alles kan en toch ellende toelaat in deze wereld?’ Ons antwoord daarop was dat we het zien als God die ons, net als onze ouders, onze eigen keuzes laat maken. Hij grijpt niet direct in. Een arm kind heeft er zelf niet voor gekozen om in de armoede te leven, maar die armoede is vaak wel het gevolg van verkeerde keuzes van andere mensen. Het is niet eerlijk, maar de ellende die we nu hebben in de wereld komt wel door keuzes van mensen. God grijpt daarin niet altijd in. Net als onze ouders.

Het was een onwijs mooi gesprek, wat mij ook weer laat zien hoe belangrijk het is om als christen te weten hoe je over je geloof praat. Als Netwerk willen we elkaar graag toerusten om met je vrienden en medestudenten over het geloof te praten. Je krijgt vaak moeilijke vragen, waar je zelf niet altijd antwoord op weet. Maar door elkaar te helpen en te ondersteunen kunnen we getuigen tijdens onze studententijd van God.

----Ymke van Gaalen, Studentwerker bij Navigators Netwerk Eindhoven---

Kerk - Geloof en Kunst

Dit keer twee Paasgedichten.

Het is geen Pasen zult u denken. Het seizoen is net begonnen en we gaan richting de Kerst.

Dat is waar. Die markeringen in het kerkelijk jaar zijn ook waardevol. Alles heeft zijn eigen tijd zegt Prediker. Het is goed dat wij op vaste tijden de kerkelijke feesten vieren en op die manier de geboorte van Jezus, zijn lijden,  sterven en opstanding herdenken.

Maar toch, de geboorte van Jezus is in ons leven dagelijks aan de orde. Zijn dood en opstanding ook. Dat laat zich niet terugbrengen tot de vaste feestdagen. Daarom dit keer deze gedichten nu. Ze zijn uitgezocht door Dicky Zeilstra,

-------------------------------Leo Steinhauzer---------------------------------------------

Hij was een mens

                Hij was een mens als wij
                want hij is dood gegaan
                hij is een naam
                ze zeggen dat hij leeft -
                er zijn er die dat zeggen,
                dat hij voor hen leeft
                Dat hij hen vrij maakt
                om lief en leed te zijn
                dat hij hen gaande houdt
                dat hij de weg
                dat hij hun waarheid is
                hun eigen toekomst.
                Hij is een woord
                zolang er mensen zijn
                in deze wereldstad
                van harde feiten
                dichtbij en ver
                in alle woorden
                een mens van vrede
                die de dood weerstaat.
                Als er een god is, god
                als jij bestaanbaar bent,
                dan ben jij hem,
                voor mij, dan is hij jou.
                Dan blijf ik in zijn buurt.
                Dat moet genoeg zijn.

                Huub Oosterhuis

Opstaan

                Opstaan
                zal in de nacht gebeuren
                want nacht is midden op de dag
                als leven wordt gewekt
                en dromen jou bekrachtigen
                op weg te gaan

                opstaan
                is op de grond gesmakt zijn
                is bloed van op je bek gegaan
                en daarin overeind
                is weggehoond en neergetrapt
                stem die roepen blijft

                opstaan
                is eenzaam al die nachten
                met velen ben je, maar alleen
                alleen in jouw besluit
                dan komt de kracht van een zijn
                moet de Ene zijn.

                opstaan
                is schreeuwen hard ontredderd
                wie worden op het spel gezet
                is klagen pleiten slaan
                is echo van jouw eigen schreeuw
                laatste woord van jou

                opstaan
                is nog opnieuw beginnen
                is neergaan nochtans verder gaan
                als levend water zijn
                dat vallend vallend kracht opwekt
                levend water valt

                Herman Verbeek

 

september 2021 met thema: "Geloofsbrieven" Lees meer...

Geloofsbrieven 

Schrijf aan de engel van de gemeente in Smyrna:

“Dit zegt hij die de eerste en de laatste is, die dood was en die nu leeft:
Ik weet van de ellende en de armoede waarin u verkeert, hoewel u rijk bent. Ik weet hoe u belasterd wordt door mensen die zich Joden noemen en het niet zijn, maar bij Satan horen. Wees niet bang voor wat u nog te wachten staat. Sommigen van u zullen door de duivel in de gevangenis worden gegooid, en zo op de proef worden gesteld; tien dagen lang zult u het zwaar te verduren hebben. Wees trouw tot in de dood, dan zal ik u als lauwerkrans het leven geven.

Wie oren heeft, moet horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt. Wie overwint zal van de tweede dood geen schade ondervinden.”

                                                                                                        Openbaring 2: 8-12

Wie de Bijbel leest, leest mee over de schouder van anderen. We realiseren ons niet altijd dat de Bijbel niet voor ons geschreven is. Dat geldt voor alle boeken in de Bijbel en zeker voor de brieven die we in de Bijbel vinden. We kennen brieven van de apostel Paulus, maar hij was niet de enige die brieven schreef aan de eerste christenen. Ook het boek Openbaring is geschreven als een brief, gericht aan zeven gemeenten in Klein-Azië (het huidige Turkije). Aan het begin (1: 4) en aan het einde van het boek (22: 21) lees je de zinnen waarmee de brief begonnen en afgesloten wordt. In de hoofdstukken 2 en 3 vind je brieven die bedoeld zijn voor de zeven gemeenten, die de kerk van die dagen vertegenwoordigen.

Brieven kun je deze teksten eigenlijk niet noemen. Ze missen veel kenmerken van een brief: een aanhef aan het begin en een groet aan het einde van de brief. Ze klinken meer als woorden die we kennen van de oudtestamentische profeten. Dat past wel bij het karakter van het boek Openbaring. Johannes, de schrijver van het boek, noemt zijn werk profetie (1: 3).

De ‘brieven’ aan de zeven gemeenten zijn geen gewone brieven. Ze zijn geschreven door Johannes, maar hij schrijft in opdracht. Wat hij schrijft zijn woorden van Christus. Het is de Heer zelf die het woord richt tot zijn gemeente.

Stel je voor dat wij als Johannesgemeente een brief van Christus zouden krijgen. Om te beginnen zou het denk ik de vraag zijn of die gelezen zou worden. Iemand die zegt te schrijven in opdracht en in de naam van Christus, loopt grote kans door ons gezien te worden als niet helemaal gezond. We zouden de schrijver beschouwen als excentriek, fanatiek, obsessief en bezeten van godsdienstige wanen. De kans dat we de brief serieus zouden nemen lijkt niet erg groot. We kunnen ons niet goed voorstellen dat wij als een kerk een brief met woorden van Christus zouden ontvangen, maar we hebben minder moeite om eeuwenoude teksten te lezen als woorden of het Woord van de Eeuwige.

In de brief aan de gemeente in Smyrna maakt Christus zich bekend als ‘de eerste en de laatste, die dood was en nu leeft’. Dat herinnert aan het visioen van Johannes (1: 37, 38), maar het wijst ook op de situatie van de gemeente in Smyrna. De christenen in die stad hebben het moeilijk. Ze hebben te lijden onder ellende en armoede. Ze worden belasterd en vervolgd. Er wordt laster en leugen over hen verspreid door geloofsgenoten (Joden) en ze worden gevangen genomen door de Romeinse overheid.

De bedreiging was misschien niet structureel en systematisch, maar het was ook niet zonder gevaar om bij de gemeente van Christus te horen en er vallen van tijd tot tijd slachtoffers.

Wij weten dat er tot vandaag christenen zijn die bedreigd en vervolgd worden. Maar het is niet onze situatie. Wij hebben het als kerken en gelovigen misschien niet makkelijk, maar geloven is geen groot risico en zonder gevaar. Er wordt misschien wat lacherig en schamper gedaan als mensen weten dat je gelooft, maar je hebt niet veel te vrezen. De prijs die wij betalen is dat geloof regelmatig als achterhaald wordt gezien en gelovigen als achtergebleven of achterlijk worden beschouwd. Geloven is voor ons, op deze plaats, en in deze tijd geen zaak van leven of dood.

De vraag is wel of het dat zou kunnen of moeten zijn. Voor de eerste christenen en ook voor gelovigen in onze tijd, was en is het dat wel. De manier waarop christenen leefden riep vragen en verwondering op. En daarmee was er ook de kans op weerstand en verzet. En het kon er toe leiden dat christenen als gevaarlijk werden gezien.

De brief aan de gemeente in Smyrna roept bij mij wel een vraag op: hoe kan het dat kerk en geloof in onze omgeving wel als vreemd wordt beleefd, maar ook als onschuldig en ongevaarlijk wordt ervaren?

Is de omgeving waarin christenen hier leven zo veranderd of hebben gelovigen iets verloren, waardoor ze geen verbazing en ergernis meer bij anderen oproepen?

Het is zeker zo dat veel van wat vanuit kerken is ontstaan (zieken- en armenzorg, onderwijs) is overgenomen door overheid en samenleving. Iets anders is de vraag of christenen nog kritisch kunnen en willen zijn op wat er in politiek en samenleving gebeurt.

Dat zou kunnen gaan over vragen rondom het asielbeleid, het omgaan met vluchtelingen en vreemdelingen, de inzet voor het klimaat…

Het zal er niet om gaan dat gelovigen bewust de grenzen en de gevaren opzoeken. Het komt er wel op aan om waar en wanneer dat nodig is niet weg te kijken en geen stap opzij te doen. Er is wijsheid en soms moed nodig om die keuze te maken. Van gelovigen wordt al sinds bijbelse tijden waakzaamheid gevraagd. Die wordt gevonden waar de weg van Jezus gevolgd wordt. Dan krijgen dood en leven nog een heel andere betekenis dan ze voor ons nu vaak hebben: die dood was, zie, Hij leeft!

-------------------------------Bert Jan van Haarlem-----------------------------------

Aan het begin staan

Dit is mijn eerste stukje in SAMEN. Begin juli heb ik het voorzitterschap van de Algemene Kerkenraad overgenomen van Benjamin Jansen.
Ik wil hierbij nogmaals mijn dank uitspreken voor het werk dat Benjamin de afgelopen jaren gedaan heeft voor de AK, niet alleen als voorzitter, maar daarvoor ook als scriba en in andere functies. Zelf ben ik pas sinds eind 2018 lid van de AK als ouderling van de Johannesgemeente, en daarom een stuk minder ervaren dan mijn voorganger. Gelukkig is er genoeg ervaring onder de andere AK-leden om dit op te vangen.

Iets over mezelf. Ik woon zo’n 5 jaar in Eindhoven en ben hier naartoe getrokken nadat ik gestopt was met werken. Daarvoor heb ik in de randstad gewoond en ook een flink aantal jaren in het buitenland voor mijn werk. Toch is Eindhoven niet onbekend omdat ik hier in de zeventiger jaren gestudeerd heb aan wat toen nog de TH Eindhoven was.

Ook als Protestantse Gemeente Eindhoven staan we aan het begin van een nieuw kerkelijk jaar. Het ziet ernaar uit dat ook dit jaar geen normaal jaar zal zijn, maar weer een vol uitdagingen. Dit vooral door het coronavirus dat nog steeds aanwezig is. Een jaar geleden dachten we echt dat we in de zomer, nadat iedereen gevaccineerd zou zijn, weer terug zouden kunnen gaan naar hoe we gewend waren. Met volle kerken waar we elkaar kunnen ontmoeten en samen zingen. Helaas zijn we nog niet zover. Gelukkig hebben we gedurende dit jaar al een aantal stappen kunnen zetten. We kunnen nu weer een dienst bijwonen, zij het in kleine aantallen omdat we nog afstand moeten houden. Ook is het weer mogelijk dat sommigen van ons met zang de dienst kunnen opluisteren. Voor de mensen die de diensten op afstand volgen via internet geeft dit toch meer het idee dat ze een echte dienst mogen meemaken en niet naar een lege kerk kijken. Voor het komende kerkelijk jaar moeten we afwachten wat er mogelijk is en ook zoeken naar nieuwe manieren om elkaar te ontmoeten en het kerkelijk leven te laten doorgaan.

Een tweede uitdaging is de komende samenvoeging met de Protestantse Gemeente Sint Oedenrode, Son en Breugel. We hopen dat zij begin 2022 bij ons kunnen aansluiten, nadat de classis hiervoor toestemming heeft gegeven. Dit betekent dan dat we er een extra vierplek bij zullen krijgen met de kerk in Son, die dan samen met de Johanneskerk een wijkgemeente zal vormen. Dit jaar zullen we stappen zetten om elkaar beter te leren kennen, zodat ook de kerkleden uit Sint Oedenrode, Son en Breugel zich thuis voelen binnen onze gemeente en wij met hen.

Ik wil sluiten met een couplet uit een gedicht van Hans Maat,

Breng ons samen, één in uw naam.
Ieder is welkom hier binnen te gaan.
Samen, één door de Geest;
verbonden in liefde, die U aan ons geeft.

----------------------- Henk Grootjans, voorzitter AK-------------------------------------

Vredesontmoeting in park Meerland

Ontmoeting en inspiratie; dat wordt beoogd bij de vredesontmoeting op 19 september 11.00 uur bij de vredescirkel aan het vredespad in park Meerland in de Eindhovense wijk Meerhoven.

Platform LEV roept op om daar samen te komen voor gesprek, muziek, ritueel, wandeling, broodje en drankje, informatie, meditatie en ontmoeting rondom het thema “wat is vrede?”. Iedereen is welkom, iedereen kan meedoen. Het platform hoopt iedereen een blijvende herinnering mee te kunnen geven. Het hoofdprogramma duurt circa een uur. Met lunch en wandeling kan men echter ook een deel van de middag vullen. Modulair meedoen kan ook. Alles gratis en zonder opgave vooraf. Wel met in achtneming van dan geldende corona-voorzorg. Wilt u dit bericht verspreiden in uw eigen netwerk? Onze dank daarvoor!

De vredescirkel Eindhoven is te vinden op google maps  en goed bereikbaar per fiets. Een parkeerplaats ligt 150 meter noordelijker. Maar de praktijk leert dat het vinden van de vredescirkel ongeveer net zo moeilijk is als het vinden van vrede. Daarom: Vanaf de Hangar in winkelcentrum Terminal M, nabij parkeergarage en bushalte Meerrijk (lijn 401 en 20), vertrekt om 10.40 uur een groep wandelend naar de vredescirkel (de route is ook geschikt voor rolstoelen). Dan kan het niet missen. We hopen op goed weer. Bij slechte weersvoorspelling zal op zaterdag 18 september na 19.00 uur op de website www.stapjesnaarvrede.nl vermeld worden dat het programma mogelijk gewijzigd is.

Platform LEV (Levensbeschouwing en Vrede regio Eindhoven) werkt bij deze gebeurtenis nauw samen met de Stichting Vredesburo Eindhoven. Deze bijeenkomst is onderdeel van het Eindhovense vredesweekprogramma 2021. Zie www.vredesburo.nl. De vredesweek valt jaarlijks rond 21 september, de Internationale Dag van de Vrede die 40 jaar geleden werd uitgeroepen door de Verenigde Naties.

------------------------Kees Minderhoud, namens platform LEV------------------------

Opgeruimd…

Mijn jongvolwassen dochters proberen te ‘ontspullen’. Het is een hippe trend, om je leefruimte zo leeg mogelijk te houden, zonder teveel aan spullen. Je te beperken tot het noodzakelijkste. Minder spullen is minder ballast, zo is de redenering. En het is ook beter voor het klimaat, om te consuminderen! Het geeft ruimte, letterlijk in je huis, en ook in je hoofd. Ze zijn er overigens beter in dan ikzelf.

Als je vaker verhuisd bent, heb je (misschien!) geleerd om te ordenen en weg te doen, naar de kringloop te brengen of aan een familielid te geven die er blij mee is. Wanneer je naar een kleiner huis gaat of in een woonzorgcentrum gaat wonen, moet je soms noodgedwongen afscheid nemen van je bezittingen. Dat kan tranen kosten, zeker als je dat geliefde erfstuk, of dat mooie servies moet achterlaten… Je houdt de herinnering in je hart, maar dat is soms een schrale troost.

Een positief resultaat van ‘spullen opruimen’ is dat er werkelijk nieuwe ruimte ontstaat. Zo kan het ook gaan met dat andere ‘opruimen’: van oud zeer, van pijnlijke plekken in je hart.

‘Ik ben van de opruimingsdienst’, grapte ik onlangs tegen een vrouw. We hebben met regelmaat een gesprek. Ze loopt al jaren met een groot verdriet en ‘wil daar vanaf.’ Ze heeft in haar leven zoveel hulpverleners gezien dat ze daar niets meer van wil weten, maar de gesprekken die wij samen hebben geven haar wat lucht, ze wordt er van binnen ook opgeruimd door.

De opruimingsdienst, we lachen om het woord. Maar het is wel een goed beeld. Er komt soms wat oud zeer tevoorschijn, wanneer je ouder wordt en ook je hersens op leeftijd raken. Wanneer je lichaam niet altijd meer wil wat jij wilt, dan vallen soms ook de muurtjes weg die je hebt gebouwd, om dat oude zeer heen. En daar moet je dan wat mee. Opruiming houden in je ziel,in gesprek met iemand die pijnlijke herinneringen opnieuw doorleven zodat ze misschien kunnen oplossen. Daarin begeleiden en samen zoeken, dat is wat ik kan doen als geestelijk verzorger.  

Opgeruimd staat netjes, is het gezegde. Daar gaat soms een pijnlijk proces aan vooraf. Maar het resultaat mag er dan ook zijn: een verlicht hart waarin meer balans is, ruimte voor vrede en licht en lucht.

Soms vinden we in dat proces een gebaar, of kunnen we in een gebed, een viering, een ritueel tot de kern van het leven komen. De onderstroom van het leven raken. Het blijft boeien om daarover in gesprek te zijn!  

-------------------Petra Speelman, geestelijk verzorger--------------------------

Kunst is vaak niet mooi

Op de middelbare school leerde ik een kleine zestig jaar geleden ‘kunst is het maken van mooie dingen.’ Dat zou een citaat van Willem Kloos zijn. Ik heb het citaat niet terug kunnen vinden, maar ik geloof mijn leraar Nederlands van destijds. Deze uitspraak komt wel overeen met hoe de meeste mensen - zeker ook kerkmensen – kunst ervaren. Ik kan deze definitie echter niet meer onderschrijven, want kunst is vaak niet mooi. Kunst is in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken geen eenduidig begrip. Men denkt aan kunde, virtuositeit en schilderkunst. En vooral waarderen mensen de schoonheid en de herkenbaarheid, die een waardevolle bijdrage leveren aan de geloofsbeleving en de kerkelijke entourage. Maar kunst is breder, kent vele vormen en vervult dikwijls een kritische rol vanuit een volstrekt onafhankelijke positie.

De Rooms-katholieke kerk heeft een rijke traditie. Kunst heeft een belangrijke symbolische functie en kan bijdragen aan de mystieke beleving van de kerkganger. We kennen natuurlijk de kritiek daarop vanuit de reformatie. Bijvoorbeeld het beeldverbod dat ook nu nog in de joodse en islamitische traditie een bepalende invloed heeft. In de islam leidt dat tot prachtige ornamentele kunst. In de joodse cultuur wordt het beeldverbod in de orthodoxe richtingen streng gehanteerd terwijl in liberale kring meer ruimte is voor kunst. Chaim Potok heeft de conflicten en innerlijke strijd die dat oplevert prachtig beschreven in de roman ‘Mijn naam is Asher Lev’ en wij kennen bijna allemaal het werk van Chagall, waarin het joodse leven en geloof prachtig wordt verbeeld.

Ook in andere religies spelen symbolische voorwerpen een belangrijke rol. Door het christendom is dit vaak veroordeeld en als heidens verworpen. Begrijpelijk als je het bekijkt vanuit de opdracht om de Bijbel en het geloof in Jezus te verkondigen. Maar ik denk wel eens dat daarmee aan deze godsdiensten onrecht is aangedaan en de vragen over geloof en bijgeloof te gemakkelijk zijn afgeschoven op deze godsdiensten. Ik was onlangs in het Tropenmuseum in Amsterdam waar een interessante afdeling is ingericht over religie en spiritualiteit en de rol ervan voor de kunsten. Ik denk dat het van belang is om als kerk uitdrukkelijk interesse op te brengen voor deze andere religies en de interreligieuze dialoog niet te beperken tot Jodendom en Islam. We hoeven in de kerk niet per se zelf aan yoga of zen meditaties te doen. Wij hebben onze eigen waardevolle rituelen. Maar terwijl onze kerk blijft krimpen neemt de behoefte aan spiritualiteit in de geseculariseerde samenleving stormenderhand toe. Men zoekt de inspiratie bij boeddhisme, natuurreligies en New Age. Ook in het Christendom zelf zijn invloeden zichtbaar. In Brazilië bestaan mengvormen waarin Afrikaanse en Indiaanse tradities zijn geïntegreerd. In de Surinaamse cultuur speelt Winti een belangrijke rol. Ook in Amerika en Nederland zien we in evangelische- en migranten kerken Afrikaanse elementen terug.

Iets anders. Op dit moment is in het Utrechtse Museum Catharijne Convent de tentoonstelling Maria Magdalena te zien. Ik ben er nog niet geweest, maar het lijkt mij zeer aanbevelingswaardig. Dit museum heeft ervaring met het maken van mooie exposities waarin historische informatie met oude en nieuwe kunst wordt vermengd. In het verleden hebben we vanuit de Ontmoetingskerk wel excursies naar het Catharijne Convent georganiseerd. Misschien is het een idee om dit weer op te pakken. Uiteraard voor de hele PGE. Wie daar voor voelt kan mij een e-mail sturen.

Tot slot een pleidooi voor kunst die in de kerk minder voor de hand ligt. Kunst is niet altijd mooi, niet altijd gemakkelijk, geen plaatje bij een praatje. Kunst kan ook heel confronterend zijn. Kunst hoeft ook niet Christelijk te zijn of van Christelijke kunstenaars. Ook andere kunst kan Christenen of de kerk iets te zeggen hebben of aan het denken zetten.

Ik denk aan de Duitse kunstenaar Joseph Beuys. Dit jaar wordt zijn honderdste geboortedag herdacht. Hij is afkomstig uit het Rijnland, opgegroeid in Kleef en nauw verbonden aan Düsseldorf waar hij leefde en werkte. In de jaren zestig en zeventig was hij vermaard door zijn activistische kunst. Hij komt uit een traditioneel katholiek gezin, is opgeleid als beeldhouwer en maakte in zijn beginperiode christelijke beelden zoals kruisen en een doopvont en deed ook restauratiewerk voor oude kerken. Begin jaren zeventig maakte hij in opdracht van de toenmalige directeur Jean Leering een installatie voor het van Abbemuseum: ‘Voglie vedere i miei montagne’ (ik wil mijn bergen zien). Een bijzonder intrigerend, maar niet gemakkelijk te begrijpen beeld, waarin vele verwijzingen en symbolen zijn verwerkt. De titel is ontleent aan de laatste woorden van de Italiaanse schilder Segantini. Hij maakte aan het eind van de negentiende eeuw een drieluik van het berglandschap in het Zwitserse Engadin bij St. Moritz. Het voert te ver om nu op deze plek daar al te diep op in te gaan. Twintig jaar geleden maakte ik een film over mijn fascinatie voor dit werk door het transport en de opbouw ten behoeve van de Biënnale van Venetië 2001 vast te leggen. Zijn 100^ste geboortedag vormt voor mij de aanleiding om het onderzoek naar Beuys weer op te pakken en een vervolg op de oude film te maken. Ik hoop daarmee meer helderheid te scheppen in de betekenis van dit werk. De katholieke opvoeding, waar hij later afstand van heeft genomen (niet de figuur van Christus) en de invloeden door zijn natuurbeleving in het Reichswald; zijn jeugd in de Hitlertijd en ervaringen in de oorlog zijn bepalend in zijn leven. Hij legt o.a. verbinding met het Sjamanisme van de Tartaarse Mongolen en bekent zich tot de antroposofie. Er is uiteraard veel meer te vertellen en ik  kom hier beslist later op terug. U begrijpt nu hoop ik wel mijn bespiegelingen over kunst en mijn uitstapje naar het Tropenmuseum.

------------Leo Steinhauzer, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.-------------------------

Last van perfectionisme?

Aan het begin van het afgelopen studiejaar ontstond bij het TINT team de wens om ook iets te gaan betekenen voor de studieverenigingen van de TU/e. Dit, aangezien ook de studieverenigingen het door Corona zwaarder hebben en we via de studieverenigingen (waar bijna alle studenten lid van zijn) meer studenten kunnen ondersteunen met onze activiteiten. Mooi is het om te zien dat het in het afgelopen studiejaar ook daadwerkelijk gelukt is om contact met de besturen van de studieverenigingen op te bouwen, te horen waar hun behoeften liggen en daar ons aanbod op af te stemmen.

Zo zijn we in gesprek geraakt met de studievereniging Van der Waals van Technische Natuurkunde. Zij namen waar dat veel van hun studenten te kampen hebben met perfectionisme: je opdracht maar niet inleveren, omdat het ‘nooit goed genoeg’ is. Jezelf minder goed vinden dan anderen. Überhaupt niet aan een opdracht beginnen, aangezien je bij voorbaat al twijfelt of je het wel kunt (uitstelgedrag en perfectionisme kunnen hand in hand gaan). Perfectionisme kan in de weg staan om ‘gewoon jezelf te zijn’, om ontspannen en met vertrouwen te studeren en je leven te leven.

Hoog tijd voor een workshop ‘Dealing with perfectionism’ dachten wij! Mijn co-trainer Laura Curta, onze student-assistent Nuriye van Lamoen en ikzelf zijn aan de slag gegaan om een inspirerend programma te ontwikkelen, waarin studenten concrete tips krijgen over hoe met hun perfectionisme om te gaan èn waarin zij met elkaar kunnen uitwisselen over hoe zij hier mee omgaan en wat dit voor hen betekent.

Een onderdeel van de workshop was het maken van je eigen ‘Reminder of relaxation’. Dit is een uitspraak en een tekening, die je helpt op gestresste momenten vertrouwen en ontspanning te vinden. Zo schreef één van de deelnemers: ‘I’m happy to be alive’ en tekende daarbij vogels en vlinders in unieke kleuren. Een andere student tekende Bob Marley en schreef daarbij de woorden ‘Every little thing’s gonna be alright’. Deze ‘reminder of relaxation’ kun je ergens op een voor jou zichtbare plek ophangen of bijvoorbeeld op je laptop als bureaublad instellen. Zo krijg je op gespannen momenten een herinnering die je opluchting en acceptatie kan geven. Het was mooi te zien hoe studenten hun eigen ‘reminder of relaxation’ ontwikkelden en hierbij persoonlijke ervaringen uitwisselden.

Na afloop van deze workshop schreef één van hen: ‘alles bij elkaar was het een interessante en zinvolle avond. TINT heeft goed werk geleverd door een veilige atmosfeer te creëren, waarin iedereen kon zeggen wat hij/zij wilde, zonder zich beoordeeld te voelen. Ik heb ervan genoten erbij te zijn en anderen te leren kennen die met dezelfde problemen worstelen.’ (Jesse van den Tempel, lees zijn hele verhaal op: www.tint-eindhoven/blog).

Wellicht herkent u de uitdaging van perfectionisme ook wel in uw eigen leven. Ga dan eens de uitdaging aan en maak uw eigen ‘reminder of relaxation’ en hang deze op op een voor u zichtbare plek. Wie weet werkt het…

-------------Margit van Tuijl, Studentenpastor/life coach bij TINT---------

  

juli - augustus 2021 met thema: "Geloofsbrieven" Lees meer...

Brief aan de engel van de gemeente in Efeze

als er geen liefde meer is

Tussen alle kaarten van engelen in mijn bureaula, ligt een merkwaardige kaart uit Efeze. Op de voorkant staat een wit beeld, het beeld van een godin. Sereen kijkt zij de camera in, haar onderarmen reiken naar voren alsof ze zich naar je uitstrekt. Tussen haar armen, over haar hele buik heeft zij allemaal bobbels. Zijn het borsten, zijn het eieren, zijn het de testikels van geofferde stieren? In ieder geval zijn het tekenen van vruchtbaarheid. De godin is Artemis. Niet de alom bekende godin van de jacht, maar de Artemis van Efeze. Zij is de godin van vruchtbaarheid en overvloed. In onze tijd zouden wij zeggen: succes en aanzien.

Haar tempel in Efeze was beroemd en gold als het grootste tempelgebouw van de wereld. Het was één van de zeven wereldwonderen.

Later veranderde de stad in een ruïne, een toeristische trekpleister in Turkije. Als toerist liep ik door de contouren van wat eens een wereldstad was. Ik zat in het theater, waar ooit Paulus graag naartoe wilde. Op zijn derde zendingsreis (Handelingen 19) kwam Paulus in Efeze. Hij bleef er een paar jaar en verkondigde het evangelie. Dat is de trigger voor de volksoproer onder leiding van zilversmid Demetrius. Hij en vele Efeziers verdienen een goede boterham met het maken van Artemis tempeltjes. En nu komt die Paulus vertellen dat goden die door mensenhanden zijn gemaakt geen goden zijn!

Twee van Paulus ’reisgenoten worden meegesleurd naar het theater, waar de woedende menigte zich verzamelt. Paulus wil er ook heen, maar anderen houden hem tegen. De uitzinnige menigte scandeert twee uur lang: Groot is de Artemis van Efeze! Eigenbelang en godsdienst is een giftige combinatie.

Daarna wordt de menigte tot bedaren gebracht door een stadsbestuurder.

Paulus heeft heel wat gemeenteopbouw gedaan in Efeze. Er is zelfs een brief van Paulus aan de Efeziërs, maar die is waarschijnlijk niet door hemzelf geschreven.

In Openbaringen 2 richt Johannes zich tot de engel van de gemeente in Efeze. Of beter gezegd, de Heer zelf. Want Johannes schrijft alleen maar op wat hem gedicteerd wordt.

Het is een korte brief met complimenten en een ernstige waarschuwing. Er is sprake van twee gezamenlijke vijanden: ‘mensen die beweren dat ze apostelen zijn’ en de Nikolaïeten.

Wat zijn dat voor types?

Wie die Nikolaïeten zijn, blijft onduidelijk. Maar die ‘mensen die beweren dat ze apostelen zijn’ zijn wellicht dezelfde types over wie Paulus schrijft in de tweede Korinthiërs brief. Hij beschuldigt hen van gewichtigdoenerij. Als we Paulus mogen geloven – en dat lijkt mij op dit punt een goede keuze – dan kennen we zulke mensen uit eigen ervaring.

Ze oogsten altijd bewonderaars maar ook zijn er vele fluisteraars actief, om hen achter hun rug op hun plaats te zetten. In Efeze is men uit ander hout gesneden. Daar hebben ze die schijnapostelen recht-voor-zijn-raap ontmaskerd.

Alle lof voor de Efeziërs zou je denken. Een gezamenlijke vijand, dat schept een band! Maar Johannes – of beter: de Heer zelf – bakt geen zoete broodjes. Na een mooi compliment volgt een recht-voor-zijn-raap kritiek: ‘bedenk van welke hoogte u gevallen bent!’ Die hoogte waarvan de gemeente gevallen is, is de laagvlakte der liefde. De gemeente is gewoon omhooggevallen, misschien meegetrokken in de slipstream van succes en aanzien van de godin Artemis.

Zonder de liefde gaat het niet, zong Toon Hermans Paulus na:

Als de liefde niet bestond, dan was de hele 'vrijerij' bedorven,
de wereld was gauw uitgestorven als de liefde niet bestond.

‘U hebt de liefde van weleer opgegeven…..breek met het leven dat u nu leidt en doe weer als vroeger. Anders kom ik naar u toe en neem ik , als u geen berouw toont, uw lampenstandaard van zijn plaats.’

De lampenstandaard staat symbool voor de gemeente, zonder die lampenstandaard houdt de gemeente op te bestaan. Want ja, zonder liefde houdt de gemeente van Christus op te bestaan. Misschien is het nog een groepje aanbidders van iets, een club van liefhebbers van mooie liturgie, maar geen gemeente meer. Paulus zei het al (1 Korinthiërs 13): je kunt alles weten, alles kunnen, alle geloven en tot het uiterste goed doen….maar zonder de liefde stelt het niets voor. Je kunt tot de hoogste hoogte stijgen, maar als je niet meer met beide benen staat op de laagvlakte van de liefde….

Die lampenstandaard komt ook in het Mattheus evangelie (5: 14 – 16) voor: ‘Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee; men zet hem op een standaard zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen…’

‘Love shine a light every corner of the world’ zongen Katrina and the Waves terecht. Ze wonnen er in 1997 het songfestival mee.

Het gaat in de gemeente van Christus om de liefde, de liefde van Christus. Die liefde is meer dan een gevoel van genegenheid voor Jezus en voor de ander, die liefde is een werkwoord.

De Heer zelf is aanwezig bij de gemeente. Dat staat in het eerste vers: ‘Dit zegt hij die de zeven sterren in zijn rechterhand houdt (dat zijn de engelen van de zeven gemeenten) en tussen de zeven gouden lampenstandaards verblijft’ – dat zijn de zeven gemeentes. De Heer zelf loopt daar rond in die zeven gemeentes, op de laagvlakte van de liefde. Hem kennende zal hij daar wel weer rondgaan als onaanzienlijke, aan wie je niet ziet dat het de Heer is. Wordt hij wel gezien? Of loopt de gemeente met de neus omhoog en het hoofd in de wolken?

‘Wie oren heeft moet horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt’. Zo eindigt iedere brief aan de zeven gemeente. Dus luister naar die engel van je gemeente!

Hebben ook onze gemeenten zo’n engel? Zo’n ster je op het goede pad houdt?

Voor je het weet is de gemeente tot grote hoogte gestegen, van waaruit ze neerziet op de laagvlakte der liefde waarop ze ooit Christus tegenkwam.

Hoe zit dat eigenlijk bij ons? 

---------------------------------------Tjalling Huisman-----------------------------------

De laatste keer

Op de vergadering van de algemene kerkenraad (AK) van woensdag 16 juni stonden twee grote onderwerpen gepland. We spraken met de redactie van SAMEN. Dat doen we elke 1-2 jaar.
De redactie had een aantal onderwerpen voorbereid. We spraken over doelgroep, bereik, type artikelen en informatie, en de relatie met andere communicatiemiddelen als website en wijkbrief. We spraken over papier en digitaal; de AK vindt het wenselijk als de SAMEN wat makkelijker digitaal beschikbaar komt en de redactie zal daar een plannetje voor maken. We spraken over thema’s en een rondje langs de leden van de AK leverde zo’n tien suggesties op voor nieuwe themanummers. Nu dit mijn laatste bestuurlijke bijdrage aan SAMEN is, wil ik graag mijn dank uitschrijven voor de redactie die elke maand veel werk verzet om een goed gevuld nummer te maken. En natuurlijk ook dank dat ze de late aanlevering van mijn stukjes hebben weten te verdragen.

Uitgebreid spraken we over het samengaan met de Protestantse Gemeente van Sint-Oedenrode, Son en Breugel. De afgelopen maanden zijn de condities voor samengaan, een beslisdocument, en conceptbegrotingen opgesteld. De Johannesgemeente en OSB werken aan een plan voor concrete integratie-activiteiten. Het is de bedoeling dat in Son de komende jaren een eigen vierplek blijft bestaan, waar diensten worden georganiseerd, en waar pastoraat en diaconaat plaatsvindt. Dit is vanuit één wijkgemeente (de Johannesgemeente) en met één kerkenraad waarin ook enkele OSB-ers zullen zitten. Deze wijk heeft de komende, naar verwachting in elk geval tien jaar, dus twee vierplekken. Nadat de kerkenraad van OSB al had ingestemd, heeft de AK dat nu ook gedaan. De volgende stap is goedkeuring vragen aan de classis. Op de gemeenteavond in het najaar zal dit samengaan ook aan de orde komen. De bedoeling is om dan per 1 januari 2022 samen te zijn in één Protestantse Gemeente Eindhoven (inderdaad, die naam blijft).

Met een onderbreking van enkele maanden ben ik vanaf medio 2007 lid geweest van de algemene kerkenraad. Als lid, notulist, scriba en voorzitter heb ik allerlei rollen vervuld. Het mooie van AK-lid zijn is dat je inzicht krijgt in alle wijkgemeenten en dat doet je beseffen, erkennen en waarderen hoe de verscheidenheid is in de ene kerk van Jezus Christus. De laatste jaren zijn in goede harmonie en rust gegaan. Dat heb ik ontzettend gewaardeerd en daarvoor wil ik de PGE en in het bijzonder de AK-leden danken. Met een gerust hart draag ik het stokje over aan Henk Grootjans van de Johannesgemeente. Ik wens hem alle zegen en succes toe bij het leiden van de AK.

Zoals gewoonlijk eindig ik met een citaat. Godfried Bomans liet ons na: ”Ook deze tijd zal eenmaal de goede oude tijd heten”.

Het ga u allen goed. Hartelijke groet, 

------------------------------------Benjamin Jansen---------------------------------------

Wederkerigheid: is het zaliger te ontvangen dan te geven?

Afgelopen maanden hebben een tiental gemeenteleden  (digitaal) onder leiding van Herman IJzerman in 4 bijeenkomsten nagedacht over barmhartigheid, over geven en ontvangen. In deze cursus hebben we aan de hand van onze eigen ervaringen onderzocht hoe het toegaat in de ontmoeting tussen mensen, als er sprake is van hulp geven en van hulp ontvangen. Wanneer is dat een echte ontmoeting, hoe zit het met gelijkwaardigheid? Wat ontvang je zelf, als je hulp -geeft? En wat geef je, als je hulp ontvangt? Het was heel leerzaam en verrassend om het hier samen over te hebben.

In het najaar organiseren we vanuit de diaconie een vervolg op deze cursus. Gelukkig kan het dan weer met ontmoetingen en gesprek in levende lijve. In deze cursus gaan we in 4 bijeenkomsten op zoek naar concrete handvatten. Hoe kunnen we met elkaar in de stad en in de kerk gestalte geven aan  ontmoetingen tussen mensen en groepen, waarin de verschillende belangen en de verschillen in positie voelbaar en zichtbaar worden?

Wilt u meer weten, of wilt u zich opgeven voor deze cursus? Wim Wiggers en Antje Dekker vertellen er graag meer over.

------------------------------------Antje Dekker-----------------------------------------------

Het Vakantiebureau

Ook dit jaar organiseert RCN Vakantieparken in samenwerking met Hetvakantiebureau.nl een ouderenmidweek 'ouderen in het zonnetje' voor ouderen die al lange tijd niet met vakantie zijn geweest.

Deelnemers kunnen kosteloos genieten van een heerlijke midweek inclusief ontbijt, lunch, diner en diverse leuke activiteiten. Van maandag 6 december tot en met vrijdag 10 december 2021 kunnen groepen ouderen met vakantie op RCN de Flaasbloem in Chaam, RCN de Jagerstee in Epe en RCN de Potten in Offingawier.

De midweek is bedoeld voor mobiele* ouderen die de afgelopen jaren niet meer op vakantie zijn geweest, die in het dagelijks leven weinig aanspraak en/of weinig financiële middelen hebben en het daarom zo verdienen er eens lekker tussen uit te gaan!

* Omdat de bungalows niet zijn aangepast is het van belang dat de vakantiegasten goed ter been zijn.

Individuele deelnemers verblijven gezamenlijk in een bungalow en delen de kamer met een andere deelnemer. Voor de individuele deelnemers is een vrijwilliger aanwezig die hun eerste aanspreekpunt is. Voor ondersteuning bij het programma zijn medewerkers van RCN Vakantieparken en vrijwilligers van Het vakantiebureau aanwezig. Er wordt geen zorg verleend in de midweek.

U kunt u aanmelden via de contactpersoon voor het Vakantiebureau:, email: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. of tel. 0644944271

----------------------------------Wim van Dijk--------------------------------------------------

Voedselbank in coronatijd: gezond blijven en open blijven!

Het jaarverslag van de voedselbank Eindhoven is uit. Heel veel informatie over alles wat er in 2020, ondanks de pandemie, gedaan is. Natuurlijk de cijfers over aantallen voedselpakketten en gezinnen die gebruik moeten maken van de voedselbank. Maar ook verhalen over de vrijwilligers, en de vele extra donaties in dit lastige jaar. Er waren hartverwarmende initiatieven van scholen, bedrijven, maatschappelijke organisaties, kerken en particulieren om geld of voedsel ter beschikking te stellen. Uit dit jaarverslag wordt duidelijk dat de voedselbank, helaas, nog steeds nodig is. Maar ook wordt duidelijk hoe de voedselbank gedragen wordt door heel veel Eindhovenaren, die als particulier of in verband van bedrijf/maatschappelijke organisatie de Voedselbank ondersteunen. Zonder die steun kan deze belangrijke voorziening niet draaien. Daarom blijft ook de steun van onze kerken, financieel en met het product van de maand, nodig. We hopen binnenkort ook weer met het product van de maand te kunnen beginnen!

En dan de cijfers. In 2020 zijn er 650 gezinnen, in totaal bijna 1400 mensen, afhankelijk van de Voedselbank Eindhoven. Gemiddeld blijft men 15 maanden aangewezen op hulp van de Voedselbank; maar de groep gepensioneerden die langer dan 3 jaar een beroep moet doen op de Voedselbank, groeit. 128 vrijwilligers zijn elke week in touw om het allemaal te regelen. Wist u overigens dat er ook stagiaires van zorgopleidingen meewerken bij de voedselbank? Er zijn bijna 32.000 voedselpakketten uitgedeeld, met een totale waarde van 1.5 miljoen euro. Vaste leveranciers van voedsel zijn de grote supermarktketens, maar ook tal van regionale bedrijven leveren voedsel. Zo zorgen bijvoorbeeld de beide Stadsakkers in Eindhoven voor aanvulling van de pakketten met verse groenten en fruit.

Het blijft schrijnend dat, ook in onze stad, de voedselbank nodig is. Vanuit onze kerkelijke gemeente zijn we daarom niet alleen betrokken met financiële steun, via het product van de maand of als vrijwilliger. Maar we doen ook mee in het armoededebat en aan initiatieven van de overheid en belangenorganisaties om zo bij te dragen bij aan het oplossen van de structurele armoede.

Namens de diaconie,

---------------------------------------Antje Dekker---------------------------------------------

Levensverhaal

‘Ik zou wel een boek over mijn leven kunnen schrijven’, verzuchtte één van mijn eerste cliënten 25 jaar geleden toen ik geestelijk verzorger werd in mijn woonplaats.

Toen werden bewoners overigens nog geen cliënten genoemd. In vijfentwintig jaar is er veel veranderd in de wereld van de zorg. Aan de ene kant zijn cliënten mondiger geworden, tegelijk kan er nog veel verbeteren om als ‘cliënt in regie’ te blijven. In onze huizen wordt bij de zorg en participatie steeds meer het levensverhaal van de bewoner centraal gesteld.

Want, denk ik, ieder mens kan wel een boek over zijn leven schrijven. En vanuit dat geschreven verhaal kan die persoon meer gekend en erkend worden in zijn of haar verlangens en behoeften, hebbelijk- en onhebbelijkheden. De afgelopen 25 jaar heb ik heel wat levensverhalen gehoord, ongelooflijk wat mensen soms meegemaakt hebben. De werkelijkheid is zoveel boeiender dan fictie. Bewonderenswaardig is de geestkracht die mensen dan toch gehad hebben.

Begrijpelijk ook dat het voor anderen bijna niet vol te houden was. Wat mooi als - ondanks alles - dankbaarheid de boventoon mocht voeren. In die levensverhalen speelden familieleven, afkomst vanuit Groningen, Friesland en Drenthe tot Nederlands Indië, een grote rol. In Eindhoven komt vaak Philips dan ook weer ter sprake.

Ik zal nooit vergeten dat bij een mevrouw die rond haar veertigste weduwe werd en met vijf kinderen achterbleef, de foto van Frits Philips een prominente plaats kreeg bij haar bed samen met de portetten van haar kinderen, toen ze in de palliatieve fase kwam. ‘Zonder hem had ik het niet gered die jaren’, vertelde ze.

Zoekend naar een rode draad komt dikwijls levensovertuiging aan de orde:                     als bron van geloof, hoop en liefde, maar ook van frustratie en afkeer.

Hoe belangrijk het kennen van het levensverhaal is bij de zorg aan onze cliënten, onderstreept een meer dan eens gehoorde opmerking van een collega uit de zorg na een uitvaart, waarin het geleefde leven centraal stond:

‘Als ik dat allemaal geweten had, had ik mevrouw/meneer veel beter begrepen’.

Maar ja, dan is het te laat.

Al die jaren mocht ik delen in verhalen van zovelen; ook vanuit de herinneringen aan goede én slechte tijden begeleiding bieden.

Met elkaar proberen wij bij Archipel, met name ook voor onze dementerende cliënten, dat levensverhaal centraal te stellen en van daaruit de gewenste zorg en begeleiding te bieden.

Waarbij onze cliënten zoveel mogelijk zelf de regie in de handen kunnen houden. Ook mijn levensverhaal gaat een wending nemen binnenkort, nu ik de pensioengerechtigde leeftijd nader. Voorzichtig begin ik mij voor te bereiden Bij het opruimen van kasten en schonen van mijn mail, komen herinneringen van lang en korter geleden boven. Een naam, een afscheidsbrief, een bidprentje roept mensen en hun levensverhaal weer tot leven.

Weemoed en dankbaarheid wisselen elkaar af. Het gaat in het leven, ook in je werkzame leven, om gekend te worden in wie je bent, in wie je was. Met dankbaarheid kijk ik terug op het vertrouwen dat ik ontving en ook komen vele warme contacten met de protestante geledingen in Eindhoven boven.

‘Al werkend werd ik wijzer’, las ik deze week in een column in Reliëf, christelijke vereniging van zorgaanbieders.
Ik hoop dat dat zo was en nog een tijdje door mag gaan.

-------------------------------------Joop Lankhaar------------------------------------------

Spanning

In de terminal van Eindhoven Airport zat een jonge vrouw met haar dochtertje van zes maanden. Ik vroeg waar ze naar toe gingen. Ze vertelde dat ze naar Polen ging naar haar familie. Haar dochtertje was in Nederland geboren, en nu zou ze voor het eerst haar grootouders zien.

De jonge moeder vertelde dat ze het spannend vond, deze eerste ontmoeting tussen haar ouders en haar kind. Die spanning was haar ook aan te zien, ze lachte zenuwachtig. Ik vertelde over de gebedsruimte, en dat dat een plek is om even tot rust te komen. Ze zei dat ze aan yoga deed en ervaren had, dat dat rust kan brengen. We spraken erover hoe belangrijk het is die rust te vinden in tijden dat spanning opspeelt.

Of ze de gebedsruimte nog bezocht heeft weet ik niet, maar mijn wensen voor een goede reis en een mooie ontmoeting tussen grootouders en kleindochter, kwamen in ieder geval wel binnen. Behoefte aan rust in tijden van spanning, ieder mens ervaart dat. Vooral een mens op reis. Dan is het goed herkenning te vinden, te weten dat ook anderen daar naar op zoek zijn. En dat er mogelijkheden zijn die rust te vinden.

----------------------------------------Mirjam van Nie------------------------------------

Johannes en de sandwich

Wie wel eens een cursus feedback geven heeft gevolgd, kent vast de sandwich-methode. U weet wel, twee stukken brood met inhoud ertussen. Je begint met iets positiefs, dan komt de echte boodschap en je eindigt weer met iets positiefs. Een voorbeeld: ik vind je geweldig, en zou graag zien dat je je rotzooi wat vaker opruimde, want dan is ons huis net zo opgeruimd als jouw humeur.

Onze Johannes kent deze aanpak ook. In de eerste brief in Openbaring 2, die aan Efeze, geeft hij feedback aan de gemeente ter plaatse. Hij begint met positief hun volharding te benadrukken. Ondanks wat aan kwaadheid en beproeving op hen afkomt als jonge gemeente, blijven ze volhouden. Hij eindigt met de positieve noot dat ze de, ongetwijfeld kwalijke, praktijken van de Nicolaïeten verafschuwen. Maar daartussen is de boodschap niet mals. Jullie hebben de liefde van weleer opgegeven, breek met je leven zoals je nu leeft, en doe weer als vroeger, anders…

Het zal wel even slikken zijn geweest, daar in Efeze. Zo’n sandwich valt zwaar op de maag. Ben je net een paar jaar op weg als gemeente van Christus, denk je dat je je best doet en dan krijg je de boodschap dat je je eerste liefde bent vergeten. Hoezo, nu al!?

Hoe zou de sandwich van Johannes voor de protestantse gemeente in Nederland klinken? Hij zou vast met iets positiefs beginnen, iets als: Jullie houden al tweeduizend jaar vol, in rijke tijden en in arme tijden, in gouden eeuwen en in oorlogstijden, in kerkgebouwen en achter het scherm. Het sluitstuk van de sandwich zou iets kunnen zijn als: het is zo belangrijk en mooi dat jullie oog hebben gehouden voor de behoeften in de samenleving, met jullie inzet voor de voedselbanken, voor de inloophuizen.

En daartussen? Tja, daar staat de boodschap die we liever niet horen, die pijn doet als het tegen ons wordt gezegd, waarvan we de neiging hebben om in de verdediging te gaan, te nuanceren, te verontschuldigen, te bagatelliseren, te ontkennen. “Zo erg kan het toch niet zijn. Je moet dat niet zo zwart-wit zien. Dat heeft allerlei kanten in zich. We kunnen niet veel anders.” Ik denk dat in die reacties al het punt van feedback verwerkt zit. Wij durven als kerk niet te kiezen, niet scherp te zijn,  geen positie in te nemen, de vinger niet op de zere plek te leggen. Wij zijn geneigd iedereen te vriend te houden, het zijne of hare te laten, ieder mag zijn mening hebben, en dat noemen we dan respecteren. Maar waar staan wij voor als kerk in de samenleving? Dat zou Johannes ons als feedback kunnen geven: jullie zijn een grijze massa geworden die niet meer zichtbaar en hoorbaar is in de samenleving met de boodschap van Jezus Christus. Au, dat doet pijn.

------------------------------------------Benjamin Jansen----------------------------------

Een predikant is ook een herder 

Het is goed dat in het vorige nummer van SAMEN de nadruk wordt gelegd op het belang van een goede vertaling van de Bijbel.
Zelf herinner ik mij een voorbeeld uit de tijd van de NBG-vertaling van 1953. Het ging over de tekst in 2 Timotheus 3:16. In de Statenvertaling staat: Alle Schrift is van God ingegeven en is ook nuttig …… De Kanttekeningen zeggen daarbij: ingegeven, dat is ingeblazen door de Heilige Geest. De NBV-vertaling luidt daarentegen: Elk van God ingegeven Schriftwoord is ook nuttig ….. Dit veroorzaakte nogal wat ophef, want daaruit viel op te maken dat niet elk Schriftwoord geïnspireerd zou zijn. Naar aanleiding daarvan schreef Prof. Holwerda een artikel, waarin hij zei: Bij vertalen gaat het om wat er staat. En daarin heeft de NBG-vertaling het bij het rechte eind.

Moet je nu zeggen dat vertalen tot de corebusiness van de predikant hoort? Er zijn talloze commentaren die te raadplegen zijn op internet. Het helpt natuurlijk als een predikant bij het maken van de preek ook zelf de tekst kan lezen. Maar bij twijfel zijn die vertalingen op internet dan toch heel nuttig?

Zelf ben ik bij historisch onderzoek nogal eens gestuit op Latijnse teksten. Met mijn beperkte kennis van het Latijn kon ik toch meestal wel zien waar het over ging. Voor een juiste vertaling moest ik dan een beroep doen op de kennis van latinisten, aangezien op het internet de vertaling nooit beschikbaar was. Nu zijn in het Latijn vaak verschillende vertalingen mogelijk. Het bleek mij daarbij soms dat de latinist het niet helemaal bij het rechte eind had, omdat hij of zij wel verstand had van Latijn, maar niet van de historische context.

Naast het kunnen kennisnemen van een tekst, heeft een predikant nog een andere opdracht, namelijk het pastoraat. Bij huisbezoeken of andere contacten met gemeenteleden is de pastorale aandacht voor de ander heel erg nodig. Je zou met recht kunnen zeggen: pastoraat is vaak een belangrijker corebusiness van de predikant dan de exegese. Kan een predikant goed het Woord bedienen, als hij of zij de nood of de pastorale behoeften van de kerkgangers niet kent? Een predikant is toch ook een herder.

------------------------------------Gerard van Gurp----------------------------------------

’t Hemeltje in tijden van corona – deel 7 slot

Het volgende deel in de feuilleton maar ook het (voorlopige) einde: ’t Hemeltje in tijden van corona. Na bijna anderhalf jaar omgaan met alle RIVM maatregelen, mondkapjes én 1,5 meter afstand wordt het langzaam tijd om ook weer verder te kijken. Van “wat moeten we doen? Kunnen we open blijven?” naar nog steeds open zijn voor al onze gasten. Dat kon en kan dankzij alle medewerkers en vrijwilligers die zich nog steeds inzetten voor de mensen. Een dikke pluim voor iedereen.

We hebben nog steeds plek voor 15 gasten, en nu met de tuin erbij, zijn er een aantal extra plekken. En die zijn iedere dag bezet. Mensen komen voor een kop koffie,  een warme maaltijd, een praatje. Helemaal normaal is het nog niet, die arm om een schouder als troost, als ondersteuning kan nog niet. Maar wie weet, kan het straks wel weer als veel mensen gevaccineerd zijn…… Vanaf begin juni kunnen onze gasten een vaccinatie krijgen. Deze wordt gegeven door het team van de straatarts, dokter Peter Meulesteen. Hij en zijn team hebben zich hard gemaakt om alle dak- en thuislozen te vaccineren. Veel van onze gasten hebben de prik (Janssen vaccin) al gehad. De vaccinaties vinden dus plaats bij ons in huis, in ’t Hemeltje. En daar wordt dagelijks volop gebruik van gemaakt. Fijn dat we als huis dit kunnen (aan-) bieden.

Dit is ook het voorlopige einde van ’t Hemeltje in tijden van corona. U heeft mee kunnen lezen wat er allemaal gebeurt in huis en wat het betekent voor ons. Dat heb ik ook zelf wel gemerkt. Ik kwam zeker één keer in de week in huis, als het niet vaker was. En nu? Hoogstens 1x in de 2 weken. Veel gaat digitaal, zeker de vergaderingen. En verder wordt er volop geappt, gebeld en gemaild. Ik mis het werkelijke contact met de mensen, met de gasten en de vrijwilligers. Laatst was ik even op ’t Hemeltje (plantjes poten in de tuin). Na afloop zit ik al in de auto en zie een gast die ik in tijden niet heb gezien. Ik had al gehoord dat het niet zo goed met hem ging. Ik ben de auto uitgestapt en heb hem begroet met een elleboogje. Ik was blij hem te zien en hem even te spreken. Om even te kunnen vragen hoe het met hem ging, hoe het was gegaan in deze coronaperiode. Het was niet makkelijk geweest. Maar nu kon hij weer bij ons langs voor een praatje, een bak koffie en wat eten. Wat is het toch fijn om elkaar dan weer even écht in de ogen te kunnen kijken. Dat doet goed, zeker voor mij. We gaan weer de goede kant op: zomer, warmte. Laten we ons maar gaan koesteren aan die warmte, om elkaar weer te kunnen ontmoeten.

---------------------Jeannet Venekamp, vrijwilliger relatiebeheer----------------------

Afscheid van Ds. Elbert Grosheide

Bij gelegenheid van het emeritaat van dominee Elbert Grosheide kregen we de kans om samen met hem terug te kijken op zijn loopbaan als predikant.

Als aftrap meteen de vraag hoe hij er als jongeman toe kwam om in Kampen theologie te gaan studeren. Hij zat destijds bij Youth for Christ en dat maakte wel een soort roepingsgevoel los. Elbert vertelt: “ik wilde eigenlijk Nederlands studeren, maar de inspirerende Ds. Rienks (de toenmalige wijkpredikant in Zeist) heeft waarschijnlijk het laatste duwtje gegeven om toch theologie te gaan studeren.”

De keuze voor Kampen, in plaats van Amsterdam, kwam voort uit bezorgdheid van zijn ouders over de mogelijke gevaren van de grote stad Amsterdam in die tijd. Kampen leek wat meer vertrouwd, temeer omdat oom Grosheide daar “Oude Testament” doceerde. Want de zeventiger jaren waren maatschappelijk en theologisch een behoorlijk turbulente tijd, zeker voor een student theologie. De theologen uit die tijd, al sigaar rokend in de les, wisten hun stempel te drukken. Maar er waren inmiddels verschillende publicaties geweest die veel hadden losgemaakt. Alle studieboeken waren toen in het Duits, want zo zei men “Je kunt wel in de hemel komen zonder Duits, maar geen theologie studeren zonder Duits”. Al met al, en door de tijdsgeest, was het overweldigend en is Elbert er een jaar tussen uit geweest. Hij ging naar Taizé, op aanraden van een broeder die had gezegd “het is goed even los te komen van alles en met je handen bezig te zijn. ”

Het streelt ons Eindhovense hart dat Elbert verantwoordelijk was voor het licht! Hij moest als elektricien zorgen dat alle tenten waarin de jongeren sliepen licht hadden. Na een jaar werd de draad weer opgepakt om zijn studie succesvol af te ronden. Enerzijds heeft hem gevormd, dat in de moderne theologie een hele waarheid zit “waarin je niet op moet gaan” en anderzijds vind je veel in de wat orthodoxere theologie. De man van enerzijds/anderzijds is hij gebleven.

Hij begon als jonge dominee van 26/27 jaar samen met Dinie in St. Jacobiparochie. Een beetje een sprong in het diepe. Zo vertelt hij hoe zijn eerste begrafenis er één was van een meisje van 10 jaar. Tijdens de studie heb je alleen maar wetenschappelijk en theoretisch onderwijs gehad. Dus je had geen idee hoe je zo’n situatie moest aanpakken. Daarnaast moest hij leren omgaan met de verschillende geloofstradities ook binnen de kerkenraad, want “was hij niet te lichtzinnig”?  In die tijd veranderde de samenleving snel. Mensen gingen samenwonen zonder getrouwd te zijn en dat vond “de kerk” maar ingewikkeld. Want dan leefde je toch in zonde? Als dominee kreeg Elbert kinderen op zich afgestuurd die niet meer naar de kerk wilden, in de (ijdele) hoop dat hij daar verandering in kon brengen.

Elbert kreeg te maken met interessante gesprekken, door de alternatieve vormen die ontstonden, zoals gespreksgroepen voor jongeren en gespreksgroepen van mensen uit een gemengd huwelijk.

Na zijn tweede standplaats in Hoogeveen, maakten Elbert en Dinie de keuze naar Brazilië te gaan. Want, zo vertelt Elbert, ik had missiologie als hoofdvak gestudeerd. In Brazilië was de mogelijkheid dit toe te passen doordat je bijvoorbeeld inheemse predikanten begeleidde. Daarnaast was je zeer praktisch bezig door samen met de bevolking de bossen in te gaan om een waterput te vinden of de gezondheidszorg op te zetten. Dat was wel wat!

Terug in Nederland trad Elbert in Rotterdam aan om vervolgens bij ons in Eindhoven terecht te komen. Die hoog technische stad bomvol slimmeriken, zeggen ze. Heb je daar wat van gemerkt? Het idee van al die technisch onderlegde en geschoolde kerkgangers maakte hem in eerste instantie toch wel wat huiverig. Zou hij hen wel weten te boeien? Maar hij heeft vooral veel vrijheid en interesse gevoeld in deze regio. Zo had hij altijd het idee alles te kunnen zeggen. Je mag vragen stellen en je mag hier je eigen mening hebben. Ook voelde hij de ruimte om hier, zoals hij zelf graag wilde, meer theologisch bezig te zijn in vergelijking met vorige gemeentes waar hij vooral ook praktisch aan de gang was, zoals bijvoorbeeld met het oprichten van een open huis in een oude stadswijk in Rotterdam.  

Typerend voor Elbert is dat hij zijn overwegingen uit het hoofd doet. Dat is ontstaan omdat hij graag contact wil hebben en voelen met de toehoorders en dit was het middel daarvoor. Dat was ook wel het grootste gemis in de coronatijd, dat je van die camera geen respons krijgt. Vandaar zijn opmerking aan het eind van de overweging: “het is belangrijker een goede vraag te stellen dan die te beantwoorden.”

We zijn ook reuze benieuwd wat een dominee in zijn vrije tijd doet. Vol overtuiging zegt hij: wandelen met Dinie! Elk moment dat het maar even kan. Of lezen van literatuur. En als je op zoek bent naar een verstand-op-nul-momentje: dan voetbal kijken. Vanaf nu wil hij ook meer aandacht besteden aan orgelspelen en muziek (Bach cantates) luisteren. Terugkijkend op zijn ambt concludeert hij dat het mooi is dat hij als predikant een ontwikkeling doorgemaakt heeft, zonder dat het een breuk hoefde te betekenen met zijn verleden en dat hij trouw kon blijven aan zichzelf.

Eindhoven heeft hem laten zien dat er zoveel verschillende denkbeelden zijn van behoudend tot liberaal. Zelfs mensen die eigenlijk niet eens precies weten wat ze geloven, voelen zich ook uitermate thuis in de kerk.

We zijn dankbaar dat Elbert en Dinie onderdeel van onze gemeenschap mochten zijn en wensen hen veel zegen toe!

--------------------------Sonja Trapman en Jaap Bruinink---------------------------------

Always the sun

Een tijdje terug kreeg ik een boek cadeau, geschreven door Lydia Leibbrandt. Het boek heeft als titel Always the sun, een verwijzing naar een popsong van The Stranglers. De ondertitel van het boek is: a memoir on cycling, womanhood and monsters; een geschiedenis over fietsen, vrouw-zijn en monsters.

Aan het begin van het boek schrijft Lydia Leibbrandt : ’Dit is het verhaal van een meisje op een fiets. Het is ook het verhaal over opgroeien. Het is een verhaal over bergen en woestijnen, vreugde en angsten, mensen en monsters. Het is deel van een web van verhalen die het heelal vormgeven, uniek en toch zo oud als de wereld.’ Ze voegt er aan toe hoe zij terug is gekomen van haar reis: ‘met grote ogen en een open hart.’

Droom

Lydia Leibbrandt heeft ooit in China gewoond. Sinds haar tiende jaar heeft zij rondgelopen met de droom om vanuit haar woonplaats Eindhoven weer naar China te gaan, maar nu op de fiets. Ze is twintig jaar en heeft haar bachelor Internationaal recht afgerond, als ze wegrijdt van haar ouderlijk huis. Bij haar vertrek scheurt ze haar broek en vergeet ze haar lunch. Maar wat overheerst is diepe vreugde, want op die dag ‘trouwde ik met mijn vrijheid’.

De mensen

Haar reis gaat door allerlei landen, waar zij zoveel mensen ontmoet die haar helpen met eten en drinken. Mensen die haar onderdak geven (vooral de Iraanse gastvrijheid is groot) of een plaats om haar tent op te zetten. Maar tegelijk zijn er ook mannen, die paternaliseren: ‘Ik zou nooit mijn dochter alleen op de fiets laten gaan.’ Mannen die haar lastig vallen, zodra zij alleen door Iran fietst. Het doet haar concluderen dat ‘This is a man’s world’. Als vrouw moet je altijd klaarstaan om je menszijn te verdedigen. Gelukkig komt ze ook velen tegen die zijn als die groep Afghaanse mannen; vluchtelingen die bijna niets hebben maar toch met haar delen.

Lucas

Ze ontmoet Lucas, met wie ze zich verwant voelt: ‘we hebben elkaar ontmoet in het woud der ideeën, niet in de woestijn van de dingen.’ Samen met hem verblijft ze op het Griekse eiland Chios om te helpen bij het opvangen van vluchtelingen. Ze wordt gedreven door een schuldgevoel dat zij een mooie reis maakt, terwijl anderen lijden. Op Chios wordt ze deel van een groep jongeren uit verschillende Europese landen, allemaal gekomen voor hulp aan de vluchtelingen. Samen kraken ze een gebouw en richten het in als Café Soli, plaats waar mensen even op adem kunnen komen. Ze krijgt een afkeer van de politiek van Europa, dat geen veilig toevluchtsoord is maar een onneembaar fort.

Ontwikkeling

Het mooie van het boek is dat het niet alleen een interessant verslag is van een gewaagde reis, maar ook een reis naar binnen. Met grote eerlijkheid, zonder zichzelf beter voor te doen, kijkt Lydia naar binnen. Altijd heeft ze een muur voelen staan tussen zichzelf en andere mensen. Vriendschap is een raadsel voor haar. Haar leven is een toneelstuk, met voor elke scene een gemaakt karakter. Ze beschrijft hoe dat langzamerhand verandert. Het zijn inzichten en processen waar iedereen zich in herkent, die bereid is om in zijn ziel te kijken.

Monsters

Tijdens haar reis duiken zo nu en dan de monsters op. Dat is wat verwarrend omdat ze haar fiets ook liefkozend Monster noemt. Maar deze monsters kent zij al haar hele bewuste leven. Het zijn duistere krachten die haar opsluiten in een kelder, ze jagen angst aan, wanhoop en ontreddering. De monsters hebben iets te maken met wat zij schrijft over zichzelf verlaten, over niet echt zijn maar leven met leugens.

Hoe het verder gaat met Lydia en haar monsters, of ze ooit China bereikt…..je kunt het lezen in haar boek. Het is goed geschreven en gemakkelijk leesbaar voor ieder die de Engelse taal machtig is. Het is ook een eerlijk en openhartig boek, dat je aan het denken zet.

Je kunt het boek bestellen bij: www.lydialeibbrandt.com

------------------------------Tjalling Huisman--------------------------------------------

Even kennismaken met de gespreksgroep Vaartbroek.

Vorig jaar is, als gevolg van de Coronabeperkingen, een initiatief ontstaan om te kijken of er bij  oudere kerkgangers in onze wijk behoefte was op gezette tijden bij elkaar te komen. De bedoeling was, aan het gemis aan kerkgang , het elkaar daarbij te ontmoeten en te spreken, tegemoet te komen. Het resultaat was dat er een groep van 11 mensen was die daar belangstelling voor had.We zijn intussen een aantal keren bij elkaar geweest, rekening houdend met de Coronaregels.We hebben in de gesprekken elkaar beter leren kennen. We spraken onder andere erover hoe we de godsdienst van onze jeugd ervaren hebben, maar ook over wat Corona met je doet, en hoe het je samen kerkzijn belemmert. We spreken met elkaar af, welk gespreksthema er de volgende keer aan de orde is.

Iedereen mag wat dat betreft inbrengen wat hij of zij belangrijk vindt.

Voorbeeld, dat past bij het thema van de vorige Samen.

Een van ons vroeg hoe wij de wonderen in de bijbel moeten duiden? In de afgelopen bijeenkomst,  26 mei, heef Gideon van Dam aan de hand van Marcus 8 : 22-26, (genezing van de blinde) uitgelegd hoe wij naar  een bijbels wonder  kunnen kijken, wat de betekenis ervan kan zijn.Bij aanvang vroeg Gideon hoe wij over wonderen dachten. In de loop van de middag kwamen er verschillende reacties: de ontluikende lente, de orde in de natuur, bezien door een microscoop, de geboorte van een kind, een ontmoeting die je weer doet opstaan uit lusteloosheid.

Poëzie heeft de taal die beschrijft wat je vaak niet op een andere manier kunt uitdrukken. Je moet niet alleen met je ogen kijken maar ook met je hart.In veel godsdiensten werden vroeger wonderverhalen verteld om te laten zien, onze god is de ware! De wonderverhalen in de Bijbel zijn, in het bijzonder in het evangelie van Johannes, tekenen. Een manier om uit te drukken wie die God van Jezus is.

De waarde van onze bijeenkomsten, bestaat m.i. daarin, dat ondanks Corona, het gevoel, samen kerkzijn, niet geheel en al door de opgelegde beperkingen verdwijnt.
En als het straks weer mag, blijkt het geslagen gat, gelukkig maar een ‘gaatje’ te zijn.

-------------------------------------J. Heijligers--------------------------------------------------

 

juni 2021 met thema: "Hoe lees je de Bijbel" Lees meer...

Hoe lees je de Bijbel?

De Bijbel is ook vandaag nog één van de meeste verkochte boeken. Het is nog maar de vraag of het ook één van de meest gelezen boeken is. Als het de vraag is of de Bijbel nog gelezen wordt, is het ook de vraag hoe dit boek gelezen wordt. Wanneer die vraag gesteld wordt, komen er ook andere vragen op.

Er zijn verschillende soorten boeken. Je hebt leer- en studieboeken, leesboeken met verhalen of gedichten. En de vraag is dan: wat is de Bijbel voor een boek? Om te beginnen: de Bijbel is niet één boek, maar het is een verzameling van boeken. Het Latijnse woord voor Bijbel geeft dat al aan: Biblia. Dat is letterlijk vertaald: boeken.

Die boeken zijn heel verschillend van karakter. We vinden verschillende soorten van boeken in de Bijbel: voorschriften, wijsheden, verhalen, berichten, gedichten…Er zijn even zo veel verschillende schrijvers van bijbelboeken. Soms hebben die een naam, maar verder weten we zo goed als niets van hen en kennen we ze niet.

Bovendien is de Bijbel een oud boek. De periode waarin de Bijbel is geschreven, omvat meer dan duizend jaar (van ongeveer 900 voor Christus tot ongeveer 100 na Christus). Dat betekent ook dat de meeste bijbellezers de talen waarin de Bijbel geschreven is, Hebreeuws, Aramees en Grieks niet kunnen lezen. De Bijbel wordt meestal in een vertaling gelezen. De vraag is dus ook: welke Bijbel lees je?

Een vertaling is nodig, want de oorspronkelijke talen van de Bijbel zijn vreemde, oude, zelfs dode talen, die niemand meer spreekt en alleen gelezen worden door wie ze geleerd hebben.

Een vertaling is ook gevaarlijk. Jezus Sirach, de schrijver van het boek Wijsheid, zegt:

…wanneer men uit het Hebreeuws vertaalt, kan de betekenis van het origineel niet volledig recht worden gedaan. Er is een niet gering verschil tussen de vertalingen en het oorspronkelijke werk, niet alleen bij dit werk, maar ook bij de Wet zelf, de Profeten en de andere geschriften.

Hoe goed (bedoeld) een vertaling ook is, het is altijd anders dan de oorspronkelijke taal (zie over vertalen de bijdrage van collega Chris Mondt in dit nummer van SAMEN). Het is dan ook aan te raden om de Bijbel in verschillende vertalingen te lezen. Dan kun je ook zelf ontdekken waar de oorspronkelijke talen moeilijk te vertalen of lastig te begrijpen zijn.

Een vertaling is bedoeld om een tekst, een boek in begrijpelijke taal door te geven aan nieuwe hoorders en lezers. Zonder dit proces van overleveren (traditie!) zal bijna niemand het verhaal meer kunnen begrijpen en gaat een tekst verloren. Maar, zoals gezegd, vertalen is ook gevaarlijk. Want overleveren kan ook heel verkeerd aflopen (wie denkt hier niet aan Jezus zelf, van wie gezegd wordt dat Hij werd overgeleverd in de handen van mensen... ?). Een oude tekst, in een vreemde taal is kwetsbaar en afhankelijk van de kennis, de kunde en ook de bedoelingen van een vertaler. Een tekst uit een andere tijd en cultuur dan de onze is weerloos en moet met vakmanschap en liefde vertaald worden. Bij het vertalen spelen ook de leef- en belevingswereld van de vertaler een grote rol.

Een niet minder grote rol spelen de leef- en belevingswereld van de hoorder of lezer van de Bijbel. Ook zij vertalen de tekst. Vaak gebeurt dat onbewust en onbedoeld. Maar het kan niet anders of de Bijbel wordt gehoord of gelezen in deze tijd, op dit moment, op deze plaats. Niemand is neutraal bij het lezen van de Bijbel. En er zijn nogal wat dingen die jouw plaats bepalen en jouw blik kleuren: geslacht, huidskleur, opvoeding, opleiding, levensbeschouwing… niemand van ons is ‘blanco’. Het heeft invloed op hoe je jezelf ziet, hoe je kijkt naar anderen en ook hoe je luistert naar teksten. Dat noemen we context.

Je kunt je niet losmaken van de tijd waarin en de plaats waarop je leeft. Je hebt een standpunt. En de plaats waar je staat (letterlijk, maar ook in de betekenis van mening of overtuiging, ook dat is een standpunt) bepaalt en beperkt wat je ziet (en hoort): standpunt bepaalt perspectief. Je kunt dat jammer of zelfs slecht vinden (meestal bij een ander!), maar het kan niet anders: wie nergens staat kan niets zien of horen. Zonder standpunt heb je geen uitzicht of overzicht.

In de column vertelt Bernard van Weeghel hoe bijbelverhalen voor hem betekenis kregen door ze te verbinden met plaatsen en situaties die hij kende. Daardoor kon hij zich iets voorstellen bij de verhalen en gingen ze leven.

Je kunt het ook zien in afbeeldingen van bijbelse verhalen, waarin Jezus wordt afgebeeld in een middeleeuwse of hedendaagse omgeving. Daardoor krijgen bijbelverhalen iets bekends en vertrouwds en kunnen ze betekenis krijgen voor wie de afbeeldingen ziet. Een standpunt helpt om je een voorstelling te kunnen maken van wat je in de Bijbel leest.

Het kan natuurlijk ook gebeuren dat een overtuiging die je hebt, bepaalt wat een tekst betekent of zelfs hoe een tekst gelezen moet worden. Ik geef om het duidelijk te maken één voorbeeld: aan het slot van zijn brief aan de gemeente in Rome, vraagt Paulus om een aantal mensen namens hem te groeten. Onder hen zijn Prisca en Aquila, een echtpaar, medewerkers van Paulus. En ook worden Andronikus en Junia, een echtpaar, genoemd. Paulus noemt hen apostelen (Romeinen 16: 7).

Hoewel de Griekse tekst duidelijk is en maar op één manier kan worden gelezen en vertaald, zie je dat er in middeleeuwse vertalingen gesproken wordt over Andronicus en Junias, twee mannen. Het kan haast niet anders dan dat de overtuiging dat vrouwen geen apostel kunnen zijn en dat zij daarom ook geen priester of ambtsdrager in de kerk kunnen zijn er voor heeft gezorgd dat de tekst in vertalingen is aangepast. Er zijn tot vandaag vertalingen van de Bijbel (HSV) die de tekst met deze fout weergeven. Een standpunt kan vergaande gevolgen hebben voor het lezen van de Bijbel.

Bijbeltekst (die natuurlijk ook een context heeft) en context kunnen ook in een boeiend gesprek met elkaar raken. Ik beperk me tot één voorbeeld. In het evangelie volgens Johannes staat geschreven:

Na deze woorden blies Hij (Jezus) over hen (de leerlingen) heen en zei: ‘Ontvang de heilige Geest…’ (Johannes 20: 22)

Deel van de context van deze woorden is dat zij verwijzen naar een andere bijbeltekst:

Hij (God, de Heer) blies hem (de mens) de levensadem in de neus. Zo werd de mens een levend wezen. (Genesis 2: 7)

De Schrift wordt door de Schrift uitgelegd. Dat is een vruchtbaar uitgangspunt bij het lezen van de Bijbel. Hier geeft de ene tekst betekenis aan de andere: de heilige Geest die Jezus aan zijn leerlingen geeft is levensadem. De Geest die de uit de dood opgewekte Heer aan zijn volgelingen geeft is de adem die hen doet leven. De levende Heer geeft zijn Geest aan zijn discipelen. En met hen ontvangen allen die geloven de levensadem. God zelf schept de adem waarmee Hij wordt geprezen.

Maar in onze dagen is adem lang niet altijd levensadem. We moeten mondkapjes dragen en afstand bewaren om ervoor te zorgen dat we niet een ziekmakend virus inademen. Levensadem is niet een vanzelfsprekend iets. Het is deze tijd, onze context,  die ons daarbij bepaalt. En het kan onze ogen er ook voor openen dat er veel mensen zijn in onze dagen die nauwelijks of geen levensadem en levensruimte krijgen. En wat moeten we denken van de lucht die wij inademen als we ontdekken dat luchtweg- en longziekten veel vaker dan gemiddeld voorkomen in gebieden met zware industrie of intensieve landbouw of veeteelt?

In dat gesprek tussen tekst en context ontdekken we hoe kwetsbaar de lucht is die wij inademen en hoe kostbaar onze levensadem is.

Niemand kan een ander voorschrijven hoe de Bijbel gelezen moet worden. Wij hebben en zijn immers allemaal ons eigen verhaal. En samen met ons levensverhaal klinkt het verhaal van de Schrift. In die zin leest de Bijbel ook ons. Je moet niet alleen het nodige weten van de Bijbel (gelukkig kun je daar het nodige over lezen en zijn er mensen die je dat uit kunnen leggen), maar je moet ook jezelf kennen om de Bijbel met vrucht te kunnen lezen.

Hoe lees je de Bijbel? Dat kan niemand voor een ander zeggen, dat is het éne. Het andere is dat ieder in haar of zijn eigen context leest. Dat is zowel een hulp als een beperking. De Bijbel lees je dus het beste samen met anderen. In gesprek met de tekst en met elkaar ontdek je wat de Bijbel voor jou, hier en nu kan betekenen.

-------------------------Bert Jan van Haarlem--------------------------------------------

Waarom Bijbel-vertalen enorm riskant is 

Ik was genodigd aan de maaltijd van vrienden. Zij spreken onderling altijd hun Friese moedertaal en als zij niet-Friese vrienden hebben moeten zij zich “behelpen” met het Nederlands. Soms gingen zij toch vanzelf weer over in het Fries en dan corrigeerden zij zichzelf en zuchtten soms: “O, wat is dat moeilijk!”.

Hetzelfde overkwam mij toen ik een grote liberale synagoge bezocht vlakbij de Champs Elysees in Parijs. De rabbijn was Brits, maar sprak in het Frans (ja, hoe bestaat het!). Midden in zijn preek riep hij plotseling in het Engels: “O, what is it difficult”. Hij kon het nauwelijks uitleggen wat hij bedoelde in die Franse taal.

Ik weet zeker, dat de meeste mensen daar nooit bij stil staan en dus denken zij ook niet, als zij de Nieuwe Bijbel Vertaling (NBV) ter hand nemen, dat ook die vertaling er een is met misschien wel heel veel fouten. Toen de NBV in de synode besproken zou worden, kregen alle deelnemers gratis het boekje van Professor Karel Deurloo (oud-predikant van Eindhoven) en Ds. Nico ter Linden, getiteld: “Het luistert nauw”. Zij maakten met vele voorbeelden duidelijk waar huns inziens de NBV de mist in ging. Maar het boekje had geen enkel effect. Eén der synode-gangers bekende mij dat het geschenk nog steeds onderop het stapeltje “te lezen boeken” lag.... De bijbelvertaling werd zogenaamd geautoriseerd voor de eredienst. Het staat overigens elke gemeente nog steeds vrij welke vertaling dan ook te gebruiken.

Ja, vertalen is riskant. Het is niet denkbeeldig, dat ondanks veel geleerdheid, die ten grondslag ligt aan het vertaalwerk, toch de eigen denkrichting van de vertaler in de vertaling wordt gelegd.

Men vertaalt zodanig, dat men denkt en ook hoopt dat de lezer het zal begrijpen. Maar wàt begrijpen zij dan? Zij begrijpen m.i. vaak eerder hoe de vertáler over de tekst denkt dan hoe de schrijvers het bedoeld hebben.

Men onderscheidt bij het vertalen twee uitgangspunten. De één gaat uit van de oorspronkelijke schrijver: rabbijn, evangelist of apostel. Die is brontaalgetrouw. Voorbeelden zijn: de Statenvertaling, de Verdeutschung van Buber/Rosenzweig en de Naardense Bijbel van Pieter Oussoren. Die vertalingen laten het aan de lezer zelf over om de tekst te begrijpen, al kan niet iedereen dat. Want de teksten komen uit vroegere tijden en plaatsen.

Het andere uitgangspunt is doeltaalgericht. De vertaling moet ook landen, vindt men en men vertaalt zodanig dat het (zogenaamd) begrijpelijk wordt. Dus masseren ze de tekst tot die wellicht iets anders, dan wel iets veel slapper zegt dan de brontekst bedoelde.

Direct bij het begin bij de NBV wordt dat al duidelijk. Daar staat:

“In het begin schiep God de hemel en de aarde.

De aarde was nog woest en doods.” 

Dat dik gedrukte woordje “nog” is zomaar door de vertalers ingevoegd. Het staat er niet in het Hebreeuws. Waarom staat het er dan toch in de vertaling? Wel, de vertaler gaat er van uit dat hier een stukje (oer)historie wordt beschreven. Zo is het toch? Op de (Prot-chr.) PABO heette mijn vak oorspronkelijk ook ‘bijbelse geschiédenis!’

De vertaler denkt: laat ik de lezer daarom alvast een beetje helpen, zodat hij bij het begin al begrijpt dat we hier geen verhaaltjes verkopen. Maar zó word je van meet af aan op het verkeerde been gezet.

Er is wel veel heibel geweest om dit woordje “nog” en als ik het goed begrepen heb, wordt het in een volgende druk weggelaten. Maar natuurlijk is daarmee het historisme (het uitgangspunt om de Bijbel historisch te lezen) niet uit ons bijbellezen verdwenen. Dat zit in heel ons christelijke DNA!

Dit vertaalprobleem is al meer dan anderhalve eeuw voor Christus begonnen. Toen waren er veel Joden woonachtig in Alexandrië die alleen Grieks spraken en het Hebreeuws dus niet meer machtig waren. Daarom moest de Hebreeuwse Bijbel in het Grieks worden vertaald. Er is een legende omheen gefantaseerd over 72 vertalers (Septuagint, LXX =  zeventig) die afgezonderd verblijvend toch eenzelfde vertaling naar voren brachten. Dán moet die vertaling wel excellent zijn, door God geïnspireerd!

Zo is ook onze Nieuwe Bijbel Vertaling met een gelikte reclamecampagne aan de man gebracht, met Koningin Beatrix als de kers op de taart, toen zij in 2004 in de Rotterdamse Doelen  er een stukje (Genesis 1, 1-10) uit mocht voorlezen!

In de Griekse vertaling (LXX) sloop ook een nieuwigheidje binnen: de Griekse belangstelling voor de historie. Gymnasiasten, die oude talen hebben geleerd, weten er alles van. Wat was het verrukkelijk om de Anabasis van Xenophon te lezen! Heerlijk!

Onder invloed van dit Griekse denken over geschiedenis werd ook de indeling van de Septuagint gehistoriseerd. De vijf boeken van Mozes (Pentateuch genoemd = vijfwerk, van Mozes dus) liepen al vanzelf bij Jozua over in de geschiedenis van Richteren en Koningen: één en al bijbelse geschiedenis zou je dus zeggen. Ik vind het heel vreemd, dat vrijwel alle vertalers weliswaar uit het Hebreeuws vertalen, maar de historische indeling uit de Griekse vertaling in hun vertaling zetten..... Dat is vragen om moeilijkheden.

De Hebreeuws georiënteerde Rabbijnen hadden een andere belangstelling voor “wat er allemaal gebeurd was”. Het ging hen om het WOORD, dat geschied was en geschieden zou en dat richting aan het leven zou geven!

Zij kozen daarom ook voor een heel andere indeling. De vijf boeken van Mozes waren geen historie maar Tora! En Tora betekent onderricht. Buber spreekt van Weisung (mooi!), dat is aanwijzing, richtingwijzing. De Tora is een leer- en leefboek voor de liturgie, van sjabbat tot sjabbat ten dienste van de dagelijkse praxis!

In verhaalvorm wordt er geleerd aangaande Gods concept van humaniteit. Het gaat in de Schriftverhalen nooit om vroeger (zoals bij historie), maar altijd om het hier en nu en de toekomst zoals (vooral) in de Joodse halacha en de christelijke ethiek wordt uitgewerkt!

En wat daarna komt (Jozua, Richteren etc.) is dus óók geen historie, zoals de Griekse vertaling en vele latere vertalingen suggereren, maar heet daar profetié, dat is verhelderende kritiek op wat het volk terecht brengt van het goddelijk concept, in de Tora gegeven. De enige vertaling, voor zover ik de vertalingen ken, die van die driedeling uitgaat is de Naardense Bijbel.

Vertalen luistert dus nauw en is ongelofelijk riskant, want voor je het weet zit je er helemaal naast en weet je niet meer waar het feitelijk om gaat! Want laat ik duidelijk zijn: de historische lezing van de Schrift is oppervlakkig en leidt tot niets. Ja, tot veel ruzies, althans in vroeger tijden.

Van oudsher werden predikanten verbi divini minister genoemd. Jazeker: minister, maar dat woord betekent dienaar! Dat zou men in Den Haag ook eens beter moeten begrijpen!

De predikant is dus dienaar van het goddelijk woord. En dus niét van de bijbelse geschiedenis. Maar wèl van het wóórd dat geschiedt en wil inbreken in onze chaotische wereld. Dat Woord moet de predikant levenslang opdelven uit de verhalen die wij Bijbel noemen.

Het lijkt mij daarom kwalijk dat de toekomstige predikanten geen klassieke talen meer hoeven te kunnen lezen. “Waarom al dat bijbels Hebreeuws en Grieks, ach, de moderniteit dwingt ons immers om andere, dwingender zaken prioriteit te geven?!”

Een enkele slimmerd zal wellicht weten waar Abraham de mosterd haalt en kan toch wel schatten opdelven, maar het merendeel zal de zoekende gemeente geen helderheid kunnen verschaffen aangaande de betekenis van die oeroude, prachtige verhalen.

Vreselijk, want dan gaat het nergens meer over! Uitleggen is de corebusiness van de predikant. Hij moet dat kunnen en zich daarin oefenen om...... dienaar te zijn van dat uiterst wonderbare,  oorspronkelijke woord Gods! Een vertaling heel dichtbij de oorsprongstaal is daarom broodnodig!

-----------------------------Chris Mondt, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.-------------------------

Dienen en delen

Dienen en delen zijn hele essentiële begrippen in ons gemeente-zijn  en in samen een geloofsgemeenschap vormen. Geïnspireerd door de woorden van Christus werken we in eigen kring en daarbuiten aan rechtvaardigheid, aan aandacht voor wie niet gezien wordt, omdat iedereen ertoe doet. In lied 388 (vers 4)  staat dat prachtig verwoord:

Voor ieder van ons een plaats aan de tafel,

beschadigd of gaaf, rechtvaardig of slecht,

en ondanks de pijn: een plaats van vergeving,

genadig begin van goddelijk recht.

 

Dit lied gaat niet alleen over de kerk als tafelgemeenschap en over de avondmaalstafel. Dit gaat ook over de andere tafels in de gemeente en in de buurt. Samen eten, tijd, aandacht voor elkaar en delen zijn wezenlijk voor de kerk. Zo is dit lied ook een oproep om een verbindende gemeenschap te zijn, midden in een samenleving waarin velen eenzaam zijn, zich uitgesloten voelen, gediscrimineerd worden, niet mee tellen. Juist als kerk , levend vanuit Christus’ woorden, ontkomen we er niet aan om ons uit te spreken over actuele maatschappelijke thema’s zoals  polarisatie, alles wat samenhangt met de coronacrisis, klimaat, migratie en eenzaamheid.

Ons  uitspreken over zulke maatschappelijke thema’s is niet makkelijk. Hoe doe je dat zo, dat de ander zich veilig voelt, niet aangevallen voelt? Hoe zorg je dat het benoemen van een maatschappelijk vraagstuk meer is als beschuldigen of veroordelen? Hoe gaat dat, iedereen een plaats aan tafel gunnen en beginnen met goddelijk recht?  In vers 5 van lied 388 gaat het verder:

Voor ieder van ons een plaats aan de tafel,
van eerbied vervuld, van angsten bevrijd,
een plaats om te zijn, een plaats om te worden
getuige van Hem, een levend bewijs.

In de SAMEN van april schreef ik al iets over de cursus wederkerigheid, die Herman IJzermans verzorgt voor een aantal gemeenteleden. In deze cursus onderzoeken we hoe het toegaat in de ontmoeting tussen mensen, als er sprake is van hulp geven en van hulp ontvangen. Wanneer is dat een echte ontmoeting, hoe zit het met gelijkwaardigheid? Wat ontvang je zelf, als je hulp geeft? En wat geef je, als je hulp ontvangt? Ik beloofde te delen wat ik leer van deze cursus.  Door omstandigheden kon ik er echter de eerste keer slechts gedeeltelijk bij zijn, en de tweede keer zelfs helemaal niet. Eind mei hebben we weer een vervolgbijeenkomst. Later dit jaar zal ik daarom in deze rubriek wat meer vertellen over deze cursus.

-----------------------------------------Antje Dekker-------------------------------------------

Wereldmilieudag: Herstel van het ecosysteem!

Op 5 juni is het Wereldmilieudag. Sinds 1972 organiseert de VN deze dag om stil te staan bij het milieu en ons effect hierop. Deze discussie is natuurlijk steeds actueler geworden: we kunnen eigenlijk niet meer om zaken als klimaatverwarming, over populatie, luchtvervuiling en de vervuiling in onze oceanen heen. Ieder jaar heeft zijn eigen thema en in 2021 is het thema “Herstel van het ecosysteem”.

Het gedrag van mensen heeft veel effect op het ecosysteem. In Nederland gaat het bijvoorbeeld niet goed met de bijen, en daardoor gaat het ook minder goed met bloemen en vogels. Tegelijkertijd komen er ook soorten terug naar Nederland: denk bijvoorbeeld aan de wolf op de Veluwe.

Goede zorg voor de aarde is dus belangrijk. We hebben immers maar één planeet, daar moeten wij en toekomstige generaties het mee doen.

Onze eigen omgeving is ook belangrijk voor het ecosysteem in onze stad. Dit jaar is er de campagne ‘Een groener Nederland begint in je eigen tuin’. Groene tuinen zijn belangrijk, want in de stad zijn huizen en tuinen ongeveer de helft van de grond. Meer groen in de tuin beter voor de insecten en vogels, koeler en beter voor het opvangen van regenwater.

---------------------Marleen Kooiman, Wijkdiaconie Johanneskerk------------------

Kerk in de Franse tijd

De jaren rond 1800 zijn voor de gereformeerden die inmiddels hervormden werden genoemd, traumatisch geweest. In 1787, het jaar waarin er op meerdere plaatsen conflicten waren tussen patriotten en oranjegezinden, werd in het verslag van een extra kerkenraadsvergadering in Eindhoven melding gemaakt van de volgende klacht, die mogelijk betrekking had op die conflicten.

‘Sedert een zeer geruime tijd zijn op de dorpel voor de deur hopen van mensendrek gevonden bij het huis van de predikant en de kerk, zonder dat er reden tot boosheid was gegeven aan roomsen en anderen. De kerkdienst is dikwijls gestoord geworden door

geloop, geraas van groot en klijn in en uyt en door de kerk, geschreeuw in voorportalen, veel volk in de Kerk, inwerpen van veele Ruytens van de Kerkglaasen. Ook werd met bakstenen gegooid’.

De schoolmeester stuurde namens de kerk een brief hierover naar de lokale stadhouder. Het is niet bekend of er daarop geëigende maatregelen genomen zijn.

In 1794 bezette het Franse leger de stad. Het had een bakkerij nodig. Omdat het enige gebouw dat groot genoeg was, de Catharinakerk was, legde het leger daarop beslag. Er werden zes ovens in geplaatst. Er was natuurlijk protest tegen, maar de commandant was van mening dat er maar weinig kerkgangers waren en die konden wel een kleiner gebouw vinden. Het klooster Ten Hage zou gebruikt worden als opslagplaats van materialen voor het bouwen van de bakkerij. Toen bij het bouwen daarvan een van de pilaren in de kerk weggebroken werd, stortte een deel van de kerk in.

De hervormden kwamen nu voortaan bijeen in de pastorie. Zij hebben zich jarenlang  op die manier moeten behelpen.

Toen koning Lodewijk Napoleon in 1809 de stad bezocht, zegde hij toe dat de katholieken de Catharinakerk terug zouden krijgen. De hervormden zouden dan tijdelijk de katholieke schuilkerk in de Jan van Lieshoutstraat  kunnen gebruiken. Na restauratie van de Cathrien hebben de katholieken in 1810 de kerk weer ingewijd. In ’s-Hertogenbosch gebeurde hetzelfde met de Sint Jan. Daar waren toen sommige katholieken tegen, omdat onder de vloer veel ketters waren begraven. Of in Eindhoven ook zulke tegenstand voorkwam, is niet bekend.

De Hervormde gemeente kreeg achtduizend gulden van de koning om een nieuwe kerk te bouwen in de Ten Hagestraat. Die was voltooid in 1813. Dit kerkje is in gebruik gebleven tot ver in de twintigste eeuw. Er zijn in Noord-Brabant nog verscheidene zulke zogenoemde Lodewijkskerkjes, waarvan diverse nog steeds in gebruik zijn.   

------------------------------------Gerard van Gurp-----------------------------------------

Waar het visioen ontbreekt, verwildert het volk 

Deze zin werd bekend door een boekje van de bekende Duitse theologe Dorothee Sölle, dat geschreven werd in de tijd dat we in de kerk nog met maatschappelijke problemen bezig waren.

Sinds het laatste decennium van de vorige eeuw tot op heden keerden de gelovigen zich naar de binnenkamer. Het gaat steeds meer, net als in de politiek om het individu. “Ik en God”, wordt het dan al gauw, al blijft de medemens dankzij de diaconie gelukkig toch nog zichtbaar.

In ieder geval is de focus steeds minder op het Koninkrijk gericht, een aardse samenleving, waarbij gerechtigheid en vrede de kernen zouden zijn.

Tot plotseling onze samenleving en dus ook onze kerken werden overspoeld door het Covid-19 virus. Het is totaal onzichtbaar, maar het heeft een gigantisch bereik en legt heel veel activiteiten voor langere tijd stil! Maar het tastte ook onze levenszekerheid aan. We meenden rustig te kunnen leven in onze welvaart. Het sloeg bij ons allen in! Ieder kent wel slachtoffers in eigen omgeving. Als het hem of haar kan treffen, waarom mij dan niet? Dus moeten er maatregelen genomen worden om besmettingen te voorkomen. Oh, wat waren we opgetogen toen iedereen vanzelfsprekend meewerkte. Stille straten en geen gemor. Allen moesten zich gaan verhouden tot dit onaangename virus en ook de kerken stonden voor het blok. Gelukkig bleek de besmetting steeds meer te verdwijnen en de zomer bracht het goede leven weer dichterbij.

Toen kwam toch de tweede en daarna de derde golf en we merkten tot onze schrik dat het geduld van veel mensen opraakte. In ons eigen land haalde een politieke partij acht zetels door maar te hameren op het gevoel van onvrijheid van het volk. Er zijn ook nog “Viruswaanzin” en complotdenkers. Weg was de eensgezindheid. Er ontstond juist veel vijandigheid.

Maar hoe ging dat bij de kerken? In dankbaarheid merk ik op dat de meesten standvastig aan de discipline trouw bleven. Ik weet uit reacties dat het ook voor veel kerkmensen een hard gelag is op zondag niet meer te kunnen zingen en elkaar niet meer te kunnen spreken, maar tóch wordt er niet gemord, geklaagd en stiekem vals gespeeld. Neen, men is vindingrijk en men houdt zich geduldig aan de regels! Ik denk niet omdat kerkmensen brave hendriken of sulletjes zouden zijn, omdat ik uit ervaring weet dat dat niet het geval is. Wat is dan het geheim van deze discipline?

Het geheim ligt in de zondagse kerkgang, in de liturgie. Elk jaar gaat de gemeente de gang van Israël en van Jezus door de woestijn van veertig jaren of dagen. Soms denken mensen: nu alweer die veertig dagen, weer diezelfde teksten, weer de goede week? Maar de liturgie is helder: dat doen we gewoon! Daar wordt het fundament gelegd van het kunnen verduren van de pijnen van het leven, die onvermijdelijk zijn. 

Het woord discipline komt van  discipelschap, leerling-zijn. Al vierende - horende (Woord) en doende (Tafel) - heeft de kerkmens in al die vele jaren kennelijk wel wat geleerd! Wat dan? Het dulden, het verduren van de moeilijke dingen. Kerkmensen zijn discipel van een lijdende Messias. Elk jaar gaan wij met hem de tocht door de woestijn van de veertig-dagen. En ook al denken kerkmensen daar verschillend over, toch zien zij zo jaar in jaar uit de nieuwe mens op weg naar de nieuwe aarde. Zó doende zien wij steeds iets meer van de pelgrimstocht der mensheid. En die verhalen van Israël uit de Tora en van Jezus in het Evangelie maken duidelijk dat het nieuwe leven niet zomaar komt. Er is de lange duur der dingen en vreugde komt niet vanzelf!

Dorothee Sölle's boekje ontleende haar titel aan Spreuken 29,18. Maar die is de éérste zin van twee. In de Psalmen en Spreuken legt de tweede zin vaak de eerste uit! Wat staat er?

“Als er geen visioen is, wordt een gemeenschap teugelloos, bewaakt die het onderricht (er staat Tora!), zalig is hij!”

Teugelloosheid, die wij helaas alom zien toenemen, kan alleen worden bedwongen als de geheimen van de Tora, voor ons geïnterpreteerd door onze meester Jezus, worden bewaakt. Dat laatste woord maakt de gelovige strijdvaardig, volhardend en altijd hoopvol!

We kunnen en mogen niet om de aarde heen, want dié is van Hém!

----------------------Chris Mondt, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.-----------------------------

Hoe lees je jouw bijbel?

De aanleiding tot het thema deze maand was het boek ‘De Bijbel’ van John Barton, een boek over het ontstaan van het Oude en het Nieuwe Testament,  én de vraag uit de gemeente:’Hoe lezen gemeenteleden eigenlijk de verhalen uit de bijbel?’ Het boek van Barton bepaalt ons bij de context  van de verhalen, de vraag uit de gemeente bij de persoonlijke ervaring daarvan! Ik denk dat beide van belang zijn.

Toen ik erover nadacht, schoten er allerlei beelden door me heen. Beelden waarbij ervaring en context door elkaar lopen. En dat in de breedste zin van het woord. Veel van de bijbelverhalen, die ik thuis en op school hoorde, spelen zich af in de omgeving van mijn jeugd. Zo spreekt Jezus z’n discipelen toe vanuit een roeiboot op de IJssel, stormden de varkens met de demonen het ravijn in bij ‘külhaantje’ (een heuvel met een greppel ergens in Olst) en zie ik bij het verhaal van Lazarus mijn opgebaarde oom (foto), die in de IJssel is verdronken, voor me! En ook nu nog kleurt de context hoe ik het verhaal beleef. Ik gebruik nog regelmatig de bijbel, die mijn moeder heeft stukgelezen. U kunt zich voorstellen dat ik extra bij een passage wordt bepaald als mijn moeder die heeft onderstreept! Dus context doet ertoe. Die van nú,  maar zeker ook die van vroeger, de tijd waarin de bijbelboeken werden geschreven.

Maar die context van vroeger is een stuk lastiger boven tafel te krijgen! Dan helpen exegeten en boeken. En dat leidt bij mij niet zelden tot een heel andere uitleg, en daarmee tot een ander begrip, van die verhalen. Van huis uit heb ik het Oude Testament leren begrijpen door de bril van het Nieuwe Testament. Dat er parallellen zijn tussen beide, begrijp ik wel en de boodschap in beide is, denk ik, consistent, maar de context is vaak een geheel andere. Veel verhalen uit het Eerste Testament passen heel goed op de tegenwoordige tijd. Ik hoor vaak dat die verhalen zo gewelddadig zijn, veel moord en doodslag! Is onze tijd zoveel anders? Denk aan de genocide op de Armeniërs, denk aan de moordpartijen tussen Hutu’s en Tutsi’s en denk aan de recente onthoofdingen van IS. Zouden die oude verhalen, die vaak ook een glimp van Gods redding en nabijheid bevatten, ons misschien ook nu nog iets kunnen leren?

Ik lees op dit moment het boek ‘Exodus’ van Jonathan Sacks. Deze Britse rabbijn laat voor mij een nieuw licht schijnen op het ontstaan van een volk, het volk van God, het volk waarmee God zich op de Sinaï heeft verbonden. Een nieuw licht op wetten en regels, maar ook op allerlei ethische dilemma’s, waarmee wij ons voordeel kunnen doen. Ik begon met te zeggen dat context belangrijk is voor een goed begrip van het verhaal, voor het je eigen maken van de boodschap. Voor mij cruciaal voor het duiden van de signalen in deze tijd en voor het, zo mogelijk, bijdragen aan een oplossing!

-------------------------------Bernard van Weeghel------------------------------------

Open Huis: We missen de gesprekken!

Alle vrijwilligers van ons Open Huis doen het werk als gastvrouw/-heer, omdat ze zo contact kunnen maken met onze gasten. De meeste van hen zijn thuisloos, sommigen dakloos. Wat dakloos betekent is helder: dan heb je geen dak boven je hoofd en slaap je buiten of op één van de daarvoor aangewezen locaties. Thuisloos is een minder duidelijk begrip. Als je thuisloos bent, heb je wel een dak boven je hoofd, maar geen sociaal netwerk. De meeste thuislozen zijn voor hun contacten aangewezen op de inloophuizen zoals in de Visserstraat (Leger des Heils), Hemelrijken (’t Hemeltje) en ons Open Huis in de Catharinakerk. Vóór corona was het Open Huis open op maandag t/m vrijdag van 10.30 – 16.30 uur. Er wordt koffie en thee geschonken en een gezamenlijke broodmaaltijd met een kopje soep geserveerd, maar het belangrijkste zijn de gesprekken die gevoerd worden. Daar knappen onze gasten van op, maar ook onze vrijwilligers. Nu, in coronatijd, moeten we het doen met een lunchpakket uitdelen met een pakje drinken en wat fruit in de deuropening van de kerk. Soms, bij goed weer, staan we op het kerkplein en is er de mogelijkheid tot een praatje, maar tot échte gesprekken komt het niet. En dat missen de gasten en vrijwilligers heel erg. Als bestuur hebben we ons beraden hoe we hier iets aan kunnen doen. Dat is niet eenvoudig, want we hebben uiteraard rekening te houden met hoe de beheerder van de kerk hierin staat, maar ook met de RIVM-maatregelen.

Om te weten hoe de vrijwilligers hier in staan, heb ik een peiling onder hen gedaan. Daaruit blijkt, dat het met hen allen gelukkig goed gaat, dat de meesten inmiddels gevaccineerd zijn en dat iedereen het contact met de gasten wil intensiveren. Dat is in ieder geval een fijn vertrekpunt om verdere stappen te overwegen. Op 9 juni zou er een volgende stap in de versoepelingen gezet worden, mits de besmettingscijfers blijven dalen. Wij hebben ons vanaf het begin geconformeerd aan de regels voor de horeca en dat blijven we doen. Dat zou betekenen, dat we vanaf dan onze ontmoetingsruimte weer open kunnen stellen en gasten kunnen ontvangen. Het zal niet onbeperkt zijn, maar toch zal het een grote verbetering zijn vergeleken bij de huidige situatie. Daar moet wel bij gezegd worden, dat wij door een donatie sinds november twee keer in de week een warme maaltijd uitdelen. Dat is wel bijzonder, want lang niet alle gasten eten iedere dag een gezonde, warme maaltijd. Desalniettemin is feitelijk ons echte product de warme gastvrijheid met een gesprek voor wie dat nodig heeft of wil.

Maar we zijn optimistisch: er komen betere tijden aan. Zeer binnenkort worden alle daklozen gevaccineerd en dan zullen ook thuislozen naar leeftijd gevaccineerd zijn. Onze mogelijkheden om er voor onze gasten te zijn worden steeds groter. Of we ooit terug gaan naar het ‘oude normaal’, weet ik niet, maar met enige creativiteit zal het niet slechter worden. Ik hoop, dat we daar een volgende keer al iets over kunnen vertellen.

---------------Bernadette van Litsenburg, bestuurslid Open Huis-----------------

Over gedichten

Sommigen houden van poēzie
ofwel niet allen
zelfs niet de meerderheid van allen, maar de minderheid`
De school waar het moet en de dichter zelf
niet meegerekend
zullen dit er ongeveer twee op de duizend zijn…….

 Zo begint een gedicht van Szymborska. Misschien is zelfs dit nog te voorzichtig uitgedrukt.

Wie een boekwinkel binnenloopt en zoekt naar de afdeling poëzie  is al blij als hij enkele planken dichtbundels ontdekt. Vaak is de kast poëzie aangevuld met boeken die men zo gauw elders niet kwijt kon, met kookboeken of een handleiding voor het inrichten van een aquarium.

Met gedichten hebben wij in Nederland niet zoveel. Hoewel de kerkganger, die een liedboek vasthoudt vaak niet beseft dat een liedboek eveneens een gedichtenbundel is. Er wordt wel  verondersteld dat, in tegenstelling tot Nederland, aan schrijvers in Oost-Europa meer gewicht wordt gehecht en zij een groter aanzien in de samenleving hebben. In het verleden was dat zeker zo. Of dat nu nog zo is betwijfel ik; want ook in Polen verdwijnen de boekwinkels uit het straatbeeld.  In ieder geval is men wel trots op de schrijvers die een Nobelprijs hebben gewonnen. In chronologische volgorde, Sienkiewicz, Miłosz, Szymborska en Tokarczuk.

Mijn eigen interesse is ontstaan tijdens mijn studie in Polen (1976- 68) . De eerste gedichten die ik daar, met veel moeite, las waren van Zbigniew Herbert en Wisława Szymborska. Hun gedichten raakten mij door hun directheid. Van Miłosz had ik toen nog niets gelezen. Zijn werk mocht niet gepubliceerd worden omdat hij, sinds dat hij in de jaren vijftig uitgeweken was naar het Westen, als verrader beschouwd werd. Zijn leven lang bleef hij de Pools taal trouw of zoals hij schreef:

Mijn trouwe taal
Ik heb je gediend
Elke nacht zette ik mijn schoteltjes met kleuren voor je neer,
Zodat jij de berk, de sprinkhaan en de vink zou hebben,
Bewaard in mijn geheugen.
Dat duurde vele jaren.
Jij was mijn vaderland, er was geen ander.

Dit is, denk ik, herkenbaar voor velen, die hoe lang ook in een ander taalgebied zijn komen wonen en die hoe goed zij zich hebben aangepast toch de vertrouwdheid van de eigen taal missen. Migrantenkerken zullen daardoor nog lang blijven bestaan.

Tegen de achtergrond van de Poolse geschiedenis is de taal naast het bestaan van de katholieke kerk van extra betekenis voor het bewaren van de eigen identiteit. Immers lange tijd van 1795 tot en met 1918 was het land bezet en verdeeld onder Duitsland, Oostenrijk en Rusland. De talen van de overheid waren Duits en Russisch. De taal in de kerk was Pools. In het bewaren van de taal over de grenzen heen van een verdeeld land hebben de grote romantische dichters een belangrijke rol gespeeld, zoals Mickiewicz en Słowacki, namen die voor ons onbekend zijn maar waarvan hun werk in Polen op alle verplichte literatuur lijstjes staat.

Een persoonlijke ervaring.

In 1980 was ik op bezoek in Warschau toen bekend werd dat de Nobelprijs voor literatuur toegekend was aan Miłosz. De eerste reacties van regeringszijde waren nogal voorzichtig. Het was nog in de dagen van het communisme. Maar ’s avonds vond er in de bovenzaal van de Gereformeerde kerk een onverwachte bijeenkomst plaats. Het gerucht ging: Eerbetoon aan het werk van MIłosz. Die avond stroomde de zaal vol, vooral met studenten en jongeren, opeengepakt zittend  luisterde men naar gedichten, die in Polen nergens gepubliceerd waren, maar  toch bij velen van hen bekend . Sommige regels werden zelfs hardop  gefluisterd zoals deze regels:

Jij die onrecht hebt gedaan
Jij die een gewoon mens onrecht hebt gedaan,
Die om hem in lachen uitbarst en hem hoont
…………………..

Waan je niet veilig. De dichter legt vast
Dood je hem, dan wordt  er een nieuwe geboren.
Daden en woorden gaan niet verloren. +

De sfeer in de zaal was intens en bevrijdend tegelijk. Hardop hoorde je wat eigenlijk niet bestond.

+Deze regels staan op het monument in Gdansk gebeiteld , dat is opgericht ter herdenking aan het verzet van de arbeiders in 1970.

--------------------------------------Johan Beks-------------------------------------------

Wat is de plek van religie op een universiteit?

Credo is de koepel voor religieuze en levensbeschouwelijke verenigingen op TU/e. In 2017 is Credo opgericht vanwege de wens die TINT en de christelijke studentenvereniging C.S.V. Ichthus voelden, en later ook Moslimvereniging S.A. Salaam. We wilden kennis en ervaringen uitwisselen onder religieuze en spirituele verenigingen, deze verenigingen versterken en meerwaarde bieden aan het campusleven. Tegelijkertijd voelde TU/e de nood voor een koepel om de religieuze verenigingen te “verenigen”, net zoals de koepels voor studieverenigingen, sportverenigingen etc. TINT nam in deze “verkoepeling” de leiding en zo stuurt zij de organisatie nog steeds aan.

Koepel Credo en haar verenigingen leren veel over zowel de kansen als de uitdagingen van het actief zijn op een wetenschappelijke universiteit. Zo stelt de universiteit kritische vragen over in hoeverre religie ruimte moet krijgen op een campus. Voor ons is dit overigens geen moeilijke vraag. Natuurlijk heeft religie een plek op een campus! Vooral een campus die naar ernaar streeft een studentengemeenschap te zijn. De student kun je namelijk niet loskoppelen van zijn/haar religie of levensbeschouwing, net zoals andere culturele aspecten niet vergeten kunnen worden in een gemeenschap. Dat betekent dat er rekening gehouden moet worden met de gehele identiteit van studenten, ook de religieuze identiteit.

De uitdagingen die we bij de verenigingen zien, zijn o.a. dat ze in hun communicatie naar buiten soms voorzichtig zijn in het uitspreken van hun geloof. Maar TINT streeft er altijd naar om ze te helpen ook hun geloofsovertuiging te delen, aangezien de verenigingen een substantiële groep van de TU/e community vertegenwoordigen: gelovige studenten. Dat religie en levensbeschouwing niet gescheiden kan worden van menig TU/e student is terug te zien in het campusleven: we hebben ondertussen een “levensbeschouwelijke ruimte” voor het faciliteren van levensbeschouwelijke evenementen van verenigingen en er is een meditatieruimte.

Ook zit het in onze taal verweven; veel begrippen die wij allen nog regelmatig gebruiken zijn vanuit religie voortgekomen: zingeving, missie, en niet te vergeten: credo. Religie is dus niet weg te denken op de universiteit.

Het coördineren van de koepel is enorm leuk voor ons als TINT. We krijgen, samen met de religieuze en spirituele verenigingen die lid zijn, de kans om te leren van elkaars religieuze inzichten. We ontdekken wat de overeenkomsten en verschillen tussen de religies en levensbeschouwingen zijn, en de leden van de verenigingen verbreden hun spirituele horizon dankzij de samenwerkingen. Zo organiseren we samen jaarlijks het evenement ‘TU/e gives’, waar alle verenigingen zich inzetten voor het inzamelen geld voor het goede doel Engineers without Borders. Ook blijven de besturen actief in gesprek met elkaar om uitdagingen en kansen te delen. Die zijn overigens niet alleen maar levensbeschouwelijk; ook promotie en het vinden van een geschikte locatie blijken universele uitdagingen te zijn waar we elkaar bij helpen. Uiteindelijk is het gezamenlijke doel waar we aan werken het bijdragen aan onderlinge verdraagzaamheid in de samenleving. Iets wat we allemaal denk ik wel kunnen herkennen als het om religie gaat.

--------------Arantja Rosalina, Programmamanager bij TINT--------------------

Script
( Op de achterkant Samen: Jongeren & Muziek)

Hoi, mijn naam is Jesse Landoulsi. Ik ben 20 jaar en studeer aan de Technische universiteit van Eindhoven. Ik hou enorm veel van muziek en luisterde vroeger altijd non-stop muziek. Volume op 100, bass boosted, over-ear-headphones, headbangen, let’s go, je weet zelf. 

Het leuke is dat voor bijna elk genre er wel een aantal bands zijn waar ik op kan viben. Zo heb ik voor rap Mac Miller (R.I.P.), voor reli rap Lecrae of Jay-Way, voor OG gangster rap 2Pac (R.I.P.), voor relipop Lauren Daigle, voor country/pop Post Malone, voor jazz-pop Jacob Collier, voor worship Elevation Worship en voor reli-rock Flatfoot 56 of Skillet. 

Zoals je ziet is dat wel een redelijk lange lijst met meerdere genres, dus je zou denken dat ik nooit “uitgeluisterd” zou raken. Dat dacht ik dus ook… totdat corona kwam. 

Op een of andere manier was bij mij het ingaan van de eerste lockdown gecorreleerd met het volledig kwijtraken van emoties. Tijdens de eerste paar weken van de lockdown leek het net alsof mijn eigen leven een 3rd person shooter game was waarbij je met een karakter speelt, maar niet daadwerkelijk dat karakter zelf bent. Deze ervaring was erg raar en wel redelijk vervelend. Ik werd niet echt meer blij van dingen, maar ook niet verdrietig ofzo. Deze ervaring zette zich een aantal weken voort. En vanwege het gebrek aan emoties, begon ik het leven zelf steeds anders te bekijken. Alles werd ineens relatief. 

Mijn studie maakte eigenlijk niet meer zoveel uit. Wat ik later zou gaan bereiken (of niet) boeide me niet zoveel. Wel een familie stichten? Niet een familie stichten? Who cares… Deze gedachten waren allemaal redelijk onschuldig en gewoon in de categorie “Hoi ik ben Maaike, ik studeer psychologie aan de vrije uni van damsko en hou van debatten en polemiek.” 

Maar uiteindelijk werd dit gebrek aan gevoel en emotie redelijk gevaarlijk omdat ik langzaam steeds minder het nut van het leven ging inzien. Het leek allemaal zo onlogisch en irrelevant. Op dat moment wist ik dat ik actie moest ondernemen. En ik wist ook precies wat er gedaan moest worden aan de situatie: Ik moest de waarheden waar ik vroeger vanuit leefde weer terugbrengen in mijn leven. 

Deze waarheden zijn te vinden in de Bijbel, maar ik had echt 0% zin om dat te lezen. Dus ging ik op zoek naar christelijke aanbiddingsmuziek waarin de waarheid wordt uitgezongen over je leven. Goed nieuws: dat is ongeveer alle aanbiddingsmuziek. Slecht nieuws: bijna al deze nummers beginnen rustig met een relaxte 60 dB. Je luistert lekker naar het nummer, alles is chill, je bent gewoon aan viben toch… 

Totdat het nummer op 4 minuten zit en er ineens een kneiter harde 110 dB in je oren wordt gepompt! BAMMM! 

Ik was op zoek naar aanbiddingsmuziek met de waarheid als inhoud, maar muziek die rustig bleef, waar je mee kon zingen, maar ook gewoon op de achtergrond aan kon laten staan zonder het potentiële gevaar voor permanente gehoorbeschadiging. En toen vond ik deze gekke legend: Jonathan Ogden. 

Hij heeft een YouTube kanaal waarop hij best wel veel mooie christelijke nummers uitbrengt. Vele hiervan zijn in zichzelf al wel redelijk fire, maar vallen nog niet precies onder de specifieke categorie die ik hierboven heb beschreven. 

Het mooie is dat hij een miniserie aan video’s heeft genaamd “Worship sessions” waarbij hij drie kwartier lang bestaande en geïmproviseerde aanbiddingsnummers speelt op zijn piano, gecombineerd met zang. 

Deze video’s hebben mij door de moeilijke periode van de eerste lockdown heen geholpen en mij teruggebracht naar de waarheden waarin ik geloofde. Het is super bijzonder om te zien wat de verborgen kracht is van muziek in iemands leven. Daarom wil ik deze gast en in het bijzonder deze miniserie aan jullie aanraden. Er zullen gegarandeerd mensen zijn die op dit moment door hetzelfde of iets soortgelijks heengaan als ik. Voor jullie is deze gast misschien ook wel (deel van) de oplossing.  

-------------Good luck & Blessings.,Jesse AKA: BrothaBlade--------------------

 

mei 2021 met thema: "Geloofsbrieven" Lees meer...

Laodicea, een brief om het warm van te krijgen

Bert Jan van Haarlem heeft in SAMEN van de maand maart een heldere uiteenzetting gegeven over de achtergronden en context van het boek Openbaring.

Het lauwe Laodicea

In deze bijdrage gaat het om Openbaring 3: 14-22, de brief aan de gemeente van Laodicea. De mensen van Laodicea lijken zich aardig aangepast te hebben aan het burgerlijke bestuur en het daarbij behorende economische systeem. We lezen ook niet in de brief dat de gelovigen onder de dreiging van vervolging leefden. Ze meenden zichzelf goed te kunnen redden en het prima met zichzelf getroffen te hebben. Laodicea zou een centrum van banken zijn, een grote textielindustrie hebben en bekend staan om een geneeskrachtige ogenzalf. Hoeveel betrokkenheid op het werk van Christus heb je dan nog nodig…?

De brief bevat een snoeiharde zin: ‘…nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal ik u uitspuwen’.

Wat precies met lauwheid bedoeld wordt is niet helemaal duidelijk, maar we kunnen er ons wel wat bij voorstellen met de blik van vandaag. De welvaart heeft mogelijk de ogen dichtgesmeerd voor de krachtige boodschap van het evangelie en de dreiging van het onderdrukkende regiem van die dagen. Er zullen nog overgebleven restanten zijn geweest van ‘een beetje evangelie’ en ‘een beetje zorg’ om wat er in hun dagen gaande was.  Druk met geld, industrie en medicinale zaken, dat is een geloofsbeleving op zich. De geloofsweg is een lauw sopje geworden, er schijnen daar in de buurt beekjes met lauw water te zijn aangetroffen, niet erg verfrissend voor de reizigers die verkoeling zochten. Dat verheldert het beeld.

Een brief aan ons?

Het lijkt me niet verstandig om te proberen de tijd van toen één op één in verband te brengen met het heden. Vergelijkingen en toepassingen gaan al gauw verschrikkelijk mank (het probleem van nogal wat uitleggers, die optimistisch teksten rechtstreeks toepassen en daarbij Bijbelvastheid pretenderen). We kunnen echter wel wat doordenken over de vraag wat tegen de achtergrond van deze brief lauwheid vandaag de dag zou kunnen inhouden. Heeft het betekenis om aan ons als gemeente anno 2021 over lauwheid te schrijven? Allereerst dient, denk ik, de toonzetting van de brief wat anders te zijn dan die aan Laodicea. ‘Uitgespuwd  worden’ lijkt op de taal van kanselredenaars, die mensen met angst voor hel en verdoemenis opzadelen. Daar zijn we allergisch voor geworden. ‘Ik bestraf u uit liefde’ (vers 19) roept ongetwijfeld ook wrevel en cynisme op. Er zijn uit ‘christelijke liefde’ al heel wat levens kapotgemaakt. De brief aan de PG Eindhoven zal allereerst mogen stilstaan bij wat er allemaal goed gaat, zoals in de brief aan Filadelfia (hoofdstuk 3: 7-13). Ruimschootse aandacht verdienen al die mensen die op grond van hun geloof met warme liefde zich inzetten voor kerk en maatschappij. Maar dan, waar huist onze mogelijke lauwheid?  Heeft die ook met ónze welvaart te maken? Een betrekkelijke onverschilligheid ten aanzien van de secularisatie? Een mooi vormgegeven liturgie belangrijker vinden dan de werkelijke inhoud van het evangelie? Het wegkijken bij de grote dreigingen in deze wereld en de maatschappelijke problemen dichtbij, zonder dat we in gaten hebben zelf deel te zijn van wat er scheef zit in de samenleving? 

Onmiskenbaar herkennen we wel iets daarvan, al klinkt me dat allemaal veel te beschuldigend als ik aan de lezers van SAMEN denk. Misschien is het wel goed om een ogenblik te vertoeven bij de vraag of we niet te regelmatig het bewandelen van de zogenoemde ‘gulden middenweg’ propageren. Je hebt nuanceringen die heilzaam zijn, er zijn middenwegen die meer dan noodzakelijk zijn, maar de nuanceringen kunnen ook dingen verdoezelen en spreekwoordelijk onder tafel doen verdwijnen. Het ‘enerzijds-anderzijds’ kan lauw maken. Als we van bepaalde dingen de scherpte afhalen blijft uiteindelijk alles zoals het was.

Een manier van kijken

Het zou ten diepste wel eens kunnen gaan om de manier van kijken naar onszelf en naar werkelijkheid tegen de achtergrond van het evangelie. Om bij het beeld van de brief te blijven: de ware ogenzalf kopen om werkelijk te kunnen zien. De ogenzalf van God en de Gezondene en de geneeskrachtige werking daarvan. Destijds zal er in Laodicea oprecht geloof zijn aangetroffen, maar mogelijk zag men de dingen in feite alleen door de bril van het goud, de mooie kleding en de economische successen. Het kon wel eens zijn, fantaseer ik, dat ze als gelovigen dankbaarder waren voor hun welzijn, dan dat ze oog hadden voor een geleefd geloof en de slachtoffers van hun economische successen. Dit laatste geldt niet direct voor ons, vermoed ik. Wel zou ik naar aanleiding van deze brief willen pleiten voor een  voortdurende bereidheid om beter te leren zien en daar de consequenties aan te verbinden. Hoe zit dat met onze geloofsbeleving, wat kunnen we daarbij van anderen leren wanneer het gaat om geestelijk leven en onze relatie met de Allerhoogste?

Hebben we vervolgens goed in de gaten waar onrecht, armoede en uitsluiting verweven zit in ons systeem van samenleven? Wat hebben mensen die in de knel zijn geraakt ons te vertellen vanuit hun kracht en creativiteit? De zorg die vele pagina’s in de Bijbel te vinden is gaat niet direct over religiositeit, die was ruim voorhanden. Tot aan het vereren van de keizer toe. Het ging, naar mijn besef, om de vraag of de God die aan de deur klopt herkend wordt als de God van de profeten en profetessen, de God van de Gezondene. De Messiaanse gestalte. Laat je door die God verleiden, lijkt de brief aan Laodicea te zeggen. Zoek de blikrichting, het ‘genezende oog’ van het evangelie en weet je getroost, uitgenodigd en op weg gezet om al kijkend, volhardend, stap voor stap, met vallen én opstaan te zien waar het echt over gaat in dit leven. Zodat de warmte van ons geloofsleven afstraalt, de lauwheid voorbij. De tafelgemeenschap (vers 20)  die wordt genoemd, is daar een mooi beeld bij.

-----------------------------------Elbert Grosheide---------------------------------------

De kerk is open, de kerk gaat door

Hortend en stotend gaat het vaccineren door. Piepend en krakend houden we de maatregelen vol. En soms is weer wat ruimte mogelijk. Zo zijn in april weer diensten gehouden waar ook een aantal niet-medewerkers aanwezig konden zijn. Maximaal 30, maar dan toch. Een hoopvolle start.

Bij het schrijven van dit bestuurlijk stukje hebben we de aprilvergadering nog niet gehad. Ik weet wel wat waarschijnlijk op de agenda zal staan, dus veroorloof mij een vooraf geschreven verslag van hoe het mogelijk gegaan zal zijn wanneer u dit leest.

De afgelopen maanden is hard gewerkt aan ‘het huiswerk’ rond het voorgenomen samengaan van de PGE en de PG Sint-Oedenrode, Son en Breugel (PG OSB). In de wijkgemeenten is een (vorm van) gemeenteberaad gehouden, waar u uw vragen en mening hebt kunnen geven over het voornemen.  Ook in de wijkkerkenraden is het besproken. De colleges van kerkrentmeesters hebben een aantal vermogensrechtelijke zaken uitgewerkt: hoe doen we het met de boekhouding, hoe zit het met gebouw en onderhoud, welke financiële ruimte bestaat voor de inzet van ‘personeel’ (kerkelijk werker en/of predikant). En ook de colleges van diakenen hebben contacten gelegd. Op deze manier krijgen de voorbereidingen steeds meer vorm.

Het is de bedoeling om tot heldere afspraken te komen voordat een definitief besluit kan worden genomen.  Immers, we weten uit ervaring, zowel in Eindhoven als in kerkelijk Nederland, dat samengaan nieuwe mogelijkheden geeft, maar dat het ook een periode afsluit. En zeker als het (op termijn) gaat over het sluiten van kerkgebouwen, dan komen betrokkenheid en gevoelens sterk naar boven. Daar willen we ons zo goed mogelijk op voorbereiden door een periode waarin PG OSB nog zoveel mogelijk als vierplek functioneert, echter niet meer als eigenstandige rechtspersoon.

Ik hoop ook dat we deze aprilvergadering een goed gesprek hebben gehad over TINT, het werk met en voor studenten in Eindhoven. Dat is het afgelopen jaar doorgegaan, grotendeels digitaal. Het is voor onze jonge mensen niet eenvoudig om in deze tijd student te zijn en je te ontwikkelen tot een volwassen burger. Zeker niet als dit je eerste studiejaar is. Eigenlijk zou het moeten bruisen van energie en drukte op de campus, terwijl het leeg en verlaten is. En tegelijk lukt het met creativiteit en inzet om studenten te bereiken met vragen van geloof, evangelie en zingeving in brede zin. Goed dat we daar als PGE ook nadrukkelijk voor willen staan.

Nu Pasen voorbij is, zijn we op weg naar Hemelvaart en Pinksteren. Wellicht heeft u op die weg net zulke verrassende ontmoetingen als de mannen uit Emmaüs. Sta ervoor open!

-----------------------Benjamin Jansen, voorzitter AK--------------------------------

Protestfonds

Midden vorig jaar  is het boek FANTOOMGROEI verschenen, waarin met feiten wordt onderbouwd en duidelijk gemaakt dat “de armen – de werkenden- steeds armer worden en de rijken- de vermogenden- steeds rijker.” Er is aards gezien nog maar één macht over , die van het GROOT-KAPITAAL. Duidelijk wordt ook dat onze ondernemingen, zeker de internationale,  in deze tijd alleen nog maar gericht zijn op winstmaximering  en niet meer, zoals vroeger ook PHILPS, op het belang van alle bij het bedrijf betrokkenen (STAKEHOLDERS),  door onder andere gerichte ondersteuning bij huisvesting en  medische zorg voor werknemers. Bij PHILIPS werd in vroeger tijden zelfs gezorgd voor een sportclub, PSV ,om de werknemers maximaal van hun vrije tijd  te laten genieten.  Ook PSV is nu ook verworden tot een activiteit waarbij GELD de belangrijkste rol speelt. Voetbal verenigingen worden tegenwoordig zelfs omschreven als religieuze instellingen , omdat ze sterk verbindend werken. Je hoort niet meer bij “daar waar je werkt”. De sociale structuur is geheel veranderd en armoede hoort daar blijkbaar blijvend bij! Op “hoog“ niveau is er  aandacht voor armoede. Denk daar bij aan de gemeente Eindhoven, de armoede monitor, de kerken en  ARM. Wat doet de kerk? Rapport en betrokkenheid TROEF, etc.  In werkelijkheid zien  we daar op grote schaal  weinig effecten van.

 Een voorbeeld op kleine schaal is  wel de op 8 april in Eindhoven gehouden  (online) Armoede-Dialoog. Georganiseerd door het samenwerkingsverband Minima Eindhoven) (SME), de Stichting “ Ik wil” en het Centrum voor de Kunsten Eindhoven (CKE).Onze diaconie was daar met 3 deelnemers vertegenwoordigd. Een  antwoord op de vraag : ”Van wie is het probleem ARMOEDE ?” was: Het is een probleem van ons allemaal, met het risico dat niemand er mee aan de slag gaat. Zo kwam  er een discussie op gang, die leidde tot concrete ideeën om bestaande knelpunten  op te lossen. Verslag van deze bijeenkomst is op te vragen bij Wim Wiggers van het College van Diakenen (CvD). Op het PROTESTFONDS van het CvD  kunnen  mensen, die  in armoede leven een beroep doen voor een  financiële bijdrage. In mei  zal weer een uitkeringsronde plaatsvinden . Mag ik U vragen dat ook  nu weer mogelijk te maken? Zij die in aanmerking willen komen voor een uitkering kunnen tot 15 mei 2021  een brief met onderstaande inhoud naar het Protestfonds sturen.

“Hierbij deel ik u mee dat ik bereid ben een bedrag uit het Protestfonds als lening te ontvangen. Ik betaal de lening terug door, als ik ooit in betere doen kom, geld te storten in het Protestfonds. Mijn huishouding bestaat uit een gezin/vrouw/man/kinderen jonger dan 21 jaar/kinderen van 21 jaar of ouder .(Omcirkelen wat van toepassing is) Als bewijs dat ik van een uitkering op bijstandsniveau leef, stuur ik u bijgaand een kopie van het laatst ontvangen uitkeringsoverzicht van de instelling, die mijn  uitkering   verzorgt.” 

Brief voorzien van Naam, Adres ,Telefoonnummer ,Bankrekeningnummer en Handtekening.
Reactie en stortingen Protestfonds van de Diaconie, PGE,
 p/a Camphuysenstraat 4, 5615 KS, Eindhoven.
IBAN:   NL12 RABO 0373 7369 59

-----------------------------------Willem Lamper------------------------------------------

Aandacht voor Noodhulp collecten

Normaliter organiseert het College van Diakenen op basis van verzoeken welke ons bereiken een extra Noodhulpcollecte en verhoogt meestal de opbrengst hiervan. Aangezien het aantal fysieke bezoekers aan de kerkdiensten minimaal is, willen we onderstaande verzoeken onder uw aandacht brengen, zodat u zelf rechtstreeks kunt doneren. Het College van Diakenen heeft aan beide doelen € 500,- overgemaakt.

Kerk in Actie

Al ruim een jaar bepaalt corona ons leven. Allemaal hebben we er in meerdere of mindere mate onder geleden. Gelukkig lijkt in Nederland het einde van de crisis langzaam maar zeker dichterbij te komen. Steeds meer vaccinaties zorgen hopelijk voor steeds meer vrijheid. Maar waar wij straks opgelucht ademhalen, worden in veel andere landen nog steeds mensen ziek, raken ze hun inkomen kwijt en lijden ze honger. In die landen is er nog lang geen licht aan het eind van de tunnel.
Zo loopt in Moldavië het aantal besmettingen weer op. Opnieuw is te zien dat het gezondheidssysteem het werk niet aan kan. Ondertussen werken partnerorganisaties van Kerk in Actie door en proberen ze zoveel mogelijk hun hulp aan de meest kwetsbare ouderen en kinderen voort te zetten. Dat moet in aangepaste vorm. Ze kunnen minder ouderen en kinderen in de dagcentra ontvangen en gaan daarom bij mensen thuis langs, bijvoorbeeld met een warme maaltijd. 
Mede dankzij uw steun hebben we in diverse landen al voor 1,5 miljoen euro noodhulp kunnen geven. Maar we gaan door met coronahulp. We blijven helpen met voedsel, hygiënepakketten, medische zorg, financiële ondersteuning en preventie. Ook nu kunnen we hierbij niet zonder u. In 2020 hebben veel gemeenten in uw regio het werk in Moldavië ondersteund. Helpt u ook nu weer mee? U kunt dat doen door uw bijdrage over te maken op rekening NL89 ABNA 0457 457 457 t.n.v. Kerk in Actie te Utrecht, o.v.v. 'Coronahulp: we gaan door'.

Gun anderen de vrijheid die wij zelf tegemoet gaan. Uw hulp blijft dringend nodig. Hartelijk dank voor uw betrokkenheid. 

GZB ( Gereformeerde Zendingsbond )
De GZB vraagt uw speciale aandacht voor de noodhulpcollecte van Project 10 27 voor de vele duizenden mensen die in Centraal-Afrika op de vlucht zijn voor geweld.

Voortdurend geweld door militante groepen kenmerkt de regio Centraal-Afrika. Mensen vluchten van Zuid-Soedan naar het noorden van Uganda en in het noordoosten van Congo van de dorpen naar de grote steden. Ook de laatste maanden is het weer onrustig in Congo na een korte periode van stabiliteit. Vluchtelingen vinden onderdak bij familie in de grote stad of in kampen die opgezet zijn door de overheid en/of VN-organisaties. De partners van de GZB in Centraal-Afrika doen wat ze kunnen om mensen te helpen met een basispakket aan voedsel en huisraad. In de kampen worden mensen geholpen om hun leven beetje bij beetje weer op te pakken. In die gebieden waar de vluchtelingen weer terug naar hun dorpen kunnen, worden pakketten met gereedschap en zaden uitgedeeld om zo de voedselproductie weer op gang te brengen. De afgelopen jaren heeft de GZB al verschillende donaties gegeven om de vluchtelingen te steunen. De nood blijft echter onverminderd groot en er komen telkens weer nieuwe groepen bij. Het zou mooi zijn als we voor dit doel zo'n 35.000 euro bij elkaar kunnen krijgen. Dit bedrag is op korte termijn nodig.

U kunt uw gift overmaken naar bankrekening NL29 INGB 0000 0280 16 van Project 10 27, Driebergen o.v.v. Centraal–Afrika.

----------------------------------Wim Wiggers, CvD---------------------------------------

Een vergelijking tussen het vreemdelingenrecht en de asielprocedure

In een artikel in het Nederlands Juristen Blad pleiten wetenschappers van de Radboud Universiteit Nijmegen dat er in het migratierecht sprake is van een zelfde soort onrecht als bij de toeslagen affaire. Ook hebben asieladvocaten een Zwartboek opgesteld van casussen waaruit blijkt dat er overeenkomsten zijn. Beide stukken hebben, terecht, veel media aandacht gekregen en hopelijk gaat dit er toe leiden dat er ontwikkelingen komen in het migratie beleid.

Wat zijn dan die overeenkomsten: het betreft in beide gevallen een kwetsbare groep - met weinig financiële middelen en zelden de Nederlandse nationaliteit, de overheid wantrouwt beide groepen burgers, er is in beide gevallen een gebrek aan menselijke maatvoering en in beide gevallen accordeert de rechter deze handelwijze en negeert daarbij de algemene beginselen van behoorlijk bestuur.

We zien dit bijvoorbeeld terug in de casus van Aydan, een jonge vrouw van 25 jaar. Haar beide ouders hebben een verblijfsvergunning, maar de asielaanvraag van Aydan is afgewezen. Ze heeft door de trauma’s die ze heeft opgelopen in Azerbeidzjan last van post-traumatische stress. Ook is ze door haar psychische problemen nog erg afhankelijk van haar ouders. Aydan heeft daarom een aanvraag ingediend op humanitaire gronden; enerzijds omdat het inhumaan is dat haar ouders wel in Nederland mogen blijven en Aydan mogelijk teruggestuurd wordt en anderzijds omdat Aydan haar ouders nog nodig heeft vanwege psychische problematiek. Ook is Aydan goed ingeburgerd, volgt ze een opleiding en spreekt ze vloeiend Nederlands. De IND heeft ook deze aanvraag afgewezen en de rechtbank heeft de uitspraak van de IND bevestigd. Uit de procedure van Aydan blijkt dat de menselijke maatvoering mist. De regels zijn gevolgd – daar valt Aydan net niet binnen – en er is geen aandacht voor de gevolgen voor Aydan als ze teruggestuurd zou worden.  Ze zou goed bij kunnen dragen aan de Nederlandse samenleving. Ook heeft de rechter de handelswijze van de IND geaccordeerd. Je zou kunnen redeneren dat de algemene beginselen van behoorlijk bestuur hiermee zijn genegeerd.

-------------------Anoeshka Gehring, coördinator VidK-------------------------------

Om niet te vergeten…

Stolpersteine, in het Nederlands: struikelstenen. Intussen zie je ze overal in Eindhoven in het plaveisel liggen op plekken waar Joodse inwoners tijdens de tweede wereldoorlog door de Duitse bezetter uit hun huizen werden gehaald en naar een concentratiekamp gevoerd. Nu zijn daar hun namen in koperen steentjes gegraveerd. Om niet te vergeten…

Het is een initiatief van een Duitse kunstenaar, Gunter Demnig. Hij zegt er over: “een Stolperstein is er om mensen te laten struikelen. Niet letterlijk, maar struikelen met het hart en het hoofd.(…) Als je de tekst wilt lezen, heb je het hoofd te buigen. En je leest dat in die donkere tijd een mens hier leefde, gedeporteerd werd en vermoord. Een monument om even stil te staan, op een onverwacht moment, midden in het leven zelf.” *

De eerste Struikelstenen in Eindhoven werden op de Grote Beek gelegd. Daarop staan 24 namen van Joodse patiënten die verpleegd werden in wat toen het Rijks Krankzinnigen Gesticht heette. Elk jaar op 4 mei om 12.00 uur herdenken wij hen op de Grote Beek. We noemen dan hun namen en staan stil bij hun verhalen. We leggen witte rozen en, naar een oud Joods gebruik, witte steentjes op de struikelstenen. Om niet te vergeten…

Maar de dag zelf, waarop de struikelstenen door Gunter Demnig op het pad naar de begraafplaats van de Grote Beek gelegd werden, vertelt nog een apart verhaal. Het was op 10 mei 2009, een zonovergoten lentedag. Onder de genodigden was ook de Joodse gemeenschap van Eindhoven. Ondanks de hoge leeftijd van velen van hen en hun geringe aantal was het hen gelukt om te komen. En nog belangrijker: ze waren er met zijn tienen. Daar hadden ze veel moeite voor gedaan, want dat getal is naar Joods gebruik nodig om het belangrijkste Joodse gebed voor de overledenen te kunnen bidden: de Kaddisj. Waarschijnlijk zou dit de eerste keer zijn, na 65 jaar, dat dit gebed voor deze overledenen zal klinken. En misschien ook de laatste. Dus het spande erom. Het gebed hoort staande gebeden te worden. En daar het pas aan het einde van de bijeenkomst, die twee uur duurde, plaatsvond, stonden de leden van de Joodse gemeenschap heel die tijd. Een hele opgave voor wie dan ook, laat staan als je oud of slecht ter been bent. Een van hen zei na afloop: “ik kan eigenlijk hooguit maar een kwartier staan vanwege pijn in mijn benen. Op een of andere manier heb ik nu de kracht gekregen om de pijn zo lang vol te houden. Het moest vanwege de Kaddisj.” Om niet te vergeten…

*uit: Ze waren onze buren, de verhalen achter de namen op de struikelstenen. Projectgroep Struikelstenen Eindhoven 

---------------------------Inkeri Hyvarinen--Geestelijk verzorger GGzE------------

Philadelphia

Dit is een Amerikaanse stad die genoemd is naar de stad uit Openbaringen 3, waarheen Johannes ooit een bemoedigende brief stuurde. De naam betekent broederliefde.

De stad in de staat Pennsylvania is eind zeventiende eeuw gesticht, waarna duizenden immigranten vooral uit Schotland, Ierland, Duitsland, Zwitserland en Nederland haar bevolkten. Zij reisden per zeilboot via Rotterdam en Amsterdam naar Philadelphia en omgeving. Het was een kostbare tocht van enkele maanden, waarbij onderweg soms opvarenden het leven lieten.

Christenen stichtten er hun eigen Kerk. Dat lukte gereformeerde Nederlanders na enige tijd ook, maar ze hadden geen eigen predikant en werden liefderijk opgenomen in de Schotse presbyteriaanse Kerk. In 1710 konden zij hun eigen dominee beroepen, Paulus van Vlecq, geboren te Amsterdam.
In 1711 trouwde hij in Philadelphia. Er gingen echter spoedig geruchten rond, dat hij al eerder getrouwd zou zijn. Toen de Presbyteriaanse kerkenraad Paulus ernaar vroeg, zei deze dat hij getrouwd was geweest, maar dat zijn eerste vrouw overleden was. De kerkenraad vroeg hem toch zich van zijn dienstwerk te onthouden, tot er zekerheid was over de geruchten.
In 1713 bleek dat zijn eerste vrouw nog leefde. De moeder van Paulus had vanuit Nederland in een brief aan haar broer, Paulus’ oom, over die eerste vrouw geschreven, waaruit bleek dat die wel degelijk nog leefde. Paulus was kennelijk zonder haar naar Amerika vertrokken. Daarop werd hij geschorst wegens bigamie en ook wegens dronkenschap, waarna hij spoorloos verdween.

De gereformeerde Kerk was nu vacant en zij werd vele jaren door presbyteriaanse predikanten gediend, Na 1730 ging de gemeente op eigen benen staan en kreeg zij vanuit New York een eigen predikant. Zij zocht (als ‘Laagduitse gereformeerde Kerk’) contact bij de Hoogduitse gereformeerde Kerk. Dit was ook de tijd dat liefdegaven uit Nederland naar de Duitse Kerken in Pennsylvania gezonden werden. Aanvankelijk steunden de Nederlandse Kerken alleen de Nederlandse gereformeerden in Amerika. De Duitse gereformeerde Kerken, waarvan ook veel leden behoeftig waren en nauwelijks hun predikanten konden onderhouden, vroegen toen ook om bijstand. Nu was er in Zwitserland een jonge dominee, Michael Schlatter, die veel in Nederland was geweest bij vrienden en familie, en Nederlands sprak. Hem werd gevraagd in Zwitserland, Duitsland en Nederland predikanten te zoeken, die bereid waren naar Amerika te vertrekken. Hij zou ook de situatie in Pennsylvania moeten onderzoeken, een kerkverband van Duitse gereformeerde Kerken organiseren en de  behoeften van de gemeenten aan de classis Amsterdam doorgeven. Hij vertrok naar Amerika, na eerst Kerken in Nederland bezocht te hebben. Zo kwam hij ook op een vergadering van de classis Peel- en Kempenland. Michael bezocht veel plaatselijke gemeenten in Amerika, waarbij hij vaak rondtrok per paard. De classis Amsterdam en de Noord- en Zuid-Hollandse synoden kregen door hun hulpverlening in Pennsylvania een status van kerkvaders. Zij werden daar ook Vaders genoemd.

De hulpverlening vanuit Nederland heeft geduurd tot omstreeks 1800. Het was een voorbeeldige oecumenische verbondenheid.    

-----------------------------Gerard van Gurp---------------------------------------------

Hoop

In deze tijd van corona, en van allerlei beperkende maatregelen, is het belangrijk, te blijven hopen. Ik zie het als mijn taak op het vliegveld, om hoop in te spreken.
Maar wat is het toch bijzonder, als je iemand anders hoop wil inspreken, dat je dan zelf, zoveel hoop daarvoor terugkrijgt. Mensen die op het vliegveld werken, zeggen “we blijven positief”. Ik sprak een man, die zijn vrouw en dochtertje wegbracht, die naar familie in Polen gingen. Ik vroeg of ze het nog wel volhielden met al die maatregelen. Natuurlijk zei hij, we blijven altijd hopen. Hoop staat bovenaan.
In de gebedsruimte heb ik kaarten neergelegd, waar in woord en beeld, ook de hoop te vinden is. Hierbij een gedicht van Emily Dickinson, dat op één van die kaarten staat.

Hoop is een ding dat veren heeft
en neerstrijkt op de ziel.
En zijn liedjes zonder woorden zingt.
en nooit stopt, helemaal nooit.

Emily Dickinson

Laten we met elkaar die hoop vasthouden.

-------------------------- Mirjam van Nie---------------------------------------------------

 GOD STAAT VOOR DE DEUR

Dit  nummer van SAMEN gaat over de brief aan de gemeente in Laodicea zoals die in het boek Openbaringen wordt verwoord. In deze column proberen we ons zo concreet mogelijk in te leven in de gemeente die deze brief ontving.

Laodicea was een welgestelde stad. Ik las ergens dat er een opleidingsschool was voor artsen, een laboratorium waar een beroemde ogenzalf was uitgevonden, en een bloeiende linnenindustrie. Bewoners van Laodicea zullen waarschijnlijk net zo trots geweest zijn geweest als wij – in onze tijd - op onze hightech / brainport regio Eindhoven. Er was in Laodicea ook een kleine Christengemeenschap. Niet zoveel als de bijna 50 kerken in onze stad^[1], maar toch: ze was daar. Aan die christengemeenschap was de brief uit Openbaringen gericht.

Geen vrolijke brief als je het begin ervan leest  De gemeente in Laodicea krijgt er flink van langs: Jullie denkt dat je heel wat voorstelt, maar je bent ongelukkig, berooid, armzalig, blind en naakt. Jullie zijn heet nog koud. Je bent lauw en Ik zou je willen uitspugen. Dat is nogal een boodschap. Het zal je maar gezegd worden. Niet erg tactisch ook, lijkt me, als je een gemeente met een brief pastoraal wilt benaderen. Er wordt ons niet verteld hoe die gemeente daarop heeft gereageerd, maar vrolijk zal de stemming er niet op geworden zijn.

Maar dan gaat de brief verder: De schrijver laat God die beroemde woorden spreken: ‘Ik sta aan de deur en Ik klop…’.

Onlangs heeft onze jongste zoon bij ons een digitaal gestuurd deurbelsysteem geïnstalleerd. Als je nu bij ons op de bel drukt hoor je in de kamer een stem die zegt: ‘Er staat iemand voor de deur’.  Je kunt dan op een knopje drukken om te zien wie er voor de deur staat.

Stel je nu eens voor  dat het google systeem opeens zou zeggen ‘God staat voor de deur en Hij heeft op de bel gedrukt’. Hoe vaak wij God ook om zijn nabijheid vragen, ik denk dat we toch zouden schrikken. Natuurlijk durf ik dan de camera niet aan te zetten, want je kunt beter niet proberen van God een ‘beeld’ te maken.

Maar dan zegt God in die brief: ‘Kom op, doe de deur maar open dan gaan we samen een hapje eten’. God schrikt niet af maar komt dichterbij.  En dat na die vernietigende kritiek over lauwheid.  Indrukwekkend is vooral dat God aanbiedt ‘Ik zal jullie zalf voor je ogen geven zodat jullie weer kunt zien’. Dat zegt God tegen een stad die zelf een laboratorium voor ogenzalf heeft!  Ook wij weten alles van zien en kijken af. Er zijn wel acht opticiens op een kluitje in het centrum van onze stad en we hebben twee oogklinieken in de grote ziekenhuizen. Wij denken bij zo’n aanbod van een zalf al gauw aan iets van Dr. Vogel, die voor van alles een pil of zalfje bedenkt.  Maar het gaat om iets heel anders dan opticiens en Dr. Vogel kunnen bieden. Het is een diepgaande en rake typering van het gebrek van de Laodiceeërs: ze mogen het dan wel goed hebben, maar ze bekijken dat alles verkeerd. En daar zit dan ook het begin van de nodige verandering: zien met door God gezalfde ogen in plaats van kijken met hulp van onze technische middelen.

Zo gaat die wonderlijke brief verder. Hij eindigt met een aanbod om op een troon te gaan zitten en van daaruit het gedoe van al die mensen om je heen te aanschouwen. En dat zonder verkiezingsdebat, zonder diplomatiek gemanoeuvreer, maar gewoon op uitnodiging. Ga maar zitten op die troon.

Nou moet ik zeggen dat ik - als ik eerlijk ben - daar niet zozeer naar uitkijk. Een troon is meestal een ongemakkelijke stoel. Wij hebben thuis zo’n troonachtige stoel in een hoek van de kamer staan. Geërfd van een verre ruim bemiddelde oudoom. Mijn vader gebruikte die stoel voor het sinterklaasfeest van het bedrijf waar hij werkte. Daar past hij prima. Maar om de hele dag op te zitten, lijkt me niet comfortabel. Bovendien is die heerserspositie op een troon voor veel mensen helemaal niet zo aantrekkelijk. Maar Johannes heeft wat met tronen, want hij schrijft er veel over. In zijn denken was die troon als een geweldig aanbod bedoeld.

Zo wandelen we door de brief aan Laodicea. Even schrikken eerst, dan toch maar even kritisch en met ‘gezalfde ogen’ zien wat er in je eigen leventje en leefomgeving aan de hand is en ervaren hoe welkom het dan klinkt als je hoort: ‘God staat aan de deur en Hij heeft op de bel gedrukt’.

^[1] Volgens telling van Ronald Begeer in SAMEN 2018

------------------------------Jan Scheurer---------------------------------------------------

 Geloofsbrieven…….. Uitzicht……..

De zachte krachten zullen zeker winnen. Gedicht van Henriette Roland Holst.
Al enkele malen kwam het gedicht dit jaar bij mij voorbij.

In een werkgroepje bij het Vredesburo bespraken we de rellen van 24 januari in Eindhoven. Een ED-krantenartikel van 29 januari schreef bij monde van een evolutionair psycholoog daarover:
De jongemannen achter de relschoppers hebben het moeilijk | Eindhoven | ed.nl 
Hun kansen zijn geslonken. Status verwerven zou een belangrijke oorzaak geweest zijn om te gaan rellen. Er werd daarbij zelfs gesproken over een tikkende tijdbom. Een beetje technische analyse, maar met wellicht aanzienlijk evolutionair waarheidsgehalte.

Over welke status willen we het dan hebben? Is er alleen het perspectief van een geweldstatus voor de jeugd? Zijn we overgeleverd aan die evolutionaire wet van het recht van de sterkste? Kan de mens met het primaat van denkend wezen zich aan die evolutionaire wet onttrekken? Toen kwam het gedicht van Holst ter sprake. En ook een archaïsch filmpje van de dichteres uit 1949 toen zij op haar 80^e verjaardag de Nederlandse jeugd toesprak: https://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/h.roland.holst/zact.html
We noemden haar ‘de moeder van de Nederlandse revolutie’.
Het was mede daardoor dat het gedicht me zo opviel  bij het hoofdartikel op pagina 2  in het maartnummer van SAMEN.

In de tijd voor de verkiezingen voerde een werkgroepje bij het Vredesburo campagne onder de slogan: ‘Geef wapens geen stem’. Misschien heeft u er iets van gezien of gehoord.
Toen we in dat werkgroepje de verkiezingsuitslagen bespraken  constateerden we dat er in de nieuwe tweede kamer 12% minder aanhang zal zijn dan in de oude voor: minder defensie-uitgaven, minder wapenhandel en meer humaan vluchtelingenbeleid.  De aanhang van de mythe dat wapens iets oplossen zal groter zijn. Die mythe is door de historie gelogenstraft. Het voortbestaan van die mythe zorgt voor veel ellende.
De mythe dat de zachte krachten zullen winnen is tot op heden niet bevestigd door de historische praktijk. Die vraagt meer inzet. En brengt meer hoop.
De complexiteit van de mens als vermeend denkend wezen, vreemdeling en bijwoner bij de rest van de natuur, dient het beste in die mens op te roepen. Alleen daarmee kan de mens zich legitimeren en zou het kunnen zijn dat we verder komen.

We putten opnieuw moed om met het vredeswerk verder te gaan uit het gedicht ‘De zachte krachten zullen zeker winnen’.

--------Kees Minderhoud, platform Levensbeschouwing en Vrede------------

’t Hemeltje in tijden van corona – deel 6

Het volgende deel in de feuilleton: ’t Hemeltje in tijden van corona’.

Dit 6^e deel verschijnt begin mei, we zijn dan ruim een jaar verder na de start van deze pandemie. Al meer dan een jaar werkt ’t Hemeltje met de RIVM maatregelen én de 1,5 meter. Wie had gedacht dat het zo lang zou gaan duren en nog steeds duurt. Maar één ding staat wel als een paal boven water: we waren open en zijn nog steeds open voor alle gasten!

We kunnen open zijn dankzij alle medewerkers en vrijwilligers die zich nog steeds inzetten voor de mensen. Een dikke pluim voor iedereen.

Vanaf 1 januari is de nieuwe opzet van de maatschappelijke opvang in Eindhoven van start gegaan. Het is wennen voor iedereen. We zien dat het tijd nodig heeft en dat er zaken zijn die een goede afstemming nodig hebben. Veel daklozen (ook niet-rechthebbenden) kunnen nog gebruik maken van de extra ingestelde 24-uurs locaties. Deze locaties worden nu langzaamaan afgebouwd. Op korte termijn gaan ze dus dicht. We zien weer meer daklozen in huis komen. Maar ook veel thuislozen (mensen die wonen in een eigen huis of een eigen kamer hebben) komen op dit moment weer in huis. Sommige mensen hebben we al een tijdje niet gezien en opeens zijn ze er weer. De coronamaatregelen hebben een groot effect op deze mensen. We zien veel armoede en eenzaamheid. Mensen hebben vragen en hulp nodig bij bijvoorbeeld het invullen van formulieren. Op twee ochtenden zijn we open om mensen te helpen bij dit soort vragen. We noemen dat werken van ‘binnen naar buiten’.  Vanuit ons huis (binnen)  helpen we mensen met de vragen van buiten (onze maatschappij). Het gaat hierbij ook om het welzijn van de gast, de ander.

Zo serveren we nu iedere dag een warme maaltijd of een goed gevulde soep voor onze gasten. Die vinden gretig aftrek. Ik moet denken aan het thema van de afgelopen 40-dagentijd: ‘Ik ben er voor jou’. De zeven werken van barmhartigheid lagen ten grondslag aan dit thema. Wat is nu belangrijker in het leven dan er te zijn voor je naaste, je medemens. Dat proberen we iedere dag weer te doen in ’t Hemeltje: er zijn voor de ander en voor elkaar. Wederkerigheid is belangrijk in ons werk.

------------------Namens het bestuur, Jeannet Venekamp------------------------

Kerk / geloof en kunst

Wekelijks brengt Marleen Hengelaar-Rookmaker op de door haar beheerde website http://www.artway.eu een beeldmeditatie uit. Het bestaat uit een afbeelding vergezeld van een geschreven meditatie. Hieronder vindt u een paasmeditatie over het werk ‘Waakzame bomen’ van de Canadese kunstenares Petra Zantingh. U kunt dit (en nog veel meer) terugvinden op de hiervoor genoemde website. U kunt hier ook het kunstwerk in kleur terugvinden. 

Petra Zantingh: Waakzame bomen, 2019, inkt, aquarel, grafiet op hout, 132 x 61 cm. 

Een beker met dorens 

Een onheilspellend waas hangt over Jezus’ laatste Pesach-maal. ‘Ik verzeker jullie: een van jullie die met mij eet, zal mij uitleveren,’ waarschuwt hij zijn discipelen. ‘Ik ben het toch niet?’, vragen ze een voor een aan hem. Zoals gewoonlijk sluiten ze de maaltijd af met het zingen van ‘de lofzang’ die bestaat uit Psalm 113-118, liederen van aanbidding, dankbaarheid en vertrouwen in Gods verbond en verlossing.

Met de Heer aan mijn zijde heb ik niets te vrezen. Wat kunnen mensen mij doen? Beter te schuilen bij de Heer dan te vertrouwen op mensen.

Hierna gaan Jezus en zijn discipelen naar de Olijfberg. Als ze daar aangekomen zijn, neemt Jezus Petrus, Jakobus en Johannes met zich mee. Hij voelt zich onrustig en angstig worden en zegt tegen hen: ‘Ik voel me dodelijk bedroefd; blijf hier waken.’ Dan bidt hij: ‘Vader, als het mogelijk is, laat deze beker dan aan mij voorbijgaan!’

Jezus zelf zet het beeld van de beker centraal in Matteüs 26 om daarmee de verschrikkingen te beschrijven die hem te wachten staan. Petra Zantinghs Waakzame bomen toont ons deze beker omwonden met een doornenkroon – dorens die verwijzen naar de vloek in Genesis 3. Hoe pijnlijk moet het zijn om te drinken uit een beker met deze scherpe stekels.

Deze drinkbeker zou de beker van Gods toorn kunnen zijn, maar hier zie ik hem als de beker van Christus’ roeping; een roeping die hij vrijwillig op zich nam. Heb je het oor van de beker al opgemerkt? Een roeping vraagt om een luisterend oor en gehoorzaamheid, om openheid voor het lijden waarmee een levenstaak gepaard gaat. Onder de kelk is het donker met zelfs wat slangachtige vormen. Maar hogerop is het groen rond de beker met hier en daar een suggestie van bladeren. De kelk zelf is helder en wit, bovenaan schittert die zelfs een beetje. En zie je iets van een persoon en een gezicht schemeren achter de beker? Door het drinken van deze drinkbeker geeft Jezus zichzelf aan ons, de beker vullend met de wijn van zijn bloed.

Als Jezus weer terugkomt bij zijn discipelen, ziet hij dat ze in slaap zijn gevallen. Misschien lag het wel aan de vier glazen wijn van het Pesach-maal. Ze lijken in ieder geval geen idee te hebben wat hun meester te gebeuren staat. Op dit moment moet Jezus zich erg alleen gevoeld hebben in zijn missie. Het jammerlijke verraad door zijn vrienden is begonnen. God zij dank is hij in werkelijkheid niet helemaal alleen. De schepping en de Schepper waken over hem.
(Deze bijdrage kon helaas niet meer in het Paasnummer van SAMEN worden opgenomen. Redactie)

----------------------Marleen Hengelaar-Rookmaaker---------------------------------

Dynamisch werk in rare tijden

Dat we in rare tijden leven weet inmiddels iedereen en ook al raken we er niet over uit gepraat, we willen het er liever niet meer over hebben. Om eerlijk te zijn, hou ik ook meer van “succesverhalen” dan van klaagzangen. Ik vind het werken met IFES en met internationale studenten dynamisch en was altijd in staat om positief tegen dingen aan te kijken en met de nodige succesverhalen te komen.

Een update over mijn werk kan pas goed als je terug kijkt naar waar we vandaan zijn gekomen.

Vijf jaar lang ben ik met vallen en opstaan bezig om het werk in Eindhoven vorm te geven. Eerst begon ik met inventariseren wat er nog overgebleven was van mijn voorgangers. Er zat een periode van bijna twee jaar tussen mijn voorganger en mij en dat maakte, dat er niet veel meer over was dan alleen een website. Wèl was er veel goodwill bij o.a. kerken die het werk nog wilden ondersteunen.

Dus… beginnen met een team te vormen en dat toe te rusten, fondsen werven, mensen spreken en allerlei voorbereidingen treffen om aan de slag te gaan. Dat zou 20 augustus 2017 zijn, goed voorbereid met een enthousiast team wachten op de start van de intro. De avond daarvóór werden we helaas geconfronteerd met een dodelijk ongeval met een student van Ichthus. Alle planningen die we hadden waren begrijpelijkerwijs niet meer van toepassing. Het duurde zeker nog drie maanden voordat we ons weer een beetje konden herpakken.

In oktober 2017 was inmiddels een team met mij aan de gang om HOST (organisatie voor internationale christelijke studenten) te starten en we kregen het voor elkaar om studenten te vinden en die samen met vluchtelingen op de HOST-avonden te ontvangen. De start was dan toch eindelijk gemaakt.

We verhuisden van locatie en elke keer werd de plek beter. Er zat een groei in het aantal deelnemers en in 2018 hadden we het goed op de rit. De tweewekelijkse avonden liepen goed, het team draaide lekker, en we kregen meer activiteiten. Tegelijkertijd merkten we ook dat de avonden niet altijd door dezelfde mensen bezocht werden. En juist die wisselingen in samenstelling maakte dat we als team in augustus 2019 besloten om elke deelnemer die bij HOST kwam te vragen om ook deel te nemen in een ‘smallgroup’, vergelijkbaar met een bijbelstudiekring. We groeiden in twee maanden van één naar vijf smallgroups.

We konden niet voorzien wat voor een fantastische timing dat was.

Nu, 2021, zijn de smallgroups, dé kern van het werk. De verdieping in de smallgroup werkt kennelijk goed, sterker nog, de hele lockdown draagt bij aan het succes. We hebben nu avonden met studenten die vanuit hun thuisland hun studie volgen. Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Spanje, Ierland en één groep wordt geleid door een stel dat momenteel “even” in Zuid-Afrika zit. Dat kon “vroeger” ook, maar dat deden we niet. Ik tel mijn zegeningen. Ik dank God dat, als we onze ogen openen en we zien waar God aan het werk is, zelfs in deze “saaie” tijd ons werk dynamisch kan blijven.

Oftewel toch nog een succesverhaal.

---------------Arjan Scheele, studentwerker bij IFES/HOST------------------------

 

april 2021 met thema: "Pasen" Lees meer...

ONTLUIKENDE OGEN

De eerste zondag na Pasen wordt ook wel beloken Pasen genoemd. Beloken betekent net als geloken: dichtgaan. Je vindt het terug in de uitdrukking met geloken ogen. Ik zie dan het beeld voor mij van ogen die langzaam dichtgaan. Alleen een streepje licht komt er nog door de wimpers, terwijl de oogleden langzaam sluiten. De luikjes gaan dicht. Met deze zondag wordt Pasen afgesloten.

Ergens las ik dat de benaming voor deze zondag eigenlijk niet klopt. Want in een leven dat zich naar geloven uitstrekt, blijft Pasen altijd het kloppend hart. En ook in het kerkelijk jaar is tot Pinksteren de kleur van de dienst wit, de kleur van de opstanding. In de oorspronkelijke rooms-katholieke traditie wordt overigens de Paaskaars met Pinksteren uit het liturgisch centrum weggehaald. Dan is de Paastijd voorbij, maar natuurlijk niet het Paasgeloof.

Nu is er ook een andere benaming voor de zondag na Pasen. Dat is als pasgeboren kinderen, in het latijn: Quasi modo geniti infantes. Quasimodo is niet toevallig ook de naam van de hoofdpersoon uit De Klokkenluider van de Notre-Dame. Die werd namelijk als vondeling gevonden op de trappen van de Notre-Dame, precies op de eerste zondag na Pasen. En naar een gewoonte uit die tijd, genoemd naar de dag waarop hij gevonden werd.

Quasi modo geniti infantes / als pasgeboren kinderen komt uit de Bijbel uit de brief van Petrus (2,2). Het slaat - in de naam van deze zondag - op de geloofsleerlingen die in de oude kerk in de Paasnacht werden gedoopt. Op de zondag na Pasen kwamen zij voor het eerst als volwaardige gemeenteleden in de kerk. Volwaardig konden zij meedoen, maar wel stonden zij als pasgedoopte en dus als het ware als pasgeboren kinderen tussen de ‘ervaren’ gemeenteleden.
Een pasgeboren kind, dat roept bij mij het beeld op van een breekbaar en taai mensje. Dat doet langzaam maar zeker zijn ogen open om te wennen aan het licht. Ontluikende of ontloken ogen, ogen die open gaan.

Dat past eigenlijk veel beter als naam voor de zondag na Pasen. Je moet wennen aan het licht van Pasen. Daarover gaat ook het prachtige gedicht van Ida Gerhardt, dat hieronder staat afgedrukt.

CHRISTUS ALS HOVENIER                     

Eén Rembrandt kende als kind ik goed:
de Christus met de grote hoed
wandelend in de ochtendstond.
En, naar erbij geschreven stond:
hij was de hovenier.

En nòg laat ik mijn tranen gaan
als in de gaarde ik Hem zie staan,
en – wat terzijde – in stille schrik
die éne, zij die dacht als ik:
het was de hovenier.

O kinderdroom van groen en goud –
géén die ontnam wat ik behoud.
De laatste hoven naderen schier
en ijler wordt de ochtend hier.

Hij is de hovenier.

Het gedicht is geschreven bij het verhaal uit Johannes 20 over de verschijning van Jezus. Op een ontroerende manier vertelt het over de opstanding. Het geheim van de opstanding laat het bestaan, en tegelijk de troost. Het is Maria, die bij het graf van de gekruisigde staat (op het schilderij zit zij) en zij huilt. In haar tranen buigt zij zich om het graf in te kijken. En daar – op de plaats waar het lichaam van Jezus had gelegen – zitten twee engelen in witte kleren: ‘Waarom huil je?’

‘Ze hebben mijn Heer weggehaald en ik weet niet waar ze hem hebben neergelegd.’ Dan draait Maria zich om en ziet iemand staan. Het is Jezus, ‘maar zij wist niet dat het Jezus was’.
En weer die vraag: ‘Waarom huil je?’

Maria denkt dat het de hovenier is (tuinman in NBV) die daar voor haar staat. Door haar tranen ziet zij niet wie het is. Alsof haar ogen geloken of beloken zijn door een sluier van tranen. Of is het omdat hij die voor haar staat niet meer helemaal dezelfde is? Is hij zo veranderd, de gekruisigde die de opgestane is?

Dan zegt hij:’Maria’.

Hij zegt haar naam en dat is genoeg. Zij herkent Hem. Je zou kunnen zeggen: haar ogen gaan open, haar ogen ontluiken.Het is een ontroerend beeld om je voor te stellen. De dichteres, Ida Gerhardt, schrijft:
En nog laat ik mijn tranen gaan…’

Maar die ontroering van de dichteres heeft ook te maken met hoe zij in het laatste couplet van haar gedicht verder gaat. Zij schrijft dat zij haar kinderdroom (van groen en goud – dat slaat misschien op de kleuren waarmee de prent is ingekleurd) van Christus als hovenier nog steeds koestert. Ook nu zij ouder wordt. Voor dat ouder worden gebruikt zij schitterende beelden: ‘De laatste hoven naderen schier.’

Ik denk dat zij met hoven hier begraafplaatsen bedoelt.
‘En ijler wordt de ochtend hier.’

Het leven is aan het verglijden en niet zo maakbaar en grijpbaar als het lijkt wanneer je jong bent.
En dan in de laatste zin vertelt de dichteres haar droom: ‘Hij is de hovenier.’
Dat is het geloof van Pasen, dat zij kijkend naar Rembrandt en meekijkend met Maria, haar leven lang koestert: Hij is de hovenier. Volgens mij wil de dichteres daarmee zeggen: Op de laatste hoven waar de dood de scepter  zwaait, daar is Christus de hovenier. De opgestane zorgt dat de mensen niet verloren en vergeten gaan in de dood.

Christus is de hovenier, ziet de dichteres – net als Maria ziet dat de hovenier Christus is – met door tranen gesluierde, ontluikende ogen.
Terecht heet de zondag na Pasen als pasgeboren kinderen.

------------------------------Tjalling  Huisman-----------------------------------------

Over de eerste lootjes en de laatste loodjes

Buiten fluiten de vogels dat het een lieve lust is. Aan de bomen en de struiken komen de eerste lootjes, knoppen, bloempjes uit. De lente is begonnen, onmiskenbaar. In de gang van de seizoenen laten we de ijskoude winter, het donker, achter ons en gaan we door in de lente. De lente als teken van hoop, van nieuw leven, van nieuwe bloei, van nieuwe warmte.

Binnen zitten we achter het scherm. Te beeldbellen met vrienden, familie of collega’s. Te netflixen, videolanden, disneyplussen en te kerkdienstgemisten. Al een jaar komen we bijna of in het geheel niet in de kerkdienst fysiek bij elkaar. Al een jaar zingen we met elkaar niet onze psalmen, gezangen en opwekkingsliederen. Al een jaar drinken we niet met elkaar koffie na de dienst. Wat lang… De laatste loodjes wegen zwaar.

Nu is het vaccineren in hoog tempo aan de gang, de ouderen en de zorgmedewerkers voorop. Daar hebben we er nogal wat van in de kerk. Dat geeft hoop voor een openstelling van de kerk op niet al te lange termijn. Dan begint de lente in de kerk. Dan kunnen we weer bij elkaar komen, zingen, luisteren, bidden, praten, koffiedrinken.

Lente in de kerk is ook de titel van een boek van René van Loon, dominee uit Rotterdam. Hij schrijft over hoopvolle ontwikkelingen in de kerk van nu. Over nieuwe lootjes, over mooie initiatieven, over bloeiende gemeenschappen. Een boek vol hoop over de kerk van de toekomst. Dat betekent wel dat we erop uit moeten, in actie moeten komen, weer naar buiten gaan. Een mooie uitdaging voor de kerk in de aftercoronatijd.

Wanneer u dit leest, heeft ds. Werner Gugler een beroep ontvangen vanuit de Kruispuntgemeente. Vanuit de contacten die met hem zijn geweest, was al duidelijk dat hij zich laat leiden naar waar God hem roept. In mijn tekst aan de redactie schreef ik: Ik hoop dat God hem aanspreekt net als Hij bij Abraham deed: ga op reis, vertrek uit Putten en ga naar de stad die Ik je wijzen zal. Net voordat deze SAMEN klaar was om naar de drukker te gaan, hoorde ik dat ds. Gugler het beroep heeft aangenomen. Een zegen voor Eindhoven! Vanaf deze plaats alvast een heel hartelijk welkom aan hem en zijn vrouw Hanna. Ik wens hen Gods nabijheid toe in de komende tijd van afscheid nemen en toewerken naar hun nieuwe roeping.

Ik eindig met een citaat van de Duitse dichter en theoloog Von Herder, dat past bij de oproep van de lente: Wat de lente niet zaaide, kan de zomer niet rijpen, de herfst niet oogsten, de winter niet genieten.

--------------------------------Benjamin Jansen, voorzitter AK----------------------

Hetvakantiebureau.nl

Hetvakantiebureau.nl maakt deel uit van de Protestantse Stichting Diaconaal Vakantiewerk (PSDV). PSDV wil eraan bijdragen dat mensen zich niet buitengesloten voelen. Daarom bieden zij in samenwerking met en steun van de Protestantse Kerk in Nederland vakantiemogelijkheden aan voor mensen voor wie het door ziekte, beperking of leeftijd niet vanzelfsprekend is om op vakantie te gaan. De vakanties hebben een open-christelijk karakter en zijn voor iedereen, ongeacht zijn of haar achtergrond, toegankelijk. Men viert vakanties in een van de vier eigen ( aangepaste ) of enkele gehuurde ( aangepaste ) accommodaties in Nederland.
Vakanties met aandacht : gezellige uitstapjes, nieuwe mensen ontmoeten en genieten van de heerlijke maaltijden en de prachtige omgeving van uw hotel. U kunt echt vakantie vieren, want de vrijwilligers nemen de tijd voor u en geven u alle aandacht tijdens de vakantieweek.
Er zijn altijd voldoende vrijwilligers aanwezig, waaronder gediplomeerde verpleegkundigen en verzorgenden.
Als uw inkomen niet hoger is dan het minimumloon of een minimumuitkering aangevuld met een klein pensioen ( max. € 250,- bruto per maand ) kunt u een korting krijgen.
Reserveringsformulier via tel. 0343 745890 of Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. of via de website www.hetvakantiebureau.nl

-------------------------------------Wim Wiggers, CvD-------------------------------------

Waarom vrijwilligerswerk?

Heel veel mensen, en zeker ook veel “kerkmensen” doen vrijwilligerswerk. Onderzoek van het CBS geeft aan dat bijna 50 procent van alle Nederlanders per jaar minimaal één keer vrijwilligerswerk doet. Vrijwilligerswerk in sportverenigingen, op school, in jeugdwerk, de zorg, levensbeschouwelijke organisaties, in de wijk,  in de sociale hulpverlening enzovoort. Mensen worden gevraagd om vrijwilligerswerk te doen, maar ze nemen ook zelf het initiatief en melden zich aan. Waarom doen we vrijwilligerswerk? In dat CBS onderzoek springen 2 motieven eruit: het zelf leuk vinden om te doen en het fijn vinden om iets voor een ander te betekenen.

Velen doen vrijwilligerswerk in diaconale zin. Met hart en ziel zet men zich in voor het welzijn van de ander. Ook in Eindhoven zijn daar prachtige voorbeelden van. Eenzame mensen worden bezocht, er wordt hulp geboden bij de voedselbank en bij de thuis- en daklozen rondom ’t Hemeltje en St. Catrien , er wordt ondersteuning geboden aan vluchtelingen en er worden brieven geschreven voor acties van Amnesty International. Waarom doen we dat? Wat zijn onze motieven? Wat heeft dit diaconale werk te maken met je geloof? Wat ontvangen we als we vrijwilligerswerk doen? Hoe ga je om met de ongelijkheid in positie in de samenleving?

Bovenstaande vragen zijn ongemakkelijk. Zulke vragen graven verder dan zeggen dat je iets leuk vindt of dat het fijn is om iets voor een ander te doen. Tegelijk zijn het wezenlijke vragen, zeker in de kerk, waar we spreken van delen, van rechtvaardigheid , van opstanding en leven zoals God het bedoeld heeft. De komende maanden gaat een aantal belangstellenden en diakenen onder externe begeleiding vier keer met elkaar in gesprek over deze vragen. We gaan op zoek naar onze eigen motieven, en naar de wederkerigheid in de relatie tussen de vrijwilliger en de ander. Ik mag ook mee doen, en zal in rubriek Dienen van SAMEN juni 21 er wat meer over vertellen.  

----------------------------------------Antje Dekker--------------------------------------

Jozef

In de gebedsruimte van Eindhoven Airport trof ik een jonge man, een moslim, die aan het bidden was. Toen hij zijn gebed had voltooid, raakten we aan de praat.

Hij vroeg: Bent u christen? Ja ik ben christen, zei ik. Christenen geloven toch dat Jezus de zoon van God is? Ja dat geloven wij, en Maria is zijn moeder. Dus Maria is de vrouw van God? Nee, Maria is de vrouw van Jozef. En haar zwangerschap is een wonder.
Bij de naam Jozef werd hij helemaal enthousiast. Hij vertelde dat in de Koran Jozef ook voorkomt, en dat hij de mooiste man geweest is, die ooit bestaan heeft. Wat is die Jozef toch een bijzondere figuur, echt een voorbeeld. Als je iemand ontmoet met een ander geloof, is het fijn om overeenkomsten te vinden, en niet de nadruk te leggen op verschillen.

Toen ik later thuis kwam, las ik dat paus Franciscus 2021 heeft uitgeroepen tot Jozefjaar. Wonderlijk hoe dingen samen kunnen komen.

---------------------------------------Mirjam van Nie-------------------------------------

Morgen zal het Pasen zijn

Zo’n vijfentwintig jaar geleden verscheen het boekje van de bekende schrijvende dominee André Troost.  Lang geleden las ik het. Het boekje kon ik niet meer terugvinden in mijn boekenkasten. Herlezen zat er dus even niet in voor het schrijven van deze column. Maar elk jaar in de lijdenstijd valt die titel me binnen: morgen zal het Pasen zijn.

Het is een boek over lijden. Een millennium versie van het boek Job. Geschreven nadat de schrijver zelf met een onzeglijk leed in zijn gezin werd geconfronteerd, een ervaringsdeskundige in het lijden dus. Lijden. In oude tijden en in moderne tijden. Job leed en bracht zijn lijden bij God. André leed en bracht zijn lijden bij God. Daarin volgen ze Jezus: Mijn God, mijn God, waarom!?

Lijden lijkt lijdelijk. Maar eigenlijk is lijden heel actief. Het vraagt om actie en om een reactie. Wellicht kent u de drie effen wel: fight, freeze, flight. Vechten, bevriezen of vluchten. Laten we eens naar Jezus kijken en Hem als voorbeeld volgen. Op zijn weg naar Golgotha vluchtte Hij ’s avonds de eenzaamheid in, om alleen te zijn en als het ware de strijd aan te gaan met zijn Vader.  En gaf Hij zich over aan het lijden dat onafwendbaar was.

Lijden is niet een momentopname. Het is een proces, een spoor, een weg. De diepte in en langzaam er weer uit. De markeringspunten op die weg kwam Jezus tegen op de kruisweg, op de Via Dolorosa, op de weg van de pijn. Achterom verandert de wereld niet meer. En vooruit kijken lijkt in het lijden zo zinloos. Waarom, mijn God!!?

In het moment blijven hangen, is bevriezen. Lijden wijst ook naar de toekomst. Naar morgen. Want… Morgen zal het Pasen zijn. Dan gedenken we dat een eind kwam aan Jezus’ lijden. En ook dat een eind komt aan al het lijden. Wat is uw (re)actie? Vluchten voor God? Bevriezen voor God? Strijden voor God? Met Hem zijn we onderweg naar morgen.

----------------------------------Benjamin Jansen-------------------------------------

De kracht van het samen doen

Ruim vijf jaar ben ik nu gastvrouw bij het Open Huis van de Cathrien. Samen met ruim dertig anderen ontvangen wij in twee- of drietallen de gasten. En dan praat ik even over normale tijden. Tijden waarin we koffie en thee schenken en tussen de middag met elkaar en aan tafel de lunch gebruiken.

Onze gasten zijn vogels van diverse pluimage. De meesten hebben gewoon behoefte aan een praatje, want voor hen is het de enige plek waar ze anderen tegenkomen en waar ze gezien worden. Voor anderen is het gewoon fijn om even binnen te zijn en betekent het even rust. Ook de mentale gesteldheid van onze gasten kan verschillend zijn. De een is door een ongelukkige val zijn verstandelijke vermogens kwijtgeraakt. Een ander is door allerlei tegenslag zonder werk komen te zitten en daardoor depressief geraakt. Zo zijn er tal van variabelen.

Van de gastheren en gastvrouwen vraagt dit empathisch vermogen. Het vermogen om je in te leven in de belevingswereld van die ander. Iedereen doet dit naar beste weten en kunnen en als je je hart volgt, kom je al een heel eind.

De laatste tijd neemt het aantal verwarde mensen toe dat binnenloopt bij het Open Huis. Dat vraagt toch weer om een andere benadering. Hoe maak je met een verward iemand contact? Wil hij dat wel? En hoe doe je een eerste toenadering?

Met dit soort vragen kunnen we gelukkig terecht bij een professionele trainer van wie we zo’n vier keer per jaar ondersteuning ontvangen. Soms leeft er bij de groep een thema, maar meestal heeft de trainer een onderwerp waarover we allemaal kunnen nadenken en dat we dan bespreken met elkaar. Ieder vanuit zijn eigen ervaring en vaak met voorbeelden uit de praktijk van het Open Huis. Het is deze afstemming die ontzettend waardevol is voor het weer vullen van onze accu’s. De spiegeling aan elkaar is ook de bron van waaruit we ons werk kunnen relativeren. We versterken daardoor elkaar en voelen des te meer dat we het alleen samen kunnen doen. Ik ervaar de band met mijn collega’s dan ook als zeer waardevol en als onontbeerlijk om dit werk te kunnen en te mogen doen.

------------------------------------Janny Otto------------------------------------------------

Is er meer?

Ieder jaar organiseren de christelijke studentenorganisaties CSV Ichthus en Navigators Netwerk een cursus voor studenten die graag meer over het christelijk geloof willen weten: de Student Alpha cursus. Al een aantal jaar op rij hebben zij mij daarbij gevraagd om de openingsavond te verzorgen. Deze avond heeft een open, oriënterend karakter en heeft als thema de vraag: ‘Is er meer?’. Juist het open karakter van deze avond past goed bij het werk van TINT en daardoor blijkt dit al een aantal jaren een goede samenwerking te zijn.

De openingsavond van 2020 viel net vóór de lockdown, waardoor het nog mogelijk was om fysiek bij elkaar te komen en met elkaar van een maaltijd te genieten. De gesprekken gingen al wel over Corona, maar de meeste aanwezigen en ikzelf dachten toen nog (net als vele andere Nederlanders) dat het zo’n vaart niet zou lopen. Hoe anders is het allemaal gegaan…

De openingsavond van 2021 vond uiteraard (helaas) online plaats. Ik was benieuwd hoe dat zou gaan en of we een vergelijkbare diepgang in de avond konden ervaren. Dit bleek mee te vallen. Het online samenkomen biedt zelfs mogelijkheden, die je in een fysieke bijeenkomst niet hebt. Zo hebben we de deelnemers aan het begin van de bijeenkomst gevraagd een voorwerp uit hun huis te pakken om zich aan de hand daarvan voor te stellen. Aan de hand van muziekinstrumenten, boeken die graag gelezen worden, een dagboek dat bijgehouden werd, werd er algauw een persoonlijke ingang gevonden. Er zijn overigens nog veel meer werkvormen om een online bijeenkomst interactief en inspirerend te maken, zie hiervoor ook de video ‘ZOOM GAMES voor Alpha online!’ op YouTube.

Zelf heb ik in mijn presentatie meer verteld over mijn achtergrond: hoe ik vanuit een niet-kerkelijke achtergrond via een eigen zoektocht op het spoor van het geloof ben gekomen en er nu van geniet met studenten te werken met verschillende levensovertuigingen. Mijn achtergrond helpt mij meerdere ‘geloofstalen’ te verstaan en bruggen te slaan tussen verschillende levensvisies. Ik vond het leuk te merken, dat mijn verhaal uitnodigde tot vragen. Zo stelde een student een vraag over hoe ik het heb ervaren om als volwassene gedoopt te worden en of ik denk dat je ook christen kunt zijn als je niet gedoopt bent. Ook vroeg iemand zich af wat je kunt doen als je je schuldig voelt en je afvraagt of je zonden wel vergeven worden. Grote vragen, waar geen eenduidig antwoord op te geven valt, maar waar je wel met elkaar een boeiend gesprek over kunt voeren.

Juist daar waar verschillende perspectieven samenkomen, klinken nieuwe geluiden, worden uitdagende vragen gesteld en worden horizonnen verbreed. Ik heb de deelnemers er dan ook toe aangemoedigd om deze Alpha cursus open in te gaan, de vrijheid te voelen op zoek te gaan naar eigen antwoorden en in deze zoektocht te blijven groeien en elkaar te inspireren. Het was mooi dat ook op deze avond al te zien gebeuren!

Studentenpastor/life coach bij TINT www.tint-eindhoven.nl

---------------------------------------Margit van Tuijl------------------------------------

De ‘kerk’

Voor mij heeft het woord kerk in mijn leven een paar betekenissen gehad. De eerste was dat het dat gebouw was waar ik elke zondag heen moest en aan het einde van het jaar met veel enthousiasme een musical werd opgezet.

Daarna werd het de plek waar ik samen kwam met leeftijdsgenoten om het geloof te bespreken maar op een heel erg begaanbare manier. Toen werd ik ‘volwassen’ en zag ik het nut niet meer in van een kerk of een religie. Voor mij was dat maar iets van vroeger waar mensen nog aan meededen omdat ze dat altijd hebben gedaan.
Toen kwam Corona. Deze tijd heeft natuurlijk voor iedereen heel veel veranderd en hun wereld op de kop gezet. De verloren vakantie, de verloren contacten, de verloren baan, de verloren motivatie en doelen, de verloren studie of stage en het verlies van dierbaren. Maar voor mij was het geloof al lang verloren, dus dit kon ik nog alleen maar terug winnen.

Hoewel ik nu niet een fervent gelover ben geworden in de woorden van de bijbel, de psalmen of de preken van de dominee, heeft deze tijd mij wel een andere kant laten zien van de “kerk”. Ik kon me goed voorstellen hoe het was om jezelf erg alleen te voelen en geen verbinding te kunnen vinden. Ik kon me voorstellen hoe fijn het dan zou zijn om een groep mensen te hebben die voor je klaar staan, die je willen helpen. Ik kon me voorstellen hoe het is om geen ritme of structuur te hebben en hoe fijn het dan zou zijn om een dag in de week te hebben die altijd hetzelfde is. Deze tijd heeft mij laten zien dat de kerk geen gebouw is waar gezongen word en een denkwijze wordt opgelegd. De kerk is de mensen die bij elkaar komen om te delen in hun goede en ook de slechte tijden.

Voor mij is de betekenis van het woord kerk, voor nu, veranderd en verduidelijkt. De kerk is een voorbeeld van wat mensen kunnen bereiken als wij samen komen. De mogelijkheid voor ons samen te werken om een groot doel te bereiken, samen te zoeken naar oplossingen, samen te zorgen voor anderen en samen ervoor zorgen dat wij sterk blijven.

----------------------------------Gosse Leibbrandt-----------------------------------------

Achterkant van Samen, Jongeren en Muziek

Genoeg zoals je bent. -

Op de universiteit ben ik omringd door allemaal ambitieuze mensen. Studenten die vanuit huis ijverig doorwerken, studententeams die gestart worden, en er worden grote plannen voor de toekomst gemaakt. Die ambitieuze mindset is in het afgelopen jaar niet verzwakt, maar juist sterker geworden. Nu willen we alles uit onze studententijd halen zolang het nog kan. Zo meteen is het voorbij en hebben we niet alles kunnen halen uit de tijd van het leven waar je nog de meeste vrijheid hebt. Je voelt je toch ingehouden in deze tijd, en verlangt naar meer verbondenheid met andere mensen.

Ik ben zelf ook echt een dromer. Ik vind het leuker om over de mogelijkheden van de toekomst na te denken dan over het dagelijks leven nu. Maar waarom? Wat drijft mij en andere mensen om veel te ondernemen, alles uit het leven te halen? Waar verlangen wij naar?

Hier sluit het nummer ´Stupid Deep´ aan. Het is geschreven door Jon Bellion, en hij schreef de tekst naar aanleiding van een therapiesessie die hij had met mensen uit zijn kerk. Hij had eerder een succesvol album geschreven en voelde de druk als artiest om het door te zetten. Hij voelde de verwachtingen van andere mensen om het vorige album op te volgen met iets wat minstens net zo goed was. Als artiest is jouw werk toch in de publieke spotlight, en het is bijna niet te vermijden om jezelf te meten op basis van het aantal luisteraars dat je op Spotify hebt, of hoeveel mensen je op social media volgen. Jon herkent in dit nummer dat hij die erkenning van anderen verlangt, maar dat het nooit genoeg zal zijn om hem voldoening te geven. Hij zal nooit genoeg zijn voor zichzelf, en hij zal nooit het gat in zijn hart kunnen vullen door erkenning van andere mensen.

What if what I hoped to be was always me? And the love I fought to feel was always free? What if all the things I've done, yeah Were just attempts at earning love? Yeah 'Cause the hole inside my heart is stupid Deep

Wat als ik altijd was wie ik hoopte te zijn? En die liefde waarvoor ik vecht altijd gratis was? Wat als alles wat ik gedaan heb maar een poging waren om liefde te verdienen? Want het gat in mijn hart is ongelofelijk diep

Ik zoek zelf ook bewust of onbewust een manier om het gevoel te hebben dat ik het goed doe en dat ik van waarde ben in de wereld. Ik maak een plan voor de toekomst met het idee dat alles maakbaar is. “Waarom is het leven een plan geworden?” zegt Jon dan ook in het nummer. Ik hoop ergens dat dat plan mij voldoening gaat geven. Ik verwacht dat ik mijn waarde en erkenning moet halen uit mijn doen, terwijl ik die erkenning uit mijn identiteit in God kan halen.

When the love I really need is stupid cheap

Terwijl de liefde die ik nodig heb super goedkoop is

God werkt anders. Wij hoeven niet te werken voor onze eigen voldoening. Wij schieten altijd tekort, maar Gods liefde is onvoorwaardelijk voor ons. Ik hoef er niet voor te werken. Het kost mij niets meer dan geloof in Hem. Gods liefde is onvoorwaardelijk, en ook groot! Het is groot genoeg om mij helemaal te vullen, en dan is erkenning van anderen ook niet meer nodig.

Vanuit Gods liefde voor mensen, voor mij, mag ik het leven in gaan met de overtuiging dat ik nu al genoeg ben. Ik mag meebouwen aan het koninkrijk van God, vanuit de erkenning dat de liefde er al is. Alles wat ik in de toekomst doe mag een antwoord zijn op Gods liefde. Ik kan niet anders dan voor God alles doen door de liefde die Hij mij laat zien. Dat is misschien wel het mooiste uitgangspunt die je voor het leven kan hebben.

------------------------------------Jore Booy------------------------------------------------

 

maart 2021 met thema: "Geloofsbrieven" Lees meer...

In dit nummer vindt u een inleidend artikel over het boek Openbaring.

Het is het begin van een geplande serie over de brieven aan de zeven gemeenten die we vinden in de hoofdstukken 2 en 3 van het boek Openbaring.

In tijden van onrust en onzekerheid, bij spanning en dreiging is vaak gegrepen naar het boek Openbaring. We zien en horen dat ook nu in deze tijd van crisis.

Tegelijk is het boek Openbaring voor velen een moeilijk en duister geschrift. In deze serie wordt geprobeerd wat licht te werpen op de moeilijk toegankelijke beelden en woorden in dit boek. Aan de hand van de brieven aan de gemeenten van toen wordt gezocht naar wat voor de gemeente van vandaag wezenlijk en belangrijk is.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een brief aan de gemeente…

Openbaring

Het Bijbelboek Openbaring hoort bij de gedeelten uit de Bijbel die het vaakst gelezen worden, waarnaar regelmatig verwezen wordt en waarover veelvuldig geschreven wordt. In die zin kun je het boek Openbaring zien als een open boek. Tegelijk merk je dat er in het boek moeilijke taal en lastige beelden worden gebruikt, die er voor zorgen dat ‘Openbaring’ door ‘(voor)oordelen, angsten en misvattingen’ voor veel mensen een gesloten boek is gebleven.

Het boek Openbaring heeft – heel letterlijk – tot de verbeelding van talloze mensen gesproken. Theologen hebben slechts aarzelend en moeizaam een plaats bij hen gevonden. Kunstenaars, vooral schilders, maar ook componisten en schrijvers zijn geboeid door de beeldende taal van het boek Openbaring. Uitleggers wisten en weten er meestal veel minder raad mee.

De visioenen van Johannes gelden als vreemd en bizar om te lezen en moeilijk om te begrijpen. Ze zijn nogal eens opgevat als voorspellingen van wat er ooit in een verre toekomst zou gebeuren. Het zou gaan over het einde der tijden, het einde van onze tijd en geschiedenis, het einde van de aarde. Er is nogal eens geprobeerd dat einde te berekenen en te voorspellen, tot nu toe zonder veel resultaat, voor zover wij dat nu denken te weten. Johannes vertelt zijn verhaal vooral in beelden. Hij schrijft niet met begrippen en al helemaal niet in formules.

Profetie

Johannes noemt zijn boek profetie. Waar profeten nog gezien worden als voorspellers, helpt dat natuurlijk niet zo veel. Maar wie wat anders over profeten heeft leren denken en naar hen heeft leren kijken, is wel geholpen. Profeten hebben een visionaire blik en zien met een scherp oog de gebeurtenissen en de mensen van hun tijd. Ze kijken niet naar succes, macht of geld, maar lijken vooral te letten op recht. Dat komt niet uit henzelf, zeggen zij en het wordt hen in de regel ook niet in dank afgenomen. Ze spreken woorden van God. Die vallen lang niet altijd goed en profeten hebben meestal ook zelf moeite met de woorden die ze gehoord hebben en die ze moeten spreken. Johannes maakt bekend wat God gesproken heeft. Zijn boek is profetie.

In een tijd die dreigend is en niet zonder gevaren, wil Johannes aan mensen troost bieden en moed geven. De vervolging is misschien niet zo sterk meer, maar bestaat nog wel en gaat gepaard met pesterij en verdachtmaking. Christelijk geloof werd in die tijd over het algemeen gezien als vreemd en afwijkend. Gelovigen hadden – en hebben – het niet makkelijk. Hun overtuiging wordt al snel beschouwd als achterhaald of achterlijk. Toen was dat waarschijnlijk gevaarlijker dan nu.

Crisis

Toch valt het op dat er vooral uit het boek Openbaring gelezen is en ook over het boek geschreven is in tijden van ‘aanvechting, van grote crisis, vervolging en onderdrukking’. In Nederland verscheen een aantal boeken over Openbaring in de jaren tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog en ook tijdens de laatste wereldoorlog. Dat was een tijd van grote spanningen, onzekerheid, dreiging van geweld… Bevrijdingstheologen in Latijns-Amerika vonden in het boek Openbaring de bron om kritisch te kijken naar en te spreken over de dictatoriale regimes in hun landen. In de tijd van de apartheid in Zuid-Afrika schreef Allan Boesak een boek over Openbaring. Het kreeg de veelzeggende titel: ‘Troost en protest’. Ook rond de millenniumwisseling naar de 21^e eeuw was er de nodige aandacht voor het boek Openbaring.  En het is te merken en te begrijpen dat ook in onze tijd van dreiging en crisis (als voorbeelden uit vele noem ik COVID en de klimaatverandering) naar het boek Openbaring wordt gegrepen.

Het boek Openbaring laat zich lezen als een brief aan de gemeente. De ziener Johannes begint zijn boek met brieven aan zeven gemeenten in Klein-Azië. De visioenen die volgen op de brieven zijn ook bedoeld voor die gemeenten. Te merken is dat de gemeenten het moeilijk hebben. Ze staan onder druk en soms is er gevaar. Dan is er ook de kans dat mensen het geloof los laten en verliezen. Om zichzelf te redden of omdat ze het niet meer zien zitten.

Uitzicht

Het belangrijkste wat Johannes zijn hoorders (en lezers) in die situatie wil vertellen is misschien wel dat de grootste mond en de hardste handen het nooit zullen winnen. Ze zullen een tijd aan de macht zijn en het kan gruwelijk zijn; het zal ook niet altijd zonder slachtoffers gaan, maar ze zullen het niet volhouden, de groten en de sterken en dus mogen de anderen moed en kracht vinden om vol te houden en het uit te houden. Dat was zeker voor de christenen in het romeinse rijk een actuele werkelijkheid. Het is niet minder reëel geweest voor zovelen die toen leefden en te lijden hadden en hebben onder geweld, dictatuur en terreur. Soms is het om moedeloos en wanhopig van te worden. Dan gaat het niet zonder de stemmen en handen van mensen die zeggen dat het niet voor eens en altijd is. Dan komt het er op aan dat er mensen zijn die kunnen dragen, meedragen en verdragen.

Johannes stuurt wat hij schrijft als een brief van Christus naar de gemeenten. Hij vraagt om geduld en uithoudingsvermogen. Ook om moed en vertrouwen. Hij weet dat het zwaar en gevaarlijk kan zijn voor de gemeenten, maar ook dat liefde voor en trouw aan de Eeuwige het langste zullen duren. Alle brieven die hij schrijft eindigen met dezelfde woorden: een oproep om te horen: Wie oren heeft, moet horen wat de Geest tegen de gemeente zegt. En een belofte voor wie het volhoudt: Wie overwint …

Alles nieuw

Er is misschien maar één echt gevaar: dat is dat de gemeente, die iets weet van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, het laat afweten; dat de kerk vergeet uit welk vertrouwen ze leeft. Je kunt een hoop vergeten en ontkennen, maar niet het geheim dat aan je is toevertrouwd. De gemeente van Christus weet als geen ander dat ruimte om te leven nooit opgeofferd kan worden. Wie zo leeft zal leven vinden, zelfs door de dood heen. De duisternis zal zijn macht niet kunnen houden. Het einde is Gods licht voor alle mensen op aarde.

-------------------------------------Bert Jan van Haarlem------------------------------

Avond

Deze week stond bol van de discussies over de avondklok. Een rechtszaak, een spoedappèl, een hoger beroep, twee wetgevingstrajecten, en de boodschap dat het nog wel een tijdje doorgaat met die avondklok. De avondklok wil zeggen dat je op bepaalde momenten niet meer naar buiten mag. Bij de kerk lijkt het op dit moment net andersom. Op zondagmorgen mag je de kerk niet binnen. En al een hele lange tijd. Volhouden zeggen we dan tegen elkaar. En kijken en luisteren naar de digitale dienst...

In de vorige SAMEN stond een dankwoord aan Jan Scheurer voor zijn vele jaren lidmaatschap van de redactie van SAMEN. Daar sluit ik me graag bij aan. Namens de PGE bedank ik hem voor al zijn inzet, creativiteit, betrokkenheid en bevlogenheid. Mede dankzij hem lukt het om elke maand een blad te maken voor ons samen. Met inhoudelijke artikelen en met nieuws en informatie. Jan, bedankt!

Na de vergadering van de algemene kerkenraad in januari zijn verschillende groepen begonnen met het huiswerk rond het samengaan met de protestantse gemeente Sint Oedenrode, Son en Breugel. In de wijken wordt u om een reactie gevraagd, de colleges van kerkrentmeesters werken vermogensrechtelijke zaken uit, de diaconieën spreken met elkaar, in de Johannesgemeente worden de plannen verder uitgewerkt. Dit alles moet leiden tot een verder uitgewerkt voorstel in april.

Wanneer ik dit stukje schrijf, moet het nog 24 februari worden. Dan hebben we een extra AK-vergadering. De beroepingscommissie van Kruispunt heeft verschillende gesprekken gevoerd met een mogelijke predikant en wil deze voorstellen aan de AK. Wanneer u dit leest, heeft dit hopelijk tot een positief resultaat geleid en is het beroepingsproces in gang gezet. Het zou een teken van zegen en van hoop zijn wanneer dit een komst naar Eindhoven gaat betekenen.

Ik eindig met psalm 141, een avondlied. In de berijming van Psalmen voor Nu zingt het refrein: HEER, ik roep tot u. Help mij toch en wacht, wacht niet langer. Ik roep tot u, God, hier is mijn lied, mijn gebed.

------------------------Benjamin Jansen, voorzitter AK-------------------------------

De grens van het leven

Doodgewoon en fascinerend

Wie geboren is zal sterven. Het kan morgen zijn of nog jaren duren, maar eens zal voor ons allemaal het moment aanbreken. Meestal staan we er niet bij stil, zeker als we jong en gezond zijn. Maar op een bepaalde leeftijd overkomt het onze leeftijdsgenoten of krijgen we zelf een slechte diagnose. Vanaf dan beginnen we echt te beseffen dat wij ook zullen sterven. De Coronacrisis brengt dat besef van sterfelijkheid eveneens dichterbij.

Enerzijds is sterven een gewoon gebeuren, tegelijk is het iets wat ons schokt. Het maakt een einde aan ons bestaan, ons lichaam, alles wat we zijn. Sterven is loslaten, iedereen en alles waar we van houden, zonder te weten wat ons te precies wachten staat.

De dood fascineert ook. Opeens ligt er een leeg lichaam, van de ene op de andere minuut is het leven eruit vertrokken. We kunnen het niet bevatten, het is een gebeuren voorbij onze horizon. Waar is de overledene heen gegaan? Wat maakt hij of zij nu mee?

Na de dood

Zij die een keer dicht bij de dood zijn geweest, vertellen soms over een tunnel naar een helder licht waarbij zij volkomen vrede ervoeren. Zij hoorden mooie muziek, zagen een liefdevolle gestalte, kleuren of bloemen. Als in een film werd hen hun geleefde leven getoond, met mildheid, zonder oordeel.

In het Oude Testament is over een hiernamaals echter vrijwel niets te vinden. De dood is het einde van het bestaan. De mens keert terug tot de aarde: ‘Stof ben je en tot stof keer je terug’. Doden zijn schimmen die in de onderwereld een grijs en triest bestaan leiden, waarin ze God niet kunnen loven en danken. Er is geen bewustzijn en geen relatie met God.

In de tijd van de profeten begint er een geloof in de verrijzenis te ontstaan. De achterliggende gedachte is dat de dood niet sterker kan zijn dan God. God is trouw aan mensen en zal dat blijven door de dood heen.

Het Nieuwe Testament spreekt van opstanding aan het eind der tijden. Op andere plaatsen wordt gezegd dat de doden direct na hun sterven in de hemelse heerlijkheid worden opgenomen. Jezus zegt dat voor God allen in leven zijn, de levenden en de doden.

Er zijn mensen die sterven met grote verwachtingen, ze zien er verlangend uit naar het oog in oog te zullen staan met God of Jezus of de liefde en rust van de Eeuwigheid. Anderen ervaren juist rust in hun overtuiging dat er niets is na de dood. Er zijn ook mensen die, door wat ze geleerd hebben, opzien tegen het oordeel van God over hun leven.

Bang

Volgens Augustinus is er geen reden om bang te zijn voor de dood. ‘Vandaag is het licht, net als gisteren. Tussen gisteren en vandaag was er de nacht. We hebben de nacht nodig om naar een nieuwe dag te gaan. Met de dood is het niet anders. Het einde van het aardse leven is als een nacht die we door moeten om van de ene naar de andere dag te gaan. De dag die op ons wacht na de dood is een dag om ons op te verheugen. Wanneer iemand voordat hij sterft, goed geleefd heeft, kan hij rustig de nacht van de dood ingaan.’ Onze ziel wordt losgemaakt van ons lichaam zoals de ziel voor de geboorte los van het lichaam was. De meestel filosofen vinden dat het belangrijk is ons ervan bewust te zijn ons hele leven onderweg te zijn naar de dood.

Ondanks al deze gedachten kan er toch angst zijn voor het onbekende van de dood. We denken er liever niet teveel aan en doen van alles om in leven te blijven: eten, drinken, naar de dokter, medicijnen innemen. Men kan ook bang zijn voor bijkomende verschijnselen zoals benauwdheid, pijn en verlies van waardigheid, of zorgen om hen die achterblijven.

Het helpt vaak als iemand de gelegenheid krijgt de zorgen uit te spreken en dat ze worden erkend. Naast iemand gaan staan in nood en zorgen kan de ervaring geven begrepen te worden. Dat kan meer betekenen dan het geven van een antwoord.

Spreken over het levenseinde

Het is verstandig om in tijd van goede gezondheid al met naasten te spreken over het levenseinde. Wanneer niets besproken en vastgelegd is, moeten nabestaanden besluiten nemen, niet wetend wat hun dierbare zelf gewild zou hebben. Dit kan dan onnodig leed, onnodige behandelingen, spanning en conflict geven. In de vorm van een wilsverklaring kan worden aangegeven welke behandelingen men onder bepaalde omstandigheden wel of niet wil. Ook de keuze tussen begraven en cremeren kan worden besproken.

Het gesprek over de dood is niet voor iedereen gemakkelijk. Ook wanneer het einde werkelijk nadert, wil niet iedereen erover praten. De zieke weet meestal best dat hij gaat sterven, maar weet er niets over te zeggen of heeft geen behoefte aan een gesprek erover. De een spreekt graag, de ander zwijgt liever. Wie goed luistert en kijkt, merkt het wel als iemand wil spreken of met rust gelaten wil worden.

Waken

Zolang er geen sprake is van ondraaglijk lijden, is het goed om het sterven de tijd te gunnen. Veel mensen weten niet dat het een proces is dat dagen of langer kan duren. Waken is het laatste en misschien het mooiste wat mensen voor hun dierbare kunnen doen. Het kan een kostbare periode worden, waarin men dichtbij elkaar komt. Er kan een sfeer zijn van harmonie, aanvaarding van de situatie en goede zorg voor elkaar. Soms worden conflicten nog opgelost.

Naast de ideaalbeelden van een mooi sterfbed waarin men elkaar liefdevol nabij is, zijn er ook trieste, verstoorde relaties die niet meer goed komen. Het verdriet van een niet herstelde relatie kan na het overlijden voor nabestaanden extra zwaar zijn: wat er niet was, zal nooit meer komen, de hoop op verbetering moet definitief worden losgelaten.

Berthilde van der Zwaag, geestelijk verzorger,
auteur van: ‘De dood nabij. Verhalen en gedachten op de grens van het leven’

------------------------------------------------------------------------------------------------

Een vergunning voor Ahmed

 

Ahmed is in 2010 uit Libië gevlucht en heeft in Nederland asiel aangevraagd. Zijn asielaanvraag werd afgewezen, maar al snel leerde hij zijn Nederlandse vrouw kennen waarmee hij in juni 2014 een geregistreerd partnerschap is aangegaan. Na jaren on-gedocumenteerd samengewoond te hebben, besloot Ahmed om zijn verblijf te legaliseren.
Om legaal bij zijn partner in Nederland te verblijven moest Ahmed een Machtiging tot Voorlopig Verblijf (MVV) aanvragen. Deze vraag je echter niet aan in Nederland, maar op een Nederlandse ambassade in (of in een buurland van) het land van herkomst. Voor Ahmed betekende dit dat hij moest terugkeren naar Libië en vervolgens bij de Nederlandse ambassade in Egypte een MVV aan moest vragen. Verder moesten ze aantonen dat zijn vrouw voldoende inkomen heeft, en dat het gaat om een duurzame relatie en Ahmed moest zijn inburgeringsexamen behalen in het land van herkomst.

In juli 2019 keerde Ahmed terug om zijn MVV te halen. Hij slaagde voor zijn inburgeringsexamen en zijn partner heeft in Nederland de aanvraag ingediend.

Eind april 2020 kwam het verlossende woord: de IND had de aanvraag van Ahmed ingewilligd. Op de Nederlandse ambassade in Caïro kon hij een afspraak maken om zijn MVV op te halen. Feest! Maar al snel kwam de volgende tegenslag. Covid-19 had zich inmiddels over de gehele wereld verspreid, ook in Egypte. De ambassade was dicht. De MVV moet na de inwilliging van de IND binnen drie maanden worden opgehaald. Deze termijn gingen we niet halen, want het zag er niet naar uit dat de ambassade open zou gaan.

Inmiddels waren Ahmed en zijn vrouw al ruim negen maanden van elkaar gescheiden. Gelukkig ging de ambassade na negen maanden weer open en kon Ahmed zijn MVV gaan ophalen. Alles opgelost? Nee, helaas niet. Ahmed kwam met zijn tijdelijke Libische paspoort Egypte niet in. De Nederlandse ambassade kon niets voor hem betekenen. Ahmed zat ‘vast’ in Libië. Meerdere dagen heeft hij bij de grens gewacht in de hoop dat er een wisseling van grenswacht zou plaatsvinden en een milder persoon de wacht kwam houden.

Ahmed moest eerst een nieuw paspoort aanvragen. Eindelijk werd Ahmed begin oktober 2020 toegelaten tot Egypte en kon hij bij de Nederlandse ambassade terecht. Eind oktober 2020 kon Ahmed eindelijk naar zijn vrouw en naar huis. 

-------------------------------------Anouk Willemsen, VidK-------------------------------

Vastentijd – tijd van bezinning

Het thema van de 40dagentijdcampagne 2021 van Kerk in Actie is : ”Ik ben er voor jou”,
geïnspireerd op de zeven werken van barmhartigheid. ( o.a. de doden begraven ).
Er is ook een vastenkaart en in de laatste week van de vastentijd word je opgeroepen om een kaarsje aan te steken voor een bekende overledene.
Onlangs ontving ik van een goede kennis onderstaand gedicht van Dietrich Bonhoeffer.
Hij vond dat gedicht wel bij mij passen, doch ik wil het graag met u / jullie delen.

 Als je van iemand houdt

Als je van iemand houdt
en je bent door de dood van elkaar gescheiden,
dan is er op de wereld niets en niemand,
die de leegte van de afwezigheid kan vullen.
Probeer het maar niet, want het zal je nooit lukken.
Aanvaard liever het gemis dat je is overkomen.
Dat klinkt hard, maar het is ook een grote troost,
want zolang de leegte werkelijk leeg blijft,
blijf je daardoor met elkaar verbonden.

Zeg niet: “God zal de leegte vullen”,
want – geloof me – dat doet Hij niet.
Integendeel: Hij houdt de leegte leeg
en helpt ons om zo de vroegere gemeenschap
met elkaar te bewaren, zij het ook in pijn.
Hoe mooier en rijker de herinneringen,
des te moeilijker is het afscheid.
Maar dankbaarheid zal de pijn der herinnering
veranderen in stille vreugde.

De mooie dingen van vroeger
zijn geen doorn in het vlees,
maar een kostbaar geschenk,
dat je met je mee draagt.
Zorg dat je niet altijd blijft graven in je herinneringen,
maar doe dat van tijd tot tijd.
Ook een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor,
maar alleen op bijzondere ogenblikken.
Buiten die ogenblikken is het een verborgen schat, een veilig bezit.
Dus, droog je tranen en huil niet,
Als je van me houdt.

Dietrich Bonhoeffer.
Vorig jaar werd herdacht dat Dietrich Bonhoeffer 75 jaar geleden door de nazi’s is terechtgesteld. Eind 1944 schreef hij vanuit de gevangenis in Berlijn een ontroerend gedicht aan zijn verloofde “Von guten Mächten treu und still umgeben” .
Vertaald als “Door goede machten trouw en stil omgeven” in het boekje BONHOEFFER 75, Gedichten en gebeden in gevangenschap.
Op youtube is dit gedicht als lied in het duits te beluisteren :
https://www.youtube.com/watch?v=3C8v9icR6yA.
De duitse tekst van dit lied kun je vinden via de.wikipedia.org en dan zoeken met “Von guten Mächten treu und still umgeben”.
Ik wens u / jullie een gezegende vastentijd toe.

-------------------------------------Wim Wiggers----------------------------------------.

Hulp vragen

Het is niet altijd gemakkelijk om hulp te vragen. Onlangs hoorden we een preek over iemand die dat toch deed en toen genezen werd. Ook kerken kunnen hulp vragen aan andere kerken en weer perspectief krijgen, als er positief op wordt gereageerd. Niet dus als er geantwoord wordt dat men dan maar afstand moet doen van een halve of hele predikantsplaats. Een goede voorganger is belangrijk voor een kerk.

In de begintijd van de christelijke kerk haalden kerken geld op bij hun leden om de kerk in Jeruzalem bij te staan. Paulus schrijft daarover in de brieven aan de Corinthiers. Ook later in de kerkgeschiedenis gebeurde dat. Zo vroeg de gereformeerde kerk te ‘s-Hertogenbosch in 1575 aan de vluchtelingenkerk in Londen om bijstand. De Bossche kerk was noodlijdend, omdat rijkere mensen zich afzijdig hielden, om verlies van klanten en van inkomsten te voorkomen. De kerk ontving een royaal bedrag van de lidmaten in Londen en Norwich.

Omgekeerd hebben ook de Nederlandse kerken liefdegaven gestuurd naar hulpbehoevende buitenlandse kerken. Dat blijkt onder andere uit Brabantse classisverslagen uit de achttiende eeuw. Die laten zien dat de classes gemeenten aansloegen voor een bedrag dat afhankelijk was van hun ledental. Die Brabantse gemeenten waren weliswaar klein, maar de overheid betaalde het honorarium van de predikanten en de kosten van de kerkgebouwen. De landelijke liefdegaven werden verzameld door de synoden van Noord- en Zuid-Holland, die zorgden dat de gaven bij de buitenlandse kerken terecht kwamen. Tot die kerken behoorden de Waldenzen in Italiē, de kerken in het Land van Gulik en de Palts in Duitsland en die in Philadelphia in Pennsylvania in Amerika.

De Waldenzen vormden kerken met wortels in de Middeleeuwen. Na de Reformatie werden zij vervolgd en hadden zij geen burgerrechten.

Het Land van Gulik, waartoe ook Sittard behoorde, vormde een band met de Palts, met Heidelberg als belangrijke plaats. Na de Reformatie was in Duitsland de toegelaten godsdienst in elk van de verschillende landen of rooms-katholiek of luthers. Maar in 1559 was de keurvorst van de Palts van luthers overgegaan naar het calvinisme, zodat daar het gereformeerde protestantisme werd toegelaten. Na de dood van de keurvorst werd de godsdienst katholiek en werden de gereformeerden vervolgd.

De staat Pennsylvania ontstond aan het eind van de zeventiende eeuw toen de Engelse koning een groot gebied schonk aan William Penn, ter aflossing van een schuld aan William’s vader. William was een van de voormannen van de Quakers, een Engelse groep van ondogmatische gelovigen, die Engeland moesten verlaten. Daarnaast vonden ook zeer veel Duitse en Zwitserse hernhutters, gereformeerden en mennonieten (zoals de Amish) en ook leden van de Schotse Presbyterian Church een woonplaats in Pennsylvania, met name in de stad Philadelphia. Ook Nederlandse gereformeerden vestigden zich daar. De Duitse en Nederlandse gereformeerden waren geruime tijd niet in staat om het honorarium van een predikant op te brengen. Zij vroegen de Nederlandse kerken om financiēle hulp en ontvingen die ook. Na een tiental jaren vroegen de Noord- en Zuidhollandse synoden aan de Schotse, Duitse en Nederlandse kerken in Philadelphia om samen te gaan. Dat zou die kerken in staat stellen zelf voor hun uitgaven te zorgen. Uiteindelijk bleken met name de Duitsers niet bereid om met de Schotten samen te gaan, omdat dezen een andere geloofsbelijdenis hadden.

Misschien zijn deze verhalen een spiegel voor ons. Bij samenwerking met andere gemeenten door kerkenraden en gemeenteleden kunnen we elkaar tot een hand en een voet zijn. 

Onderschrift voor archiefcitaat:
Gedeelte van de lijst van liefdegaven, classis Peel- en Kempenland

--------------------------------Gerard van Gurp-------------------------------------------

Vaccin

In de gebedsruimte van Eindhoven Airport, trof ik een jonge man bezig op zijn laptop. Hij vertelde dat hij student was aan de universiteit van Groningen, van Roemeense nationaliteit, en onderweg naar Roemenië om de Kerstdagen bij de familie door te brengen.
Ik vroeg welke studie hij deed. Hij vertelde dat hij zich bezig had gehouden met de eiwitreceptoren van COVID 19, om zo een bijdrage te leveren aan het ontwikkelen van een vaccin. Wat prachtig om iemand te ontmoeten die zó dicht bij de actuele zaken zit. Ik wees hem op de biblebox en zei dat we ook bijbels in het Roemeens hebben. Hij zei: ik heb al een bijbel. Ik zei: dus je bent vertrouwd met het verhaal van Jezus Christus. Ja, zei hij.
We hebben elkaar gezegend Kerstfeest gewenst. Een zegen die een extra lading kreeg, omdat we allemaal hopen dat dat vaccin zijn werk zal gaan doen, en zo voor velen tot zegen zal zijn.

--------------------------------Mirjam van Nie---------------------------------------------

Zelfbeheersing

Eén van de dingen die bij mij bovenkwamen na de zoveelste persconferentie van premier Rutte en minister De Jonge was het woord ‘zelfbeheersing’. Ik moest daarbij denken aan een verhaal van ‘Kikker en Pad’ van Arnold Lobel, dat ik vroeger vaak aan mijn kinderen voorlas:

Pad heeft koekjes gebakken. Samen met Kikker gaat hij ze eten. ‘Dit zijn de lekkerste koekjes die ik ooit heb gegeten! zegt Kikker. Kikker en Pad blijven maar eten. Dan besluiten ze ermee te stoppen, ‘straks worden we nog ziek’. Ze nemen nog één koekje, en dan nog één, en dan nog één. De koekjes zijn onweerstaanbaar. ‘Wij hebben wilskracht nodig’, zegt Kikker. ‘Wils- kracht is erg je best doen om iets niet te doen wat je eigenlijk graag wilt’. Kikker en Pad doen de koekjes in een doos, ze binden er een touw om heen, ze zetten de doos bovenop de kast. Maar ook dat helpt niet. Dan pakt Kikker de doos, zet hem buiten en roept: ‘Hoi vogeltjes, hier zijn koekjes’. Binnen een mum van tijd zijn de koekjes weg. ‘Nu hebben wij geen koekjes meer’, zegt Pad verdrietig. ‘Ja’, zegt Kikker: ‘maar we hebben wel een heleboel wils-kracht!’ ‘Die mag je wel van mij houden, Kikker’, zegt Pad: ’ik ga nu naar huis om een taart te bakken’.

Voor iemand die erg van koekjes houdt, is dit een onweerstaanbaar verhaal. Wat wij in deze tijd nodig hebben is een heleboel zelfbeheersing: erg je best doen om iets niet te doen wat je eigenlijk graag wilt. Maar ja, een mens kan niet leven bij zelfbeheersing alleen. Als je niet wilt denken aan de roze olifant, dan zie je hem opeens overal opduiken. Als je geen koekjes wilt eten, dan ligt ieder koekje je met grote ogen aan te kijken: eet mij toch op!

Naast zelfbeheersing heeft een mens ook iets nodig wat je - toegegeven, het is een wat vreemde uitdrukking - een uitlaatklep zou kunnen noemen: naar de vogeltjes luisteren, een stuk hardlopen, piano spelen en noem maar op.

Maar misschien is er nog een andere manier om de zelfbeheersing vol te houden. Dat is door aan de ander te denken, van wie je hoopt dat die niet besmet raakt. Naast Kikker en Pad ga ik te rade bij Paulus van Tarsus. Die schrijft aan de gelovigen van Filippi: ‘Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle bescheidenheid de ander belangrijker dan uzelf. Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander.’(Filippenzen 2, 3 en 4). Mooi gezegd, Paulus!

Dan wordt het dus iets als: erg je best doen om iets niet te doen omdat je graag wilt dat het de ander goed gaat. Ook best lastig trouwens!

----------------------------------Tjalling Huisman-----------------------------------------

Brieven

In de komende nummers van SAMEN staan de brieven uit de eerste hoofdstukken van Openbaringen op het programma. Het leek de redactie een spannende uitdaging om, met deze brieven in het achterhoofd, brieven te schrijven aan de wijkgemeenten van de PGE. Aanvankelijk was het de bedoeling om pastores, die ooit in onze wijkgemeentes hebben gestaan, te vragen deze brieven te schrijven. Brieven die naast bemoediging ook een kritische noot zouden bevatten. Geheel naar analogie van de brieven uit Openbaringen dus. Uiteindelijk is er voor gekozen dat de huidige wijkpredikanten de genoemde brieven als thema voor de komende hoofdartikelen zullen nemen.

Een brief is een intrigerend medium om boodschappen mee over te brengen. Wellicht tegenwoordig een beetje ouderwets, maar toch. Je kunt met een brief je liefde of excuses overbrengen, je kunt iemand bemoedigen of (constructief) bekritiseren, een moeilijke boodschap overbrengen of iets nog eens helder samenvatten wat je mondeling hebt besproken. In het openbaar bestuur wordt de brief nog wel eens gebruikt. Zo schreef de burgemeester van Nijmegen een brief aan alle inwoners van zijn stad om hen te bedanken voor het naleven van de coronamaatregelen, het omzien naar elkaar en om hen aan te sporen nog even vol te houden. Ook tussen Kamer en Kabinet vindt er regelmatig een briefwisseling plaats. Voordeel is dat de schrijver er goed over kan nadenken en de lezer het nog eens kan nalezen. Ikzelf schreef regelmatig brieven aan mijn lief en af en toe aan mijn kinderen als ik iets moest rechtzetten wat ik niet vis á vis durfde te doen.

Ook in de Bijbel wordt regelmatig gebruik gemaakt van brieven. Met de brieven van Paulus uit het Nieuwe Testament zijn de meesten van ons natuurlijk wel vertrouwd. Met die van Petrus, Jacobus, Judas en Johannes misschien wat minder. Maar ook in het Oude Testament zijn brieven terug te vinden. Zo schreef Izebel (vrouw van Achab) een brief aan de bestuurders van Jizreël, om Nabot te beschuldigen en uiteindelijk te stenigen, schreef Hizkia een brief aan zijn onderdanen om ze te bekeren en ze uit te nodigen voor het Paasfeest, had Nehemia een briefwisseling met zijn vijanden toen hij met de herbouw van Jeruzalem bezig was en ook in het boek Ester spelen brieven een belangrijke rol bij zowel recht als onrecht. Tenslotte gebruikt Jeremia een brief om de koop van een stuk land te bezegelen. U ziet het: je kunt een brief voor van alles en nog wat gebruiken. En het geschreven woord is misschien wel net zo krachtig als het gesproken woord!

Tot nu toe ging het over brieven van mensen aan mensen, de brieven uit Openbaringen echter worden door iemand (Jezus) in een droom aan Johannes gedicteerd en zijn gericht aan de engelen van zeven gemeenten. Er vindt dus een briefwisseling op ‘hoog’ niveau plaats! Een ‘geschreven woord’ in het kwadraat dus eigenlijk! Uiteindelijk wel bedoeld voor de ‘gewone’ leden van die gemeenten, denk ik. En ook in die brieven wordt bemoedigd, kritiek geleverd en tot volhouden opgeroepen. Ik wens onze predikanten veel wijsheid en durf toe bij het vertalen van die ‘hoge’ briefwisseling naar het ‘gewone’ kerkvolk van de wijkgemeenten van de PGE.

---------------------------------------Bernard van Weeghel-------------------------------

’t Hemeltje in tijden van corona – deel 5

Het volgende deel in de feuilleton: ’t Hemeltje in tijden van corona.

Dit 5^e deel verschijnt begin maart. Heel misschien is er dan kans op een beetje versoepeling in de maatregelen. Maar tot die tijd: lock-down en avondklok.

We hebben dan sinds medio december te maken met strengere regels en sinds half januari zelfs met een avondklok.  Dit om te voorkomen dat de diverse varianten van het corona virus nog meer mensen besmet. Voor ’t Hemeltje geldt nog steeds: we zijn open met in achtneming van de RIVM Maatregelen én de 1,5 meter.

December was geen feestmaand dit jaar. Er was geen bingo met Sinterklaas. De huiskamer was wel versierd in kerstsferen maar de kerstboom kon niet geplaatst worden vanwege de beperkte ruimte. Er was geen kerstdiner. Maar gelukkig hadden onze kokers voor beide kerstdagen een super lekkere maaltijd gekookt: de Boeuf Bourguignon en de kip met champignons waren overheerlijk. Na de kerst zijn we  nog een paar dagen open geweest. Dit jaar zijn we voor het eerst niet open geweest op 1 januari. Want op 1 januari is de nieuwe opzet van de maatschappelijke opvang van start gegaan. De daklozen kunnen nu terecht bij de centrale inloop van 9.00 tot 17.00 uur in het gebouw van het Leger des Heils aan de Visserstraat. Een hele verandering voor alle gasten, maar ook voor ons. Het is wennen voor iedereen. We zijn nu ruim een maand verder. We zien dat deze veranderingen tijd nodig hebben.

Daarnaast zijn er nu ook weer extra locaties geopend voor 24-uurs opvang voor alle niet-rechthebbenden (denk aan mensen uit Oost-Europa). Kortom voor veel mensen is er een tijdelijke plek vanwege corona en later in februari ook vanwege de strenge winter.

En zo zijn we bijna een jaar verder, een heel raar jaar. We hebben minder gasten per middag in huis vanwege alle maatregelen. We hebben vrijwilligers zien komen (nieuwe mensen) en gaan (afscheid genomen na jarenlange inzet). Mensen hebben wel goed aan ’t Hemeltje gedacht (veel giften). Ook een jaar waarin we als Hemeltje gekozen hebben om –zelfstandig- ons te blijven inzetten voor de dak- en thuislozen. Een gevolg van zelfstandig blijven is de afwijzing van de subsidie door de gemeente. Misschien heeft u dat ook gelezen. Maar dankzij de fondsenwerving die we al gestart waren, hebben we voor 2021 van een fonds een grote bijdrage ontvangen. Maar we zijn er nog niet. We hebben uw steun hard nodig, ook financieel. Die steun hebben we nodig voor nu en voor de toekomst van ’t Hemeltje. We blijven u op de hoogte houden.

-----------------Namens het bestuur, Jeannet Venekamp-----------------------------

Kerkmuziek

Ik zal mij eerst even voorstellen. Ik ben Jos Dijkshoorn en ben al jaren één van de muzikanten bij de Ontmoetingskerk. Ik ben opgegroeid in Pijnacker en heb een hervormde opvoeding gehad. Als kind was ik gefascineerd door het kerkorgel in de dorpskerk en de imposante klanken die de vaste organist Cees Poot met dit instrument kon maken. De zware bas van de 16 voets orgelpijpen die je in je buik voelde, de galm in het kerkgebouw, dat orgel wilde ik ook leren bespelen!   Ik ben op m’n 7^e op orgel les gegaan. Voor het orgelfonds werd jaarlijks een concertavond georganiseerd waarbij jeugd iets op het orgel van de dorpskerk mocht spelen. Ik vond dit een geweldige ervaring om op dit orgel met publiek zelf te mogen spelen. In m’n jeugd ben ik natuurlijk ook met populaire muziek in aanraking gekomen en werd rock muziek mijn muzieksmaak. Beukende bassen, scheurende gitaren en maatschappij kritische liedteksten. Ik heb mezelf in die periode leren gitaar spelen. Op mijn 16^e ben ik samen met m’n ouders naar Olst verhuisd. In Olst was een oude gereformeerde organist die doof aan het worden was en dus niet meer in staat was om de kerkdienst te begeleiden. Er was behoefte aan een nieuwe organist en zodoende heb ik in de gereformeerde kerk in Olst m’n debuut gemaakt als kerkorganist .

Het kerkorgel en orgelmuziek is diep in de traditie van protestants Christelijke kerken geworteld. Ik vind het een mooie traditie maar het behoud van deze traditie is niet het doel. Tijd en het leven gaan altijd door en zijn progressief en vernieuwend. Ik geloof dat God, de schepper van hemel, aarde, tijd en het leven dus ook progressief en vernieuwend is. In deze overtuiging vind ik het belangrijk om mooie tradities wel voort te zetten, maar wel te blijven vernieuwen door verbinding te zoeken met de tijd waarin we leven.

In mijn orgelmuziek keuze: voor de dienst, na de woordverkondiging, tijdens de collecte, avondmaal en na de dienst, probeer ik mij altijd te laten leiden door het thema van dienst, zodat het verbinding maakt met de boodschap van de predikant, tijd van het jaar, actuele gebeurtenis en of de beleving van de kerkgangers. Zo heb ik ook zo nu en dan die verbinding gevonden in populaire muziek en speel ik een orgelbewerking van een populair muziek nummer. Ik vind het mooi om na afloop van de dienst soms van kerkgangers te horen dat ze de muziek herkenden en vertellen wat het bij hen voor gedachten of gevoel opriep. In de volgende alinea’s wil ik mijn keuze van een aantal van deze populaire muziek nummers toelichten en aangeven wat voor gedachten of gevoel ze bij mij oproepen:

“Turn, turn, turn”: Dit lied is van “The Byrds” en kwam uit in 1965. Het is geschreven door Pete Seeger. Hij gebruikte de letterlijke tekst uit het Bijbelboek Prediker 3:1-8 over de verschillende tijden in het leven. De tekst “turn, turn, turn” komt telkens terug. Verschillende tijden in het leven wisselen elkaar als een wetmatigheid af. Je kunt deze wisselingen passief ondergaan, maar je kunt er ook voor kiezen om slechte tijden te keren.  “Turn” kun je ook interpreteren als actief omkeren of bekeren.

“What if God was one of us”: Dit lied is van Joan Osborne en kwam uit in 1995 op het album “Relish”. Het nummer gaat over de gedachte: Wat nu als God een heel gewoon mens zou zijn en niet een grote en geweldige onzichtbare God op afstand? Hoe zou God er dan uit zien. Wat zou je God willen vragen? Het nummer is kritisch op hoe sommige mensen beweren dat God groot en geweldig is, maar dat daar voor anderen niet zoveel van te merken is of zelfs het tegenovergestelde. Wanneer je contact zoekt met God blijft het stil op de gebedstelefoonlijn.

God is al eens een gewoon mens geworden in Jezus. Ik vraag mij af hoe het geweest zou zijn wanneer ik in die tijd geleefd zou hebben en ik over Jezus zou horen en hem zou kunnen zien en spreken. Hoewel Jezus niet meer als mens onder ons is, heeft Hij ons geleerd dat wij Hem in de mensen om ons heen kunnen herkennen. Wat betreft het beeld van Gods grote afwezigheid, geloof ik dat wij Christenen een belangrijke taak hebben om een Gods beeld te verspreiden, dat wanneer je je openstelt voor God, God overal te vinden is: In de natuur, materie, objecten, dieren en mensen om je heen. God is niet ver weg, onzichtbaar en stil aan de telefoon, maar overal aanwezig. Ik geloof dat wanneer je iets van God wil merken het meer een kwestie van jezelf openstellen is voor God dan praten tegen God.

“With or without you”: Dit lied is van “U2” en kwam uit in 1987 op het album “Joshua tree”. Het nummer gaat over tegenstrijdige gevoelens in een liefdes relatie. Het verlangen om samen te zijn, maar het toch eigenlijk ook niet te kunnen. Het gaat over een menselijke relatie, maar dit spanningsveld kun je soms ook in je geloof in God voelen. Er zijn soms tijden dat je worstelt met vragen en even niet met God maar ook niet zonder God kan. 

“Mag ik dan bij jou”: Dit lied is van Claudia de Breij en was het openingslied van haar cabaret programma 'Hete vrede'. Het lied gaat over bij iemand bescherming en troost zoeken maar ook bescherming en troost bieden in spannende en of moeilijke tijden.  Je kunt ook troost en bescherming zoeken en vinden bij God.

Door een bewerking van dit soort populaire muzieknummers te spelen op het orgel hoop ik onze bestaande kerkmuziek tradities uit te breiden door verbinding te maken met de tijd waarin we leven. Ik hoop dat onze goede protestantse traditie in beweging met onze tijd mee zal blijven gaan, zodat ook jongere generaties zich in deze steeds vernieuwende levende traditie zullen blijven herkennen, thuis voelen en geïnspireerd God blijven zoeken en volgen.

----------------------------------Jos Dijkshoorn---------------------------------------

Rolmodellen

Zonder dat veel mensen het zich realiseren is 11 februari een bijzondere dag. Althans, voor mensen in de bèta wetenschappen, zoals ik. Deze dag is gereserveerd voor ‘The international day of girls and women in science’. TINT heeft deze onbekende feestdag op de kaart gezet op de Technische Universiteit Eindhoven (TU/e). Onder leiding van powervrouw Ana (mijn collega student-assistent) en in samenwerking met WISE (Women In Science network Eindhoven) is er een traditie ontstaan, dat wij deze dag jaarlijks vieren. Vorig jaar mocht ik er bij zijn als vrijwilliger, wat ontzettend eye-opening en sfeervol was. Dit jaar mocht ik mee doen met de organisatie voor alweer de 3^e editie van deze viering. Deze keer was het een unieke variant, zoals bij vele evenementen, omdat het online plaatsvond. Het was in het begin van de organisatie demotiverend, omdat de sfeer van een online evenement vaak te kort schiet. Gelukkig hebben we niet opgegeven.

We kwamen tot het thema ‘Growing towards a role model’. Hierbij was het doel om langs de fases te gaan die een rolmodel in de academische wereld doorloopt. We stippen de 3 belangrijkste punten aan; de studiekeuze na de middelbare school, de keuze om na je studie promotieonderzoek te doen (PhD) en als laatste de verdere ontwikkeling tot professor op de universiteit. Er werd besproken hoe we meer meisjes van de middelbare school kunnen interesseren voor techniek. Een PhD studente vertelde over haar ervaring en een assistent professor vertelde het volledige verhaal van haar academische carrière, de positieve kanten, maar ook de tegenslagen. Daarnaast hoorde er ook een interactieve opdracht bij elke stap.

Verrassend genoeg zat vanaf het begin af aan de sfeer al in het evenement. Het diverse publiek bestaande uit werknemers en studenten van de universiteit en hogeschool was erg betrokken. De gesprekken gingen in de pauzes levendig door en er was een enthousiaste uitwisseling van tips en inzichten. De grote gemene deler van de avond was hoe zelfvertrouwen een belangrijke rol speelt in de keuze van meisjes en vrouwen. Dat weet ik zelf maar al te goed. Het heeft mijn natuurkundeleraar aardig wat tijd gekost om mij te overtuigen dat ik goed genoeg was voor de universiteit. Ook andere vrouwen gaven aan dat zij nooit hun dromen hadden gevolgd als er niet iemand was geweest die hen steunde of inspireerde. De rolmodellen zijn dus nauw verbonden met het thema zelfvertrouwen. Gelukkig hoeft een rolmodel niet ver van je af te staan, veel dames gaven aan dat hun moeder of oma hun rolmodel was. Zo is dat ook bij mij. Mijn oma heeft mij geïnspireerd om mijn dromen te volgen, ondanks dat dat misschien ‘ongebruikelijk’ is. Zelf ging zij geneeskunde studeren in een tijd waarin studeren nog echt een mannen-privilege was. Ik zou nog hele boeken over haar kunnen schrijven, maar helaas is mijn maximum aantal woorden bereikt. Mocht uw interesse gewekt zijn, dan kunt u op de TINT podcast (zie www.tint-eindhoven.nl) luisteren naar mij en mijn mede-organisatoren over onze rolmodellen.

--------Nuriye van Lamoen, Event organizer/student-assistent bij TINT-----

Colors Of The Wind

Dit liedje uit de Disney tekenfilm Pocahontas is echt een ‘hartenliedje’ voor mij. Behalve de prachtige muziek die het verhaal zo mooi verbeeldt, spreekt de tekst me ook aan. Voor mij vertelt het liedje hoe mooi de wereld kan zijn, maar dat je de natuur moet leren waarderen en dat dat niet gemakkelijk gaat. Zo leer je open te staan voor de wereld om je heen en dus ook voor de mensen om je heen. Ik zelf houd ontzettend veel van wandelen in de natuur, het liefst wanneer de wereld net ontwaakt of wanneer de zon juist ondergaat. Als ik dan bijvoorbeeld het bos vlakbij ons huis in wandel, heb ik niet het gevoel dat het bos van mij is, maar dat ik juist van het bos ben. En als je dan af en toe eens even stilstaat en luistert, vergeet je bijna dat er auto’s, vliegtuigen en mobieltjes bestaan. Een heerlijk gevoel vind ik dat. Ik voel me dan ook altijd bevrijd wanneer ik mijn telefoon thuis laat voor een wandeling. Dat is voor mij de meest voor de hand liggende diepgaande laag bij de tekst van dit liedje. Maar de tekst van het laatste refrein en couplet vind ik nog het belangrijkst.

“How high will the sycamore grow
If you cut it down, then you'll never know
And you'll never hear the wolf cry to the blue corn moon
For whether we are white or copper skinned
We need to sing with all the voices of the mountains
We need to paint with all the colors of the wind

You can own the Earth and still
All you'll own is Earth until
You can paint with all the colors of the wind”

Hier zitten voor mij de belangrijkste actuele maatschappelijke vraagstukken van dit moment in verwerkt. Het effect van het grootschalig kappen van bomen en bossen is het eerste dat wordt benoemd. ‘Wie de bomen rooit, hoort het antwoord nooit’. Daar zal de mens spijt van krijgen. Men zal dan nooit ‘de wolf horen huilen onder de zilveren maan’ en dus nooit de pracht van de natuur horen, zien en voelen.
Het tweede stuk gaat over één van de mooiste dingen die we op aarde hebben. Een oneindig kleurenpalet. Veel van die kleuren heeft het menselijk oog nog niet eens gezien. Slechts een klein deel van dat palet is terug te zien in het lichaam van de mens. En dan zijn die kleuren ook nog eens verschillend per mens. We zijn dus allemaal uniek. Dat vind ik prachtig.
‘We need to sing with all the voices of the mountains, need to paint with all the colors of the wind’ Het is eigenlijk zo gemakkelijk. Doe de natuur niets en je krijgt er heel veel moois voor terug.
En dan die laatste drie regels. Wij mensen willen alles domineren en denken de touwtjes in handen te hebben. Maar ‘Wie de aarde zo begeert, vindt slechts aarde tot hij leert: Het te zien in alle kleuren van de wind.’
Wanneer ik dit nummer hoor of zing denk ik aan de lastige opgave die ons mensen nog te wachten staat en waar we al stap voor stap mee bezig zijn. Voor het eerst in de geschiedenis, moet de gehele mensheid samenwerken om onze gezamenlijke planeet te beschermen voor de ergste gevolgen van klimaatverandering. En ik geloof dat dat kan. Maar pas als we allemaal begrijpen: ‘Blijf niet doof voor alle stemmen van de bergen, blijf  niet  blind voor alle kleuren van de wind’.

De volledige tekst van het lied is te vinden op https://www.songteksten.nl/songteksten/39524/pocahontas/colours-of-the-wind.htm

-------------------------------Floortje Jansen-------------------------------------------

februari 2021 met thema: "Zingeving" Lees meer...

Zoekende zielen

Elke keer als ik met de auto de rondweg neem, zie ik ergens op een plein in Gestel een lange rij mensen coronaproof opgesteld. Op elk uur van de dag. Met een steek van jaloezie neem ik het waar: stonden de mensen maar net zo in de rij voor de kerk! Wat is daar voor lekkers te halen? Ik ben het niet live gaan uitvogelen, maar kwam door wat omzwervingen op internet tot de conclusie: iets wat je in hogere sferen brengt.

Nou, dat hebben we in de kerk ook in de aanbieding. En toevallig zie ik (nou ja zag ik….voor de lockdown) voor de kerk elke zondag ook mensen coronaproof in de rij staan. Goed, weliswaar alleen op zondag, maar toch! En terecht!

Ik ben altijd onder de indruk geweest van de gedachte dat de mens een onaf dier is. Een dier wordt helemaal geleefd door z’n instinct: eten, slapen, (a)sociaal gedrag, voortplanting. Meer kan ik voor een dier niet bedenken, maar ik ben dan ook een onaf dier. De cirkel van mijn bestaan is niet gesloten, er zit een gat in. Dat gat geeft mij de mogelijkheid om na te denken over wat mijn leven zin geeft.

Allerlei geloven en filosofen zijn er voortdurend mee bezig (en geweest) om een zinnige invulling voor dat gat te bedenken. En vele mensen hebben daar op hun eigen wijze gestalte aan gegeven.

Heel menselijk zit er ook in ieder mens wel de neiging om het gat te vullen met goederen: een mooie auto, een voorbeeldig huis, een authentieke vakantiebelevenis die je het bijzondere gevoel kan geven dat je tijd en geld zo wel héél zinnig besteed zijn.

En je kunt natuurlijk ook zo nu en dan dat gapende gat in je zingeving verdoven, na een tijdje in de rij te hebben gestaan ergens langs de rondweg voor iets dat je in hogere sferen brengt. Ieder mens heeft van tijd tot tijd wel wat verdoving nodig.

De kerk heeft geen monopolie op het nadenken over zingeving of het stellen van levensvragen. Maar ik vind dat wij als kerk wel een taak hebben om mensen te helpen er over na te denken. Niet om de antwoorden, maar om het stellen van de vragen. Om het gebied te verkennen en de vragen levend te houden: Is dit bestaan er zomaar? Hoe kan ik het beste leven? Mag ik zijn wie ik ben? Hoe word ik mijzelf? Wat betekent de ander voor mij? Wat is mijn rol of roeping in deze wereld?

Ik vind het belangrijk dat wij als kerk naar buiten reiken. De kerk is tenslotte geen gesloten club van Bijbeluitleggers of een vereniging tot beoefening van de juiste liturgie, de kerk is het levende lichaam van Christus. Altijd op zoek naar waar Christus te vinden is in onze wereld.

De vraag is dus voor mij hoe wij als kerk vorm kunnen geven aan deze missie.

Dit klinkt verdacht veel naar zieltjes winnen: kerk en missie. Twee handen op één zelfgenoegzame buik. Een buik van colportage: dat je mensen opscheept met een hemelsverzekering waarop ze eigenlijk helemaal niet zaten te wachten.

Het gaat zeker om zieltjes winnen, maar dat zouden best wel eens de zieltjes van ons-van-de-kerk kunnen zijn. De missie is niet het eigendom van de kerk, de missie is eigendom van God. In de missie van God kan de kerk niet meer doen dan dienend aanwezig zijn, opmerkzaam en luisterend, vragenstellend en zoekend; steeds gespitst op waar Christus te vinden is. De kerk weet dan misschien wel waar ze het zoeken moet, maar steeds opnieuw moet zij zelf gevonden worden.

Fantastisch als er zieltjes voor Christus gewonnen worden, maar het is niet zo dat ik automatisch de weter ben en de ander (buiten de kerk) de niet weter. Integendeel: in onze wereld zijn wij allemaal zoekende zielen.

Als de kerk naar buiten treedt, zal ze dat zonder grote woorden moeten doen: luisterend, vragend. Vanuit het geloof dat Gods liefde naar iedereen uitgaat.

De verkondiging van dat geloof zal ze alleen moeten doen als mensen er om vragen. En natuurlijk op zondagmorgen in de dienst, waarin de gemeente er steeds weer aan herinnerd moet worden dat Gods liefde naar jou – en ieder ander – uitgaat. Dat er in dit onverschillige universum een liefde is die jou omarmt.

De kerk kan naar mijn mening het zoeken van zielen niet overlaten aan Happinez of aan Jehova’s getuigen, om maar eens twee uitersten te noemen. Niet aan Happinez (hoe onderhoudend ook om te lezen) omdat daar het zoeken uitwaaiert en uiteindelijk niet tot antwoorden komt. Niet aan de Jehova’s (hoe vol goede bedoelingen ze ook zijn) omdat daar het zoeken wordt gesmoord in het slikken van een complete set leerstelligheden.

Mensen hebben de ruimte nodig om echt te zoeken. Wie zoekt kan gevonden worden.

Hoe wij als kerk zoekende zielen (die daar voor open staan) kunnen helpen over levensvragen na te denken en in gesprek te gaan? Tja, misschien heeft iemand een ideetje?

 -----------------------------------Tjalling Huisman------------------------------------

Binnen de kerk is zingeving onzin

Tijdens zijn hoogleraarschap in Leiden schreef Miskotte “Als de goden zwijgen”, een aangrijpend, maar zeer moeilijk boek. Hij schreef het voor “de gemeente”, maar tot zijn verbijstering moesten zelfs theologen dat boek meermalen lezen om het uiteindelijk te begrijpen.

Miskotte zelf was een groot liefhebber en kenner van Mahler's nogal gecompliceerde muziek, die soms met wel duizend muzikanten moet worden uitgevoerd. Dat is wat anders dan een riedeltje van Vivaldi. Mahler schreef negen omvangrijke en ingewikkelde symfonieën. Een vriend en zijn vrouw trokken daarom de telefoon uit het contact om, ieder op een bank liggend, ongestoord naar een Mahler-symfonie te kunnen luisteren. Zó heb ik vaak het gevoel dat ik voor een Miskotte-tekst net zo moet gaan zitten (neen, zeker niet liggen!) als voor een Mahler-symfonie.

Als beginnend student heb ik buitengewoon geboeid naar Miskotte geluisterd, hoewel ik er toen weinig van begreep. Een uitspraak van één van zijn eerdere kerkgangers zou mij toen uit het hart gegrepen zijn: “Ik begrijp hem niet, maar hij begrijpt mij”. Hij begreep ons tóen (in 1956, na de oorlog!) beter dan wijzelf!

Dat kun je vooral zeggen van het magistrale begin van dit boek. Daar analyseert hij de tijd waarin wij toen leefden. En achteraf -zeggen Miskotte-kenners- begreep hij zijn tijd beter dan zijn tijdgenoten zelf. Hij voorspelde namelijk de komst van de vierde mens, de van zijn grond losgeslagen, nihilistische mens, die van 'god noch gebod” meer weet en die zich nu alom roert, waardoor de ene na de andere kerk gesloten wordt.

Ik bezocht vijf jaar geleden mijn toen 90-jarige Sneker oud-collega en kerkhistoricus Dr. Klaas Witteveen, die treurig opmerkte: “Toen ik begon hadden we het enorm druk met kerkopbouw. Van alles moest nieuw worden opgezet. Maar moet je nú eens zien......!” In die opbouwtijd schreef Miskotte zijn boek! Met profetische blik heeft Miskotte dit dus voorzien!

Hij zegt -en dat is buitengewoon ontnuchterend- dat die vierde, nihilistische mens door de derde is voortgebracht en die derde dat is de mens die stoelt op het Griekse en christelijke denken. “De mensen die nu in de kerkbanken zitten zijn de nihilisten van morgen”, schreef hij. Dat betekent dus dat de kerk zelf ook oorzaak is van die teloorgang, omdat in de kerk de Schrift niet grondig genoeg gelezen is. En daarom graaft Miskotte de diepte in en ontdekt hij, dat de theologie van het Oude Testament (door joden Tenach genoemd) nauwelijks leeft in de kerk, waardoor ook de aardsheid van de verkondiging tekort komt. Hij noemt dat het (veronachtzaamde) “tegoed” van het Oude Testament. Natuurlijk bevatten alle bijbelvertalingen wel het Oude Testament, maar het speelde een ondergeschikte rol. Het was hooguit de toegangsweg naar de hoofdweg: het Evangelie. Dat geïsoleerde Evangelie heeft in onze cultuur een hoge vlucht genomen. Maar nu blijkt dat men er zich alom meer en meer van af keert.

Twee voorbeelden. Verheugd begroette ik eens een kerkganger die ik al lang niet meer had gezien. Hij bleek echter alleen vanwege zijn vrouw, die koffie moest zetten, meegekomen te zijn. “Maar zelf geloof ik er helemaal niks meer van” zei hij. Orthodox-christelijk opgevoed, jazeker! Ik hoorde het zijn zus, later, toevallig precies hetzelfde zeggen.

En een ouderling wil bij voorkeur het Oude Testament lezen, want “ach, het Evangelie, dat zijn maar verhaaltjes....!”

De cultureel bepaalde lezing der Schrift (“waar gebeurd”!) is gaandeweg in duigen gevallen en het lukt de meeste mensen niet meer om de verhalen vervolgens met nieuwe oren beter te lezen.

En nu zou het de oplossing zijn om deze mensen, die zo diep teleurgesteld zijn samen met de jongeren die in het voetspoor van de afgehaakte generatie van (nog) niets weten, weer nieuwe zin (=betekenis) aan ons absurd geworden leven te geven?? Ik geloof daar helemaal niet in!

De zin van de kerk is immers de Schrift helder en kritisch tot klinken te brengen. Haar is een zeldzame tekst toevertrouwd waarbij wij tot leven kunnen komen. Die appelleert aan onze gehele existentie en kan ons veranderen, ja “aan wal brengen”! De nieuwe mens op de nieuwe aarde!

Laat zingeving over aan hen die helaas van niets meer weten. Maar laat het alsjeblieft geen (quasi) theologische term worden!

Ik geef een voorbeeld: In de eerste drie verzen van Genesis 1 wordt de gehele bijbelse verkondiging als met een bekkenslag geproclameerd.

Daar is sprake van de aarde vol woestheid, warboel en duisternis en van God die licht maakt. Het is uiteraard geen oergeschiedenis, maar de helaas nog steeds actuele schets van ons aller existentie!! Het godgeklaagde trumpisme en de aangetoonde aantasting van onze rechtstaat zijn daarvan een paar recente voorbeelden. De Duitse vertaling van Buber/Rosenzweig geeft de overbekende hebreeuwse woorden tohoewabohoe weer met irrsal und wirsal, een leven dus, waarbij je de weg kwijt en in volkomen verwarring bent, ja, in het stikdonker. En als God “Licht” roept, dan steekt hij geen kaarsje aan, maar dan doét hij iets: hij schept bevrijdende ruimte voor zijn mens. Als wij liturgisch een kaars aansteken moet dat een eerste begin zijn van dat wij daadwerkelijk het duister te lijf zullen gaan! Immers, in dat zelfde hoofdstuk staat dat de mens, die nieuwe mens dus, het beeld van God draagt, op hem gelijkt! Ook in zijn daden!

Die eerste drie verzen maken al duidelijk dat de Schrift een ethisch boek is, dat ons tot handelen aanzet! Als onze kerk al een kritisch woord spreekt, dan is dat vaak niet luid genoeg. Of het ontbreekt geheel! 

Een voorbeeld uit velen: had onze kerk de onvermoeibare vechters-tegen de bierkaai Omzigt en Leijten, niet dubbel en dwars moeten steunen? Ik heb het niet opgemerkt.

We hebben wel diepe bewondering voor Bonhoeffer die het opnam tegen Hitler en zijn Derde Rijk en daardoor geëxecuteerd werd, maar dat is zo lekker ver weg....

In het Evangelie staat dat wanneer je het licht op de kandelaar zet het ook  gezien wordt. Daar is dus liturgie het begin van de praxis.

Een kerk als hoopvolle tegenbeweging is als een licht dat niet onopgemerkt blijft! Licht in de duisternis, daar is grote behoefte aan!  Zoals dichteres Amanda Gorman, bij de inauguratie van president Biden zei: “We will raise this wounded world in a wondrous one!” of met woorden van rabbijn Jonathan Sachs: “Een gebroken wereld heel maken”.

-----------------------Chris Mondt   Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. -----------------------

Zin in het leven!

Wat geeft jouw leven zin? Waar kom je ’s ochtends je bed voor uit? Hoe ontdek je wat de zin van je leven is? En waarom is het belangrijk om dit te weten?

Veel mensen zijn vandaag de dag op zoek naar zin, aangezien die ‘zin’ voor velen niet meer eenduidig ingegeven is door geloof of traditie. Dat veel mensen zoeken naar zin, wordt onder andere duidelijk uit de populariteit van tijdschriften, artikelen en boeken die over dit onderwerp verschijnen. Het feit dat we nu leven in een tijd van crisis heeft dit zoeken naar zin alleen maar verder versterkt: zekerheden vallen weg en wat blijft er dan van waarde over?

Zelf heb ik onlangs het boek ‘De zin van het bestaan’ van Viktor E. Frankl gelezen. Een boek dat overigens niet onlangs geschreven is, maar al sinds de verschijning in 1946 (in het Engels, 1978 in het Nederlands) voor veel mensen van betekenis is gebleken. Het is het verslag van een psycholoog die in de Tweede Wereldoorlog meerdere concentratiekampen heeft overleefd en te midden van al deze gruwelijkheden het gedrag en de beleving van mensen (inclusief dat van hemzelf) heeft bestudeerd. Hij kwam daarbij tot de interessante conclusie dat, zolang een mens maar zin in zijn leven ervaart, hij het ergste lijden kan doorstaan. Zo bleek dat gevangenen, die een doel voor ogen hadden voor hun tijd na een (eventuele) bevrijding, een grotere kans hadden om te overleven. Een belangrijk doel dat Frankl zelf voor ogen had, was het publiceren van zijn onderzoek om daarmee anderen te kunnen inspireren. Na de oorlog heeft hij dit inderdaad gedaan en op grond hiervan heeft hij de ‘logotherapie’ ontwikkeld: een therapie waarbij de cliënt de zin van zijn of haar leven leert ontdekken en daardoor ook weer zin krijgt om te leven. Deze zin kan niet in algemene bewoordingen voorgeschreven worden, maar kan alleen door ieder individu in zijn of haar specifieke situatie gevonden en verwoord worden.

De vraag naar de zin van het leven speelt ook bij studenten een grote rol, al zullen maar weinigen dit letterlijk zo verwoorden. Eerder stellen zij de vraag naar een ‘richting om in te gaan voor de toekomst’ om op grond daarvan keuzes te kunnen maken. Laatst vertelde een student me dat hij het gevoel had een ‘dobberend bootje op een meer te zijn’, terwijl hij juist wind in de zeilen wilde voelen en een koers wilde aanhouden. Ik vind het mooi om studenten te vragen naar wat het is dat hen inspireert: Wat doe je graag? Waar loop je warm voor? Waar krijg je energie van? Op allerlei manieren nodig ik hen uit om te dromen over wat zij willen ervaren in hun leven. Niet zelden blijkt daar dan bij dat zij ook graag van betekenis willen zijn voor anderen en voor de samenleving. Vaak wordt zin ervaren in de verbondenheid met anderen en kun je vanuit wat jij graag doet jouw unieke bijdrage aan deze wereld leveren. Net als Frankl zijn onderzoek wilde publiceren om er anderen mee te inspireren. Soms vragen studenten waarom ik in de begeleiding niet meer nadruk leg op hun zwakke kanten om die te verbeteren. Blijkbaar verwachten zij dit en uiteraard is er ook de ruimte om moeilijkheden en worstelingen te bespreken. Toch ga ik bewust niet op zoek naar ‘zwakke kanten’, aangezien ik ervan uit ga dat het versterken van de inspiratiebronnen en kwaliteiten van mensen zoveel sterker werkt dan het sleutelen aan wat er ontbreekt. Bovendien wordt het zo een vreugdevol proces van het op zoek gaan naar wat er in jou leven bruist en graag het daglicht wil zien.

Uiteraard is deze zoektocht ook voor studenten in coronatijd lastiger dan in de tijd daarvóór. Veel dingen die je graag doet of zou willen verwezenlijken kunnen door alle maatregelen nu niet. Toch is er gelukkig ook nog veel wèl mogelijk. Zo sprak ik laatst een studente, die haar eerdere plannen om in het buitenland te gaan studeren in rook zag opgaan. Na even hiervan gebaald te hebben, kreeg zij de kans om deel te nemen aan een project voor jongeren om mee te denken met het ministerie van buitenlandse zaken. Zo kan zij toch haar passie volgen, zij het in een ander jasje. Het is mooi om dit soort mogelijkheden te zien ontstaan.

Bij TINT richten wij ons overigens niet alleen op zingeving. We zijn ook actief op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, levensvragen, spiritualiteit, religie en geloof. Het mooie aan zingeving is wel dat het religieuze en niet-religieuze studenten met elkaar verbindt. Tenslotte komt ieder mens vroeg of laat voor de vraag te staan: ‘wie ben ik en hoe geef ik mijn leven zin?’.

Het verhaal van Frankl laat ons zien, dat zelfs onder de zwaarste omstandigheden zin kan worden gevonden. Dit relativeert onze huidige situatie en moedigt ons aan om ook in deze tijd te blijven denken in mogelijkheden. Ook nodigt dit ons uit om onszelf de vragen de stellen: 1. Wat doe ik graag? 2. Wat kan ik goed? 3. Wat wil ik bijdragen aan de wereld waarin ik leef?

Deze vragen helpen te ontdekken wat jouw leven zin geeft. Waar je antwoorden op deze vragen op het spoor komt, merk je dat je ook steeds meer ‘zin om te leven’ krijgt, want: zin in je leven geeft zin om te leven!

------------Margit van Tuijl, studentenpastor/life coach bij TINT ------------

Samen naar 2022

Het nieuwe jaar 2021 is nog maar net begonnen en nu al vooruit kijken naar 2022?

Het jaar is niet gestart zoals we ons dat eind 2020 voorstelden. De hoop van een vaccin, versoepeling van de maatregelen, weer zicht op diensten met elkaar in de kerk, weer samen zingen, weer koffie drinken, we zagen ernaar uit. Maar een Britse variant gooide roet in het eten. En voor het hogere goed van ons aller gezondheid werden de maatregelen tot nu toe alleen maar strenger. Ik hoop en bid dat u het volhoudt en dat we toch blijven uitkijken naar betere tijden.

In de eerste vergadering van de algemene kerkenraad (AK) hebben we een belangrijk besluit genomen. Na een periode van kennismaken en gesprekken heeft de AK het voornemen uitgesproken om samen te gaan met de Protestantse Gemeente Sint Oedenrode, Son en Breugel (PG OSB).  De kerkenraad van PG OSB heeft medio januari een zelfde besluit genomen.

Ik heb u al in een eerdere bijdrage geschreven over de problemen die PG OSB ondervindt om als zelfstandige gemeente voort te blijven bestaan. Gelukkig zijn ze nog wel goed in staat vieringen, pastoraat en diaconaat vorm te geven. Het idee is dat we komen tot een bestuurlijke fusie, waarbij OSB als tweede vierplek onderdeel wordt van de Johannesgemeente. Daarvoor zullen nog diverse condities en afspraken worden uitgewerkt voordat, hopelijk eind dit jaar, een notariële akte kan passeren. Via de wijkkerkenraden wordt u binnenkort in de gelegenheid gesteld om op dit voornemen te reageren en/of vragen te stellen.

Zoals ik eerder schreef is dit mijn laatste kerkelijke seizoen als voorzitter van de AK. Op 1 juli leg ik na vele jaren mijn lidmaatschap van de AK neer. Ik ben blij dat ik u kan aankondigen dat Henk Grootjans, vanuit de Johannesgemeente, bereid is gevonden het voorzitterschap van de AK over te nemen. We hopen hem in de vergadering van april te benoemen. Aangezien ik de afgelopen jaren ook de rol van scriba vervul, zou het fijn zijn als ook deze plek snel door iemand kan worden ingevuld. Scriba zijn van de AK is een positie als spin in het web van de PGE. Het is onder normale omstandigheden niet veel werk: je hebt één of geen vergadering per maand, schrijft gemiddeld één uitgaande brief per maand en ontvangt gemiddeld 6 brieven per maand die geregistreerd moeten worden. Graag ontvang ik reacties (of vragen) op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. .

Ik eindig deze keer met een werelds citaat wat, dunkt mij, toch ook van toepassing mag zijn op ons samen zijn in de PGE en ons samen worden met PG OSB. Zoals Henry Ford zei: “Samenkomen is een begin; bij elkaar blijven is vooruitgang; samen te werken is succes.”

Ik wens u een hoopvol jaar toe.

-----------------------------------Benjamin Jansen--------------------------------------

Diaconale Jaaractie 2020

Met het SAMEN-nummer van oktober heeft u een brief over de Diaconale Jaaractie ontvangen.  In deze brief vroeg het College van Diakenen u om een financiële  bijdrage voor het diaconale werk dat de diaconie ondersteunt of verricht.
Zo is de diaconie onder andere actief betrokken bij het Diaconaal Inloophuis ’t Hemeltje, Open Huis Sint Cathrien, het Jongerenhuis, de Voedselbank, Steunpunt Materiële Hulpverlening ( SMH ), de kerstpakketten, de wekelijkse bloemengroet, het Protestfonds, alsmede het geven van leningen bij schuldhulpvragen of broodgeld aan medemensen met financiële problemen.
Wij willen alle gevers hartelijk bedanken voor hun bijdrage en het in ons gestelde vertrouwen :

De Diaconale Jaaractie heeft in 2020 ruim € 29.000,- opgebracht. Het College van Diakenen bedankt alle gevers van harte voor het in haar gestelde vertrouwen.
-----------------------------Wim Wiggers, CvD--------------------------------------------

Voedselbank

Afgelopen jaar steeg het aantal mensen dat in Eindhoven gebruik moet maken van de Voedselbank. Het blijft, in zo’n rijk land als het onze, beschamend dat het in onze samenleving niet lukt om armoede uit te bannen. Het blijft dus nodig om ons in te zetten voor armoedebestrijding.

Tegelijk is er ook goed nieuws. Er zijn  in 2020 veel meer giften binnen gekomen voor de Voedselbank dan in de jaren ervoor. In totaal kwam er meer dan 4500 euro binnen als bijdrage voor de Voedselbank. Dat geld kwam heel goed van pas, zeker omdat in 2020 vanwege de coronapandemie steeds meer mensen een beroep deden op de Voedselbank. Inzamelen van voedsel bij bijvoorbeeld de supermarkten bracht minder op dan gewoonlijk, vanwege de beperkingen door de pandemie. En dus is het geweldig dat we met elkaar in 2020 zoveel meer hebben bijgedragen aan de Voedselbank. Zodra het kan zal natuurlijk ook weer via het product van de maand op elke eerste zondag van de  maand ingezameld worden voor de Voedselbank. Veel dank aan iedereen die, op wat voor wijze dan ook, bijdraagt aan de Voedselbank!

-----------Namens de diaconie, Wim Wiggers, Antje Dekker -------------------

Bezinning in de 40dagentijd

Op 17 februari begint de 40dagentijd. Een tijd van bezinning. Toeleven naar Pasen als het feest van opstaan, van opstand tegen wat mensen klein houdt, van opstanding. Ik zal vast niet de enige zijn die merkt dat het met die bezinning en voorbereiding op Pasen het ene jaar beter lukt dan het andere jaar. Het gedoe van alle dag even laten voor wat het is, dat is nu eenmaal niet makkelijk. Toch denk ik dat we dit jaar meer dan ooit behoefte hebben aan inkeer en bezinning. De wereldwijde pandemie, de politieke verwarring in de wereld, de schrijnende vluchtelingenstromen vragen om bezinning, in je eentje en met anderen.

Een van de aspecten van bezinning in de 40dagentijd is de campagne van Kerk in Actie voor deze periode. Een campagne waarin we worden uitgenodigd om stil te staan bij wat er mis is in de wereld, bij wat wij kunnen doen in ons eigen leven en bij de tekenen van hoop.  Dit jaar is  het thema van de 40dagentijdcampagne van Kerk in Actie: Ik ben er voor jou. Dat thema  is geïnspireerd op de zeven werken van barmhartigheid. Hongerigen  te eten geven,  dorstigen te drinken geven, de naakten kleden, de vreemdeling onderdak bieden, de zieken verzorgen, de gevangenen bezoeken en de doden begraven. Er zijn zeven 40dagentijdprojecten, en bij elk project past een werk van barmhartigheid. Zo laten we bijvoorbeeld met de jaarlijkse Paasgroetenactie zien dat we aan gevangenen in Nederland en daarbuiten denken.

Anno 2021 klinkt zo’n  term als barmhartigheid misschien wel wat gedateerd. En mogelijk roept die term ook beelden op van ongelijkheid en van ouderwets goed doen met de bijbehorende dankbaarheid. In die zin zou ik het thema wel wat willen aanpassen. Van ‘ik ben er voor jou’, naar ‘ik ben met jou, we zijn samen’. Vanuit het besef dat ieder van ons zo nu en dan behoefte heeft aan gedeelde barmhartigheid. Behoefte aan verzorging en contact, aan beschutting en onderdak, aan eten en drinken. Soms letterlijk en soms figuurlijk. En wat zijn we dan rijk met elkaar! Denk bijvoorbeeld aan de opbrengsten voor de voedselbank , aan grote aantallen brieven die geschreven worden voor Amnesty International, aan de acties voor projecten in Moldavië. Allemaal tekenen van hoop, van samen zijn. Ik met jou en jij met mij. Op weg naar Pasen.  

-------------------------------------Antje Dekker-----------------------------------------

Revolutie

In de samenleving heb je te maken met verschillende overtuigingen en meningen. Soms zijn die heel sterk. Er zijn diverse politieke partijen en bewegingen met hun programma.

Demonstraties zijn tegenwoordig aan de orde van de dag. Wij hebben natuurlijk een mening over van alles. Die meningen kunnen veranderen, maar sommige overtuigingen laat je niet zo maar los. Denk maar aan je geloof en welke consequenties dat heeft. Of je politieke inzicht. Maar je merkt soms na jaren dat je inzicht veranderd is. Zo’n verandering kan langzamerhand plaatsvinden en ook wel opeens, doordat je overtuigd bent dat je het niet bij het rechte eind had en te lang je mening had volgehouden .

Ik moest hieraan denken, toen ik een onlangs verschenen boek las dat het proces beschrijft dat voorafging aan de onafhankelijkheid van Indonesië in 1949: Revolusi, door de Belgische historicus David Van Reybrouck. Het is bijzonder om een geschiedenis te lezen, waar je zelf een klein stukje van hebt meegemaakt. Destijds was de algemene opvatting dat Nederland die kolonie betrekkelijk goed had bestuurd, althans gedurende de twintigste eeuw. Het land was ontwikkeld en welvarend. Er kwamen belangrijke producten vandaan, zoals olie, thee, rubber, tabak en andere. Er waren scholen en er was hoger onderwijs voor Nederlanders en Indonesiërs. Het Evangelie werd verkondigd en er waren Indonesische kerken. In het plaatselijk bestuur werd de bevolking ingeschakeld en er was een Indisch leger. Onafhankelijkheid zou ooit wel bij stukje en beetje komen, maar dat zou nog wel een hele tijd duren, want de bevolking was er nog niet aan toe.

In werkelijkheid kwam van de export echter maar weinig ten goede aan de Indonesische bevolking. Er was verder een groot standsverschil en de leidende figuren van het bestuur waren allen blank. Er was wel al tientallen jaren een bewustwordingsproces bij intellectuele inwoners, maar daar werd met argwaan door het bestuur naar gekeken. Vooraanstaande personen, zoals de latere president Sukarno, werden zelfs geïnterneerd. Na de Japanse bezetting was de gedachte dat het Nederlandse bestuur weer gevestigd zou worden. Sukarno en Hatta, die met de Japanners hadden samengewerkt, riepen echter in 1945 de Republiek uit. De Nederlandse politieke partijen hebben zich jarenlang daartegen verzet, ook militair. Uiteindelijk moest de Nederlandse regering onder buitenlandse druk haar verzet opgeven. Maar de kleinere protestants-christelijke  partijen in het parlement hebben daar nooit mee ingestemd, ondanks het beroep dat onder anderen Johannes Verkuyl en andere zendingspredikanten ook op die partijen deden. De tegenstand van de protestantse partijen was gebaseerd op de mening dat Nederland  de wettige overheid was en tegenstand daartegen was revolutie. Daar stemde ik toen mee in. Bovendien hadden Sukarno en andere leiders met de Japanners gecollaboreerd.

Het heeft enige tijd geduurd voor in de protestantse kerken en partijen erkend werd dat het verzet tegen de Indonesische onafhankelijkheid onterecht was. Het is tragisch dat de politieke partijen zo lang zijn blijven staan achter een onhoudbare overtuiging, ten koste van veel slachtoffers. Voor mij was het aanleiding om je te realiseren dat je kritisch moet zijn ook op je eigen mening en overtuiging en bereid moet zijn om serieus te luisteren naar anderen.

----------------------------------Gerard van Gurp-------------------------------------

 Wat is dat eigenlijk :’ zingeving’

‘Kom jongens , nu aan de digi-les. Morgen is er een toets en dan moeten we vandaag nog goed oefenen.’

‘Ik heb geen zin vandaag. Ik baal van die saaie laptop puzzeltjes. Ik wil vanavond weer eens gezellig stappen in de stad. Mijn maten gaan ook. Ik  heb zin om erbij te zijn.’

De radeloze ouder die dit alles aan moet horen kan op verschillende zinnigheden wijzen :

• als je je lessen volgt kun je later een mooi beroep kiezen

• Als je thuis blijft voorkom je dat het Engelse virus dat in het dorp rondwaart een kans krijgt en werk je mee aan de gezondheid van onze gemeenschap.

Het eerste doel is een persoonlijke zingeving (wat wil ik worden)het tweede een sociale(in hoeverre voel ik mij verantwoordelijk voor anderen). Zingeving is geen gemakkelijk te definiëren begrip. Dit kleine voorbeeld laat zien dat zingeving meestal bestaat uit een opvolging van zingevingskoepels : het volgen van lessen wordt zinvol door de bovenliggende koepel van beroepskeuze en het thuis blijven wordt overkoepeld door een sociale ideaal of zingeving van het dragen van verantwoordelijkheid voor elkaar.

In 1943 publiceerde de psycholoog Maslow een ‘behoeftehiërarchie’ Die theorie kwam er – kort gezegd – op neer dat er verschillende behoeftenkoepels zijn die een mens wil bevredigen en dat er een verband is tussen die koepels ‘eerst overleven, dan zekerheid, vervolgens sociaal contact en erkenning en als hoogste zelfrealisatie. Ik ga dat nu allemaal niet uitleggen. Maar volgens Maslow moeten eerst de ‘nabije behoeften’ vervuld worden voordat de daarop volgende aan bod kunnen komen. ‘Eerst dit en dan pas dat’ Nader onderzoek heeft een aantal veronderstellingen uit dit model terecht discutabel gemaakt.

In het artikel van Margit wordt een voorbeeld aangehaald van iemand die zingeving van zijn leven na de oorlog als belangrijke motor heeft ervaren om de barre omstandigheden in gevangenschap te verdragen. Dit voorbeeld illustreert dat je wel degelijk aan zingeving op een ‘hoger’ niveau kunt nadenken en werken terwijl lagere behoeften als eten, drinken en veiligheid helemaal nog niet vervuld zijn.

Zingeving laat zich niet gemakkelijk definiëren. Het is toch weer net iets anders dan ‘behoeften’ al lijkt het er wel op. Laten we het maar noemen :’het uitstippelen van beelden over je voorgenomen bestemming’. Het vinden van zingevingsbeelden en de wijze waarop zij met elkaar in verband staan kan heel belangrijk zijn voor mensen die de koers kwijt zijn of  door teleurstellingen zijn lamgeslagen. Maar zingevingskoepels kunnen ook gevaarlijk zijn en tot bouwwerken van asociale of zelfs misdadige zingeving leiden. Een voorbeeld is de zingeving die Trump zijn aanhangers voorspiegelde en een fanatiek populistisch rechts extreem ideaal dat in de tweede wereldoorlog door SS’ers werd uitgedragen en waar je brokstukken bij verscheidene ultra rechtse groeperingen terug vindt.

Ik denk dat zingevings-studie niet om de vraag naar goed en kwaad heen kan : ethiek, religie en levensbeschouwing raken de ‘hogere’ koepels van zingeving die het gedrag van mensen kunnen beïnvloeden. Dat kan verklaren en rechtvaardigen waarom zowel psychologen als theologen met zingevingsvraagstukken bezig zijn.

In de praktijk van het functioneren van ons samenleven is het allemaal niet zo gemakkelijk om zingeving te begrijpen en te sturen. Mensen kunnen soms zo geobsedeerd zijn door directe concrete ervaringen of instellingen dat zij niet over de koepel van directe bevrediging heen kunnen kijken. Predikers van hoog verheven doelen kunnen roependen worden in de woestijn van kortzichtige behoeftebevrediging. als zij te ver weg blijven van wat voor de luisteraar zin en tegenzin bepaalt. Persoonlijke of relationele problemen kunnen het zicht op hogere koepels totaal wegnemen.

In de kerk proberen we met elkaar die ‘hogere’ koepels van religie en ethiek levendig voor te stellen. Soms te mooi om waar te zijn. Laten we proberen toch maar even op de tenen gaan staan om over onze nabije horizon heen te kijken. Misschien krijgen we af en toe weer perspectief in zicht.

--------------------------------------Jan Scheurer-------------------------------------

Nederlands asielbeleid! 

De Gazastrook (2x Texel) is de grootste openluchtgevangenis ter wereld. Er wonen twee miljoen mensen. Gaza grenst aan Israël en aan Egypte. De enige grensovergang met Egypte is sinds 2016 slechts twee keer geopend geweest.

Aan vluchtelingen uit Gaza wordt in principe geen asiel gegeven. Blijkbaar is leven bij 70% werkeloosheid, een militaire blokkade, een continue dreiging van bommen uit Israël en een onderdrukkend regime van Hamas goed genoeg om iemand terug te sturen.

Bij Vluchtelingen in de Knel hebben we een cliënt uit Gaza. Zijn problemen met Hamas vanwege vermeende spionage voor Israël werden door de IND niet geloofd. Reden hiervoor? Hij had ter onderbouwing van zijn asielaanvraag verschillende documenten overlegd, die de IND niet op echtheid kon beoordelen vanwege ‘een gebrek aan vergelijkingsmateriaal’. En aan die documenten ‘kon dus niet de waarde gehecht worden die cliënt eraan hechtte’. (aldus de IND)

Vol goede moed gaf hij zichzelf op voor een nieuw project, waarin de IND en de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) ook nogmaals naar de zaak moesten kijken. Hun besluit was: terugkeer!  Cliënt had zich in 2018 al eens tot de ambassade van de Palestijnse Autoriteiten in Nederland gewend en hij had op papier gekregen dat zowel terugkeer naar de Gazastrook als terugkeer naar de Westbank niet mogelijk was. Zijn vraag aan de DT&V was: ‘Zijn deze papieren niet genoeg?’  

‘Nee’,  was het antwoord, ‘want de situatie in Gaza kan sinds 2018 veranderd zijn’. Ja inderdaad, de situatie in Gaza is veranderd. Gaza is sinds 1 januari 2020 namelijk officieel niet meer geschikt voor menselijke bewoning (bron: rapport UNRWA: ‘Gaza in 2020: A Liveable Place?’). Maar dat was niet wat DT&V bedoelde.

DT&V bedoelde natuurlijk dat het zomaar kan dat de grens tussen Gaza en Egypte in 2020 wel weer eens open kan gaan. En dat je dan als Palestijn via Egypte, met een busje door de Sinaï wordt gereden met de kans dat je dan nèt op één van die dagen daar bent dat de grens met Gaza open is (in de afgelopen 4 jaar was dat dus 2 keer). 

Helaas dus geen ‘buitenschuld-aanvraag’ voor Palestijnen uit Gaza, maar een moeizaam proces om tegen beter weten in te proberen om terug te keren.

-----------------------Anouk, Vluchtelingen in de Knel-----------------------------

Kerk /geloof en kunst

Naast de diaconie en filosofische/theologische bespiegelingen heb ik nog een grote passie en dat is kunst, vooral beeldende kunst, waaraan ik mijn leven heb gewijd. Sommigen herinneren zich waarschijnlijk nog wel de installaties die ik in de Ontmoetingskerk heb gemaakt. Niet iedereen zag er iets in, vond het mooi. Nu vind ik schoonheid niet het belangrijkste kenmerk van kunst. Ons bestaan is vaak lelijk en dat mag, moet ook getoond worden. Nu begrijp ik best dat voor veel mensen, de meesten zelfs, iets mooi vinden juist samen met herkenbaarheid de toegangspoort tot kunst is. De mens wil graag verleid worden en zich niet overleveren aan iets dat hem totaal vreemd is. Toch zijn het juist deze gevoelens en behoeftes die de verbinding vormen met geloof, en de kerk als veilig thuis (althans zo zou het moeten zijn). Juist kunst kan voor het geloof iets toevoegen aan de bekende rituelen en gewoontes van de kerk. Bovenal is het een aanvulling op het Woord dat in de protestantse kerk zo’n belangrijke rol speelt. Ook zonder hoofdletter. Deze traditie is in tegenstelling tot de rooms-katholieke en de orthodoxe tradities hoofdzakelijk verbaal. Nu is er al iets veranderd. Het beeld, de verbeelding speelt in protestantse kerkdiensten steeds vaker een rol. Veel kerken bieden ruimte aan voor tentoonstellingen. Al veel langer is een kindernevendienst zonder een plaatje en een tekening ondenkbaar. Hoewel ook hier door creativiteitsontwikkeling en prikkeling van de fantasie een bodem wordt gelegd voor ontvankelijkheid van kunst, is dat toch iets anders.  Een plaatje bij een praatje is géén kunst.

Mag kunst in de kerk omstreden zijn? Mag het een beeld laten zien dat strijdig met christelijke waarden wordt ervaren en misschien kwetsend is, of is dat vloeken in de kerk? Naakt wordt meestal als niet passend ervaren. Is dát altijd zo geweest? Drie jaar geleden werd 400 jaar Dordtse synode gevierd met een mooie tentoonstelling. Ik nam onlangs een geschrift ter hand dat ik bij die gelegenheid had gekocht maar nog nauwelijks gelezen. Er staan veel mooie artikelen in onder meer één over de plaats die kunst innam bij de sobere calvinist. Er komen een aantal belangwekkende aspecten aan de orde. De zeventiende-eeuwse gegoede burgerij verzamelde graag kunst. Daartoe behoorde ook de politieke elite die zonder uitzondering gereformeerd was, maar niet altijd sober. Kunst gaf status die men graag wilde laten zien. Zo was er een groot schilderij van Ferdinand Bol, waarin de Amsterdammers  Wigbold Slicher en Elisabeth Spiegel zich lieten afbeelden als Paris en Venus mét ontblote borst.

Al jaren bestaat de website Artway.eu die wekelijks een beeldmeditatie publiceert. Marleen Hengelaar-Bookmaker initiatiefneemster en stuwende kracht achter deze website publiceerde onlangs een boek: ‘Kunst D.V.’. DV betekent hier Deo Volente, dus voorgelegd aan God. De ondertitel luidt ‘(Neo)calvinistische perspectieven op esthetica, kunstgeschiedenis en kunsttheologie'. Ik stel me voor dit boek de komende tijd nader onder de loep te nemen.

Alles bij elkaar een mooie aanleiding om de redactie van SAMEN voor te stellen een nieuwe rubriek te starten getiteld ‘kerk / geloof en kunst’. Naast beeldende kunst dient ook poëzie en muziek een plaats te krijgen. Te denken valt ook aan architectuur, theater en dans.

De redactie reageerde positief. In ‘zuid’ wordt inmiddels geprobeerd een groepje rond dit thema te vormen en misschien kan dit wel Eindhoven breed om de wijkgemeenten van informatie en ideeën te voorzien. U kunt zich bij mij melden.

-------------------------------------Leo Steinhauzer------------------------------------

Groei

Om 6.00 uur gaat de wekker op een zaterdag in november. Ik sta op en maak me klaar om te vertrekken. Iets voor 7.00 uur stap ik in de auto om te vertrekken naar Gouda. Daar zal ik een training in leiderschap volgen. Ik ben moe, maar heb er heel veel zin in. Aangekomen in Gouda pak ik mijn mondkapje en loop met de studenten van Netwerk Eindhoven naar binnen. Ik ben er klaar voor! Wat volgt is een dag vol gezelligheid, intensieve training, goed eten en fijne gesprekken. Om 21.15 uur stappen we weer in de auto richting Eindhoven. We praten wat na en luisteren dan moe maar voldaan naar de muziek die de auto vult. Wat hebben we genoten van deze dag.

Sinds oktober 2018 is de Navigators in Eindhoven erg veranderd. We zijn namelijk geen vereniging meer, maar noemen onszelf Navigators Netwerk Eindhoven, Netwerk voor de intimi. Het doel is hetzelfde, namelijk: studenten helpen om dagelijks met Jezus te leven en, net als Hij, discipelen te maken die discipelen maken. Wat wel veranderd is, is hoe we dit doen. Netwerk is gericht op de verbinding die we met elkaar en met God hebben. We ondersteunen elkaar en dagen elkaar uit. Zodat we dagelijks met Jezus leven en kunnen doorgeven van wat we van Hem ontvangen.

Om hierin ondersteund te worden zitten we nu midden in een leertraject van LEF, onderdeel van Navigators. Zij hebben jarenlange kennis over vernieuwing, visie en groei van jeugdwerk in kerken. Vanaf vorig jaar mogen wij van deze kennis leren. Wat van toepassing is op het jeugdwerk is ook zeker van toepassing op studentenwerk. Het is ontzettend leerzaam, inspirerend en gezellig om als groep getraind te worden. Zo wordt Netwerk echt van ons samen. Ik als staf bepaal niet hoe Netwerk wordt, maar dat bepalen we met elkaar vanuit de training die we ontvangen.

Afgelopen november waren we met elkaar op een trainingsdag. Ik vond het heel bijzonder om te merken hoe bereid iedereen was om op een vrije zaterdag vroeg op te staan om op deze dag te zijn. Wat was het fijn om in deze tijd van elkaar vooral online zien, elkaar in het echt te kunnen ontmoeten en getraind te worden. Iedereen deed mee, iedereen werd gehoord en iedereen was even belangrijk. Het raakte mij om te zien hoe iedereen onderdeel was van de groep.

De trainingsdag ging over leiderschap. Iets wat we als Netwerk willen meenemen is dat iedereen van voren een schaap kan zijn en van achter een herder. Je leert iets van de een en kunt iets doorgeven aan de ander. Aan het einde van de dag schrijf je een plan, waar je het komende half jaar mee bezig wilt zijn. Wij willen onder andere in kaart brengen waar iedereen goed in is en waar iedereen in wil groeien. Zo wordt Netwerk een plek waar iedereen van elkaar kan leren en met elkaar kan groeien.

---Ymke van Gaalen, studentwerker bij Navigators Netwerk Eindhoven--

 Vertrouwen

Toen we in de jeugdkerk spraken over het thema ‘vertrouwen’, hebben we voor onszelf opgeschreven waar we aan denken bij het woord ‘vertrouwen’.

Vertrouwen kan zijn in de samenleving, je vrienden, in mensen, in liefde, in samenzijn, in iets durven, of zelfs blind vertrouwen?
Is geloven ook niet een vorm van blind vertrouwen, vroegen we ons af.

‘Want’, zo zei één van ons ‘Ik ga wel naar de kerk, maar ik weet nog steeds niet zo goed wat ik nu geloof’. Een ander zei ‘Ja en daarbij maak ik ook nog veel fouten door mijn leeftijd’.
En vroeger leek het wel of iedereen in God geloofde, maar nu veel mensen om ons heen niet.
Vertrouwen of dus geloven is dus nog niet altijd zoiets vanzelfsprekends voor ons en zien we vaak ook als een zoektocht.  

Toen we daarna bespraken welke  muziek voor ons over vertrouwen of misschien dus ook wel geloven gaat, kwam als eerste het nummer ‘The Climb’ ter sprake.

The Climb (de klim) is in 2009 geschreven voor de Disney film ‘Hannah Montan’.

Het lied beschrijft het leven als een moeilijke reis die je beloont.

Het is een lied wat vele prijzen heeft gewonnen en ook los van de film een grote hit werd.

Ondanks dat het in een hele andere tijd en voor een heel andere context geschreven is, zou het in onze ogen zo een lied passend bij een Bijbelverhaal kunnen zijn.

We herkennen dus vooral de twijfel die de ‘ik’ beschrijft in het lied, en dat geloof en vertrouwen je hierbij tot steun kan zijn.

Vrij vertaald vertelt het lied het volgende:

Ik kan het bijna zien,
Die droom die ik droom, maar
Maar er is een stem in mijn hoofd die zegt
‘Je zult het nooit bereiken’
Elke stap die ik zet
Elke beweging die ik maak, voelt
Verloren zonder richting
Mijn geloof trilt
Maar ik, ik moet het blijven proberen
Ik moet mijn hoofd hoog houden
Er zal altijd een andere berg zijn
Ik wil die berg laten bewegen / verplaatsen
Het zal altijd een zware strijd worden
Soms moet ik verliezen
Het gaat er niet om hoe snel ik daar kom
Het gaat niet om wat er aan de andere kant wacht
Het is de klim
Blijf doorgaan
Blijf klimmen
Houd het geloof

-------------------------------------Sonja Trapman-------------------------------------

(slider december - januari 2021 met thema: "Gelijkwaardig" Lees meer...|closed}

Gelijkwaardig

Gelijkwaardig is de titel van dit nummer van SAMEN. Zo mogen wij vanuit het kerstevangelie naar medemensen kijken. Racisme en discriminatie ontstaat wanneer wij medemensen niet meer als gelijkwaardig beschouwen, als wij op ze neerkijken, ze ongelijkwaardig behandelen en discrimineren.

In 4 artikelen en in de column wordt deze spanning in de beoordeling van medemensen beschreven en besproken. Met name komen aan de orde : onze relatie met Joden en het racisme waarvoor de ‘black life matters’-beweging onze aandacht vraagt. Wij hopen met deze artikelen onze lezers te steunen bij het doordenken van de betekenis van de kerstboodschap voor spanningsvolle verhoudingen in onze samenleving.

 -----------------------------------------Redactie------------------------------------------------------

Neerkijken op de vreemdeling

Wanneer je Eindhoven uitrijdt langs het Evoluon, net voordat je de N2 opdraait, staat er op de achterkant van een verkeersbord wat slordig geschreven: “Eindhoven, wat zijn wij?” Het juiste antwoord luidt: “Boeren!” Die strijkreet was regelmatig te horen in het PSV-stadion, voordat er sprake was van enige lockdown. Toch een beetje vreemd zo aan de rand van de stad, ook al is het ter hoogte van het Drents Dorp.
Boeren? Het is één van de manieren waarop de supporters zich afzetten tegen de Randstad (020, 010) en zich als provincialen tooien met een geuzennaam.  Zo worden Ajax-aanhangers (020) ‘joden’ genoemd; een naam die niet voortkomt uit het feit dat er vooral Joodse spelers (Sjaak Swart, Bennie Muller), verzorgers (Salo Muller) of bestuurders (Jaap en Michael van Praag) rondliepen. Het heeft meer te maken met het grote aantal fans uit de ‘Jodenbuurt’. Ooit!

Om jezelf groot te maken moet je blijkbaar op de ander neerkijken. In onze Christelijke traditie is er ook lang neergekeken op ‘heidenen’: mensen van de hei. In het Latijn: ‘paganus’  (afkomstig van een dorp). In het Engels ‘pagans’. Of in het Grieks: barbaren. Onverstaanbare brabbelaars, onbeschaafd volk. Boeren, dus.

Wat we niet verstaan, niet begrijpen stoot ons af. Onbekend maakt onbemind. Wanneer mensen naast je in een taal met vreemde klanken spreken (bijvoorbeeld Koreaans, Arabisch of Hongaars) voel je je buitengesloten. Die verstoting is voor ons, kuddedieren, niet te harden. Het ongemakkelijke gevoel slaat snel om in je afsluiten voor, je afwenden van en je afzetten tegen. Wanneer mensen andere uiterlijke kenmerken hebben (huidskleur, gezichtslijn, haardracht, lichaamslengte, kleding, taal …) roept dat al snel de beleving op: die is anders, die hoort niet bij ons, wat moet die hier, snapt die het wel. We doen allemaal aan etnisch profileren. Dat is de schaduwkant van gemeenschapsvorming, volgens Rutger Bregman in zijn boek De meeste mensen deugen: “Empathie en xenofobie zijn twee kanten van dezelfde medaille” (p. 267)

Buitensluiten, racisme: het zit in elk menselijk individu. Maar dat niet alleen: het is geïnstitutionaliseerd, het zit ook in de steunpilaren van onze samenleving en de West-Europese cultuur. Eén daarvan is religie, waarvan we al zagen dat er neergekeken wordt op ‘mensen van de hei’. Een andere is de Westerse Wijsbegeerte. Die kent namelijk met denkers als Plato, Descartes en Kant een traditie van universaliteit: één waarheid voor alle mensen. Dat klinkt mooi cultuur en ras overstijgend, maar het ontkent de menswaardige verscheidenheid. Want als er maar één waarheid is, zijn de verschillen tussen mensen niet meer dan afwijkingen die we te boven moeten komen. Als er één waarheid is en ik heb gelijk, dan heb jij per definitie ongelijk. De op 7 november jl. overleden Britse denker, geestelijke en politicus Jonathan Sacks heeft dit helder uitgewerkt in zijn boek Leven met verschil; menswaardige verscheidenheid in een tijd van botsende culturen. Dit is deze  voormalige opperrabbijn van de Gemenebest overigens niet in dank afgenomen door de Joodse gemeenschap (“Hoor Israël, Adonai, onze G'd, Adonai is Eén.”) Hoe verlicht Westerse wijsgeren ook mochten zijn (John Locke en Immanuel Kant waren dé Verlichtingsfilosofen), in hun werken duikt onversneden racisme en goedpraten van slavernij op. Iets waar de hedendaagse filosofenwereld zich mee probeert te verstaan.

Alledaags racisme zit diep in onze natuur en cultuur. Ontkennen heeft geen zin, onderkennen wel. Er wijs mee omgaan vraagt om een gezonde dosis wantrouwen in je eerste oordeel. Naast deze introspectie helpt extraspectie: naar buiten kijken. Veel vooroordelen jegens vreemden verdwijnen wanneer we hen lijfelijk ontmoeten, met hen persoonlijk in gesprek gaan. Dan blijken mensen toch mensen te zijn. Ieder met zijn of haar terechte trots en herkenbare sores. Nog beter: deel de maaltijd met elkaar, breek samen het brood. Een oer-ritueel in alle culturen. Waar mensen elkaar daadwerkelijk ontmoeten van persoon tot persoon, verdwijnt de vervreemding en veroordeling. De ware kerk is een ontmoetingskerk, een plek waar de verre als naaste wordt ervaren.

Over de kerk gesproken: opmerkelijk genoeg zijn de woorden ‘vroom’ en ‘vreemd’ etymologisch aan elkaar verwant. Het Oud-Saksisch ‘fremithi’ betekent: ‘van elders afkomstig’, ‘niet behorend bij deze gemeenschap’. Het kent dezelfde taalwortels, basisklanken als het Griekse ‘promos’: ‘de voorste’, ‘de meest veraf staande’ - dat wil zeggen degene die ver voorop staat. En dat woord is de oorsprong van ons woord ‘vroom’. Vroom zijn en vreemd zijn. Vroom zijn betekent herinneren dat ook wij ooit vreemden waren in Egypte. Hetzelfde lot treft momenteel miljoenen gewantrouwde oorlogs-, klimaat- en economische vluchtelingen. Mensen van elders. Mensen van de hei. Boeren die noodgedwongen naar de stad trekken.

Dus Eindhoven, wat zijn wij?

-----------------------------------Erik Boers------------------------------------------------------------

Wij en zij

Een samenleving wordt gekleurd door vele wij/zij verhoudingen. Zo zullen Limburgers vinden dat Friezen anders zijn dan zij. Twenten hebben meningen over mensen uit de randstad en Son is toch echt een andere samenleving dan Nuenen. Zo kunnen we doorgaan. Onderzoekers hebben aangetoond dat zelfs bij groepjes die nog maar net samengesteld zijn al direct oordelen ontstaan over hoe verschillend zij van wij zijn. Het is niet zo dat wij ons altijd beter voelen dan zij. Wij kunnen respect hebben voor de aanpak van de Zweden bij het bestrijden van de corona. Ouderen kunnen respect hebben voor de computerkennis van jongeren. Maar vaak is het andersom. Dan vinden wij dat wij beter zijn dan zij.

Kennis over elkaar helpt

Een beroemd onderzoek naar groepskenmerken is het onderzoek van Geert Hofstede dat hij heeft samengevat in zijn boek “Allemaal andersdenkenden’. Onlangs nog werd in een gesprek van deskundigen over de verschillende aanpakken van de coronacrisis dit onderzoek nog eens aangehaald. Hofstede deed dat onderzoek in een groot internationaal bedrijf. Zicht op de verschillende manieren van denken over elkaar moest aan het licht gebracht worden zodat men  daarmee rekening kon houden in de internationale samenwerking. Dat was een constructieve manier van het bewust maken van verschillen tussen wij en zij. Vastgeroeste verschillen tussen wij- en zij-beelden kunnen bij fusies (ook in kerken) een behoorlijke belemmering vormen voor het slagen van een nieuwe samenwerking. Echte belangstelling voor  en inzicht in ‘zij’ zijn voorwaarden voor wederzijdse waardering en een vruchtbaar samenleven.

Bijbel-grenzen gaan open

In het oude testament van de bijbel worden de gevaren van een open wij/zij relatie nogal fors aangezet. Het Jodenvolk wordt gemaand zuiver te blijven en dat wil zeggen argwanend en kritisch te zijn t.o.v. ‘zij van andere volken’. Zij mogen zich niet mengen met die volken. En als je de verhalen over de verovering van Kanaän leest dat kun je ook niet zeggen dat het ‘life’ van die andere volken ‘matters’. Ik weet wel dat je die verhalen vanuit een ander perspectief moet beoordelen, maar voor de gemiddelde bijbellezer die zoekt naar harmonie met de ander zijn ze verwarrend. Gelukkig wordt in het nieuwe testament de grens van wij naar zij open gebroken, waardoor het mogelijk werd het christelijk geloof over de wereld en onder alle volken te verspreiden. En dat mag nooit een eenzijdig egaliseren van zij naar het voorbeeld van wij worden. Zending kan vruchtbaar zijn als zij begint met interesse voor, kennis van en begrip voor de wereld van de ander.

Gaat afkeer van elkaar vanzelf over?

Wat heeft dat alles nu met racisme te maken: racisme is een uitwas van een negatieve argwanende wij/zij verhouding, die leidt tot veroordeling, onderdrukking en uitsluiting en tot uiteen groeien van wij en zij. Het is niet eenvoudig te verklaren waarom sommige van die vele wij/zij verhoudingen uitgroeien tot vijandschap tot verachting en discriminatie en andere helemaal niet. Negatieve wij/zij verhoudingen(vaak ontstaan door onderdrukken van de een door de ander) kunnen in de loop van de tijd worden geneutraliseerd. Ze verdwijnen, omdat er geen schadelijke gevolgen zijn overgebleven. Dat geldt bijvoorbeeld voor het verdwijnen van negatieve beelden over Fransen uit de tijd van de overheersing door Napoleon. Die beelden zijn verdwenen en hebben geen gevolgen voor de huidige verhoudingen. Hetzelfde geldt voor de beelden over de Duitsers. Die beelden waren in en kort na de tweede wereldoorlog sterk negatief maar verdwenen omdat er geen sprake meer was van bedreiging en onderdrukking. Het is daarom opmerkelijk dat beelden uit een ver terugliggend  verleden (de periode van slavernij) nog zo’n belangrijke rol kunnen spelen.

Black lives matter^[1]

Hoe komt dat? De gespannen verhouding met de Fransen vroeger (ten tijde van Napoleon) en de Duitsers in de tweede wereldoorlog heeft uiteindelijk niet geleid tot een blijvend negatief oordeel en een discriminatie van die volken. De verhoudingen zijn ‘genormaliseerd’ . Wij en zij ontmoeten en interacteren met elkaar op gelijkwaardig niveau‘

De ‘black lives matter’ beweging vertelt een ander verhaal. Hoe lang de slavernij ook geleden is er spelen nog tal van vooroordelen over gekleurde mensen en tal van vormen van discriminatie. Dat heeft merkwaardigerwijs veel te maken met kleur en ras (wat dat laatste ook moge zijn). Het is opmerkelijk dat ook in donkergekleurde samenlevingen de andere kleur (albino) wordt afgestoten en gediscrimineerd. Maar ook speelt afstand in levensstijl en cultuur een belangrijke rol in de wij/zij relatie. We zien dan ook dat discriminatie afneemt of zelfs verdwijnt bij mensen die veel met anders gekleurde medemensen te maken hebben en zich in hun levensstijl en oordeelvorming verdiepen.

Het overbruggen van de afstand tussen wij en zij lukt niet door een poging om alle verschillen in cultuur, gewoonten en opvattingen te negeren. Die verschillen zijn vaak boeiend en interessant. Echte overbrugging lukt alleen door de gelijkwaardigheid van zij t.o.v. wij te erkennen en te praktiseren.

De ‘black life matters’ beweging probeert door demonstraties en vaak ook agressieve en gewelddadige acties gelijkwaardigheid af te dwingen. Hoe goed ook bedoeld het gevaar bestaat dat ‘zij’ niet dichter bij ‘wij’ komen maar juist van elkaar vervreemden. Het vraagt heel veel wijsheid en geduld van maatschappelijke leiders om de vensters van wij naar zij open te maken en belangstelling en respect voor elkaar op te roepen.

De deur naar de  vrede van Christus

Dit nummer van SAMEN verschijnt in een tijd waarin wij ons buigen over de kribbe in de kerstnacht Een merkwaardig gezelschap van herders en koninklijke wijzen zagen onmiddellijk dat ‘this life matters’ . Dit leven zal iets nieuws brengen waardoor spanningen tussen wij en zij verbleken en mensen zien dat vrede op aarde te vinden is.  Koning  Herodes zag dat ook maar hij had er geen zin in. Hij stuurde zijn troepen, zijn hooligans, rotzooimakers en moordenaars opdat die gevreesde vrede op aarde er maar niet zal komen. Als je dat ‘vredesaanbod van de vredevorst aan alle mensen’ tot je door laat dringen, dan besef je dat erkennen van door Christus geschonken ‘gelijkwaardigheid‘ de deur naar vrede en solidariteit tussen mensen opent.

^[1] We laten de discriminatie en vooroordelen jegens Joden hier onbesproken. Die vraagt een  aparte analyse die in andere artikelen uitvoerig wordt besproken.

-----------------------------------Jan Scheurer-------------------------------------------------------

Ooit een Jood gesproken?

Wat  joodse mensen opvalt en wat wij vaak horen is, dat het voor christenen blijkbaar gewoon is om over Joden en joodse zaken te spreken zonder dat men met hen zelf in contact is geweest. Dat is een gewoonte die bij joodse mensen soms enige wrevel oproept en ik denk dat het vaak terecht is.
Wat hen verder opvalt is dat men zich dan ook nog een mening of opinie permitteert die niet juist blijkt te zijn. Of het nu over politieke zaken of over godsdienstige aangelegenheden gaat maakt weinig verschil, de afstand tussen Joden en Christenen is duidelijk aanwezig.

Een verwijt vanuit de christenen, maar ook vanuit de samenleving in het algemeen, is vaak dat Joden niet goed geïntegreerd zouden zijn, dat zij zo apart zijn en andere ideeën hebben, dat een ‘normaal’ contact met hen niet goed mogelijk is. Vaak hoor je, ondanks het feit dat Joden over het algemeen ook erg westers zijn: ‘Zij dragen van die aparte kleding, zij hebben vreemde gewoontes en zij praten en gedragen zich ook nog eens anders’. Dat het soms een orthodoxe stroming betreft wordt dan vergeten. Kortom het is volgens de Nederlanders zo dat er bij Joden van ‘wederzijdse aanpassing’ weinig of geen sprake is. Het proces van het elkaar echt leren kennen/aanvaarden en waarderen, zich openstellen voor elkaars cultuur is maar mondjesmaat aanwezig. Verwachtingspatronen zijn over en weer duidelijk anders.

Is het gewenst, een vergaande aanpassing of elementen van een andere cultuur te aanvaarden en te waarderen? Ikzelf doe dat in ieder geval niet, het openstellen ervoor is echter wat anders. Maar de in onze cultuur aanwezige uitwassen zoals racisme, vreemdelingenhaat, antizionisme, anti Judaïsme (= antisemitisme ) zijn duidelijk merkbaar en zichtbaar. Wij Nederlanders zijn voor het merendeel duidelijke voorstanders van het ‘aanpassen a.u.b.’! Met enige nadruk wordt dit vaak geuit. Men verwacht dat men ‘opgaat’ in onze samenleving, in ons nationale, sociale en culturele milieu. Kortom, dat men assimileert en dan liefst voor 100 %. Assimilatie, het opgaan in onze samenleving staat wat dat betreft bovenaan het eisen- of wensenlijstje van ons Nederlanders. Nu die bijna dwingende eis om te assimileren op gespannen voet staat met de Joodse samenleving hier in Nederland, koesteren zij duidelijk merkbaar hun eigen cultuur.

Nu ik nog eens overdenk wat ik hier geschreven heb, realiseer ik me dat deze eis om te assimileren natuurlijk ook geldt voor andere culturen in onze samenleving en dat die door die niet oké te verklaren tot de nodige problemen kan leiden. Moeten we niet meer werken aan het integreren van andere culturen? Dat die deel kunnen en mogen worden van onze samenleving, met behoud van de eigen identiteit. Dat die hun eigen cultuur ook verder kunnen ontwikkelen, waardoor Nederland echt een pluriforme samenleving kan worden. Multiculturalisme, het aanhangen van echte integratie is daarvoor nodig. Wel zal het duidelijk zijn dat de culturele eigenheid, die bevolkingsgroepen mogen behouden, altijd binnen het kader van onze democratische rechtstaat dienen te vallen. Over en weer met elkaar in gesprek gaan is dan noodzakelijk, de ander accepteren in zijn ‘anders zijn’ is voorwaarde.

De ervaringen die veel Joodse mensen in onze samenleving hebben, is niet altijd positief. Hoe wij als Christenen, Nederlanders, denken over Joden, hun geloof en cultuur, is gevormd door het jongste en verre verleden. Hun ervaringen zijn onder andere gevormd door de Holocaust. Christenen deden daar in een aantal gevallen aan mee, lieten het oogluikend toe of hielden zich afzijdig. Joden waren en zijn ook gevormd door de oude ideeën over hen uit het verre verleden. De weinige Nederlandse Joden, die terug kwamen uit de vernietigingskampen in Europa, zijn allerminst op een vriendelijke manier ontvangen. Zelfs hun eigendommen zoals huizen, kunstwerken en dergelijke bleken geconfisqueerd te zijn door Nederlanders. Dat ontjoodsing binnen het christendom heeft plaatsgevonden is duidelijk.  En het vindt al vele eeuwen plaats. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het vieren van de Joodse feestdagen, deze zijn allemaal afgeschaft of in de vergetelheid geraakt bij de meeste christenen. Maar ook de eeuwenlange anti-Joodse prediking heeft het Joodse volk geen goed gedaan. De sporen ervan zijn nog van tijd tot tijd merkbaar.

Dat Israël de geboortegrond van de kerk is, kan niet ontkend worden. Zowel Jezus als de apostelen waren Joden en hebben zich als zodanig gemanifesteerd. Ook de Heilige Schrift heeft duidelijk een Joods karakter en het ontkennen daarvan is niet juist te noemen. Ook is de kerk niet in de plaats van Israël gekomen. De synagoge is, hoe je het ook wendt of keert, de ‘geboortegrond’ van de kerk. Enige solidariteit met het Joodse volk en de staat Israël, zonder dat een kritische stellingname over en weer ontbreekt, zou je mogen verwachten.

Vandaag de dag staan Israël, het Zionisme en de Joden in het algemeen vaak bloot aan allerlei kritiek. Opmerkelijk vaak als het enige land in de wereld. Op kritiek is niets tegen, maar als het ontaard in Antizionisme, Antisemitisme of Anti Judaïsme, wat heden ten dage duidelijk weer de kop opsteekt, dan zijn we op de verkeerde weg. Ook internationaal gezien is er sprake van haat tegen de Joden en de staat Israël. Het aantal moties dat door de V.N. tegen Israël is opgesteld staat in geen enkele verhouding tot die welke tegen andere landen zijn opgesteld, een verhouding van 20 staat tot 1 is op zijn zachts gezegd opmerkelijk te noemen. Terwijl Israël de enige democratie is in de regio. Met betrekking tot de omringende landen zijn er duidelijk minder of geen moties tot stand gekomen. In bijna alle gevallen is het willen wegvagen van Israël en het Jodendom het ‘Leitmotiv’ daarbij.

Dat het in gesprek gaan met Joodse mensen helpt om het wantrouwen te overwinnen heb ik meerdere malen ervaren tijdens de reizen van mijn vrouw en mij door Israël. Op een keer ontmoette ik een Joodse man in Jeruzalem bij de synagoge, wij zaten naast elkaar op een bankje en na enige aarzeling ontspon zich een gesprek over Israël en het Jodendom. Hij was duidelijk niet ingenomen met christenen, enige vijandigheid van zijn kant was merkbaar, maar tijdens het gesprek werd dat minder en het vertrouwen groeide. Bij ons afscheid schudden wij elkaar de hand. Ik zei tegen hem: ‘Joden verwachten de Messias en die Joodse Messias is ook degene die wij verwachten’. Hij en ik waren zichtbaar ontroerd en namen afscheid. Ook de keer dat ik een oudere man ontmoette in Israël en ik op zijn arm het kampnummer uit een concentratiekamp getatoeëerd zag, was voor mij een moment van bewustwording, van wat er met de Joden is gebeurd. Zo heb ik meerdere malen mogen ervaren dat er, door in gesprek te gaan met Joodse mensen, vriendschappen kunnen ontstaan. Mijn vrouw en ik kregen zelfs een keer een uitnodiging om Bar Mitswa bij te wonen en de sabbat te vieren. Ook op andere momenten bleek, dat het contact zoeken en het in gesprek raken met elkaar de weg was naar wederzijdse waardering en vertrouwen.

Soms vraag ik mij af of het niet eens mogelijk zou zijn om een Rabbi in onze kerkdienst uit te nodigen om een bijdrage te leveren vanuit hun belevingswereld. Maar ook het toelichten van een hoofdstuk uit het eerste testament is te overwegen. Het lijkt mij iets om verder over na te denken.

Ik schreef deze bijdrage op 4 oktober, op Israëlzondag. Ik hoop van harte dat het stof tot nadenken oplevert.

--------------------------------Heino Simons-----------------------------------------------------------

God doorbreekt grenzen

Een nieuw christendom

De titel ‘Theoloog des vaderlands’, heeft een beperkte houdbaarheid. Jaarlijks wordt hij of – zoals in dit jaar – zij verkozen. Met de korte geldigheidsduur van de titel, is de verkiezing vooral een erkenning van wat iemand als theoloog al (heeft) betekent. Van de vorig jaar verkozen Samuel Lee, had ik eerlijk gezegd nog niet eerder gehoord en ik durf niet te zeggen of hij in het afgelopen jaar bekend(er) is geworden bij het ‘grote publiek’, hoewel hij zichzelf het liefst theoloog ‘van de straat’ noemt.

Samuel Lee schreef in het afgelopen jaar een lezenswaardig boek(je): ‘Verlangen naar een nieuw christendom’. Daarin klinkt zijn diepe verlangen door naar een wereld waar gerechtigheid en liefde heersen.

Gerechtigheid en liefde zijn begrippen die ook een rol spelen in de huidige discussies over discriminatie en racisme: LHBTIQ+, #Me Too, Black lives matter, KOZP, antisemitisme…

De vaak felle debatten gaan ook niet aan de kerken voorbij: Nashvilleverklaring, ‘De negers met hun loftrompet’, afbeeldingen van een ‘witte’ Jezus… en wat te denken van gelijkenissen waarin knechten en slaven een rol spelen, of de rol van vrouwen in de Bijbel en in de christelijke en kerkelijke traditie…

Dialoog

Samuel Lee wijst er op dat Europa en Noord Amerika niet langer het christelijke epicentrum, maar dat het christendom een ‘meerderheidswereld’-religie is geworden. Deze verschuiving betekent een grote verandering voor het christendom. ‘Het christendom gaat zich vernieuwen… Dit zal een tijdperk zijn van zelfreflectie, bewustwording en hervorming van binnen uit… God roept zijn kerk op om … goddelijke liefde te tonen, het credo van tolerantie uit te leven en te zorgen voor de wereld’, aldus Samuel Lee.

Het boek eindigt met een uitnodiging en aansporing om de dialoog aan te gaan: met wetenschap, met culturen en met andere religies. Het gesprek geeft mensen de gelegenheid elkaar te leren kennen en van elkaar te leren. Het is een verrijkende uitwisseling tussen volken, religies en culturen.

Mensheid in Christus

Het verlangen naar een nieuwe gestalte van het christendom en het pleidooi voor het voeren van de dialoog, zijn voor Samuel Lee een kern van de bijbelse verkondiging: ‘Wij beweren dat God mens is geworden, hoe meer moeten wij dan streven naar menszijn en naar de mensheid in Christus .. God is mens geworden, en dat horen ook wij te zijn.’

Daarmee raakt Samuel Lee aan wat wij met Kerst vieren: God is mens geworden.

Het Kerstfeest is niet alleen de vreugde om een nieuw geboren leven, het is ook de blijdschap dat God op aarde is gekomen. Kerst is de verwondering dat God niet op zichzelf, in een eigen wereld is gebleven, maar dat hij het leven van mensen wil delen. Met de komst van Jezus doorbreekt God grenzen en kiest Hij er voor om aan de kant van ons mensen te staan. Het is een teken en daad van liefde: zo lief heeft God de wereld, dat Hij zij enige Zoon gegeven heeft.

De Eeuwige ziet verder dan zijn eigen kring. Wij zouden vandaag zeggen: God stapt uit zijn comfortzone, Hij blijft niet in zijn eigen bubble. Anders gezegd: de Levende doorbreekt grenzen en overbrugt afstand. Er gaat een wereld van liefde en gerechtigheid open als het licht van de Ene over mensen opgaat. Tegenstellingen, tussen God en mensen, tussen hemel en aarde, worden opgeheven en er breekt een nieuwe wereld van vrede en liefde aan:

Eer aan God in de hoogste hemel
en vrede op aarde voor alle mensen die Hij liefheeft.

--------------------------------Bert Jan van Haarlem----------------------------------------------

Kerst

Op 18 november hadden we de jaarlijkse gemeenteavond van de PGE. Voor het eerst, en wie weet voor het laatst, geheel digitaal. Met een scherm vol mensen zaten we stil bij het kerk zijn in deze tijd. Algemene kerkenraad, college van kerkrentmeesters en het college van diakenen legden verantwoording af over het gevoerde beleid. De begrotingen voor 2021 zijn toegelicht en enkele vragen werden beantwoord.

Het belangrijkste onderwerp in de AK is op dit moment de samenwerking met de Protestantse Gemeente Sint Oedenrode, Son en Breugel (PG OSB). In oktober lieten de wijkkerkenraad van de Johannesgemeente en de kerkenraad van PG OSB weten dat zij positief zijn over de fase waarin zij elkaar hebben leren kennen, waarin een aantal activiteiten samen zijn uitgevoerd en waarin is nagedacht over mogelijke vormen van samenwerking. Beide kerkenraden stelden voor over te gaan tot een samengaan (fusie) van beide protestantse gemeenten in een nieuwe protestantse gemeente. De PG OSB zou daarbij samengaan met de Johannesgemeente. De algemene kerkenraad heeft hierover gesproken en gemeend dat een dergelijk besluit nog niet genomen kan worden. Een commissie vanuit de AK is ingesteld die eerst een aantal zaken uitzoekt en op een rijtje zet: de motivatie vanuit PG OSB, vanuit de Johannesgemeente, vanuit de PGE om samen te willen gaan; de mogelijke vorm(en) van samenwerking, de verplichtingen die de PGE en PG OSB daarbij aangaan. De AK vindt van belang dat een toekomstvaste en stabiele situatie ontstaat. De commissie bestaat uit ondergetekende, Christof Francke (Zuid), Henk Grootjans (Johannesgemeente) en Jan Pieter Maurice (Kruispunt). De commissie zal in samenwerking met PG OSB een document opleveren dat eerst in de AK en vervolgens in de verschillende wijkgemeenten (kerkenraad en gemeenteavond) besproken kan worden. Naar verwachting zal dat in het nieuwe jaar zijn.

Binnenkort vieren we kerst, de komst van Jezus op aarde. In en rond de stal van Bethlehem waren geen massabijeenkomsten, grote kerstvieringen, overvolle kerken. Dat zal dit jaar in Eindhoven ook niet zo zijn. We zullen met elkaar kerst vieren in kleine kring, al dan niet op creatieve manieren in groepen in de kerk, met familie, vrienden en geloofsgenoten op afstand. Voor ons het is dat heel bijzonder. Maar voor christenen in sommige landen is dat een gewone manier van kerst vieren: omdat ze met weinigen zijn, of omdat ze er niet mogen zijn. Kerst 2020 geeft daarmee een moment om extra stil te staan bij de grote mogelijkheden en vrijheden die wij normaal hebben. Dat we er zuinig op zijn.

Ik wens u heel gezegende kerstdagen toe. Hartelijke groet!

----------------------Benjamin Jansen, voorzitter algemene kerkenraad---------------

De waanzin heeft het hoogste woord

(naar aanleiding van Gezang 466 uit ons huidige liedboek)

Gezang 125 uit ons oude Liedboek voor de Kerken is sinds zijn verschijnen in 1972 een zeer geliefd lied geworden gedurende de jaarlijkse Advent. Het is geschreven door Willem Barnard, die het in Engelse liedboeken vond. Daar stonden maar vijf strofen, terwijl de oorspronkelijke Latijnse versie uit zeven strofen bestond, bedoeld voor de zeven dagen vóór 24 december, om gezongen te worden tijdens de vesper. Elke dag één strofe bij het zingen van het Magnificat (Maria's loflied).

Later heeft Barnard die hymne opnieuw vertaald en nu met alle zeven strofen. Het zinde hem helemaal niet dat inmiddels in kerkelijk Nederland het refrein: ‘wees blij’ als een advents-wake-up-call ingeburgerd was geraakt.

Barnard zelf noemde dat blaten. Ik moest erg lachen toen ik dat las.

Welke dichter is in staat zijn eigen werk zo kritisch te benaderen? Als een ander het had opgemerkt was hij misschien wel verongelijkt geweest.

Nu, Barnard noemt het bekende “Wees blij” dus blaten. En dan denk je toch onmiddellijk aan een kudde schapen? Ik vind die zelfkritiek grandioos. Ja, ikzelf heb al die jaren heerlijk meegeblaat en het lied is mij ook nog erg lief geworden. Tot ik op een zondag in Advent in de Oud-Katholieke Kathedraal van Sinte Gertrudis in Utrecht Barnards latere versie zong, die in het Oud-Katholiek Gezangboek (559) staat:

‘Op aarde plant het kwaad zich voort,
de waanzin voert het hoogste woord,
het zaad verdort, de oogst wordt schraal,
o Wijsheid, daal als vruchtbare taal!
O kom, ja, kom, Emmanuel!
Verblijd uw volk, uw Israël!’

Het was alsof mijn hart openging. Hier opeens was de Bijbelse theologie helemaal aanwezig! Terwijl de eerste versie, hoe mooi ook, toch een naar binnen gekeerd lied van de kerk was, stonden hier Israël en daarbij ook de kerk opeens midden in de wereld.

Toen ik een jaar later aan dirigent Ruud Huijbregts voorstelde om de nieuwere versie tijdens de Lessons and Carols in de Cathrien te zingen, weigerde hij dat, omdat hij voorrang wilde geven aan de eerste versie. Natuurlijk, kerkmusici willen schoonheid en die eerste woorden van de nieuwe versie waren veel te rauw! Veel kerkmensen willen niet graag dat zaken, waar het eigenlijk om gaat al te luid worden geroepen.

‘Laten wij het fijntjes houden’, riep een kerkganger mij eens verwijtend toe.

Maar kijk nu nog eens naar dat lied. Barnard heeft het geschreven voordat Putin, Erdogan en Trump bestonden. Wel was Hitler al gepasseerd, en natuurlijk waren er ook toen foute regimes, denk aan Pinochet. Maar zo erg en verbreid als het nu is, was het toen nog niet. Dat is de kracht van het kerklied. Dat kan zomaar een nieuwe impuls krijgen als de tijden veranderen. Ik schrijf dit een dag vóór de Amerikaanse verkiezingen en die alleen al weerspiegelen de woorden uit de tweede regel: ‘de waanzin voert het hoogste woord’. Een president die ongestraft 20.000 aperte leugens kan verkopen en daarmee de wereld in een nog grotere gevarenzone brengt dan die al was, wordt hiermee aan de kaak gesteld! ‘Het zaad verdort, de oogst wordt schraal’, wat zijn dat in deze context onheilspellende woorden! De gemakzuchtige oplossingen van politici als Trump zullen voor het klimaat en de gezondheid grote gevolgen hebben.

En dan die aanroeping van de wijsheid: ‘O wijsheid, daal als vruchtbare taal’!

Nee, daar is niet filosofie mee bedoeld, maar het Bijbelse begrip chokma, de diepe praktische wijsheid van de traditie, unieke levenservaring dus, die richting geeft aan het goede leven: Wat een wonderbare zin.

Vooral als je Trump al zijn onzin-zinnen hoort uitventen, klinkt hier het diepe verlangen naar de taal die ertoe doét. De taal van bevrijding, de exodus-taal van het nieuwe leven en van de nieuwe mens.

Dat staat duidelijk in het ook nieuwe, tweede vers:

‘Verlichte wolk en lopend vuur,
zo waart gij eens op aarde hier,
die onze Heer en Meester zijt,
zie neer en kom in majesteit!’

Dus zo wordt gedurende de Advent, geheel in overeenstemming met de lezingen van de Adventstijd en ook nog de weken daarvoor, de aandacht gericht op de barre geschiedenis waarin wij met z'n allen verkeren en waar het licht van de Messias niet zomaar een walmend pitje is, maar een lopend, laaiend, ja, verterend vuur!

Zowel bij Lukas als bij Mattheus is de geboorte van Jezus ingebed in de geopolitiek van die tijd, en dat is niet bedoeld als tijdsaanduiding, maar om synagoge en kerk te leren: niet Herodes, en niet Augustus hebben de macht, maar dit mensenkind, de nieuwe mens! Immanuel: God-met-ons!

De melodie werd rond 1960 gevonden in Rituel à l’usage d’une abbaye de femmes uit 1490-1510, dat zich in de Bibliothèque Nationale de France bevindt. De vierkante noten wijzen op verwantschap met het gregoriaans 

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

---------------------------------------Chris Mondt----------------------------------------------------

Kerstcampagne Geef Licht!

Het is Advent en we leven toe naar Kerst. Een feest, want met het Kerstkind werd het licht voor ons allemaal. Het donker kennen we goed. Komt het door het coronavirus, of door verandering van het klimaat, door verstoorde verhoudingen tussen de landen, door verharding van de toon in onze omgang met elkaar, door… ? Midden in onze donkerte laat God het licht worden. Dat licht hebben we hard nodig, En we kunnen het licht doorgeven aan elkaar, aan anderen dichtbij en ver weg.

Met de Kerstcampagne Geef Licht! geeft Kerk in Actie licht aan vluchtelingenkinderen in Griekenland. De situatie in de kampen is schrijnend. Natte tenten, onvoldoende sanitair, teveel mensen op een plek, te weinig voedsel en geen schoon drinkwater. Het is er onveilig en vaak is er geweld. Duizenden kinderen leven in overvolle Griekse kampen. Kinderen op zoek naar warmte, veiligheid, een toekomst. Ruim 5000 kinderen leven zelfs zonder hun ouders of andere volwassenen die voor hen zorgen. De schattingen zijn dat in alle Griekse kampen samen zo’n 50.000 vluchtelingenkinderen wonen.

Kerk in Actie helpt via verschillende organisaties. Vluchtelingen krijgen bij aankomst voedsel, water en kleding. Voor kinderen is er onderwijs op een veilige plek buiten de kampen (al ligt dat nu vanwege de coronacrisis deels stil). Waar mogelijk worden vluchtelingen geholpen om door te reizen naar een betere plek.

De Kerstcampagne Geef Licht! kan voor een aantal van de vluchtelingenkinderen in Griekenland het verschil maken. Uitzicht bieden waar nu geen hoop meer is. Uw steun en uw giften zijn hard nodig. Komt u ook in actie?  

---------------------------Antje Dekker, Diaconie-------------------------------------------------

Van de Voedselbank

De vorige editie in maart is geëindigd met mij voor te stellen als nieuwe voorzitter van de Voedselbank Eindhoven als opvolger van Jelle Krol. Ik wil beginnnen met iedereen te bedanken voor de persoonlijke en kerkelijke giften en het inzamelen van voedsel (het product van de maand), waarmee wij heel erg zijn geholpen.

Vorige keer schreef ik dat we hadden verwacht en gehoopt, dat het aantal cliënten van de Voedselbank gestaag zou afnemen; het aantal cliënten stond toen op 650 gezinnen, ongeveer1400 personen. Als  gevolg van de coronacrisis dachten wij dat er een toename zou plaatsvinden, maar tot onze verbazing is het aantal cliënten gedaald naar momenteel rond de 600. (ongeveer 1250 personen).

De coronacrisis heeft er ook toe geleid dat wij helaas hebben moeten besluiten om het uitdeelpunt aan de Orionstraat te sluiten, omdat de maatregelen zoals voorgeschreven door het RIVM daar niet konden worden uitgevoerd. We hebben nu nog 2 uitdeelpunten, Kanaaldijk-Noord en de Fakkellaan.

We zijn in de gelukkige omstandigheid dat wij de Voedselbank niet hoeven te sluiten, maar dat we in staat zijn met aanpassingen onze cliënten van een voedselpakket te voorzien. De sociale aspecten zoals koffie drinken, een praatje maken enzovoort kunnen helaas niet meer.

De coronacrisis zorgt er momenteel ook voor dat wij minder voedsel krijgen dan we graag zouden willen. De leveranties van leveranciers nemen af en ook het afhalen bij de winkels wordt steeds minder door allerlei activiteiten die door de winkels zelf worden ondernomen om toch nog zoveel mogelijk van hun producten te kunnen verkopen. Winkelacties worden schaars vanwege het feit dat winkels liever geen extra mensen toelaten om de producten in ontvangst te nemen.

DUS IS ALLE VOEDSEL DAT WE KUNNEN BINNENHALEN WELKOM OOK VIA DE KERKEN.

We kunnen op dit moment dan ook niet meer zulke uitgebreide voedselpakketten geven dan in het verleden. Uitgangspunt is om zoveel mogelijk de schijf van vijf toe te passen (brood, vlees, groente, zuivelproducten).

Ondanks de moeilijke situatie, vanwege de coronacrisis, zetten alle vrijwilligers zich met hart en ziel in om de pakketten ieder dag weer op tijd klaar te hebben om uit te delen. Sommigen hebben afgehaakt en anderen hebben zich aangemeld, waardoor het werk gewoon doorgang kan vinden. Helaas kunnen we niet in de toekomst kijken, maar we gaan ervan uit dat de huidige situatie voorlopig nog wel even zo zal blijven.

We zijn de kerkelijke gemeenschap dankbaar dat zij haar steun nog steeds ononderbroken heeft voortgezet. Voor een deel in de vorm van de gewaardeerde financiële bijdrage, daarnaast het inzamelen van het product van de maand. Dat blijft hard nodig.

Met de feestdagen voor de deur is het ook hartverwarmend te vernemen dat er weer op verschillende plaatsen o.a, scholen, bedrijven, kerken, particulieren, inzamelingen worden gehouden om de cliënten van de Voedselbank iets extra's te doen toekomen.

Ik wil u hartelijk bedanken voor de goede samenwerking in de afgelopen periode en hoop dat dit ook voor het komend jaar het geval kan zijn.

---------------------Rob Baken, Voedselbank Eindhoven-------------------------------------

Straatpastoraat Eindhoven

Rob Kosterman, diaken in de Rooms-Katholieke Kerk is bij velen bekend. Hij werkt sinds enige jaren als straatpastor met dak- en thuislozen. Indien u meer wilt weten over dit werk is het heel interessant om eens een kijkje te nemen op de website: www.straatpastoraateindhoven.nl
U kunt daarop kennisnemen van diverse aspecten van het werk en de organisatie van het straatpastoraat. Diverse filmpjes en jaarverslagen geven een beeld van het boeiende werk van Rob. Andere van de soms erbarmelijke omstandigheden van het straatleven, maar ook eerlijke, trieste en hoopgevende verhalen.

Anderhalf jaar geleden werd ik benaderd door Frans Verhoeven, voormalig deken van de RK kerk in Eindhoven en voorzitter van het stichtingsbestuur (het is een kerkelijke rooms-katholieke stichting). Hij polste mij over de mogelijkheid van een financiële bijdrage voor dit werk door de diaconie. In principe staat het College van Diakenen hier positief tegenover. Tegelijk riep het de vraag op of de steun voor dit werk niet breder door de PGE gedragen zou moeten worden. Het werk heeft weliswaar een sterk diaconale kant, maar heet niet voor niets pastoraat. Mijns inziens verdient het onze ruime steun.  Ook de protestantse kerk kan (moet?) zich zo in de samenleving laten zien. In een tijd dat de kerk niet meer vanzelfsprekend aanwezig is en zoekt naar nieuwe manieren om het gezicht van Christus te tonen is dit een uitgelezen kans.

Het afgelopen voorjaar kreeg ik een telefoontje van iemand die ik ken vanuit ’t Hemeltje. Zij was inmiddels theologie gaan studeren, maar nog steeds met hart en ziel verbonden aan de dak- en thuisloze. Zij wilde graag een stage doen bij het straatpastoraat en van daaruit de mogelijkheid onderzoeken om een protestantse loot op het straatpastoraat in Eindhoven te enten. Het liefst zou ze willen dat haar stage tot een baan zou kunnen uitgroeien. Daarom bracht Rob Kosterman haar met mij in contact. Ik kon haar niet meteen helpen. Geld om een stagevergoeding te betalen hebben we niet en het hele plan roept nog veel vragen op en zal een ruime voorbereiding vragen. Niettemin is het een mooie gedachte. Het zaadje was geplant. Inmiddels zijn we op weg naar een volgende stap. Er liggen voorstellen bij het stichtingsbestuur en bij de AK om het gesprek van de PGE en het straatpastoraat te verbreden. Voorlopig een oriënterend gesprek om goed de behoefte en mogelijkheden te onderzoeken. Ook de kans dat er geen meerwaarde is of bezwaren opdoemen moet onder ogen worden gezien. De persoon die ik sprak (ik noem geen namen) gaat vanaf januari met haar stage beginnen.

-------------Leo Steinhauzer, voorzitter College van Diakenen------------------------

Licht en donker

Je niet laten leiden door angst …..
We vertrouwen op handgel, eindeloos handen wassen, mondkapjes en anderhalve meter afstand.

Wat gebeurt er veel in deze tijd.
‘Ik wil niet vervelend zijn’, zegt een mevrouw, ’maar dat die God van u dit allemaal laat gebeuren’.

‘Twijfelt u zelf ook niet regelmatig aan uw geloof? ‘
Ik heb n.a.v. van onze gesprekjes al een viering gewijd aan Naomi, de schoonmoeder van Ruth, die zei : ‘Noem mij maar geen Naomi meer – liefelijke- maar Mara, want de Almachtige heeft mij veel bitterheid aangedaan’.

Dat zei ze , toen ze terug kwam in Kanaän, nadat ze de hongersnood ontvlucht was met man en zoons, die daar stierven.

Kern van die overweging was dat  als je God almachtig noemt, je dat ook van je eigen verantwoordelijkheid ontslaat en mijn godsbeeld toch anders was.

Kortgeleden kwam na afloop van een uitvaart een mevrouw van achtennegentig naar mij toe.
‘U moet die van mij ook doen’, zei ze,’ maar ik ben wel van mijn geloof gevallen’.
Die mededeling overviel me. Ik kon alleen maar vragen: ‘En hoe voelt dat dan?’Ze antwoordde: ‘Ik voel me vrij’.
Van haar was ook de opmerking: ‘Een kind zonder ouders noem je een wees. Maar welk woord is er voor een moeder die allebei haar kinderen verloor?’

Een paar weken later bereidden we haar afscheid voor met de kleinkinderen.
We kozen voor 1 Korinthe 13: Geloof, hoop en liefde. ik haalde het beeld aan van het kruisje, het ankertje en het hartje.
Het kruis was mevrouw te zwaar geworden.

Maar de liefde spatte  er van af bij de familie. Het werd een heel warm afscheid. Op de begraafplaats regende en hagelde het enorm. Toen we afscheid namen van elkaar – coronaproef - op afstand, was het droog en verscheen opeens een regenboog: teken van hoop!

Licht en donker, bij dat thema stonden we de afgelopen dagen stil, in kleine groepjes, in onze vieringen. Het is telkens onzeker of iets doorgaat. Niets is vanzelfsprekend. Naast de worsteling met het geloof is het telkens bijzonder: de ontroering van het weer samenzijn, het genieten van het moment, de openheid  van bewoners en vrijwilligers.

Een kerkdienst met drie bewoners en  twee vrijwilligers werd zo’n bijzondere ontmoeting, dat we dankbaar waren dat deze doorging, indachtig de woorden:  ‘Waar twee of drie in mijn naam bijeen zijn …’ Als jezelf en je gezin 10 dagen in isolatie/quarantaine zat, begrijp je de pijn van anderen ook beter en de zegen van ‘Ik zal er zijn ….’

Hoe wonderlijk mooi is uw eeuwige Naam.
Verborgen aanwezig deelt U mijn bestaan.
Waar ik ben, bent U: wat een kostbaar geheim.
Uw naam is Ik ben en Ik zal er zijn.

Een boog in de wolken als teken van trouw,
staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou!
In tijden van vreugde, maar ook van verdriet,
ben ik bij U veilig, U die mij ziet.

We leven in de tijd van Advent en verlangen naar het Licht in donkere dagen.
Laten we er zijn voor elkaar!

Stef Bos zingt het zo:

Jij daar in het donker
Jij daar in de nacht
Jij die naar de hemel kijkt
En op een wonder wacht

Jij daar in de doolhof
En jij die wordt vergeten
Jij die naar het licht zoekt
En de keten wilt doorbreken

Jij daar die blijft vechten
Tegen de molens in de wind
Die blijft geloven in de liefde
Tegen elke stroming in

Jij bent niet alleen
Jij droomt niet alleen
Jij staat niet alleen
Want wij staan aan jouw kant

--------------------------------------Joop Lankhaar-----------------------------------------------

By the rivers of Babylon

Met de nieuwe regeringsmaatregelen worden we weer met de neus op de feiten gedrukt: het coronavirus is nog steeds onder ons. Daarom moeten we afstand houden, mogen elkaar niet aanraken, geen verbroedering in de kroegen, geen spreekkoren in het stadion en geen samenzang in de kerk. Ooit doopte premier Rutte dit als ‘het nieuwe normaal’.

Die term doet mij teveel denken dat de nieuwe situatie normaal is. Het klinkt alsof het enige wat ik moet doen, is proberen een knop van in mijn hoofd om te zetten van normaal naar ‘het nieuwe normaal’. Terwijl ik het echt niet normaal vind om al mijn emoties in te houden, en velen ervaren dat zo.

De Bijbel heeft voor dat soort situaties, die niet normaal zijn, toch betere beelden gevonden. Bijvoorbeeld honderden dagen opgesloten zitten in een ark, voortgedreven over het onverschillige water. Of veertig jaar zwerven door de woestijn, zonder te weten wat je zult eten. Of jaren in ballingschap leven in een vreemd land, ver weg van je huis en haard.

Al die beelden klinken niet alsof de bestaande situatie voortaan het nieuwe normaal zal zijn. Reikhalzend kijken mensen uit naar het moment dat het water zakt en de ark aan land komt. Zwervend door de woestijn worden de voeten soms gehinderd door zware onderbuikgevoelens, maar ook gedragen door het verlangen naar het beloofde land. En in de ballingschap worden er liederen gezongen van heimwee naar het land waar wij ooit woonden.

Zo’n lied is Psalm 137. Het is een Psalm die ook in de Popwereld een coming out heeft beleefd. In 1970 bracht de reggaegroep The Melodians uit Jamaica het nummer Rivers of Babylon uit. Het werd pas acht jaar later een echte hit, toen de Duitse discogroep Boney M. er een cover van maakte.

De Psalm is een lied vol heimwee en verdriet, want het is goed om zo af en toe je verdriet uit te spreken (of te huilen) en je heimwee uit te schreeuwen. Dat lucht op!

Er zit verontwaardiging in de Psalm om wat ons is aangedaan; en ook een roep om wraak. Als je wraak voelt woelen in je ziel, kun je dat beter toegeven; wegstoppen heeft geen zin. Iets anders is dat je gehoor geeft aan de duistere verlangens die in je leven. Hoewel, dat Corona virus en al zijn klonen – ik zou ze wel op de rotsen willen verpletteren!

In de Psalm zit ook een verlangen naar Jeruzalem, naar vertrouwde grond. De tijd dat alles weer normaal wordt.

Wat is ons normaal, het Jeruzalem waarheen wij terug willen? Dat je weer dichtbij kunt komen? Dat je de ander een hand kunt geven, zonder dat het niet mag? Dat je kunt omhelzen? Dat je weer samen kunt zingen? Dat je de beker kunt doorgeven aan de ander? Dat je bij elkaar kunt zijn zonder angst? Of eigenlijk alles wat nu niet normaal is?

-------------------------------ds Tjalling Huisman----------------------------------------------

Flexibiliteit inspireert nieuwe initiatieven

Dit bijzondere jaar heeft veel organisaties en stichtingen grote uitdagingen geboden, zo ook TINT. Om studenten te kunnen blijven helpen met thema’s als welzijn, spiritualiteit en persoonlijke ontwikkeling, was het zaak voor TINT om creatief om te gaan met hoe de kaarten dit jaar voor ons allen gedeeld waren. We merkten dat studenten al snel “online moe” werden. Omdat alles naar de virtuele wereld verhuisde, ontstond er minder interesse in de verzadigde markt van online activiteiten. Het laptopscherm werd zo vaak mogelijk gesloten, men ging vaker naar buiten, en zocht meer fysiek vermaak.

Dit maakte dat de online activiteiten bij TINT steeds minder werden bezocht. Dus werd het zaak om nog flexibeler om te gaan met de wensen van de studenten, en kritisch naar onze eigen activiteiten te kijken. Conclusie: we hadden een nieuw medium nodig om de studenten te blijven bereiken, waarbij studenten niet achter een scherm hoefden te zitten, maar wel de handvatten konden ontvangen waar ze nu juist nog zoveel meer naar verlangden dan ooit tevoren. Zo kwamen we bij een medium terecht dat al eerder de interesse had gewekt van onze oud-collega, event organizer Ieva: de podcast.

Een podcast is een serie ‘on demand’ audio-uitzendingen. Het verhoudt zich tot radio zoals Netflix of Videoland zich verhoudt tot televisie. Maar omdat het alleen audio is, kan iemand dus een spelletje spelen, de afwas doen of zelfs de deur uit gaan en lekker fietsen of wandelen, terwijl hij of zij luistert naar een aflevering. De “online moeheid” beperkt luisteraars zo niet meer om in contact te kunnen staan met TINT.

Ook beseften we dat een podcast ons de mogelijkheid gaf om de kennis niet “verloren” te laten gaan: het wordt een archief dat zo lang als wij willen online zal blijven staan en voor iedereen te beluisteren is. Dit zou ons weer helpen een groter bereik te creëren met de kennis van onze life coaches en andere gasten. Want waar wij bij een workshop of evenement maar 12 tot 50 studenten bereiken, zit er geen beperking aan het aantal luisteraars bij een podcast.

In 35 tot 50 minuten gaan we in op de basiskennis van een onderwerp. Maar het is geen vervanger voor de andere TINT activiteiten: daar bieden we verdieping, interactie en persoonlijk contact.

De eerste podcasts staan ondertussen online, met nu al gemiddeld 60 luisteraars. We zijn erg blij om te zien dat we een nieuw medium hebben gevonden dat de studenten aanspreekt. Door al deze kansen beseften we overigens ook, dat dit niet iets hoeft te zijn voor alleen in deze online periode. De kracht van de podcast kunnen we in blijven zetten wanneer de pandemie voorbij is.

Zelf kunt u ook luisteren naar de TINT podcast. Dit kan door te zoeken naar “Tools For Life, de TINT Podcast” op: Spotify, iTunes (Apple Podcasts) of Google Podcasts. Ook vindt u de podcasts op onze website: www.tint-eindhoven.nl

------------------Arantja Rosalina, Programmamanager bij TINT-----------------------

Ere zij God en VREDE OP AARDE………

Het moet me daar toch een engelenspektakel geweest zijn in de velden van Efrata bij de herders. Was er melding gemaakt van dit evenement bij de bureaucratie van keizer Augustus? Waren er leges betaald? Waren de vergunningen in orde? Moesten de engelen meegeteld worden bij de volkstelling? De herders namen het nogal soepeltjes op, al hebben ze waarschijnlijk toch even met de ogen geknipperd.

Veel grote componisten hebben een poging gedaan iets van het overweldigende van de engelenzang voor ons hoorbaar te maken. De herders hadden tijdens hun terugkeer uit Bethlehem daartoe al een voorzetje gemaakt. Onduidelijk is of de componisten daarvan nog iets meegekregen hebben. Telden die herders eigenlijk wel mee?

Het begin van de engelenzang lijkt gelijkenis te hebben met het Onze Vader. Knap neergeschreven toch door Lucas. Duidelijk, misschien wel bijna te volgen. En dan vervolgens: ………VREDE OP AARDE, in mensen een welbehagen………………Bij het Onze Vader volgt dan al snel: …….Geef ons heden ons dagelijks brood……..

Nu iets totaal anders. De stichting NIVD (Nederlandse Industrie voor Veiligheid en Defensie) schrijft op haar website: ”Samen met het Ministerie van Economische Zaken en met het Ministerie van Defensie stellen de Nederlandse wapenfabrikanten elke twee jaar een handelsbevorderingsagenda op”. Dat is dan weer heel andere koek: Economische zaken?…….Wapenhandelaren?…………. handelsbevorderings-agenda???…….…….Vanwege ons dagelijks brood?.......is dat niet gevaarlijk voor anderen?…………is er geen gevaar dat dit vluchtelingenstromen oplevert? Dat is een vraag die mijlenver vooraf gaat aan de vraag of wij die zouden willen opvangen; een vraag over ons dagelijks brood ……….in mensen een welbehagen?

Ondanks de totaal andere bronnen raken die engelenzang en die ministeriële samenwerking  met de NIVD elkaar toch wel ergens.
Laten we het nu gezellig houden en ……. met jong en oud kerstversieringen knutselen. John Lennon (Beatles) en zijn vriend Carl Fredrik Reuterswärd waren geen heiligen. Ze hebben wel hun artistieke gaven ingezet voor de vrede. Laten we door hen worden aangespoord  om een ‘knotted gun’ te knutselen, geïnspireerd op het ontwerp van Carl Fredrik. Hij maakte dit toen John vermoord was. U kunt de instructie lezen op www.vredesburo.nl onder het kopje kerstversieringen knutselen.

, Platform Levensbeschouwing en Vrede

-----------------------------------Kees Minderhoud--------------------------------------------